Πώς ένας καλός δάσκαλος γίνεται καλύτερος

 
Η άγνοια μερικών δασκάλων, που δεν είναι σε θέση να εφαρμόσουν τις βασικές οδηγίες διδακτικής, είναι τρομακτική. Το να είσαι σπουδαίος  δάσκαλος,  είναι  μία απίστευτη πρόκληση ώστε να είσαι συνεπής με το λειτούργημα.

Οι προικισμένοι δάσκαλοι εντοπίζουν τα αδύνατα και τα δυνατά σημεία της διδακτέας ύλης, κάνοντας λεπτομερείς εκτιμήσεις ξανά και  ξανά ώστε να εντοπίσουν την «ουσία του πράγματος» πάνω στην οποία θα βασίσουν τη διδασκαλία.

Προτρέπουν τους μαθητές τους στην αυτο-κατευθυνόμενη μάθηση, γνωρίζουν καλά πώς η τεχνολογία συμβάλλει στη μάθηση και έχουν το χάρισμα που κάνει τους μαθητές να ανυπομονούν να μάθουν από αυτούς, να περιμένουν πώς και πώς το μάθημά τους.
Γνωρίζουν  καλά ποια  πράγματα είναι  για το «θεαθήναι» και ποια για το «δημιουργείν».

Ποια δηλαδή είναι ορατά από τα 3 μέτρα και  ποια δίνουν στον  δάσκαλο και  στον μαθητή  το φως για την ανακάλυψη.
Οι χαρισματικοί δάσκαλοι δημιουργούν θετικό περιβάλλον, όπου κάθε μαθητής αισθάνεται ασφαλής όταν μοιράζεται τις σκέψεις του  με τους συμμαθητές του, κάνει ερωτήσεις και συμμετέχει σε συζητήσεις.

Η ύλη που διδάσκουν και τα εποπτικά μέσα που χρησιμοποιούν,   επιλέγουν να είναι μέσα στις μαθησιακές δυνατότητες των μαθητών τους παράλληλα όμως να διεγείρουν και τις Ζώνες Επικείμενης Ανάπτυξής τους,  ώστε  κάθε φορά να κάνουν ένα βήμα εμπρός. Φροντίζουν κάθε τι νέο να έρχεται στην κατάλληλη στιγμή, ώστε να προκαλεί εύστοχες ερωτήσεις και ομαδικούς προβληματισμούς.

Η μετάδοση της γνώσης πρέπει να είναι σαφής και καθαρή, σχεδιασμένη  για αμφίδρομη δράση και για δημιουργία περίπλοκων ακολουθιών συλλογισμών.

Οι γονείς να είναι πλήρως ενήμεροι για ό,τι συμβαίνει  στην τάξη, όχι μόνο μέσω των ενημερωτικών σημειωμάτων  ή της βαθμολογίας των παιδιών τους, αλλά και με τη χρήση  της σύγχρονης τεχνολογίας.

Συνιστάται η τακτική, εκ του σύνεγγυς, ενημέρωση  των γονέων γιατί τους  κάνει να αισθάνονται μέλη της σχολικής κοινότητας, πράγμα που το εκτιμούν πολύ.

Οι αποδοτικοί δάσκαλοι συνεδριάζουν συχνά, συνεισφέρουν ενεργά στις συνεδριάσεις, πηγαίνουν προετοιμασμένοι και ενδιαφέρονται για τον συνάδελφό τους που έχει πραγματική ανάγκη τη βοήθειά τους ή απλά θέλει να ακούει  τη γνώμη τους.
Δε «σπάζουν» το φωτοτυπικό μηχάνημα με τόνους φωτοτυπιών. Δανείζονται τις φόρμες των συναδέλφων τους και  δανείζουν σε αυτούς με προθυμία το δικό τους διδακτικό υλικό.  Το σχολείο είναι  ο κοινός τους τόπος και  η προσπάθεια είναι  ομαδική.

Κατά την καθημερινή πρακτική, οι  προικισμένοι δάσκαλοι  δεν έχουν στεγανά ούτε με τους μαθητές, ούτε με τους συναδέλφους τους, ούτε με την κοινότητα των γονέων. Η πρακτική αυτή είναι ωφέλιμη για όλους, περισσότερο όμως για τα παιδιά.

Αλλά για το δάσκαλο, που  είναι σπουδαίος, τα παραπάνω δεν είναι  αρκετά, διότι, εν τέλει, για να θεωρείται πράγματι σπουδαίος πρέπει να σπάσει πολλούς ακόμη από  τους κώδικες του λεγόμενου καλού δασκάλου.

Αλλά,  πώς ένας καλός δάσκαλος γίνεται «Μεγάλος»;  Θα επιχειρήσουμε, όσο πιο  επιγραμματικά μπορούμε, να κωδικοποιήσουμε τα βήματα

1.      Δημιουργείστε  στερεές σχέσεις   

Η μάθηση επιφέρει προσωπικές και  κοινωνικές αλλαγές. Παρομοίως,  η δημιουργία προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων συνεισφέρει στην ακαδημαϊκή βελτίωση του δασκάλου.  Οι προσωπικές σχέσεις πρέπει να αναπτύσσονται μεταξύ όλων των μελών της σχολικής κοινότητας, συμπεριλαμβανομένων και  των γονέων.

2.      Συνεχής προσπάθεια για βελτίωση

Ως δάσκαλος παίζεις πολλούς ρόλους: συνάδελφος, προϊστάμενος, εκπονητής σχεδίων, αναμεταδότης κουτσομπολιών, φίλος. Καταϊδρωμένος από την προσπάθεια να βελτιώσεις την απόδοσή σου, έχεις την προσδοκία να γίνεις καταξιωμένος λειτουργός, με προσήκουσα εμπειρία. Τα περισσότερα πανεπιστημιακά προγράμματα, πέρα από βασικές γνώσεις δεν σου προσφέρουν καμία εμπειρία, καθώς στοχεύουν στο πώς θα σταθείς στη  σχολική τάξη αποκτώντας τις βασικές γνώσεις, οι οποίες πιθανόν να έχουν, εν τω μεταξύ, απαξιωθεί, καθώς δεν αντικαταστάθηκαν από άλλες σύγχρονες. Οι Μεγάλοι Δάσκαλοι ψάχνουν ακατάπαυστα, όχι για πιο αποτελεσματικούς και ανατρεπτικούς τρόπους διδασκαλίας, αλλά για   να κατανοήσουν τις αποχρώσεις, τις μικροδιαφορές, που θα έκαναν τη διδασκαλία τους αποδοτικότερη.

3.      Προσπάθεια για εξατομίκευση

Η διαφοροποίηση από τις κλασικές φόρμες, από τα βαλτωμένα ισχύοντα, είναι μία εξαιρετική τακτική που θα σε κάνει διαφορετικό, σπουδαίο και  καινοτόμο. Οι μαθητές δεν είναι όλοι όμοιοι και  ισοδύναμοι. Συνεπώς έχουν διαφορετικές ανάγκες, όχι μόνο στους όρους μάθησης αλλά και στο ρυθμό, στο περιεχόμενο και  στην ακολουθία. Σε ένα παραδοσιακό περιβάλλον οι μαθητές πρέπει να ασκηθούν στα ίδια πρότυπα, στα ίδια επίπεδα επάρκειας, που όμως είναι αταίριαστα και για μερικούς ανεπαρκή. Συνεπώς μία προσπάθεια για εξατομικευμένη μάθηση, μέσα στην τάξη, μπορεί να γίνει πραγματικότητα από έναν σπουδαίο  δάσκαλο. Οι μεγάλοι δάσκαλοι καταφέρνουν να εξατομικεύσουν την εμπειρία της μάθησης.

4.      Αναζήτηση της ουσίας

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι αναζητούν κίνητρα στο νου των μαθητών τους. Αναζητούν τι τους ικανοποιεί, τι  τους ευχαριστεί. Εντοπίζουν τη θέση τους και την επιρροή τους στη σχολική τάξη και προσπαθούν να ισχυροποιήσουν την αυτοπεποίθηση όλων των μαθητών, κυρίως όμως αυτή των αδυνάτων. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι δίνουν μεγάλη σημασία στη δύναμη της κοινής γνώμης και ενδιαφέρονται για τη φήμη τους, όχι κυρίως για δική τους προβολή, αλλά γιατί η φήμη τους είναι αλληλένδετη με το επίπεδο της τάξης τους. Η ουσία είναι ότι το συμφέρον του δασκάλου δεν είναι διαφορετικό από το συμφέρον του μαθητή.

5.      Η σημασία της περιέργειας

Η περιέργεια είναι η αρχή και το τέλος της μάθησης. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι την αξιοποιούν κατά κόρον. Το ότι ο δάσκαλος είναι πιο έμπειρος από το μαθητή δεν πρέπει να τον καθιστά αλαζόνα. Το σημείο που τέμνεται  η περιέργεια του μαθητή με την περιέργεια του δασκάλου είναι αυτό που πυροδοτεί τη διαδικασία της μάθησης. Είναι  η θρυαλλίδα. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι ερεθίζοντας την περιέργεια των μαθητών στην πραγματικότητα δημιουργούν θρυαλλίδες επιταχυνόμενης μάθησης, η οποία μάλιστα βασίζεται στην ανακάλυψη. Οι δάσκαλοι αυτοί όχι μόνον εμφυσούν   στο μαθητή τον καθοριστικό ρόλο της περιέργειας, αλλά αλλάζουν και την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της τάξης τους.

6.      Η αξιοποίηση της τεχνολογίας

Πιθανόν κάτι τέτοιο να ακούγεται φτηνό και τετριμμένο, αλλά ας διευκρινίσουμε τι πραγματικά αυτό σημαίνει. Το να ενσωματώσουμε την τεχνολογία, σημαίνει απλά ότι ‘’αυτό δεν γίνεται καλά χωρίς την τεχνολογία’’. Δηλαδή μπορεί μεν να γίνει, αλλά δεν θα έχει   αρτιότητα και πολυπλοκότητα. Εννοείται σε αυτό το σημείο ότι αναφερόμαστε όχι στη απλή χρήση, αλλά στη λειτουργική ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στη διαδικασία της μάθησης.  Εξάλλου στη σημερινή, ψηφιακή, εποχή ο αλφαβητισμός και ο αναλφαβητισμός έχουν  να κάνουν και με την γνώση της σύγχρονης τεχνολογίας.   Το διαγενεακό ηλικιακό χάσμα τείνει  να υποκατασταθεί από  το χάσμα που δημιουργείται στις ηλικιακές ομάδες, ανάλογα με την ικανότητα και την ταχύτητα ενσωμάτωσης στον τρόπο ζωής που επιβάλλουν οι νέες τεχνολογίες. Το χρονικό χάσμα μεταξύ δύο διαδοχικών γενεών είναι τα 30 χρόνια. Το ψηφιακό χάσμα μεταξύ δύο   γενεών είναι  λιγότερο από 5 χρόνια. Συνεπώς ένας δάσκαλος που δεν έχει εισαγάγει στην καθημερινή του πρακτική την ψηφιακή τεχνολογία, θα δημιουργήσει κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του τουλάχιστον δέκα γενεές ψηφιακώς αναλφάβητους μαθητές.

7.      Συνεργασία με άλλους σπουδαίους δασκάλους.

Ξεκινήστε τη συνεργασία μέσα στο δικό σας σχολείο. Επεκταθείτε και σε σχολεία της περιοχής σας. Ανοίξτε νέα μονοπάτια μέσα από το twitter,   το  facebook και τα blogs. Τα πουλιά δεν έχουν σύνορα…

8.      Αξιοποιείστε την κατανόηση με ποικίλους τρόπους

Η κατανόηση είναι περίπλοκη υπόθεση. Είναι αδύνατον να διερμηνευτεί με τι ακριβώς μοιάζει.   Δύο δάσκαλοι, που στο ίδιο σχολείο,  διδάσκουν το ίδιο αντικείμενο μπορεί να διαφωνούν ριζικά σχετικά με το τι οι μαθητές μπορούν να μάθουν και πώς. Διαφωνούν επίσης και στη μέθοδο αξιολόγησης με την οποία θα διαπιστώσουν πόσα πράγματι έμαθαν οι μαθητές ενός εκάστου. Το πρώτο βήμα, για την μεταξύ τους κατανόηση, είναι ότι δεν πρέπει να μεγιστοποιούν τη σημασία των λέξεων. Οι λέξεις και οι φράσεις ‘’το κατανόησαν, το αφομοίωσαν, έγινε κτήμα τους’’  δεν έχουν μέτρο και σημείο αναφοράς να συγκριθούν. Η διερεύνηση των διαφορών, η κατανόησή τους  και  η αξιοποίησή τους όχι μόνο   θα γκρεμίσουν τα τείχη διαφωνίας, αλλά θα γίνουν γέφυρες εποικοδομητικής αλληλοσυμπλήρωσης.  Όταν η  κατανόηση είναι παρούσα οι διαφωνίες είναι ασήμαντες και παροδικές.

9.      Η αίθουσα

Η αίθουσα διδασκαλίας ενός σπουδαίου δασκάλου δεν είναι γεμάτη με τις φωνές του, αλλά με τις φωνές των μαθητών. Δεν ακούγεται ο μονόλογός του, αλλά ο διάλογος με τα παιδιά. Η αίθουσα διδασκαλίας δεν είναι ο χώρος επίδειξης του δασκάλου, αλλά ο χώρος εκδήλωσης των μαθητών. Οι μαθητές εκδηλώνονται όταν δημιουργούν, όταν συμμετέχουν, όταν αισθάνονται απαραίτητοι. Η αίθουσα διδασκαλίας  πρέπει να είναι το ίδιο ζωντανή και ευχάριστη, για το παιδί, όσο ζωντανό και ευχάριστο είναι  το προαύλιο κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.

10.  Η επιβράβευση

Οι σπουδαίοι δάσκαλοι μεταφέρουν στους ώμους τους βαρύτερο φορτίο προσδοκιών από  τους λιγότερο  σπουδαίους. Και σπάνια καρπώνονται περισσότερα από τους δεύτερους. Γιατί συμβαίνει αυτό;  Η απάντηση δεν είναι ένα ακόμη άρθρο για μία άλλη μέρα. Η απάντηση δόθηκε σε προηγούμενο άρθρο μου  που έχει τον τίτλο «Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί…»

 Άννα Παππά, δασκάλα συγγραφέας παιδαγωγικών βιβλίων
Βασισμένο στο How Α Good Teacher Becomes Great

Πηγή: http://pappanna.wordpress.com/

xenesglosses.eu

Παιδί και γυμναστική: Τα αθλήματα για κάθε ηλικία

 του Νικόλα Γεωργιακώδη 

Σε μια εποχή όπου η παιδική παχυσαρκία στην Ελλάδα αγγίζει τα όρια επιδημίας, η καθημερινή σωματική δραστηριότητα για τα πιτσιρίκια δεν είναι απλά προαιρετική, είναι απαραίτητη. 
.
Υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα χρειαζόταν να διαβάσετε καν αυτό το άρθρο αν τα περισσότερα σχολεία στην Ελλάδα έκαναν απλά αυτό που πρέπει να κάνουν στον συγκεκριμένο τομέα. Δυστυχώς όμως, ελάχιστα είναι τα λαμπρά παραδείγματα που ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του mama365.

Το «βάρος» λοιπόν της γνωριμίας του παιδιού με τον ευεργετικό κόσμο της άσκησης πέφτει εξ’ ολοκλήρου στους γονείς, οι οποίοι καλούνται να φέρουν τα παιδιά σε επαφή με την γυμναστική την ίδια στιγμή που οι αλάνες αποτελούν είδος προς εξαφάνιση.

Γιατί γυμναστική παιδί μου;
Τα πλεονεκτήματα της άσκησης στην παιδική ηλικία είναι τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. «Το παιδί μαθαίνει να διοχετεύει δημιουργικά την ενέργειά του, κοινωνικοποιείται περισσότερο και συνηθίζει σε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής, τον οποίον ‘κρατά’ ως ενήλικας», λέει ο Πάνος Μπαλατσινός, Personal Trainer και προσθέτει:
«Γίνεται περισσότερο ομαδικό στην καθημερινότητά του, εφ’ όσον επιλέξει κάποιο ομαδικό άθλημα, και αναπτύσσει χαρακτηριστικά τα οποία θα το βοηθήσουν στην μετέπειτα ζωή του, όπως είναι ο δυναμικός χαρακτήρας, η αυτοπεποίθηση και η αντιμετώπιση των παιδικών του φόβων. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως η ενασχόληση με κάποιο άθλημα σε μικρή ηλικία μπορεί να ‘καλλιεργήσει’ ένα κρυφό ταλέντο του παιδιού και να προκύψει ένας επαγγελματίας αθλητής».
Στον τομέα της σωματικής και φυσικής κατάστασης, τα οφέλη είναι λίγο πολύ γνωστά:
αποφυγή της παιδικής παχυσαρκίας και όλων των επικίνδυνων επακόλουθών της (χοληστερόλη, υψηλή πίεση αίματος), στητό και υγιές σώμα και ενίσχυση του καρδιοαναπνευστικού συστήματος. «Με την άσκηση από μικρή ηλικία το παιδί αποκτά αρμονική σωματοδομή, ενώ μέγιστα είναι τα οφέλη της σωστής γυμναστικής και στο καρδιοαναπνευστικό του σύστημα. Πολλά παιδιά πάσχουν από άσθμα σε μικρή ηλικία είτε λόγω κληρονομικότητας είτε λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών και επομένως είναι επιτακτική η ανάγκη να ασκούνται συστηματικά», σημειώνει ο κ. Μπαλατσινός.
Συνοψίζοντας λοιπόν, τα παιδιά μέσω της άσκησης ενισχύουν το μυϊκό και οστικό τους σύστημα, μπορούν να ρυθμίζουν καλύτερα το σωματικό τους βάρος, έχουν μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης χρόνιων παθήσεων όπως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ, κοιμούνται ποιοτικά, μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα σωματικές και συναισθηματικές προκλήσεις, ενώ έχουν αυξημένη αυτοπεποίθηση, λιγότερο άγχος και λιγότερο στρες.

Το κατάλληλο άθλημα για την κάθε ηλικία
Σε ποια ηλικία μπορεί ένα παιδί να ξεκινήσει να αθλείται; Η απάντηση είναι από τα πρώτα του χρόνια. Τα τμήματα baby swimming όπου οι γονείς φέρνουν σε επαφή τα παιδιά τους με το νερό είναι μια… πρώιμη και αποτελεσματική μορφή άσκησης, κατά την οποία ένα βρέφος κάνει απλή κινητοποίηση των αρθρώσεών του και εξοικειώνεται με την κίνηση.

Στην προσχολική ηλικία η άσκηση μπορεί να γίνει μέσω του παιχνιδιού (κυνηγητό, σχοινάκι, κουτσό, ποδήλατο, ενώ στην ηλικία των έξι ή επτά χρονών, το παιδί μπορεί να ασκηθεί μέσω αθλημάτων όπως ο στίβος, το ποδόσφαιρο, το χόκεϊ επί χόρτου, ο χορός, το μπάσκετ, η ενόργανη γυμναστική, η κολύμβηση και το βόλεϊ ή ακόμα και πολεμικών τεχνών, όπως καράτε ή τάε κβον ντο. «Ιδανική συχνότητα άσκησης κατά την παιδική ηλικία είναι περίπου μία ώρα για τρεις φορές την εβδομάδα. Οι ώρες αυτές αρκούν για διοχετεύσει την ενέργειά του ένα παιδί. Όσον αφορά το είδος της άσκησης, αυτή θα πρέπει να είναι μεικτή: αερόβια και ενδυνάμωση», αναφέρει σχετικά ο κ. Μπαλατσινός. Αερόβιες ασκήσεις μπορεί να είναι το ποδήλατο, το τρέξιμο, το κολύμπι, ακόμα και οι πολεμικές τέχνες. Ασκήσεις ενδυνάμωσης, σε αυτή την ηλικία μπορεί να είναι οποιαδήποτε άσκηση εμπλέκει το βάρος του σώματος ή ακόμα και κάποιο ομαδικό άθλημα.

Όσον αφορά την «εξειδίκευση» σε ασκήσεις με αντιστάσεις όπως είναι τα ελεύθερα βάρη ή τα μηχανήματα, αυτή μπορεί να γίνει μετά την ηλικία των δώδεκα, αφού μέχρι τότε το παιδί δεν έχει αποκτήσει μυϊκό συντονισμό και δεν μπορεί να ελέγξει τόσο αυστηρά τις κινήσεις του με αποτέλεσμα να υπάρχει η πιθανότητα τραυματισμού.

Σε κάθε περίπτωση, τα βάρη δεν «κονταίνουν», ούτε «μικραίνουν» τον σκελετό του, αρκεί φυσικά η άσκηση να γίνεται υπό την επίβλεψη κάποιου ειδικού και με την σωστή τεχνική.
Οι πολυαρθρικές ασκήσεις, δηλαδή όσες περιλαμβάνουν παραπάνω από μια μυϊκή ομάδα, όχι μόνο δεν… κονταίνουν, αλλά βοηθούν στην σωστή ανάπτυξη των οστών και βελτιώνουν την οστική πυκνότητα.

Δάσκαλε που δίδασκες…
Όσο και αν πιέσετε το παιδί σας για να ασχοληθεί με την γυμναστική, αν εσείς οι ίδιοι δεν αποτελέσετε παράδειγμα προς μίμηση για αυτό, τότε είναι σίγουρο ότι θα τα παρατήσει. Γονείς παχύσαρκοι ή υπέρβαροι, οι οποίοι κάθονται όλη την ημέρα στον καναπέ, τρώγοντας ανθυγιεινά, σίγουρα δεν αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα για ένα πιτσιρίκι το οποίο μόλις μπαίνει στον κόσμο του αθλητισμού.
Θέλετε το παιδί σας να αγαπήσει πραγματικά την άσκηση; Αγαπήστε την πρώτα εσείς.

 in2life.gr

Πηγή:

Πώς μαθαίνεται ο σεβασμός

Posted on Ιουνίου 1, 2011

by Νewagemama

“Τα παιδιά μπορεί να μην ακούν συχνά τους μεγάλους, αλλά πάντα μιμούνται τη συμπεριφορά τους” – James Baldwin 

Ενα από τα συχνότερα λάθη που κάνουμε ως γονείς  είναι να νομίζουμε ότι τα παιδιά δεν νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με μας,  επειδή είναι μικρά και δεν έχουν ακόμη αρκετές  γνώσεις και εμπειρίες. Στην πραγματικότητα νιώθουν ό,τι κι εμείς, μόνο που είναι ακόμα πιο ευάλωτα και τρυφερά! Ο,τι πληγώνει, ταπεινώνει ή χαροποιεί έναν ενήλικα, το ίδιο - και μάλιστα  πιο έντονα – πληγώνει, ταπεινώνει ή χαροποιεί  ένα παιδί.

Μια νότα τρυφερότητας από το ιστολόγιο farmhousestories.wordpress.com

Αυτή η φαινομενικά προφανής διαπίστωση με τάραξε κι έφερε στη μνήμη μου αρκετά περιστατικά από την παιδική  μου ηλικία, πιθανώς  ασήμαντα στα μάτια ενός ενήλικα, στα οποία ένιωσα αμηχανία, ντροπή ή ταπείνωση εξαιτίας ενός σχολίου, μιας υπόδειξης ή μιας άστοχης συμπεριφοράς ενός μεγάλου. Είμαι δε σίγουρη ότι “ο μεγάλος” στα περιστατικά αυτά ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί  ότι εκείνη τη στιγμή ότι πλήγωνε ένα παιδί. Απεναντίας, ίσως πίστευε ότι ενεργούσε “για το καλό του”.

Γι΄αυτό μου φάνηκε σχεδόν ριζοσπαστική η προσέγγιση της Αμερικανίδας αρθρογράφουErma Bombeck, η οποία προτείνει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας και στα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο (“Treat friends, kids the same”).

Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να φωνάζουμε ή να χειρονομούμε απέναντι στα παιδιά,  αλλά ούτε να τους μιλάμε  ως εξής:

• Σταμάτα την κλάψα, είμαι κουρασμένη
• Κλείσε την πόρτα, σε βάρκα γεννήθηκες;
• Σε πέντε λεπτά φεύγω, όποιος δεν είναι έτοιμος θα μείνει εδώ
• Κράτα ίσια την πλάτη σου αλλιώς θα κάνεις καμπούρα
• Θα γίνει αυτό που λέω εγώ,  εσύ δεν ξέρεις

Θα μιλούσαμε ποτέ στους φίλους μας έτσι; Οχι, θα ήταν σαν να τους υποτιμούσαμε. Τα πιο πολλά απ΄ τα λόγια αυτά οι γονείς τα ξεστομίζουμε “αυτόματα” στα παιδιά, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ίσως υποσκάπτουμε τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμησή τους. Ξεχνάμε, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, ότι διδάσκουμε στα παιδιά το σεβασμό και την αξιοπρέπεια μέσα από τον τρόπο που τους συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα παιδιά μαθαίνουν βλέποντας τους γονείς τους να λειτουργούν και να δρουν στην καθημερινή ζωή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είμαστε τα αφεντικά τους, είμαστε οι “οδηγοί” τους. Και θέλουμε να μας ακολουθούν γιατί μας αγαπούν και μας σέβονται, όχι γιατί μας φοβούνται. Αυτή κι αν είναι μεγάλη πρόκληση για κάθε γονιό!

Πηγή:

http://newagemama.com/2011/06/01/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%83%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82/

Πώς τα παιδιά θα αποκτήσουν το θάρρος της γνώμης τους

Posted on Μαρτίου 26, 2012

by Νewagemama

Αν με ρωτήσεις «τι είναι πιο σημαντικό να αναπτύξουν τα παιδιά σου σε επίπεδο συμπεριφοράς;», η απάντησή μου είναι μία και ξεκάθαρη: «Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Να μπορούν δηλαδή να μιλούν με σαφήνεια για να εκφράσουν και να υπερασπιστούν τις απόψεις τους, για να μοιραστούν τις επιθυμίες τους, για να προστατεύσουν τον εαυτό τους αν χρειαστεί».  

"Tραγούδι αγάπης", έργο της Liz Welch

Κι ενώ υποτίθεται έχω αυτή την ξεκάθαρη άποψη και  καλλιεργώ τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, διαπιστώνω καθημερινά ότι στέλνω αντιφατικά μηνύματα στα ίδια μου τα παιδιά: Από τη μια θέλω να μιλάνε και να εκφράζονται, αλλά από την άλλη συχνά ενοχλούμαι όταν βομβαρδίζομαι με τις απορίες τους! Από τη μία επιδιώκω να συζητάμε για θέματα που τα απασχολούν, από την άλλη δεν έχω αρκετή υπομονή και χρόνο  να τους αφιερώσω, ούτε μου αρέσει να με φέρνουν σε αμηχανία μεταφέροντας σε τρίτους  τις συζητήσεις μας!

Γι΄ αυτό αλλάζω  συνειδητά συμπεριφορά. Σταματάω  να βάζω όρους στην επικοινωνία με τα παιδιά μου. Αν θέλω να αποχτήσουν πράγματι το θάρρος της γνώμης τους χρειάζεται να τους επιτρέψω να μάθουν να μιλούν. Κι εγώ χρειάζεται να τα βοηθήσω, όπως τα βοήθησα να μάθουν να πάνε τουαλέτα, να ντύνονται και να λύνουν ασκήσεις αριθμητικής.

Η λέξη κλειδί είναι «εκπαίδευση». Και υπομονή, για να εδραιωθούν οι νέες συμπεριφορές όχι μόνο από τα παιδιά αλλά και από μας, τους ίδιους τους γονείς. Ακολουθούν ορισμένες προτάσεις, για διευκόλυνση της διαδικασίας «εκπαίδευση στην έκφραση»:

Ξεκαθαρίζουμε  στα παιδιά ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μιλάνε:

 1. Όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι

Τα «μυστήρια» του κόσμου αναστατώνουν τα παιδιά που συχνά έχουν την ανάγκη για εξηγήσεις και διευκρινίσεις. Τους μαθαίνουμε να λένε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί…..» ή «θα μου εξηγήσεις γιατί…..;», «μπορείς να με βοηθήσεις να καταλάβω γιατί….;»

2. Όταν χρειάζονται βοήθεια

Τα παιδιά έχουν πολύ συχνά ανάγκη τη βοήθειά μας για να κατεβάσουν τα βιβλία τους από το πάνω ράφι, για να λύσουν ένα πρόβλημα στα μαθηματικά, για να χειριστούν τη φιλονικία με ένα φίλο τους, δεκάδες θέματα που μπορούν να προκύψουν μέσα από την καθημερινότητά τους, ανάλογα με τη φάση ανάπτυξης που βρίσκονται.

"Καμηλοπαρδάλεις" από την Εddie Art

3. Όταν θέλουν κάτι

Ναι, είναι υγιές ένα παιδί να έχει επιθυμίες. Είναι επίσης υγιές να ζητάει αυτό που επιθυμεί. Και να αντιληφθεί μέσα από την επικοινωνία με τους γονείς του ότι όταν ζητά κάτι δεν σημαίνει ότι θα το αποκτήσει κιόλας. Αν είναι αποδεκτή στα πλαίσια της οικογένειας η έκφραση των επιθυμιών και η ανοιχτή συζήτηση γύρω από αυτές, είναι πιθανό να αποφύγουμε τις συμπεριφορές γκρίνιας που επιστρατεύουν τα παιδιά για να αναγκάσουν τους γονείς να υπακούσουν στις επιθυμίες τους.

Μερικές φορές τα παιδιά χρειάζεται να  μάθουν απλώς να περιμένουν . Για παράδειγμα, κατά περίπτωση, λέμε :«Μπορείς να φας το γλυκό μετά το φαγητό» ή «φαίνεται να θέλεις πολύ να πάρεις καινούργιο υπολογιστή. Εχεις κάποιο σχέδιο για την αποπληρωμή του; Πώς μπορείς να συνεισφέρεις;».

4. Όταν  έχουν διαφορετικές προτιμήσεις

Συνήθιζα παλιότερα να επιλέγω πράγματα (ρούχα, φαγητά, δραστηριότητες) για λογαριασμό των  παιδιών μου και στη συνέχεια δυσανασχετούσα όταν δεν τους άρεσαν. Εμαθα  λοιπόν να τα ρωτάω και να λαμβάνω υπόψη τις προτιμήσεις τους. Τώρα πια συζητάω μαζί τους, ενθαρρύνοντάς τα να μιλήσουν για ό,τι δεν τους αρέσει.

Το νόημα βρίσκεται στο να αντιληφθούν ότι – στο μέτρο του δυνατού – οι απόψεις τους, τα «ναι» και τα «όχι» τους, είναι σεβαστές στην πράξη. Και όταν τα παιδιά νιώσουν ότι είναι δικαίωμά τους η επιλογή, αποκτούν σταδιακά την αυτοπεποίθηση να διεκδικούν ό,τι επιθυμούν.

5. Όταν ο προσωπικός τους χώρος παραβιάζεται

Θυμάμαι σαν παιδί πόσο με ενοχλούσε που οι γονείς μου έκαναν αλλαγές στο δωμάτιό μου χωρίς να με ρωτήσουν. Ή όταν «έπρεπε» να δεχτώ το αγκάλιασμα και το φιλί μιας θείας, που δεν είχα στην πραγματικότητα καμία διάθεση ούτε καν να πλησιάσω.

Το κεφάλαιο «προσωπικός χώρος» είναι κεφαλαιώδους σημασίας και είναι απολύτως σημαντικό να ενθαρρύνουμε το παιδί μας να εκφράζει την αντίθεσή του και να νιώθει άνετα να αρνηθεί την προσωπική επαφή. Κι εμείς να σεβόμαστε το «όχι» του.

Όταν το παιδί νιώθει ότι το «όχι» του είναι σεβαστό μέσα στην οικογένεια θα έχει το θάρρος να προστατεύσει τον εαυτό σου και σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις.

  6. Όταν έχουν μια ιδέα

Ο δημιουργικός νους των παιδιών έχει απίστευτες δυνατότητες. Ενθαρρύνουμε την επικοινωνία, την έκφραση, το μοίρασμα της αστείρευτης φαντασίας τους, απολαμβάνουμε μαζί τους την ομορφιά μέσα από τη ματιά τους, χαιρόμαστε κοντά τους την ανακάλυψη του καινούργιου!

7. Όταν εκφράζουν τη γνώμη τους

Για να πιστέψουν ότι η γνώμη τους μετράει, χρειάζεται να τα ρωτάμε σε τακτική βάση:«Τι γνώμη έχεις για …..;», «Τι νομίζεις ότι είναι χρήσιμο για να καταφέρουμε να…..;», «Τι πιστεύεις για…..;». Εννοείται ότι δίνουμε βάση σε ό,τι λένε και δεν κλείνουμε τα αυτιά μας όταν εκφράζουν τις απόψεις τους  ούτε κάνουμε κάτι άλλο όταν μας μιλάνε.

8. Όταν δέχονται μια ευθεία ερώτηση

Πόσο συχνά απαντάτε σε ερωτήσεις τρίτων για λογαριασμό του παιδιού σας; «Πώς είσαι Μαρία;» ρωτάει η κυρία. «Είναι λίγο ντροπαλή σήμερα» απαντάει αμέσως η αμήχανη μάνα, πριν η κόρη της προλάβει καλά καλά να ακούσει την ερώτηση. Ποιο είναι το μήνυμα για τη Μαρία; «Η φωνή σου δεν είναι σημαντική, δεν υπάρχει λόγος να ακουστεί. Εγώ θα φροντίσω τα πάντα».

 9. Όταν κάποιος κινδυνεύει

Εδώ μιλάμε για άμεση αντίδραση στον κίνδυνο. Μαθαίνουμε στα παιδιά την κρισιμότητα τού να μιλήσουν αμέσως, μόλις αντιληφθούν κάτι επικίνδυνο: «Ο Νίκος χρειάζεται βοήθεια», «μαμά, κίνδυνος!». 

"Fairy expectation" από την Kathleen McElfish

10. Όταν νιώθουν θυμωμένα, φοβισμένα, πληγωμένα ή αναστατωμένα

Η έκφραση των συναισθημάτων, ειδικά των επώδυνων, ανακουφίζει τα παιδιά, όπως και τους μεγάλους. Τα βοηθάμε να  δώσουν όνομα σε ό,τι αισθάνονται:«Όταν ανέβηκα στην σκάλα φοβήθηκα ότι θα πέσω κι άρχισα να κλαίω», «κανένα παιδί δεν ήθελε να καθίσει μαζί μου στο θρανίο κι αυτό με πλήγωσε», «λυπήθηκα που έβαψα με λαδομπογιά το αγαπημένο μου μπλουζάκι». 

Μερικές φορές, ειδικά τα μικρά παιδιά, είναι αναστατωμένα και δεν  είναι εύκολο να εκφράσουν ό,τι νιώθουν. Εδώ βοηθάμε: «Μου φαίνεσαι πραγματικά αναστατωμένος. Θέλεις να μου πεις τι έγινε με τον αδελφό σου;». Η ερώτησή μας θα δώσει το έναυσμα να ξεχυθεί από μέσα του το συναίσθημα.

Προσοχή: Να μην κάνουμε το κλασικό λάθος να υποτιμήσουμε το γεγονός, ακυρώνοντας άθελά μας τη σπουδαιότητα όσων νιώθει. Να μην του πούμε ότι υπερβάλλει , το παρακάνει κλπ. Απεναντίας, με την ήρεμη  στάση μας δείχνουμε ότι η έκφραση των συναισθημάτων είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής.

11. Όταν έχουν να μοιραστούν μια όμορφη εμπειρία

Παρά τις δυσκολίες, η ζωή είναι όμορφη! Τα παιδιά νιώθουν πηγαία τη γνήσια χαρά της ανακάλυψης καθημερινά και είναι υπέροχο να μεγαλώσουν τιμώντας την ομορφιά, το μοίρασμα, την επικοινωνία μέσα από τη γλυκιά πλευρά της ζωής. Μια στάση ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης του καλού μέσα στην οικογένεια είναι ένα πανίσχυρο εφόδιο για να νιώσουν δυνατά και ευλογημένα από το ξεκίνημα της ζωής.

Στην πράξη όλα τα παραπάνω είναι πραγματική πρόκληση για κάθε γονιό.  Ότι κι αν λέμε στα παιδιά, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι η ίδια μας η συμπεριφορά!

Πηγές: 1.  T. Haller & C. Moorman The 10 Commitments, Parenting with purpose(Personal Power Press, 2004), 2. Lori Randun, Guilt free parenting dvd.

http://newagemama.com/2012/03/26/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%B8%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%B8%CE%AC%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84/

Πώς να βοηθήσετε το παιδί σας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το άγχος του σχολείου.

September 29, 2013 | In New, Παιδί, ΥΓΕΙΑ-ΔΙΑΤΡΟΦΗ, Ψυχολογία

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΑΓΧΟΣ

 

Βλέπετε το παιδί σας να αντιδρά  περίεργα αυτές τις πρώτες μέρες στο σχολείο; Αισθάνεστε ότι βιώνει άγχος αλλά δεν είστε σίγουροι για την αντιμετώπιση;

Tα παιδιά, όπως και οι ενήλικοι βιώνουν άγχος. Κυρίως αυτή την περίοδο, με τις καλοκαιρινές διακοπές να μοιάζουν  πια μακρινή ανάμνηση και τις νέες υποχρεώσεις ολοένα να αυξάνονται.

Αυτό που είναι αρχικά σημαντικό να κατανοήσετε είναι ότι το άγχος υπάρχει για να μας κινητοποιεί και να μας προστατεύει από πιθανούς κινδύνους. Έτσι, το άγχος σε ελεγχόμενο βαθμό, ακόμα και στα παιδιά “βοηθά” γιατί έτσι είναι τυπικά στα μαθήματα τους ,σέβονται τα συναισθήματα των άλλων  και αντεπεξέρχονται στις καθημερινές τους δραστηριότητες αλλά και στην ζωή γενικότερα.

Προκειμένου να βοηθήσετε το παιδί σας να διαχειρίζεται το άγχος  του θα πρέπει κατ’αρχάς να τα διδάξετε πώς να επιλύουν προβλήματα και να κατανοούν τις προσωπικές τους ανάγκες. Αντίθετα, δεν βοηθά αν απλά τα καθησυχάζετε και επιλύετε εσείς τα προβλήματα για εκείνα γιατί έτσι δεν τα οπλίζετε με αυτοπεπεοίθηση και δεν τα βοηθάτε να αυτονομηθούν.

Έτσι:

•Προσπαθήστε να μην υπερφορτώνετε το πρόγραμμα τους. Στην σημερινή εποχή, οι περισσότεροι ενήλικες απαιτούν από τα παιδιά να αποδίδουν στο σχολείο και να παρακολουθούν για 5 ώρες, μετά να συνεχίζουν στο σπίτι το πολύωρο διάβασμα (ακόμα και αν είναι στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού), να κρατούν τις υψηλές αποδόσεις και στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών αλλά και στις άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Έτσι, καταλήγουν στο κρεβάτι για ύπνο  εξουθενωμένα και αγχωμένα για τον “αυριανό μαραθώνιο”. Φροντίστε να υπάρχει αρκετός χρόνος για ξεκούραση. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν μικρά διαστήματα όπου δεν υπάρχει ρολόι και μπορούν να χαλαρώνουν. Αυτός ο χρόνος είναι απαραίτητος όχι μόνο προκειμένου να κρατήσετε το άγχος τους ρυθμισμένο αλλά και για να ενισχύσετε την συγκέντρωση της προσοχής. Ένα κουρασμένο παιδί παιδί δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί στο ζητούμενο έργο.Ανατρέξτε στο πρόγραμμα τους και βεβαιωθείτε ότι  υπάρχουν έστω δυο απογεύματα την εβδομάδα και αρκετός χρόνος το Σαββατοκύριακα για ξεκούραση. Ακόμα και αν το θεωρείτε δύσκολο, προσπαθήστε να εντάξετε μεγαλύτερα διαστήματα ανάπαυλας μεταξύ δραστηριοτήτων.

•Βοηθήστε το στην οργάνωση της μελέτης και βάλτε χρονικό περιθώριο. Στην αρχή πιο κοντά στο παιδί, στην πορεία αποστασιοποιημένα, δείξτε του τρόπους να είναι οργανωμένο. Το χρονικό περιθώριο είναι απαραίτητο γι’αυτό. Δεν έχει κανένα νόημα να διαβάζει μέχρι αργά το βράδυ και να πηγαίνει εξαντλημένο στο σχολείο. Είναι προτιμότερο να διαβάζει το μεσημέρι και όχι για  πολλές ώρες .

•Βάλτε στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα των παιδιών το ελεύθερο παιχνίδιι καθώς λειτουργεί ευεργετικά στην ψυχοσύνθεση τους και τα βοηθά να ανταπεξέλθουν στους έντονους ρυθμούς κατά την διάρκεια της εβδομάδας.Αυτό σημαίνει παιχνίδι αβίαστο, χωρίς κανόνες και οριοθέτηση από τον γονέα. Είναι καλό να τα “αποσπάτε” από την επιλογή ηλεκτρονικών μέσων ψυχαγωγίας προτείνοντας τους άλλους τρόπους παιχνιδιού όπως είναι μια βόλτα με το ποδήλατο, μπάσκετ, κρυφτό, παιχνίδι με κατασκευές, ζωγραφική και άλλα.

•Βεβαιωθείτε ότι κοιμούνται αρκετά. Ο ύπνος είναι απαραίτητος όχι μόνο για την αντιμετώπιση του άγχους αλλά και για την καλύτερη σχολική απόδοση. Αν ένα παιδί δεν κοιμάται αρκετά και νυστάζει το πρωϊ, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθείτε αν έχετε υπερφορτώσει το πρόγραμμα του.

•Φέρτε τα σε επαφή με το σώμα τους. Εξηγήστε τους με απλά λόγια τι σημαίνει άγχος μέσα από καθημερινά δικά τους παραδείγματα, βοηθήστε τα να κατανοήσουν ποια “σημάδια” δείχνουν ότι αισθάνονται άγχος και δείξτε τους εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης. Θα μπορούσατε να παραληρήσετε το άγχος με έναν δεινόσαυρο που όταν είναι μεγάλος μας δυσκολεύει την ζωή ενώ όταν τον κρατάμε μικρούλη μας βοηθά. Για παράδειγμα όταν ένα παιδί  αισθάνεται πολύ άγχος και πονά λίγο το στομάχι του πριν την πρώτη μέρα στο σχολείο, είναι φυσιολογικό αλλά όταν φεύγει από το σχολείο συχνά με τέτοιους πόνους, τότε το άγχος του το κυριεύει και πρέπει να το αντιμετωπίσει (ο δεινόσαυρος γίνεται μεγάλος).  Μια καλή αρχή για να συζητήσουμε το άγχος μαζί τους είναι να δούμε τι σκέψεις κάνουν όταν αγχώνονται. Για μικρότερα παιδιά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας και να παίξουμε παιχνίδια όπως η σβούρα που καθώς γυρνά “παίρνει” το άγχος μακριά . (Θα ακολουθήσει επόμενο άρθρο με πολλές ιδέες για τρόπους διαχείρισης).

•Ακούστε τα προσεκτικά. Όταν έρχονται να σας πουν κάτι επίμονα και “μονορούφι”, σταματήστε για λίγο αυτό που κάνετε και ακούστε αυτό που έχουν να πουν. Προσπαθήστε μαζί να βρείτε λύσεις γι’αυτά που τα απασχολούν. Έτσι τους περνάτε το μύνημα ότι όταν εκφράζουν τα συναισθήματα τους τότε υπάρχει ανταπόκριση και στήριξη.

•Διαχειριστείτε αποτελεσματικά το δικό σας άγχος. Τα παιδιά είναι ευαίσθητοι δέκτες της δικής σας ψυχικής κατάστασης αλλά και πιστοί μιμητές των δικών σας μοτίβων συμπεριφοράς. Έτσι, εάν προσπαθήσετε να λειτουργείτε με λιγότερη νευρικότητα στην καθημερινότητα σας, τότε θα το κάνουν και εκείνα.

•Καλημερίστε τα με περισσότερη ηρεμία γιατί “Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται”. Ίσως θα βοηθούσε να ξυπνάτε λίγο νωρίτερα, να  είστε ξεκάθαροι για τις επιλογές τους στο πρωινό και στο ντύσιμο, να προετοιμάζεστε από το προηγούμενο βράδυ εσείς και εκείνα.

•Αφήστε τα να κάνουν λάθη, να τα αποδέχονται και να τα αντιμετωπίζουν. Για τα παιδιά, ο φόβος του λάθους είναι αυτός που προκαλεί και το μεγαλύτερο άγχος. Βοηθήστε τα μέσα από τις ευκαιρίες που δίνονται στην καθημερινότητα σας να κατανοήσουν ότι τα λάθη είναι αποδεκτά και απαραίτητα για να βελτιωνόμαστε και να προχωράμε, ότι όλοι κάνουν λάθη και δεν υπάρχει το αλάνθαστο.

Θυμηθείτε: Δεν γίνεται να διδάξετε στο παιδί σας διαχείριση άγχους όταν  οι ρυθμοί στην οικογένεια είναι έντονοι και το υπέρμετρο άγχος κυριαρχεί στην δική σας ζωή!!!!!!!!!!!

Καλή εβδομάδα!!!

Χριστίνα Γρηγορέα, Ψυχολόγος Msc

https://www.facebook.com/settings?tab=account&section=username

http://www.doctoranytime.gr/iatroi/Psychologos/ATTIKI/UMITTOS/Hristina-Grigorea?ins=0#doctorprice-tab

Πηγή:

http://www.modernmoms.gr/2013/09/29/pws-na-voithisete-to-paidi-sas-na-antimetopisei-to-agxos-toy-sxoleioy/

Μαμά κοίτα δίπλα σου…Μεγαλώνω

Ημερολόγιο μέρος 5ο

Πως μεγάλωσε το μωρό μου! Το βράδυ που κοιμάται τον κοιτώ στο κρεβάτι και τότε συνειδητοποιώ ποσό έχει μεγαλώσει!

Η αλήθεια είναι ότι πιάνει περισσότερο χώρο και γεμίζει πια το κρεβάτι! Μανούλες, είμαι σίγουρη ότι όλες σας παρατηρείτε τα μωρά σας όταν κοιμούνται!

 Είμαι από εκείνες τις μητέρες που δεν τον έχω αποχωριστεί ακόμη. Ο γιος μου δεν κοιμήθηκε ούτε μια μια μερα στην κούνια του, ούτε μια ώρα, ούτε ένα λεπτό!

Αυτό, από επιλογή πραγματικά δική του! Όχι δική μου! Έκανα τα πάντα, αλήθεια, δοκίμασα σχεδόν όλες τις τακτικές αλλά το παραδέχομαι,  νίκησε! Έτσι 2,5 χρόνια τώρα κοιμόμαστε και οι τρεις αγκαλιά. Βέβαια ξέρω είναι λάθος και δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους νέους  γονείς  αλλά προς αποφυγή! Συμβαίνει όμως  και αυτό.

Αυτές τις μέρες ετοιμάζω το νέο του δωμάτιο και το φτιάχνω πια συμφώνα με τα δικά του γούστα ! Βασικά το ανανεώνω και το προσαρμόζω στην ηλικία και στην προσωπικότητα του, με πολλά χρώματα, με τους αγαπημένους του πλέον ήρωες στους τοίχους, με σημαιάκια στο ταβάνι και φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων.       Ένα δωμάτιο που ταιριάζει στο χαρακτήρα του, αυθόρμητο, τρελό και παιχνιδιάρικο. Εις γνώσιν μου δεν είναι τέλεια διακοσμημένο, με συνοχή και τάξη,  γιατί απλά αυτό θα ήταν το δικό μου δωμάτιο, όχι το δικό του! Τα τοποθέτησα όλα εκτός από το κρεβάτι.   Όμως συνειδητοποιώ ότι έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να γίνει η πρώτη αποχώρηση μας. Να ξέρατε ποσό δύσκολο μου είναι! Λατρεύω να κοιμόμαστε αγκαλίτσα και να νιώθω την ανάσα του. Όλο το αναβάλλω αλλά πρέπει να γίνει και αυτό. Συγκινούμαι όταν καταλαβαίνω ότι έχει μεγαλώσει και δεν είναι πια μωράκι. Το περίεργο είναι ότι  όταν κοιμάται και τον παρατηρώ είναι σαν να μου φωνάζει : μαμά, κοίτα μεγάλωσα! Κάθε βράδυ που τα μάτια μου πέφτουν πάνω του, σκέψεις σαν αυτές γίνονται στο μυαλό μου:

- Αγάπη μου πόσα πράγματα περάσαμε μαζί από τότε που γεννήθηκες …καμαρώνω κάθε μέρα για ό,τι καινούργιο καταφέρνεις… εγώ έφερα στον κόσμο αυτό το πλάσμα… ; (ακόμη να εξοικειωθώ  με το θαύμα της γέννησης !) Δεν πιστεύω ότι είναι δικός μου !-           

Οπότε καταλαβαίνεται ποσό δεμένη είμαι μαζι του γι’αυτό και η αποχώρηση του έστω για το διπλανό δωμάτιο, φαντάζει δύσκολη ακόμη και για κάποιες λίγες ώρες ύπνου. Υπερβολικό θα μου πείτε, αλλά αδυναμίες είναι αυτές !

Οπότε αρχίζω σιγά σιγά να το δουλεύω πρώτα σαν σκέψη στο μυαλό μου και όταν το κάνω πράξη θα σας ενημερώσω!

Σαν παρένθεση στα παραπάνω, σήμερα κάναμε μια  κουβέντα με τον μικρό, (από τις πολλές που προσπαθώ να κάνουμε) οπού μου έκανε εντύπωση η απάντηση του γι’αυτό  θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας.

Συζητάγαμε  και  του εξηγούσα γιατί λέγομαι μαμά του!

- Λέγομαι μαμά σου γιατί εγώ  σε γέννησα,  σε είχα πρώτα  στην κοιλίτσα μου και μεγάλωνε η κοιλίτσα μου,  μεγάλωνες και εσύ. Ώσπου έγινε πολλή μεγάλη και έτσι η ήρθε η ώρα να βγεις και εσύ έξω, στη ζωή, και να γνωριστούμε! –

 Η απάντηση του όταν τον ρώτησα αν κατάλαβε αυτά που του είπα ήταν: 

Ναι μαμά κατάλαβα, θέλω  όμως να μπω πάλι μέσα στη κοιλίτσα σου, και να ζω εκεί, βαλε με ΜΕΣΑ τώρα σε παρακαλώ !!! Και άρχισε να τραβά τη μπλούζα μου για να μπει!

Με ξάφνιασε. Περίμενα να μου κάνει κάποια ερώτηση,  ή να αρχίσει τα γνωστά ‘γιατί μαμά; ’ όπου για αυτά  είχα έτοιμες τις απαντήσεις.   Όμως εκείνος απαίτησε να <επιστρέψει…>!!! ΦΟΒΕΡΟ έτσι ; Τι να του εξηγούσα τώρα !!!

Με ένα,  ’δεν γίνεται αυτό μωρό μου’, τον απέφυγα και ελπίζω την επομένη φορά να είμαι καλυτέρα προετοιμασμένη.

 Έτσι μια η αλλαγή του δωματίου του, μια  οι συζητήσεις μας και οι απίστευτες απαντήσεις του και η καθημερινότητα που έχει πια αλλάξει με έχουν κάνει να σκέπτομαι πως οι μέρες, οι ώρες, τα χρόνια περνάνε τελικά τόσο γρήγορα ζώντας διπλά σε ένα παιδί, που μπορείς να χάσεις εύκολα την αίσθηση του χρόνου!

Έγραψα όμως όπως είδατε ζώντας διπλά σε ένα παιδί. Διαφέρει να παρακολουθείς το παιδί σου να μεγαλώνει, από το να μεγαλώνεις μαζί του. Είμαι από τις ευλογημένες  μητέρες,  -γιατί για ευλογία πρόκειται- που δεν έχω χάσει στιγμές από τη ζωή του. Από επιλογή μου αυστηρά. Πολλές από εσάς ξέρω ότι χρειάζεται να εργάζεστε και να λείπετε αρκετές ώρες από το σπίτι και ότι τα παιδιά μένουν με τις γιαγιάδες τους ή πάνε παιδικό σταθμό. Και εγώ εργάζομαι και το δικό μου παιδί μου πηγαίνει παιδικό σταθμό! Όμως δε μιλαω για αυτές τις ώρες !!! Μιλαω για όλες τις υπόλοιπες … είτε είναι 3 ώρες αυτές είτε είναι 6 που βρισκόμαστε καθημερινά με τα παιδιά μας.   Εγώ έχω πειθαρχήσει ουσιαστικά σαν μητέρα στην ανάγκη του παιδιού μου αυτές τις λίγες ώρες που βρισκόμαστε όλοι μαζί καθημερινά να είμαι εκεί για αυτόν! Θέλει και αυτό προσπάθεια δεν είναι εύκολο, πρέπει να μάθουμε να πειθαρχούμε και εμείς στα θέλω τους όχι μόνο να απαιτούμε ! Έτσι 4.30 ώρα που γυρίζει από τον σταθμό, για μένα «πέφτουν οι γενικοί διακόπτες» για όλα τα υπόλοιπα που ενδεχομένως θα ασχολιόμουν.

 Ούτε θα σιδερώσω, ούτε θα κρεμάσω κουρτίνες ούτε θα καθαρίσω τζάμια ή θα ξεσκονίσω. Και αν χρειαστεί να κάνω κάτι από τα παραπάνω  σίγουρα θα είναι κάτι που θα μπορεί να με βοηθήσει για να το κάνουμε μαζί. Όπως να μαγειρέψουμε, να απλώσουμε ρούχα ή  να πλύνουμε τα πιάτα. Του δίνω την δυνατότητα να συμμετέχει και να νιώθει κοντά μου. Τα υπόλοιπα θα τα κάνω όταν κοιμηθεί.   Είμαι εκεί για εκείνον ουσιαστικά.   Το σαββατοκύριακο ισχύει το ίδιο,  προτιμώ να πάω στον παιδότοπο μαζί του παρά να κάνω γενική στο σπίτι. Θα ξυπνήσω λίγο πιο πρωί και θα γίνουν και οι δουλείες, υπάρχει λύση για όλα.   Θέλω να σας πω ότι έχω ζυγιάσει τα πράγματα και έχω  καταλάβει τη σημαντικότητα του ελευθέρου χρόνου μου. Δε θα τον χαραμίσω σε αναλώσιμα και άψυχα πράγματα. Θα τον αξιοποιήσω φτιάχνοντας τις δίκες μας έμψυχες  στιγμές και αργότερα  αναμνήσεις και θα ρουφήξω μέχρι και το τελευταίο του  δευτερόλεπτο!

Μπορεί να έχω λίγο σκόνη παραπάνω κάποια στιγμή στο σπίτι, αλλά σίγουρα η συνείδηση μου θα είναι ‘καθαρή’  και η επικοινωνία μας  ξεκάθαρη! Όσο κουρασμένη και αν είμαι το βράδυ, όσο και αν έχω βαρεθεί να λέω τα ιδία παραμύθια, ένα τουλάχιστον, θα του το διαβάσω. Αυτός είναι ο δικός του χρόνος,  οι δίκες μας στιγμές.   

Ξέρετε τα χρόνια περνάνε χωρίς να το καταλάβουμε… και το άσχημο είναι ότι δεν ξαναγυρνάνε! Τα παιδιά μας μεγαλώνουν… σε λίγο θα  γεμίζουν τα κρεβάτια τους,  δε θα τα χωραει η αγκαλιά μας και δεν θα τα χορταίνει το μάτι μας …θα έχουν τη δική τους ζωή. Δεν θα έχουμε την ευκαιρία να ξαναζήσουμε τις στιγμές και τις ηλικίες των παιδιών μας… ούτε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να τα ξαναναθρεψουμε. Αξίζει να τους δώσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο από τη ζωή μας σήμερα  για να μας δώσουν περισσότερο χώρο στη ζωή τους αύριο !!!

 Το ημερολόγιο μιας μητέρας…Διαβάστε το από την αρχή.»

Πηγή:

http://www.e-goneis.gr/mama-koita-dipla-sou-megalwnw/