Ποια είναι αυτή η γυναίκα στον καθρέφτη; Ένα δυνατό κείμενο για τις χειρότερες στιγμές μας.
Την ακούω πριν καν τη δω. Γρυλίζει μέσα απ” τα δόντια της επειδή το 3χρονο παιδάκι της δεν σταματάει να κλαίει. Κανείς μάλλον δεν ενημέρωσε αυτή τη μάνα ότι αυτό κάνουν τα παιδιά, κλαίνε. Το κοριτσάκι, κρεμασμένο από το πόδι της γυναίκας, την ικετεύει να το πάρει αγκαλιά. «Γκαλιά! Γκαλιά!» λέει ξανά και ξανά. Η γυναίκα φαίνεται θυμωμένη που το ίδιο της το παιδί θέλει αγκαλιά! Ίσως αυτή η κυρία πρέπει να προσπαθήσει να δείξει λίγο περισσότερη ευγνωμοσύνη. Υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που θα σκότωναν για ένα αξιολάτρευτο παιδί, ένα υγιές παιδί – απλώς ένα παιδί.
Καθώς στρίβω στη γωνία, πιάνω με την άκρη του ματιού μου το χάλι που έχει αυτή η μάνα. Να την, σε όλο της το μεγαλείο, με κατακόκκινο πρόσωπο και τρελαμμένα μάτια. Με βλέπει που την κοιτάω και προσπαθεί να μαλακώσει κάπως, προφανώς ντροπιασμένη που έχει μάρτυρα στη συμπεριφορά της. Όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή που βράζει μέσα της, ακριβώς κάτω απ” την επιφάνεια. Εξακολουθεί να αγνοεί τα όμορφα παιδάκια της που αποζητούν την προσοχή της, προτιμώντας να τελειώσει το μήνυμα που γράφει στο κινητό της από το να μιλήσει στο κοριτσάκι που την ικετεύει να το βοηθήσει να τελειώσει την εργασία του. ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ! Και τι δεν θα δίναμε εμείς οι υπόλοιποι για να έχουμε ένα παιδί που θέλει πραγματικά να εξασκηθεί στην αντιγραφή της αλφαβήτας! Αυτή η μάνα δεν ξέρει πόσο τυχερή είναι, και απ” το εκνευρισμένο ύφος της φαίνεται ότι δεν το εκτιμάει.
«ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ;»
Τώρα ουρλιάζει διαταγές στον γιο της, ο οποίος αμέσως μαζεύεται με το που ακούει τη σκληρότητα στη φωνή της. Με δόντια που τρίζουν και σφιγμένα χείλη, κάνει τις λέξεις όπλα. Ένα εξοργισμένο «Εντάξει;» που βγαίνει από το στόμα της αλλάζει την ερώτηση και την κάνει μαχαίρι, με τη λάμα του ακονισμένη και σε ετοιμότητα. Αναρωτιέμαι αν ξέρει πόσο τρομακτική δείχνει. Αν ήμουν παιδί, θα μου προκαλούσε τρόμο αυτή η γυναίκα.
Ένα γρύλισμα αρχίζει να γεννιέται στην κοιλιά της, βρίσκει το δρόμο του μέσα απ” το λαιμό της και εκρήγνυται στον αέρα.
ΤΕΛΕΙΩΝΕΤΕ!
ΤΩΡΑ!
ΤΙ ΕΙΠΑ ΤΩΡΑ ΜΟΛΙΣ;
Τα παιδιά έχουν να αντιμετωπίσουν ένα μπαράζ βαθιών αναστεναγμών και ματιές που λένε πολλά: Λένε Δεν έχω την υπομονή για παιδιαρίσματα και Σήμερα τα κάνεις όλα λάθος.
Νιώθω σαν να πρόκειται να παρακολουθήσω ένα φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, που δεν θα μπορούσα να το σταματήσω ακόμα κι αν έπεφτα στη μέση του δρόμου.
Παρόλο που φοβάμαι να κοιτάξω, πιάνω διστακτικά το βλέμμα της γυναίκας στον καθρέφτη. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, δεν ακούω τίποτα. Η σιωπή είναι εκκωφαντική. Κοιτάζω κάτω το μωρό μου που στριγγλίζει γιατί είναι εξαντλημένο. Υπόσχομαι στο γλυκό μου 4χρονο κοριτσάκι ότι θα τη βοηθήσω με την εργασία της μόλις σκουπίσω τα νερά στο μπάνιο που για άλλη μια φορά πέταξε παντού ο 6χρονος αδερφός της.
Στη δουλειά γίνεται χαμός, αλλά στις 8 μ.μ. αποφασίζω ότι τελείωσε για σήμερα, και αρνούμαι να τσεκάρω το τηλέφωνό μου για να μην με ρουφήξει πάλι κάποιο επαγγελματικό ζήτημα. Σιχαίνομαι το πώς φέρθηκα σήμερα. Σήμερα δεν εκτιμούσα τα παιδιά μου, ούτε τους έδειξα αρκετή αγάπη. Απαντούσα στις ερωτήσεις τους με αδιάφορα επιφωνήματα και παρίστανα ότι έδινα σημασία όταν με παρακαλούσαν «Κοίτα με, μαμά! Κοίτα με!» γιατί επέτρεψα σε πράγματα που δεν θα έπρεπε να είναι σημαντικά να με καταπιούν. Οι βαθιές ανάσες υποτίθεται ότι σε ανακουφίζουν, αλλά όσο περισσότερο προσπαθώ να ανασάνω, τόσο μεγαλύτερη ασφυξία αισθάνομαι. Κοιτάζω ξανά στον καθρέφτη.
Εγώ είμαι αυτή; Δεν μοιάζει σε μένα.
Κοιτάζω τα παιδιά μου. Αυτά μοιάζουν σε μένα.
Παρόλο που σήμερα δεν τους έχω δώσει αυτά που τους αξίζουν, εκείνα συνεχίζουν να μου δίνουν ακριβώς αυτά που χρειάζομαι. Τα παιδιά μου είναι η προσωποποίηση της αθωότητας και της κατανόησης και της τρυφερότητας. Ακόμα και τις χειρότερες μέρες μου δεν διστάζουν να πέσουν στην αγκαλιά μου, ξεχνώντας αμέσως τον θυμό μου και τον τρόπο που τους μίλησα. Τα παιδιά μου είναι η αγάπη δίχως όρους, ακόμα κι όταν εγώ υποσυνείδητα τους βάζω όρους. Είναι καλύτερα απ” ό,τι θα μπορούσα εγώ να είμαι ποτέ, γεμάτα συγχώρεση και ανοιχτές αγκαλιές.
Της Stephanie Jankowski
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου