BY ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
…Είναι δύσκολο να γράψεις όταν μέσα σου νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά. Όταν έχεις μπει σε ένα τούνελ και δεν ξέρεις ούτε γιατί μπήκες, ούτε που οδηγεί, ούτε και πόσο θα σου πάρει να βγεις από εκεί. Βλέπω καθημερινά τον κόσμο να πορεύεται μόνο… 20 ψυχές σε ένα τόσο δα χώρο, με ανάσες και όνειρα να ταξιδεύουν μαζί. Ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, λες και είναι καταδικασμένα εξαρχής να χαθούν στην πορεία… Να λοξοδρομήσουν… Είμαστε τόσο κοντά και τόσα μακριά ταυτόχρονα σε σχέση με τους άλλους. Ο καθένας μας με τα δικά του. Χαμένοι όλοι σε ένα αδιέξοδο που στο 99% των περιπτώσεων μόνοι μας δημιουργήσαμε ή υπάρχει μόνο στο κεφάλι μας. Μοιραζόμαστε κυριολεκτικά ανάσες αλλά όχι ζωές. Νιώθουμε μόνοι αλλά δεν θέλουμε να ξέρουν την μοναξιά μας… φοβόμαστε… ντρεπόμαστε… είμαστε εγωιστές και παρτάκιδες και μετά απορούμε.
Απορούμε για την μοναξιά μας, για τα ποσοστά της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών, για την αγριότητα και τον εκχυδαϊσμό της κοινωνίας. Απορούμε ενώ είμαστε ΟΛΟΙ δομικά υλικά του όλου κόσμου, της κοινωνίας με απλά λόγια. Δομικά υλικά του ίδιου του τέρατος που θα κατασπαράξει ότι του χαλάει την βολή του.
Από παιδιά δυστυχώς καίμε την δημιουργικότητά μας στον βωμό της υπακοής. Μαθαίνουμε τα θέλω μας να μην σχετίζονται με την έκφραση του χαρακτήρα μας αλλά να γίνονται μια μάχη ανάμεσα στον εγωισμό μας και τις απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι από εμάς. Συγχέουμε την αυταγάπη με εγωισμό. Μαθαίνουμε πολύ νωρίς πως η συγγνώμη είναι ένας έμμεσος τρόπος για να πάρουμε αυτό που θέλουμε ή ένα τρόπος για να προσπεράσουμε πιο αναίμακτα τα λάθη μας. Έτσι η πορεία του κόσμου ακολουθεί το ρυθμό της με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις και την ευθύνη για αυτό απλά θα την αποδώσουμε κάπου αλλού…
Από παιδιά δυστυχώς καίμε την δημιουργικότητά μας στον βωμό της υπακοής. Μαθαίνουμε τα θέλω μας να μην σχετίζονται με την έκφραση του χαρακτήρα μας αλλά να γίνονται μια μάχη ανάμεσα στον εγωισμό μας και τις απαιτήσεις που έχουν οι άλλοι από εμάς. Συγχέουμε την αυταγάπη με εγωισμό. Μαθαίνουμε πολύ νωρίς πως η συγγνώμη είναι ένας έμμεσος τρόπος για να πάρουμε αυτό που θέλουμε ή ένα τρόπος για να προσπεράσουμε πιο αναίμακτα τα λάθη μας. Έτσι η πορεία του κόσμου ακολουθεί το ρυθμό της με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις και την ευθύνη για αυτό απλά θα την αποδώσουμε κάπου αλλού…
Είναι απλές σκέψεις και δυστυχώς όχι ιδιαιτέρα φωτεινές αλλά ως άνθρωπος ξέρω πως αυτό που αλλάζει την ροή της ιστορίας είναι οι λίγοι άνθρωποι που σπάνε τις φόρμες και ακολουθούν αυτό που πραγματικά είναι, αυτό που πραγματικά λέει η καρδιά τους. Αυτοί οι λίγοι πάνε τον κόσμο παρακάτω… Αυτοί οι λίγοι κάνουν την κατάσταση βιώσιμη.
Θα βρεθούμε στην πορεία της ζωής μας σε πολλούς ρόλους και σε άλλους θα τα πάμε καλά και σε άλλους όχι. Δεν πειράζει να μην τα καταφέρουμε να είμαστε αυτό που θέλουμε… Πειράζει να μην προσπαθούμε… Φίλοι μου, να θυμάστε πως η ζωή μας φέρνει πάντα αυτό που ζητάμε μπροστά μας και αφήνει στο χέρι μας να το αναγνωρίσουμε και να το ζήσουμε. Ναι, ναι, ναι… όλα τα όνειρα μας γίνονται πραγματικότητα αλλά με έναν τρόπο που θα μας μάθει να προσέχουμε τι ευχόμαστε. Δηλαδή προσέξτε μην πάθετε αυτό που ευχόσασταν.
Υ.Γ.: Είναι δύσκολο να σας περιγράψω την εικόνα του χώρου που γράφτηκε το παρακάτω κείμενο. Αν και στην ουσία ο χώρος και τα πρόσωπα δημιούργησαν αυτό το κείμενο και τα δύο θα κρατηθούν μυστικά.
Τους ευχαριστώ πολύ πάντως…
Το Κλειδί της Σκέψης – www.tokleidi.com
http://www.tokleidi.com/Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς. Μερικές φορές, μόλις έσβηνα το κερί,
τα μάτια μου έκλειναν τόσο γρήγορα, ώστε δεν πρόφταινα
ν’ αναλογιστώ: «Με παίρνει ο ύπνος».
Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας
(οι πρώτες -μνημειώδεις- φράσεις από το «Αναζητώντας τον Χαμένο χρόνο»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου