Υποβλήθηκε στις Τρί, 17/09/2013 - 10:28
«Μαμά όταν θα με υιοθετήσεις, το δέρμα σου θα γίνει σκούρο όπως το δικό μου;»
Η καρδιά μου σταμάτησε καθώς κοίταξα τα πανέμορφα καφέ μάτια του γιου μου, καθώς περίμενε μία απάντηση από μένα. Όλη η προετοιμασία του κόσμου δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για το ότι έπρεπε να του πιάσω το χέρι και να προσπαθήσω να του εξηγήσω ότι όχι, δεν μοιάζουμε, αλλά είμαστε οικογένεια στην καρδιά. Ότι είμαι περήφανη που είμαι κι εγώ μέρος του πολιτισμού του. Ότι είναι ξεχωριστός και υπέροχος και μοναδικός ακριβώς όπως είναι.
Ο υπομονετικός πέρα από την ηλικία του τρίχρονος γιος μου, τότε με αγκάλιασε και είπε «Ήθελα να είμαι σαν τη μαμά μου. Είμαστε μαζί για πάντα και είμαι ο γιος σου.» Τον αγκάλιασα τόσο σφιχτά και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκριά μου.
Κατάλαβα εκείνη τη στιγμή (και έζησα πολλές τέτοιες τεράστιες στιγμές τους τελευταίους 2 μήνες σαν νέα μαμά) ότι το μικρό μου αγόρι δε χρειαζόταν σπουδαίες εξηγήσεις από μένα. Δε χρειαζόταν λόγους. Απλά χρειαζόταν σύνδεση και επιβεβαίωση αγάπης.
Υπάρχουν πολλές ευλογίες και προκλήσεις όταν έχεις διαφυλετική οικογένεια, αλλά το σημαντικό είναι να είσαι απόλυτα εντάξει εσύ με αυτό. Ο σύζυγός μου κι εγώ το είχαμε αποδεχτεί απόλυτα πριν να συναντήσουμε τα υπέροχα αγόρια μας. Παρ’ όλα αυτά δεν είχα σκεφτεί τη διαδικασία που θα πέρναγε το μυαλό και η καρδιά τους καθώς συνδέονταν εκείνα μαζί μας.
Έχουν περάσει δύο μήνες που είμαστε μαζί σαν οικογένεια. Ο μικρός μου ακόμα αστειεύεται ότι μοιάζω με τη Χιονάτη. Ο 5χρονος λέει ότι του αρέσει όταν βάφω τα μαλλιά μου πιο σκούρα για να «μοιάζουμε». Αλλά καθώς συνδέονται – καθώς γελάνε, καθώς χαμογελάνε – αρχίζουν να δέχονται την αγάπη και να ξεκινούν τη διαδικασία σύνδεσης μαζί μας. Κάθε μέρα και οι δύο μου γιοι λένε στο σύζυγό μου και σε εμένα «είστε η οικογένειά μας». Η χαρά μου είναι να τους αγκαλιάσω κι εγώ και να τους πω: «Για πάντα γλυκά μου αγόρια. Είστε η δική μας οικογένεια.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου