Η ευγνωμοσύνη : Το συναίσθημα που κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα!

Οι περισσότεροι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που είναι ευγνώμονες και εκτιμούν οτιδήποτε έχουν, και άλλους ανθρώπους που διαμαρτύρονται για όλα αυτά που δεν έχουν.

Είναι οι άνθρωποι που είτε βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, είτε μισοάδειο. Στην πραγματικότητα η εικόνα που έχουμε για το περιεχόμενο του ποτηριού, μπορεί να αποτελέσει ισχυρή ένδειξη της γενικής μας ευτυχίας!

Τι είναι όμως η ευγνωμοσύνη; Η ευγνωμοσύνη είναι κάτι περισσότερο από το να λες ευχαριστώ ή παρακαλώ και να έχεις καλούς τρόπους. Σχετίζεται με την ευχαρίστηση αυτών που λαμβάνουμε και με την αναγνώριση των θετικών πραγμάτων που έρχονται στον δρόμο μας. Όταν είσαι ευγνώμων είσαι ευχαριστημένος και εκτιμάς τα καλά πράγματα που έχεις χωρίς να τα θεωρείς δεδομένα. Είναι ένα συναίσθημα που αναδύεται αυθόρμητα από μέσα μας. Ωστόσο, δεν είναι απλώς μια συναισθηματική αντίδραση, είναι επιλογή και στάση ζωής!

Πώς μπορεί η ευγνωμοσύνη να ωφελήσει τα παιδιά;

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες έρευνες δείχνουν πως οι άνθρωποι που είναι ευγνώμονες είναι πιο ευτυχισμένοι, βιώνουν λιγότερο αρνητικά συναισθήματα όπως άγχος και κατάθλιψη, είναι πιο ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και τις κοινωνικές τους σχέσεις. Έτσι και τα παιδιά ωφελούνται με πολλούς τρόπους όταν έχουν το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.

Τα παιδιά που εκφράζουν ευγνωμοσύνη, είναι πιο φιλικά, πιο ευγενικά και πιο ενθουσιώδη. Κατανοούν τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, μπαίνουν στη θέση τους και συνειδητοποιούν πως κάποιος μπορεί να κάνει κάτι καλό, ακόμα και όταν δεν χρειάζεται ή πρέπει. Έχουν συνήθως καλύτερη συμπεριφορά και είναι πιο ευχάριστα στη συντροφιά.

Επιπλέον, τα παιδιά που νιώθουν και εκφράζουν ευγνωμοσύνη τείνουν να ξοδεύουν λιγότερο χρόνο στο να συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλους και έχουν μειωμένο το αίσθημα της ζήλιας. Βιώνουν περισσότερα θετικά συναισθήματα, έχουν περισσότερη αισιοδοξία, αφοσιώνονται περισσότερο στο σχολείο και είναι γενικότερα πιο ικανοποιημένα στους περισσότερους τομείς της ζωής τους.

Αντίθετα, τα παιδιά που δεν διδάσκονται ευγνωμοσύνη δυσκολεύονται με τα συναισθήματα, απογοητεύονται εύκολα και έχουν μια αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι αρκετά καλό.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Η διδασκαλία της ευγνωμοσύνης πρέπει να βοηθάει τα παιδιά να μάθουν να είναι ευγνώμονες για πολλά πράγματα στη ζωή τους και όχι μόνο για τα υλικά αγαθά.

Μέσα από τις καθημερινές συζητήσεις οι γονείς μπορούν να δείξουν στα παιδιά τα πράγματα για τα οποία αισθάνονται οι ίδιοι ευγνωμοσύνη. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να πουν κάτι όπως “Σε ευχαριστώ που με βοήθησες”, “Είμαι τόσο χαρούμενη που είμαστε όλοι μαζί!”, “Πόσο απολαμβάνω τα χρώματα του ουρανού!”

Οι γονείς πρέπει να κριτικάρουν και να παραπονιούνται λιγότερο, και να τονίζουν τα θετικά της κάθε κατάστασης. Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς να είναι ευγνώμονες για αυτά που έχουν, και όταν βλέπουν να μοιράζονται αυτό το συναίσθημα με τους ανθρώπους γύρω τους, τότε όχι μόνο τονίζεται η σημασία της ευγνωμοσύνης, αλλά ενισχύεται αυτή η συμπεριφορά και στα παιδιά.

Είναι επίσης σημαντικό να δίνονται στα παιδιά ευκαιρίες για να προσφέρουν. Οι γονείς παραπονιούνται πως όσα περισσότερα πράγματα παίρνουν τα παιδιά, τόσο λιγότερο εκτιμούν αυτά που έχουν. Όταν όμως προσφέρουν τα ίδια κάτι στους άλλους, μαθαίνουν πως δεν είναι μόνο ευχάριστο να παίρνεις, αλλά και να δίνεις.

Τέλος, είναι σημαντικό να διδαχτούν τα παιδιά να είναι ευγνώμονες για όλη την ομορφιά που υπάρχει γύρω τους – για τον ήλιο, τη βροχή, τη φύση. Πηδήξτε στα φύλλα, κάντε βουτιές στις λακκούβες και απολαύστε τις ηλιόλουστες μέρες το ίδιο όπως τις βροχερές. Δείξτε στα παιδιά πως μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες ακόμα και όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, αβέβαια ή διαφορετικά από ό,τι τα είχαμε προγραμματίσει. Βοηθήστε τα να δουν πως η ευγνωμοσύνη δεν είναι ένα απλό συναίσθημα, είναι η στάση που θα κρατήσουν απέναντι στην ίδια τη ζωή!

Άρθρα της Κωνσταντίνα Ντουντούμη
Πηγή: infokids.gr

http://www.dimosiosxoleio.com/%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82/%CE%B7-%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%83%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CE%B5%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1.html

Παιδικό μνημόνιο για γονείς

       

• Μην κάνεις για μένα όσα μπορώ να κάνω για τον εαυτό μου. Θα νιώθω σαν μωρό και μπορεί να αρχίσω να σε βλέπω σαν υπηρέτη μου.
• Μην ξεχνάς ότι μου αρέσει να πειραματίζομαι. Μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνω, γι αυτό, σε παρακαλώ, δείξε υπομονή.
• Μη με προστατεύεις από τις συνέπειες των πράξεών μου. Πρέπει να μάθω από τα βιώματά μου.
• Μην αλλάζεις γνώμη. Μου προκαλείς σύγχυση.

• Μη με απορρίπτεις όταν σου κάνω φυσιολογικές ερωτήσεις. Αν δεν απαντήσεις, θα σταματήσω να σε ρωτάω και θα αρχίσω να ψάχνω για τις απαντήσεις αλλού.
• Μη με διορθώνεις μπροστά σε άλλους. Θα δώσω μεγαλύτερη προσοχή αν μου μιλήσεις ήρεμα και όταν είμαστε μόνοι.
• Μην αφήνεις την κακή συμπεριφορά μου να σου τραβήξει την προσοχή. Με ενθαρρύνεις να συνεχίσω.
• Μη με πατρονάρεις. Θα εκπλαγείς από το πόσο καλά γνωρίζω τι είναι σωστό και τι λάθος.
• Μη με κάνεις να νιώθω ότι τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Πρέπει να μάθω να κάνω λάθη χωρίς να νιώθω ότι είμαι κακό άτομο.

• Μη χρησιμοποιήσεις βία εναντίον μου, γιατί με μαθαίνει πως θα πρέπει να σεβόμαστε μόνο τη βία.
• Μη διαμαρτύρεσαι συνέχεια. Αν το κάνεις θα αναγκαστώ να κάνω τον κουφό.
• Μη μου λες πως είσαι τέλειος και πως δεν κάνεις λάθη. Είναι δύσκολο να ζεις με έναν τέτοιο άνθρωπο.
• Μην ξεχνάς πως δεν μπορώ να μεγαλώσω χωρίς μεγάλη κατανόηση και στήριξη.
• Να μου φέρεσαι σαν φίλο και θα γίνω φίλος σου. Θυμήσου ότι μαθαίνω περισσότερα από τα παραδείγματα που μου δίνεις παρά από την κριτική σου.
• Πάνω απ’ όλα, σε αγαπώ πολύ. Αγάπησέ με κι εσύ
• Πηγη: http://antikleidι.com

http://stavrianea.wordpress.com/2014/08/30/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82/

Όταν το παιδί φεύγει απ’ το σπίτι

Posted by Chamomilaki

Η ενηλικίωση των παιδιών φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα τόσο για τα ίδια όσο και για τους γονείς τους, κυρίως όταν συνεπάγεται και με αλλαγή στέγης, είτε για σπουδές, είτε για το στρατό, είτε γιατί επέλεξαν να σταθούν στις δικές τους δυνάμεις και να μείνουν μόνα ή να συγκατοικήσουν με άλλους συνομήλικους.

Η νέα αυτή πραγματικότητα πολλές φορές τρομάζει τους γονείς και την βιώνουν ιδιαίτερα φορτισμένα ψυχολογικά αρκετό καιρό πριν τελικά συμβεί. Επί της ουσίας είναι μία τεράστια αλλαγή για την ροή της οικογενειακής κατάστασης και λειτουργίας, αφού μέχρι πρότινος το ‘σπίτι’ απαρτιζόταν από έναν συγκεκριμένο αριθμό μελών που τώρα καλείται να αλλάξει.

Οι ερευνητές έχουν αποκαλέσει την νέα αυτή πραγματικότητα και τα συναισθήματα που την χαρακτηρίζουν ως “σύνδρομο της άδειας φωλιάς”. Το σύνδρομο αυτό περιλαμβάνει αισθήματα απώλειας, απογοήτευση, έλλειψη στόχων για τη ζωή, θλίψη και δυσφορία, συχνά κρίση ταυτότητας και κάποιες φορές εάν δεν αντιμετωπιστεί κατάλληλα οδηγεί τον γονέα και σε κατάθλιψη.
Επηρεάζει και τους δύο γονείς αλλά περισσότερο τη μητέρα η οποία βιώνει το “πένθος” από την απόσταση και την διαφορετική πλέον καθημερινότητα με το παιδί. Δυσκολεύεται να μείνει ξαφνικά στο σπίτι χωρίς το παιδί το οποίο και φρόντιζε, ή μπορεί και να επηρεάζεται από το γεγονός ότι της λείπει πλέον η συντροφικότητα του παιδιού.
Σημαντικό ρόλο στα αρνητικά αυτά συναισθήματα παίζουν ασφαλώς και οι ανησυχίες όσον αφορά στην ασφάλεια του παιδιού και το κατά πόσο θα είναι σε θέση να φέρει εις πέρας μόνο του τις υποχρεώσεις του.
Ο αριθμός των παιδιών και το κατά πόσο ο γονέας έχει ταυτιστεί με τον ρόλο του και έχει επενδύσει σε αυτόν, δυσκολεύουν ή διευκολύνουν τα συναισθήματα που βιώνει μετέπειτα. Για παράδειγμα, μία μητέρα η οποία έχει αφοσιωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην ανατροφή του παιδιού της και έχει παραμερίσει οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που την ευχαριστεί, έχει περισσότερες πιθανότητες να δυσκολευτεί και να εγκλιματιστεί στη νέα κατάσταση. Επιπλέον, εάν υπάρχουν και άλλα παιδιά στην οικογένεια, λειτουργούν υποστηρικτικά έως ότου έρθει η στιγμή που και εκείνα με τη σειρά τους θα πάρουν τον δικό τους δρόμο, ενώ περισσότερες δυσκολίες υπάρχουν επίσης όταν η σχέση του ζευγαριού δεν είναι καλή ή είναι ανύπαρκτη και δεν υπάρχει ένα υποστηρικτικό περιβάλλον να υποστηρίξει τον γονέα.
Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο πιο γρήγορα και σωστά προετοιμαστεί ο γονέας για αυτή τη στιγμή, τόσο πιο ανώδυνο θα είναι για εκείνον και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Θα χρειαστεί να βρεθούν εναλλακτικοί τρόποι συσχέτισης με το παιδί καθώς  και νέα ενδιαφέροντα πέραν του γονεϊκού ρόλου, έτσι ώστε να λιγοστέψουν τα συμπτώματα θλίψης και ανίας από την έλλειψη προσωπικών ενδιαφερόντων και περισσότερου ελεύθερου χρόνου που πιθανόν να επέλθει. Εξάλλου πλέον η επικοινωνία με το παιδί που βρίσκεται μακρυά, είναι πολύ εύκολη και ποικιλόμορφη και δεν περιορίζεται μόνο στην τηλεφωνική.
Πέρα από αυτό όμως, είναι μία καλή ευκαιρία για το ζευγάρι που μένει ‘πίσω’  να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του, ή για τον μονογονέα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην προσωπική του ζωή, να κάνει πράγματα που πριν δεν μπορούσε, και να αφιερωθεί σε φίλους, συγγενείς, παρέες, εξόδους και στόχους.
Οι έρευνες εξάλλου δείχνουν πως πέρα από τον πόνο που προκαλεί η απομάκρυνση του παιδιού από το σπίτι, οι γονείς κατακλύζονται από συναισθήματα περηφάνιας για τα πρώτα ενήλικα βήματα του παιδιού τους, καθώς και το ότι σε σημαντικό βαθμό εξομαλύνονται οι σχέσεις γονέων-παιδιού με την απόσταση.
Όσο περισσότερο ο γονέας ασχολείται με θέματα δικά του, τόσο καλύτερα θα λειτουργεί η σχέση του με το παιδί. Ασφαλώς και η τηλεφωνική επικοινωνία ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα θα είναι αρκετά συχνή, αλλά προσπαθούμε να έχουμε κατά νου ότι το παιδί μας βρίσκεται σε ένα νέο περιβάλλον ανάμεσα σε νέους ανθρώπους και καλό θα ήταν να μην το ενοχλούμε συχνά. Μία συμφωνία σχετικά με τον τρόπο και τις ώρες που θα επικοινωνείτε μαζί του θα ήταν πολύ βοηθητική. Με αυτό τον τρόπο οριοθετείται η σχέση και λειτουργεί σταδιακά πιο αρμονικά. Δεν θα είναι καλό για την ψυχολογία του παιδιού να φορτώνεται με τις ανησυχίες και ανασφάλειές μας που σε αυτή την φάση τείνουν να γίνονται και υπερβολικές. Εξάλλου έχει και το ίδιο να διαχειριστεί δικά του άγχη από τη νέα του πραγματικότητα επομένως αυτό που πιθανότατα να έχει περισσότερη ανάγκη θα είναι, όταν το ζητάει, συμβουλές και οδηγίες που θα το κάνει να αισθάνεται ασφάλεια και αυτοπεποίθηση για τα δικά του βήματα. Θέλουμε ανεξάρτητα παιδιά που θα στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και θα σηκώνουν το φορτίο από τα λάθη και τις ευθύνες τους.
Από την άλλη, θα πρέπει και εμείς να είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, να προσπαθούμε να αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχει και να κάνουμε κινήσεις ωφέλιμες προς εμάς. Δεν ξεχνάμε ότι διανύουμε μία περίοδο πολλών αλλαγών και συναισθηματικών αναταραχών, που κάποιες φορές, παρ’ όλη την προσπάθεια που καταβάλλουμε δεν ξεπερνιέται ο πόνος και η στασιμότητά μας. Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως τα αρνητικά συναισθήματα μας κατακλύουν και μας καθιστούν ανήμπορους να σταθούμε στην καθημερινότητά μας και να ανταπεξέλθουμε σε αυτήν, τότε καλό θα ήταν να  ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ειδικό.

Μαρία Κωνσταντινοπούλου
Παιδοψυχολόγος-Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Email: mariakonstantinopoulou@gmail.com
Web: http://mariakonstantinopoulou14.blogspot.gr

See more at: singleparent.gr

Διάσπαση προσοχής/ υπερκινητικότητα στο σχολείο

Posted on 28 Σεπτεμβρίου, 2012

by pappanna

Τα παιδιά με ΔΕΠΥ, ιδίως αν δεν έχει διαγνωσθεί και αντιμετωπισθεί, έχουν αρκετές δυσκολίες που εκδηλώνονται στο σχολικό, οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον και συχνά οδηγούν σε:

• χαμηλές επιδόσεις σε σχέση με το επίπεδο των γνωστικών ικανοτήτων και ακαδημαϊκή αποτυχία
• αυξημένο στρες, συναισθηματικές δυσκολίες και χαμηλή αυτοεκτίμηση
• επιθετική και διασπαστική συμπεριφορά ή προβλήματα διαγωγής
• περιορισμένη επαγγελματική παραγωγικότητα και προοπτικές
• απόρριψη από τους άλλους – δυσλειτουργικές κοινωνικές σχέσεις.

Η ΔΕΠΥ στις περισσότερες περιπτώσεις έχει επιπτώσεις για όλη την οικογένεια, όπως έντονους διαπληκτισμούς των παιδιών με τους γονείς (ή των γονέων μεταξύ τους) ιδίως σε θέματα οργάνωσης και οριοθέτησης, αρνητικό αντίκτυπο στις σχέσεις μεταξύ αδερφών, οικονομική επιβάρυνση. Οι δυσκολίες στην καθημερινή οικογενειακή ατμόσφαιρα γίνονται ακόμη εντονότερες όταν πολύ συχνά ο ένας γονέας (και ενίοτε και οι δυο) έχει ΔΕΠΥ.
Επιπλέον πολλά παιδιά με ΔΕΠΥ παρουσιάζουν συνυπάρχουσες ψυχικές και αναπτυξιακές διαταραχές (συννοσηρότητα) που συχνά περιπλέκονται με την εξέλιξη και τη θεραπεία της ίδιας της ΔΕΠΥ. Οι συχνότερες είναι οι ειδικές μαθησιακές διαταραχές (δυσλεξία, δυσορθογραφία, δυσαριθμησία), οι ειδικές αναπτυξιακές δυσκολίες (λόγου, συντονισμού των κινήσεων), οι διαταραχές εναντιωματικής συμπεριφοράς και διαγωγής, οι διαταραχές άγχους, οι διαταραχές συναισθήματος, οι διαταραχές με συμπτώματα τικς (σ. Tourette).

Τι ρόλο μπορεί να έχει το σχολείο στην αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ;

Η επικοινωνία των ειδικών και των γονέων με τους δασκάλους του παιδιού αποτελεί απαραίτητο κομμάτι της διαγνωστικής εκτίμησης και της αντιμετώπισης και ο ρόλος του σχολείου θεωρείται τόσο σημαντικός όσο είναι και της οικογένειας στην επιτυχία της κάθε παρέμβασης για την υποστήριξη του παιδιού με ΔΕΠΥ.
Είναι πολύ σημαντικό ο δάσκαλος να κατανοεί την ιατρική φύση της ΔΕΠΥ, να μην παίρνει προσωπικά τη συμπεριφορά του παιδιού και να την αντιμετωπίζει θετικά, να αντιλαμβάνεται τα οφέλη και τους περιορισμούς του προγράμματος αντιμετώπισης καθώς και να συμμετέχει ενεργά στο σχεδιασμό των θεραπευτικών παρεμβάσεων που χρειάζεται να εφαρμοσθούν μέσα στη σχολική τάξη. Οι δάσκαλοι ή οι νηπιαγωγοί είναι συχνά οι πρώτοι που θα παρατηρήσουν συμπεριφορές συμβατές με τη ΔΕΠΥ και μπορούν να παρέχουν σε γονείς και γιατρούς πληροφορίες βοηθητικές στη διάγνωση και θεραπεία.
Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς μπορούν να εργαστούν μαζί για να λύσουν προβλήματα και να σχεδιάσουν τρόπους να στηρίξουν τη μελέτη στο σπίτι και το σχολείο καθώς και στρατηγικές αντιμετώπισης της δύσκολης συμπεριφοράς. Η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των γονέων και του προσωπικού του σχολείου μπορεί να γίνει το κλειδί για την επιτυχία του παιδιού.
Η σημασία των παραπάνω είναι πολύ μεγαλύτερη μετά τον πρόσφατο Ν. 3699/2008, που ορίζει ότι τα παιδιά και οι έφηβοι με ΔΕΠΥ είναι «μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες»
Για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ χρειάζεται να εφαρμόζεται ένα πλήρες πρόγραμμα – εξατομικευμένο και μοναδικό για την κάθε περίπτωση- που να στοχεύει στην πολύπλευρη διαχείριση των δυσκολιών του παιδιού και του περιβάλλοντός του. Ένα τέτοιο πρόγραμμα αντιμετώπισης μπορεί να περιλαμβάνει συνδυασμό θεραπευτικών προσεγγίσεων, που δρουν από κοινού υποστηρίζοντας η μια την άλλη (συνεδρίες ψυχοεκπαίδευσης γονέων και παιδιών, θεραπεία συμπεριφοράς, φαρμακευτική αντιμετώπιση, παρεμβάσεις αποκατάστασης των δυσκολιών στο σχολείο, οικογενειακή ή/και ατομική ψυχοθεραπεία).
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξεπερνούν τη ΔΕΠΥ μεγαλώνοντας και παρόλο που η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα ελαττώνονται σε σημαντικό βαθμό, η διάσπαση της προσοχής συχνά παραμένει. Με μια ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση, τα άτομα με ΔΕΠΥ μπορούν να μάθουν να προσαρμόζονται και να έχουν μια πλήρη, φυσιολογική και παραγωγική ζωή.
Πηγή: http://www.adhdhellas.org

Αναδημοσίευση:165o ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

https://pappanna.wordpress.com/2012/09/28/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/

Συννεφιασμένες ψυχές

«Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.» Οδυσσέας Ελύτης

Υπάρχουν πάντα οι δυο πλευρές της ζωής. Η θετική πλευρά και η αρνητική. Όπως ακριβώς είναι ένα νόμισμα που περιέχει δυο όψεις. Και η ζωή είναι ένα νόμισμα, που βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, το οποίο πότε προσγειώνεται από τη μία πλευρά, πότε από την άλλη. Δε γίνεται συνέχεια να επικρατεί το μαύρο ούτε να υπερισχύει πάντα το άσπρο. Και αυτό κρύβει τη μαγεία και την απαίτηση για διεκδίκηση όσων μας αξίζουν.

Διάφορα μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες) προσπαθούν να σκοτεινιάσουν τις λίγες σπίθες αισιοδοξίας που ευδοκιμούν ακόμη μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Σπίθες γεμάτες χρώματα, που διψάνε για ζωή, για όνειρα και… μέλλον… Από την άλλη πλευρά, το μαύρο, το επικρατέστερο των χρωμάτων, πασχίζει να εκτοπίσει ελπίδες και όνειρα. Αγωνίζεται να πείσει για την απόλυτη καταστροφή, τη μιζέρια, το χαοτικό και αγχωτικό μέλλον, έτοιμο να κατασπαράξει τις ζωές μας.

Μας έχουν πείσει ότι υπάρχει μόνο αυτή η όψη του νομίσματος, η οποία βρίθει από ολική παραίτηση, «γαϊδουρινή» υπομονή, από άφεση στα χέρια των ανθελλήνων κλεφτών της χώρας μας. Κι εμείς αφηνόμαστε…. Αφηνόμαστε στην αγκαλιά του πρόσκαιρου παρόντος μέσα στην αδράνεια.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι είναι γοητευτικοί. Γιατί είναι επιφορτισμένοι με όνειρα για τη ζωή, με επιθυμίες, με στόχους. Πολλοί μεγαλύτεροι, όμως, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό φταίει που βρίσκεται η χώρα μας σε αυτή τη δυσμενή κατάσταση, πασχίζουν να κλέψουν τη λάμψη αυτή που τους ξεχωρίζει. (Έχουν ήδη κλέψει τις ζωές τους, στη λάμψη θα κολλήσουν;) Συννεφιάζουν τις ψυχές με το πέπλο της απαισιοδοξίας και τη βεβαιότητα της αδυναμίας για αλλαγή.

Έτσι πιστεύουν, γιατί οι προηγούμενες γενιές έζησαν πολύ καλύτερες μέρες… Έζησαν μεν σε χρόνια δύσκολα, όπου η φτώχεια ήταν δεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, μπόρεσαν να χτίσουν τα όνειρά τους στην πορεία, βγαίνοντας από τη φτώχεια με γερά θεμέλια και να απολαύουν μέρες χαράς και ευημερίας για χρόνια. Α! Και σύνταξης βεβαίως – βεβαίως!

Από την άλλη πλευρά, οι νεότερες γενιές απόλαυσαν a priori τη δυνατότητα να μη λείπει τίποτα από το σπίτι τους, με όλες τις βιοποριστικές ανέσεις και το ικανοποιητικό χαρτζιλίκι, χωρίς να αναγκαστούν να βγουν από νωρίς στο «κουρμπέτι», όπως οι γονείς. Για αυτό και είναι δύσκολο να επιστρέψουν σε μια εποχή που δε γνώρισαν, όπου η φτώχεια διαδραματίζει καταναγκαστική κατάσταση.

Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με απόλυτη ακρίβεια για το μέλλον. Αυτό, όμως, που χρειάζεται είναι να μη χάσουμε τη φωτεινή «πανοπλία» μας: τα όνειρα, τη δίψα για ζωή, την αισιοδοξία και την επιμονή που θα μας εξασφαλίσουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Εντάξει, είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Ελλάδα υποφέρει από «Λερναίες Ύδρες», Πιο εύκολα πολεμά κανείς , όμως, με φόντο τον ήλιο παρά κοιτώντας παραδομένα το σκοτεινό έδαφος. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο απέραντο, που νικά το πεπερασμένο των «Εφιαλτών» της Ελλάδας μας. Γιατί, όπως είπε και ο Στρατής Τσίρκας: «Όταν έχεις μέσα σου το φως, δε σε σταματάει κανείς».

Αναρτήθηκε από Ιωάννα Στιντσούδη
Πηγή: trionymo.blogspot.gr

http://www.dimosiosxoleio.com/%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1/%CF%88%CE%AC%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CF%82/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%88%CF%85%CF%87%CE%AD%CF%82.html

«Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ»

Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουμε τα παιδιά είναι να βοηθήσουμε τους γονείς. Αν οι γονείς δεν είναι ευχαριστημένοι με ότι κάνουν τα παιδιά τους, δεν είναι μόνο τα παιδιά εκείνα που πρέπει να αλλάξουν. Η έμφαση στη Συναλλακτική Ανάλυση δίνεται στο τί οι γονείς μπορούν να πετύχουν έτσι που η φύση των συνδιαλέξεων ανάμεσα σε αυτούς και τα παιδιά τους να αλλάξει. Όταν αυτό συμβεί, η αλλαγή στα παιδιά θα ακολουθήσει.

Η αυξανόμενη περιπλοκότητα του πολιτισμού και της κοινωνικής οργάνωσης στην οποία ζούμε σήμερα καθιστούν επείγουσα την ανάγκη ενός εργαλείου για τους γονείς, με το οποίο θα βοηθήσουν τα παιδιά τους να αναπτύξουν από νωρίς έναν Ενήλικο, για να αντιμετωπίσουν τον σημερινό κόσμο. Η σύγχρονη μητέρα βρίσκεται κάτω από την επίδραση των αβεβαιοτήτων, της πλημμύρας των ειδήσεων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και των αυξημένων απαιτήσεων. Ο Γονέας της συγκρούεται με το Γονέα του συζύγου της για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για τη διατροφή των παιδιών. Το Παιδί της συντρίβεται σε έναν εσωτερικό διάλογο με το Γονέα της, που την κάνει να νιώθει σαν μητέρα μια σκέτη αποτυχία. Τα παιδιά της στριγκλίζουν το ένα στο άλλο και όλα μαζί σε αυτήν.

Τα νεαρά ζευγάρια, που οι Γονείς τους έχουν πολλές έντονες και αδιαφοροποίητες καταγραφές σχετικά με τις σεξουαλικές σχέσεις και την οικογένεια, διαπιστώνουν ότι αυτές «ξαναπαίζονται» στο διάστημα της εγκυμοσύνης και ότι υπόκεινται σε περιόδους «ανεξήγητης» κατάθλιψης. Τα τυχόν άλυτα θέματα του ζευγαριού αποτελούν μια πηγή αδιάκοπων ερεθισμών και αποξένωσης ανάμεσα στη μητέρα και τον πατέρα. Επιπλέον η εγκυμοσύνη αποτελεί «μια περίοδος αυξημένης επιδεκτικότητας σε κρίσεις, κατά την οποία τα προβλήματα εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση». Πέρα από τις εξωτερικές αλλαγές, υπάρχουν και εσωτερικές αλλαγές, στο μεταβολισμό και στο συγκινησιακό τομέα της μητέρας. Για αυτήν υπάρχει ένας καινούριος ρόλος, η μοναχικότητα στους πόνους της γέννας και η μοναξιά μένοντας στο σπίτι με το μωρό. Πολλές φορές βιώνει μια κατάσταση γνωστή ως μεταγεννητική ψύχωση, κατά την οποία το Παιδί της λεχώνας συντρίβεται και μολύνει τον Ενήλικά της. Η Συναλλακτική Ανάλυση με το Γ-Ε-Π βοηθάει το ζευγάρι να ξεπεράσει τα διάφορα προβλήματα και την καινούρια μητέρα να στηριχτεί στον Ενήλικα του συζύγου της, όταν είναι ευάλωτη και το Παιδί της την κατακυριεύει. Όταν ένα ζευγάρι περάσει μέσα από μια τέτοια κρίση η αντιμετώπιση οποιασδήποτε άλλης κρίσης είναι εφικτή.

Η θερμή, στοργική  μητέρα που χαρίζει τα χάδια της είναι η μητέρα, η οποία είναι ελεύθερη από εσωτερικούς διαλόγους ανάμεσα στο Γονέα και το Παιδί της που προκαλούν το «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΚ» στον εαυτό της. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της κατανόησης, που προϋποθέτει η ανατροφή των παιδιών, είναι η επίγνωση της θέσης «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΚ – ΕΙΣΑΙ ΟΚ». Το παιδί μπορεί να «επιπλεύσει» χάρη στο ΟΚ της μητέρας του. Αισθάνεται ΝΟΤ ΟΚ, αλλά αν αυτή είναι ΟΚ, εκείνο έχει κάτι από το οποίο μπορεί να κρατηθεί. Η αξία ενός μητρικού χαδιού για το παιδί είναι ανάλογη με την αξία που το παιδί βλέπει στο γονιό του. Η μητέρα και ο πατέρας πρέπει να είναι ευαίσθητοι και άγρυπνοι απέναντι στο ΝΟΤ ΟΚ Παιδί που έχουν μέσα τους.

Τα παιδιά μαθαίνουν με τη μίμηση. Μόνο διαμέσου ενός Ενήλικου μπορεί το μικρό παιδί να μάθει πιο αποτελεσματικούς τρόπους ζωής. Για να αναπτύξει ένα μικρό παιδί τον Ενήλικο του πρέπει να παρακολουθεί το γονιό του να προσπαθεί να κυριαρχήσει στο Παιδί του και να παραμένει στη θέση του Ενήλικου, δηλ. λογικός και συνετός. Όταν ένα παιδάκι έρχεται στη μαμά του κλαίγοντας, εκείνη πρέπει αρχικά να παρηγορήσει το Παιδί και έπειτα να θέσει τον Ενήλικό του σε λειτουργία.

TO ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Το έξυπνο μικρό παιδί είναι εκείνο που έχει χαρεί πολλά χάδια, που έχει μάθει να χρησιμοποιεί τον Ενήλικό του και που ξέρει ότι ο Γονέας του είναι ΟΚ και θα παραμείνει ΟΚ ακόμα και όταν εκείνο αισθάνεται ότι δεν είναι ΟΚ. Τα πρώτα σχολικά χρόνια μπορεί να είναι η αρχή για ένα πρότυπο επανειλημμένων δοκιμαστικών συνδιαλέξεων που, όπως το παιδί τις αισθάνεται, υπογραμμίζουν την ύπαρξη της θέσης «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΚ- ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΚ» και συνδέονται με αισθήματα αχρηστίας και απόγνωσης. Η δριμύτητα της θέσης αυτής είναι και το βασικό πρόβλημα. Σε αυτήν την περίπτωση η γονείς χρειάζεται να κατανοήσουν το Γ-Ε-Π και να αρχίσουν να πραγματοποιούν συνδιαλέξεις με το παιδί τους σαν Ενήλικοι προς Ενήλικο.

ΠΡΟΕΦΗΒΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η προεφηβική ηλικία είναι μια περίοδος που περιπλέκει ότι κιόλας είναι περίπλοκο και δύσκολο στη σχέση ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά τους. Οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι το Παιδί του παιδιού τους χρειάζεται την ασφάλεια που του προμηθεύουν η συνάφεια, η συνέπεια, το χάδι, η αναγνώριση, η αποδοχή και η υποστήριξη. Γονείς και παιδιά είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσουν την αντίληψη του «συμβολαίου», που είναι μια συμφωνία για τις αμοιβαίες προσδοκίες, που έχουν συζητηθεί, συμφωνηθεί και που επαναλαμβάνονται από καιρό σε καιρό, στο επίπεδο Ενήλικος- Ενήλικος. Καθώς ο εσωτερικός διάλογος Γονέα- Παιδιού γίνεται λιγότερος επικριτικός, ο Ενήλικος είναι πιο ελεύθερος να προχωρήσει και να ασχοληθεί με μια πιο σημαντική «δουλειά»- την ανακάλυψη της ζωής. Σημαντικό γεγονός αποτελεί η ευαισθητοποίηση των νεαρών απέναντι στο είδος της ζωής που κάνουν οι γονείς τους, πέρα από το ρόλο τους ως γονείς. Αυτό είναι κάτι που καλείται ο γονιός να  αναρωτηθεί  και να το δουλέψει με τον εαυτό του.

ΣΤΟΧΟΙ ΧΟΡΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗ

Βασικός στόχος, όταν δουλεύει ένας χοροθεραπευτής με παιδιά, είναι να βοηθήσει τους γονείς να αποδεχτούν τα προβλήματα του παιδιού τους, αλλά και το ίδιο το παιδί. Να πιστέψουν ότι αυτό είναι ΟΚ, αλλά ότι και οι ίδιοι είναι ΟΚ. Να αναγνωρίσουν σε αυτό την προσπάθειά του να βελτιωθεί και να μάθει καινούρια πράγματα. Να αναγνωρίσουν τα δυνατά του κομμάτια και να μάθουν να τα στηρίζουν. Επιπλέον να αναπτύξουν την υπομονή και την εμπιστοσύνη στο παιδί τους, στους άλλους ανθρώπους, αλλά και στην ίδια τη ζωή. Τέλος, να αντιληφθούν ότι υπάρχουν καταστάσεις που δεν μπορούν να ελέγξουν και χρειάζεται να κάνουν το καλύτερο δυνατό, χωρίς να έχουν προσκόλληση στο αποτέλεσμα.

Η Συναλλακτική Ανάλυση, έχοντας σαν οδηγούς της το δομικό διάγραμμα της προσωπικότητας (Γ- Ε- Π) και τις τέσσερις θέσεις της ζωής (Ε. Βern), δίνει στη θεραπευτική μας δουλειά με τα παιδιά τους εξής στόχους: Την ενδυνάμωση του Ενήλικα, τη δημιουργία ενός ελεύθερου, δημιουργικού Παιδιού στη θέση του φοβισμένου- καταπιεσμένου ή αντιδραστικού, το οποίο καλούμαστε να βοηθήσουμε θεραπευτικά, τη δημιουργία ενός Γονέα προστατευτικού, που θα βάζει όρια στο Παιδί, καθώς και τη δημιουργία ενός  ΕΙΜΑΙ ΟΚ- ΕΙΣΑΙ ΟΚ παιδιού.

Από τα παραπάνω, αντιλαμβανόμαστε ότι όταν καλούμαστε να δουλέψουμε με παιδιά, ο ρόλος μας, ως χοροθεραπευτές, είναι πάντα διπλός: σε πρώτο επίπεδο δουλεύουμε χοροθεραπευτικά με τα παιδιά και σε δεύτερο επίπεδο συμβουλευτικά με τους γονείς.

ΠΗΓΕΣ

• Τomas Harris 1968, ΕΙΜΑΙ ΟΚ, ΕΙΣΑΙ ΟΚ…Ψυχολογία της διαπροσωπικής σχέσης με τη γλώσσα της Συνδιαλεκτικής Ανάλυσης-  εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα 1997, μτφρ. Γιάννης Κωστόπουλος.

• Σταύρου Κωνσταντία 2011, ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ: ως σύνθεση χοροθεραπευτικών και ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων- από τη θεωρία στην πράξη, Αθήνα 2011, πτυχιακή εργασία.

http://www.artifexmagazine.com/archives/3815

Διαζύγιο: πολύ δύσκολο, αν δεν το θέλεις

Το διαζύγιο είναι το δεύτερο κατά σειρά αγχογόνο γεγονός, στη ζωή ενός ανθρώπου, αμέσως μετά τον θάνατο του συντρόφου.
Οσο πιστεύει κανείς ότι το διαζύγιο είναι αποτυχία και δείγμα προσωπικής ανικανότητας τόσο πιο δύσκολα θα το ξεπεράσει.Μια τέτοια αντίληψη και νοοτροπία πυροδοτεί συναισθήματα ενοχής και οδηγεί σε σκέψεις
αρνητικές και απαξιωτικές για τον εαυτό.

Στην Ελλάδα και παρά το γεγονός ότι τα διαζύγια αυξάνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η κοινή πεποίθηση είναι ότι ο γάμος είναι το καθοριστικό γεγονός στη ζωή – και πολύ περισσότερο για τη γυναίκα. « Νάχεις μια καλή τύχη» είναι η πιο συνηθισμένη ευχή για ένα κορίτσι και εννοούν τον γάμο και όχι την επαγγελματική επιτυχία. Με τέτοιες κοινωνικές εγγραφές, ένα διαζύγιο δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ το πέρασμα από τη σχέση στη μη σχέση.
Δ
ιαζύγιο: και ζήτημα αυτοπεποίθησηςΤο διαζύγιο είναι ένα βαρύ πλήγμα στην αυτοπεποίθηση. Ας μη ξεχνάμε ότι για δυο ανθρώπους έχει συνήθως προηγηθεί μια περίοδος γοητείας, ένας έρωτας και μια πρόκληση ότι η σχέση θα επιτύχει. Το ζευγάρι ξεκινά από την πεποίθηση ότι θα είναι για πάντα μαζί, θα γεράσουν μαζί, θα μοιραστούν και θα δημιουργήσουν κοινά πράγματα. Είναι λοιπόν ένα σοβαρό χτύπημα στη θετική αίσθηση του εαυτού. Ομως, το χρέος στον εαυτό για την έξοδο από την οδύνη , όχι μόνο από το διαζύγιο αλλά και για κάθε γεγονός, είναι χρέος ζωής.
Σ΄αυτή τη μεταβατική περίοδο, στο πέρασμα από τη σχέση στη μη σχέση, είναι καλύτερα να βιωθεί το κενό, να χαθεί το νόημα, χωρίς υποκατάστατα. Θάταν λοιπόν λάθος να κάνει κάποιος μια γρήγορη και βιαστική σύνδεση με ένα άλλο άτομο. Το πιο πιθανό είναι το άλλο άτομο να λειτουργήσει ως « αποδιοπομπαίος τράγος» και να υποστεί όλο τον αρνητισμό και την προκατάληψη από τις συνέπειες του διαζυγίου, την αναθεώρηση των σχέσεων και την αρνητική οπτική του άλλου φύλου. Τα αρνητικά συναισθήματα θα πάρουν τον χρόνο τους για να μετατραπούν σε θετική εμπειρία και αυτογνωσία.

Η κλονισμένη αυτοπεποίθηση θα ανακτηθεί σιγά σιγά, αν υπάρξει αντίδραση, αν δεν παραδοθούν τα όπλα και αν υπάρξει συνειδητοποίηση ότι ο θρήνος και η δυστυχία είναι τόσο προσωρινά όσο και αναπόφευκτα στο κύκλο της ανθρώπινης ζωής.
Με τον χρόνο θάρθει η απόφαση για αλλαγή, θα ξαναβρεθεί ο χαμένος εαυτός , θα δημιουργηθούν νέοι ορίζοντες για τη διατήρηση των προσωπικών αλλαγών που έγιναν στη διάρκεια του κενού, και αφορά συνήθως νέες δραστηριότητες, ψυχαγωγία και διασκέδαση νέους φίλους, 
επάγγελμα και άλλα ενδιαφέροντα.
Στο διάστημα του μεταβατικού σταδίου μέχρι την έξοδο, η αναζήτηση της υποστήριξης των φίλων είναι πολύτιμη.

Πηγή: http://www.psixologikosfaros.gr/article_det.asp?artid=1419

Πώς ελέγχεται το μυαλό μας με 10 αποτελεσματικές τεχνικές

Δέκα τεχνικές χειραγώγησης του μυαλού και κατ’επέκταση της μάζας!

Το κείμενο οσυγγραφέας δηλώνει ότι αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους. 

Ο ίδιος ο Τσόμσκι αρνείται μεν ότι δημοσίευσε μια τέτοια λίστα, χωρίς ωστόσο να αρνείται ότι μπορεί να έχουν συλλεχθεί κατ’αποκόπή από διάφορες συνεντεύξεις του. 

Η πηγή του κειμένου (και ο συγγραφέας;) στο τέλος του άρθρου.

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4.Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική.

Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή.

Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές…

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ.Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.

Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’ όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το “κόκκινο χάπι” που έλεγε ο Μορφέας στόν Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά.

Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το “σπήλαιο του Πλάτωνα” και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.

Γλυπτό εξωφύλλου: Willy Verginer

www.syti.net/Manipulations.html

Πηγή

http://www.anapnoes.gr/pos-elegchete-to-mialo-mas-me-10-apotelesmatikes-technikes/

Παιδιά και προβλήματα συμπεριφοράς

Συντάκτης: Σάννα Νάνου, Φιλόλογος, 06/11/2013

Το παιδί σας φωνάζει, αρνείται να υπακούσει και χτυπάει άλλα παιδιά… Η οικογενειακή ισορροπία διαταράσσεται και τα συναισθήματά σας ταλαντεύονται ανάμεσα στην απελπισία και στις εκρήξεις θυμού. Η συμπεριφορά του σας φέρνει πραγματικά στα όριά σας. Τι μπορείτε να κάνετε λοιπόν ώστε να αντιμετωπίσετε τον μικρό αυτό… αντάρτη;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για την προβληματική συμπεριφορά ενός παιδιού και διάφοροι τρόποι που μπορείτε ως γονείς να εφαρμόσετε για να βελτιωθεί η συμπεριφορά τους. Οφείλετε να είστε προετοιμασμένοι για την αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών, καθώς η στάση σας θα επηρεάσει όχι μόνο τη σχέση σας με τα παιδιά αλλά και την ανάπτυξη του χαρακτήρα τους.

Τι εννοούμε όταν λέμε προβληματικές συμπεριφορές;

• Άσχημο λεξιλόγιο.
• Επιθετική ή βίαιη συμπεριφορά.
• Καταστροφικότητα.
• Το ψέμα.
• Η κλοπή.
• Άρνηση να συμμορφωθεί το παιδί σε κανόνες, άρνηση να ντυθεί το πρωί, να ξαπλώσει το βράδυ νωρίς ή να διαβάσει για το σχολείο.
• Μια ακούσια κακή συμπεριφορά μπορεί να αποτελέσει το εξής παράδειγμα: Κατά τη διάρκεια ενός φιλικού χιονοπόλεμου το οχτάχρονο παιδί σας τραυματίζει ένα άλλο, καθώς μια πέτρα βρέθηκε τυχαία στη χιονόμπαλα. Μιασκόπιμη ενέργεια κακής συμπεριφοράς μπορεί να αποτελέσει το εξής παράδειγμα: Το παιδί σας κλέβει καραμέλες από το κατάστημα, ύστερα από την άρνησή σας να του δώσετε δύο μέρες νωρίτερα το χαρτζιλίκι του.

Γιατί τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα;

Η παρορμητικότητα και η απειρία

Η παρορμητικότητα είναι στοιχείο της προσωπικότητας του παιδιού και αφορά πράξεις που τελούνται χωρίς επαρκή προνοητικότητα ως προς τις συνέπειές τους, ενεργούν δηλαδή με την παρόρμηση της στιγμής. Για παράδειγμα, τα οχτάχρονα παιδιά στο παιχνίδι του χιονοπόλεμου είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένα, γιατί πρόκειται να διασκεδάσουν (παρορμητικότητα). Είναι ακόμη πολύ μικρά για να συνειδητοποιήσουν ότι ακόμη και οι πιο αθώες ενέργειες μπορεί να γίνουν επικίνδυνες, εάν εκτελεσθούν χωρίς σύνεση (απειρία).

Η εξέγερση ενάντια στους κανόνες

Σε κανέναν δεν αρέσει να του υποδεικνύουν τι να κάνει, το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Για αυτό λοιπόν οι συνεχείς υποδείξεις των ενηλίκων στα παιδιά επιφέρουν προβληματικές συμπεριφορές. Για παράδειγμα, ένα τρίχρονο παιδί μπορεί να χτυπήσει έναν συμμαθητή του εξαιτίας της επιμονής σας να μοιραστεί μαζί του τα παιχνίδια του. Ομοίως, ένας έφηβος ενδέχεται να φωνάζει και να χτυπά πόρτες, εάν συνεχώς επιμένετε να καθαρίσει το δωμάτιό του. Και στα δύο παραδείγματα, κυριαρχούν συναισθήματα δυσαρέσκειας και οργής, επειδή τα παιδιά νιώθουν πως αντιμετωπίστηκαν άδικα.

Ξέσπασμα γονέων

Μερικές φορές κάποιοι γονείς μεταφέρουν τα νεύρα τους στα παιδιά. Ο θόρυβος κατά το παιχνίδι για παράδειγμα μπορεί να τροφοδοτήσει τα νεύρα των γονέων και να ξεσπάσουν πάνω τους τη στιγμή που η πραγματική αιτία του θυμού τους πηγάζει από ένα γεγονός που συνέβη στην εργασία. Αν αυτό γίνει συνήθεια, τα παιδιά θα αντιδράσουν εκφράζοντας μέσα από προβληματικές συμπεριφορέςδυσαρέσκεια και θυμό.

Πιέζοντας τα παιδιά

Και η πίεση να επιτύχουν υψηλούς στόχους μπορεί να επιφέρει προβληματικές συμπεριφορές. Αν συχνά αναγκάζετε το παιδί σας να συμμετέχει σε διάφορες δραστηριότητες που δε συμπίπτουν με την ηλικία του και τις δυνατότητές του, πολύ σύντομα το παιδί θα αρνείται να μαθαίνει νέα πράγματα στο σπίτι ή δε θα έχει τη διάθεση να ολοκληρώνει τις σχολικές του εργασίες.

Φόβοι: πραγματικοί ή φανταστικοί;

Η ξαφνική άρνηση του παιδιού να πραγματοποιήσει μια καθημερινή δραστηριότητα που μέχρι πρότινος την έκανε με ευκολία και χωρίς σκέψη οφείλεται συνήθως σε έναν πραγματικό ή φανταστικό φόβο. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί ξαφνικά να μη θέλει να παίρνει το σχολικό λεωφορείο, επειδή ένα μεγαλύτερο παιδί το φόβισε ή του επιτέθηκε (πραγματικός φόβος) ή μπορεί να μη θέλει να ξαπλώσει μόνο του στο δωμάτιό του, επειδή ένας δράκος κρύβεται στην ντουλάπα του (φανταστικός φόβος).

Τι μπορείτε να κάνετε για να αλλάξετε την προβληματική συμπεριφορά του παιδιού σας;

Η επίδειξη υπομονής και η διατήρηση της ψυχραιμίας σας κρίνονται σημαντικές. Σκεφτείτε προτού να πράξετε. Θέστε ερωτήσεις στον εαυτό σας και στη συνέχεια αναλάβετε δράση με ηρεμία και ευγένεια. Σιγουρευτείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει τα συναισθήματα που τρέφετε γι’ αυτό. Η αγάπη να θυμάστε επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα από την τιμωρία. Η αγάπη προσελκύει την αγάπη. Πράγματι, θα ήταν αντιφατικό για ένα άτομο, ανεξαρτήτως ηλικίας, να συμπεριφέρεται με τρόπο που μπορεί να βλάψει κάποιον που αγαπά.

Το παιδί το έκανε επίτηδες;

Το να θυμώσετε με το παιδί σας λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς που προκλήθηκε από την παρορμητικότητά του δεν είναι σοφή επιλογή. Στην περίπτωση του οχτάχρονου παιδιού που παίζει χιονοπόλεμο και χτύπησε το φίλο του ακούσια,μπορείτε να διδάξετε στα δύο παιδιά κάποια βασικά μαθήματα περί ασφάλειας. Ωστόσο, μπορεί να χρειαστεί να επαναλάβετε τα μαθήματα μέχρις ότου μάθει να αξιολογεί τους κινδύνους μόνο του.

Μπορεί ο θυμός να κάνει τα πράγματα χειρότερα;

Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί τριών ετών παίζει στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του και σπάει έναν κολιέ από μαργαριτάρια, ενώ λίγο πριν το είχανε μαλώσει. Είναι προφανώς ακόμη θυμωμένο και αν αντιδράσετε με θυμό, θα συνεχισθεί το αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Μπορείτε για αρχή να αναζητήσετε από κοινού μια λύση για την αποκατάσταση της ζημιάς.

Η ηρεμία κατευνάζει την ένταση

Δώστε του την ευκαιρία να ηρεμήσει στο δωμάτιό του είτε διαβάζοντας είτε παίζοντας, όχι όμως ως τιμωρία. Στη συνέχεια, συζητήστε μαζί του εποικοδομητικά σχετικά με το πρόβλημα της συμπεριφοράς.

Προσπαθήστε να μοιράσετε αρμοδιότητες στα παιδιά

Τα παιδιά έχουν ανάγκη να νιώθουν ασφάλεια. Αυτή η ασφάλεια μπορεί να δημιουργηθεί με τη συμμετοχή τους σε καθημερινές δραστηριότητες και εργασίες του σπιτιού. Ορισμένες φορές όμως η ρουτίνα επιφέρει πλήξη, γι’ αυτό μπορείτε να προσθέσετε και άλλες δραστηριότητες, όχι τόσο συνηθισμένες, που δίνουν την ευκαιρία στα παιδιά να διασκεδάσουν και να λάβουν νέα ερεθίσματα.

Θυμηθείτε πως το κάθε παιδί χρειάζεται να γνωρίζει ότι υπάρχουν όρια. Θέστε όρια και επιμείνετε σε ορισμένους κανόνες συμπεριφοράς, καθώς θα δώσουν μία αίσθηση σιγουριάς.

Πηγή:  http://www.flowmagazine.gr/article/view/paidia_kai_provlimata_sumperiforas/category/personal_developmen
t