Δεν υπάρχει κάποιος "οδηγός του καλού γονέα" που να περιλαμβάνει το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε για να διαχειριστούμε σωστά τη σχέση μας με το παιδί μας. Άλλωστε, η σχέση με το παιδί χτίζεται καθημερινά, βήμα-βήμα. Ωστόσο υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα που η συσσωρευμένη γονεïκή εμπειρία έχει αποδείξει ότι είναι καλό ν' αποφεύγονται.
Συγκεντρώσαμε λοιπόν 6+2 τέτοιες συμπεριφορές που η πείρα έχει καταδείξει ότι πρέπει ν' αποφεύγουμε μπροστά στο παιδί μας:
1. Αποφεύγουμε να γκρινιάζουμε διαρκώς και για τα πάντα.
Οι καιροί είναι δύσκολοι – αυτό το γνωρίζουμε και το βιώνουμε όλοι. Όμως η γκρίνια, η μεμψιμηρία δεν προσθέτει κάτι, απλά επιτείνει την ήδη υπάρχουσα ένταση.Το παιδί χρειάζεται ν' ακούσει από εμάς και ιδέες, προτάσεις, προοπτική. Προσοχή: δεν θέλουμε το παιδί μας να ζει σ' ένα "ροζ συννεφάκι". Το να έχει μία ρεαλιστική εικόνα των πραγμάτων είναι σημαντικό. Αυτό που πρέπει ν' αποφεύγουμε ωστόσο, είναι να φθάνουμε στο άλλο άκρο – να μεμψιμηρούμε διαρκώς και για τα πάντα.
2. Δεν διαφωνούμε μπροστά του για θέματα που το αφορούν.
Προφανώς και θα υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των γονέων σε ότι αφορά το παιδί. Ωστόσο αυτές οι διαφωνίες συζητιούνται κατ' ιδίαν - όχι μπροστά του και βέβαια χωρίς ποτέ αυτό να βρεθεί στη μέση ή να υποχρεωθεί να "διαλέξει" πλευρά.
3. Δεν κατηγορούμε τους δασκάλους του.
Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που μπορεί να διαφωνήσουμε με κάποιες από τις αποφάσεις των δασκάλων του. Η όποια διαφωνία μας όμως, καλό είναι να εκφράζεται ενώπιον του δασκάλου και σε συζήτηση μαζί του και ποτέ με τη μορφή υποτιμητικών σχολίων γι' αυτόν μπροστά στο παιδί. Ο σεβασμός του παιδιού απέναντι στο πρόσωπο και το λειτούργημα του δασκάλου είναι απαραίτητη προυπόθεση για την όλη σωστή παρουσία του στο σχολικό περιβάλλον.
4. Δεν εκφράζουμε το όποιο άγχος μπορεί να έχουμε για τις σχολικές του επιδόσεις.
Το να εκφράζουμε το άγχος μας γιατί το παιδί μας δεν τα καταφέρνει στο σχολείο όπως εμείς θα θέλαμε, μπροστά του, δεν πρόκειται να το βοηθήσει. Απλά θα πολλαπλασιάσει το άγχος που κι αυτό έχει, κάνοντας το βάρος που νιώθει πολύ μεγαλύτερο. Οι παρεμβάσεις μας θέλουν διάκριση για να είναι αποτελεσματικές. Ακόμη καλύτερα δε, πρέπει να έχει προηγηθεί επικοινωνία με το δάσκαλο για να ακούσουμε την δική του οπτική αλλά και τις συμβουλές του οι οποίες και βασίζονται στην εμπειρία του μέσα στις σχολικές αίθουσες.
5. Δεν κριτικάρουμε τους άλλους με βάση τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά.
Τα υποτιμητικά σχόλια για την εμφάνιση και τις όποιες "εξωτερικές" αδυναμίες των άλλων δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορούμε να δώσουμε στο παιδί μας. Αντίθετα, θα πρέπει να το μάθουμε να περνάει από την επιφάνεια στην ουσία, να κοιτάζει πέρα από την εικόνα – να μάθει να εκτιμάει τους ανθρώπους με βάση άλλα σημαντικότερα χαρακτηριστικά όπως την ποιότητα του χαρακτήρα τους.
6. Δε ζητάμε από το παιδί μας να γίνει "σαν τον … ή την …".
Το να πιέζουμε το παιδί μας να γίνει "σαν τον ή την" τάδε, μπορεί να είναι εξαιρετικά επιζήμιο γι' αυτό. Το άγχος να μοιάσει σε κάποιον άλλο, να συγκριθεί με κάποιο "πρότυπο" δεν πρόκειται να του προσφέρει τίποτε. Κάθε παιδί έχει το δικό του χαρακτήρα, τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Αυτό που πρέπει περισσότερο να κάνουμε ίσως, είναι να βρούμε τις ιδιαίτερες δεξιότητες που έχει το παιδί μας και να το βοηθήσουμε να τις αναπτύξει όσο γίνεται περισσότερο.
Και 2 τελευταία πράγματα – πολύ σημαντικά:
7. Δεν προσπαθούμε να εμφανιζόμαστε "τέλειοι".
Γιατί απλά …δεν είμαστε. Η συμπεριφορά μας πρέπει να είναι απλή, ανεπιτήδευτη, χωρίς "φτιασιδώματα". Πολλές φορές πιστεύουμε ότι με το χτίσιμο μιας ατσαλάκωτης εικόνας θα κερδίσουμε το σεβασμό του παιδιού μας. Μεγάλο λάθος. Θα φέρουμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα γιατί το ένστικτο του παιδιού δε γελιέται. Εξάλλου, ας έχουμε πάντα κατά νου ότι ο σεβασμός δεν κερδίζεται με την εξωτερικά στυλιζαρισμένη εικόνα μας αλλά με τον τρόπο και την ουσία της ζωής μας.
8. Δεν παραλείπουμε να ζητάμε συγγνώμη.
Το να μαθαίνουμε ν' αναγνωρίζουμε τα λάθη μας είναι πολύ σπουδαίο – ακόμη περισσότερο στη σχέση μας με το παιδί μας. Έτσι, έαν έχουμε σφάλλει, σπεύδουμε να ζητήσουμε συγγνώμη. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα ζωής που μπορούμε να του δώσουμε ως γονείς και να είμαστε βέβαιοι ότι θα το εκτιμήσει.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου