Δεν πρόκειται για διαγωνισμό αγάπης ...

" Αν αγαπάς ειλικρινά το παιδί σου, οφείλεις να του δώσεις την ευκαιρία να έχει μία ισορροπημένη σχέση και με τους δύο τους γονείς. Δεν πρόκειται για διαγωνισμό αγάπης ..."

Oι περισσότερες μαμάδες «φοβούνται» να αφήσουν τον πατέρα να καλλιεργήσει τη σχέση με τα παιδιά του, ανησυχώντας μήπως αυτός, με τα παιχνίδια, τη διασκέδαση, την επίδειξη των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, 
τα λιγότερα «πρέπει» και «μάζεψε τα παιχνίδια σου» και «πλύνε αμέσως τα δόντια σου», αποκτήσει την πρώτη θέση στην καρδιά του παιδιού, παραμερίζοντας την πρωτοκαθεδρία της μαμάς. Δεν το βλέπω καθόλου έτσι. 
Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου ο μπαμπάς και η μαμά είχαν τελείως διακριτούς, εξίσου σημαντικούς ρόλους. Ο κάθε ένας είχε και έχει τη δική του μοναδική, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και οι δύο, έφτιαχναν πάντα ένα αρμονικό σύνολο, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο και προσφέροντας στον αδελφό μου και εμένα το αίσθημα της ασφάλειας που χρειαζόμασταν. 

"Ποτέ δεν με ρώτησε κανείς αν αγαπώ περισσότερο το μπαμπά ή τη μαμά".

Ειδικά αυτή την ερώτηση, τη θεωρώ την πιο γελοία που μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα παιδί και έχω απαγορεύσει δια ροπάλου να την κάνει κανείς στα δικά μου παιδιά. 
Το παιδί έχει ανάγκη να κατανοήσει ποιος είναι ο ρόλος της μαμάς και ποιος είναι ο ρόλος του μπαμπά. Ακόμη και σήμερα, ή μάλλον, ειδικά σήμερα που οι ρόλοι αλληλοκαλύπτονται και δεν είναι τόσο εύκολα διακριτοί. Παρ' όλ' αυτά, σε κάθε οικογένεια ο κάθε ένας από τους δύο γονείς έχει το δικό του ρόλο, καλύπτει τις ίδιες βασικές ανάγκες αλλά και διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας των παιδιών. 
Αυτός ο ρόλος δεν είναι ίδιος σε κάθε οικογένεια. 
Σε άλλες ο μπαμπάς είναι ο χαλαρός και η μαμά η περισσότερο αυστηρή. Σε άλλες το παιδί βλέπει τις αποφάσεις να λαμβάνονται από κοινού και σε άλλες έχει την εντύπωση ότι κάποιος από τους δύο λαμβάνει πιο συχνά πρωτοβουλίες. Σε άλλες η μαμά είναι στο σπίτι και ο μπαμπάς λείπει στη δουλειά, σε άλλες είναι και οι δύο έξω και δουλεύουν και σε άλλες εργάζεται μόνο η μαμά. 
Σε κάθε περίπτωση, όποιοι και να είναι οι ρόλοι, το παιδί πρέπει να αποκτήσει ένα πρότυπο πατρικό και ένα μητρικό. Να διαχωρίσει τους δύο ρόλους και να ταυτιστεί, το αγόρι με το πατρικό και το κορίτσι με το μητρικό πρότυπο, αποκτώντας ταυτόχρονα συναίσθηση του ρόλου του αντίθετου φύλου. 
Κάθε οικογένεια για να είναι ισορροπημένη χρειάζεται εξίσου και τους δύο γονείς. 
Είναι «μικρόψυχο» για μία μαμά να στερεί από τον μπαμπά τη δυνατότητα να καλλιεργήσει και να εδραιώσει τη σχέση του με τα παιδιά του. Κρύβει συμπλέγματα και προσωπικά προβλήματα που δεν έχουν ή δεν πρέπει να έχουν θέση στη μητρική συμπεριφορά. 

Αν αγαπάς ειλικρινά το παιδί σου, οφείλεις να του δώσεις την ευκαιρία να έχει μία ισορροπημένη σχέση και με τους δύο τους γονείς. 
Δεν πρόκειται για διαγωνισμό αγάπης, ποιος θα κερδίσει την περισσότερη αγάπη του παιδιού, πρόκειται για διαγωνισμό προσφοράς αγάπης, πώς θα δώσετε οι δύο γονείς όσο το δυνατό περισσότερη αγάπη στα παιδιά σας, ο κάθε ένας με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, όπως του υποδεικνύουν τα συναισθήματα, τα βιώματα και ο χαρακτήρας του. 
Αν αυτά τα τρία τελευταία είναι προβληματικά, έχουμε καθήκον ως γονείς να τα διορθώσουμε, να τα βελτιώσουμε, ώστε να μεγαλώσουμε ανθρώπους καλύτερους από εμάς. 
Δεν υπάρχει για εμένα ομορφότερη εικόνα από το να βλέπω το βλέμμα θαυμασμού στα πρόσωπα των παιδιών μου, όταν κοιτάνε τον μπαμπά τους, τη χαρά τους όταν έρχεται από τη δουλειά. 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπω τον μπαμπά να παίρνει και τα τρία τους μόνος του και να τα πηγαίνει να παίξουν. Ή να πηγαίνει τον «μεγάλο» στον κινηματογράφο. Έτσι χτίζονται οι σχέσεις. 
Και εγώ δεν θα πάθω τίποτα απολύτως αν τα παιδιά μου κάνουν πράγματα κάποιες φορές μόνο με τον μπαμπά τους. Το αντίθετο: θα έχω προσφέρει στα παιδιά μου αυτό ακριβώς που χρειάζονται: βαθιές, γερές ρίζες. 
Ο πατέρας είναι ιδιαίτερα σημαντικός στη ζωή ενός παιδιού, ιδίως ο πατέρας που δεν ζει πια μαζί με το παιδί του, μετά από έναν χωρισμό. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει, ιδίως, να υποχωρούν οι εγωισμοί, οι προσωπικές έριδες και πικρίες, οι απογοητεύσεις, και να υπερτερεί στη σκέψη της μαμάς το κέρδος του παιδιού της αν καταφέρει να το κάνει να νιώσει ασφάλεια, θαυμασμό και αγάπη για τον μπαμπά του (υπό την προϋπόθεση, βέβαια, να θέλει και ο ίδιος το ρόλο). Γιατί τελικά, ΚΑΙ ο μπαμπάς είναι μόνο ένας...΄

Πηγή: Maria Gerassi