Πριν από 6-7 χρόνια, έκανα δώρο στην μητέρα μου ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στην Ρώμη, για 4 μέρες, στην παιδική μου φίλη που μένει εκεί. Ανάμεσα στις βόλτες και στα υπέροχα που βλέπαμε, θυμάμαι μια έκπληξη που μου επιφύλαξε η μαμά μου. Στο κέντρο της πόλης, βρισκόταν ένας από αυτούς τους free hugs νεαρούς με την σχετική ταμπέλα και το αυθεντικό χαμόγελο. Η "ιδέα" αυτή δεν μας ήταν γνώριμη και η φίλη μου της μετέφρασε την πινακίδα. Η μητέρα μου αφού τον περιεργάστηκε για λίγα λεπτά, μας είπε με τεράστιο χαμόγελο "πάω για αγκαλιές" και πριν της απαντήσουμε, αγκάλιασε το νεαρό γελώντας. Αν ξέρατε την μητέρα μου, θα καταλαβαίνατε την έκπληξή μου. Κάθε φορά που διαβάζω για την αναγκαιότητα της αγκαλιάς, θυμάμαι εκείνη την μέρα.
Σύμφωνα με κάποιους ψυχολόγους, χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για επιβίωση, 8 αγκαλιές για συντήρηση και 12 αγκαλιές για ανάπτυξη. Εννοείται ότι μιλάμε για τις αγκαλιές τις ζεστές, τις αληθινές, τις ουσιαστικές και όχι τα τυπικά αγκαλιάσματα που συχνά κάνουμε.
Αγκαλιάζοντας συχνά τα παιδιά μας, μεγαλώνουμε υγιείς ανθρώπους με αυτοπεποίθηση. Από την ώρα που γεννιόμαστε, το άγγιγμα της οικογένειάς μας σημαίνει πολλά για μας. Σημαίνει ότι μας αγαπούν, ότι μας νοιάζονται. 'Εχει παρατηρηθεί ότι δημιουργείται συσχετισμός ανάμεσα στην αυτοεκτίμηση που θα αναπτύξουμε με την αίσθηση που παίρναμε μικροί από την οικογένεια μας η οποία μένει για πάντα χαραγμένη στο νευρικό μας σύστημα.
Η μαμά μου, τώρα που ο μπαμπάς μου έφυγε, αγκαλιάζει τα παιδιά και ζητά "την ημερήσια δόση της" όπως χαρακτηριστικά λέει. Πράγμα που τελικά έχει νόημα γιατί η οξυτοκίνη που αυξάνεται με τις αγκαλιές, "θεραπεύει" την μοναξιά, την απομόνωση που ίσως αισθάνεται. Σε συνδυασμό με την αύξηση της σεροτονίνης που σημειώνεται, βελτιώνεται και η διάθεσή της.
Καμιά φορά το βράδυ, πριν κοιμηθούν τα παιδιά μου, έρχονται για αγκαλιές σε μένα και τον Μιχάλη και σκέφτομαι ότι το κάνουν για να καθυστερήσουν την ώρα ύπνου. Και μάλλον έχω δίκιο. Όμως τελικά, η αγκαλιά μας, ανεξαρτήτως κινήτρου, τους δίνει χαρά και την ασφάλεια που χρειάζονται. Και όχι μόνο. Βλέπετε η ασφάλεια δημιουργεί με την σειρά της εμπιστοσύνη, και σαν συνέπεια, βοηθά στην ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία. Με την αγκαλιά, "επενδύουμε" στην σχέση, βάζουμε θετική ενέργεια σε αυτή, με αποτέλεσμα καλύτερη κατανόηση και πιο ισχυρό «δέσιμο».
Οι αγκαλιές, μας μαθαίνουν να δίνουμε και να παίρνουμε. Το να λαμβάνεις ή να δίνεις τρυφερότητα και ζεστασιά είναι ίσης σημασίας και η αγκαλιά μας εκπαιδεύει σε ακριβώς αυτό: η αγάπη είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης.
Μπερδεύουμε καμιά φορά την τρυφερότητα και την στοργή με την σωστή ανατροφή, δεν θέλουμε να τα κακομαθαίνουμε. Προσωπικά πιστεύω ότι η τρυφερότητα ποτέ δεν είναι υπερβολική. Άλλωστε έχει αποδειχθεί ότι η ανθρώπινη επαφή θεραπεύει και αυξάνει τη διάρκεια ζωής ενός ατόμου. Αν σκεφτούμε αυτά που οι γιατροί μελετούν με τα πρόωρα βρέφη τα οποία ανταποκρίνονται και αναπτύσσονται καλύτερα όταν έρχονται σε επαφή με την μαμά τους, καταλαβαίνουμε τον ρόλο της επαφής και στην ανάπτυξη. Η αγκαλιά χαλαρώνει τους μυς, μειώνει τον πόνο, ενεργοποιεί την κυκλοφορία του αίματος στους ιστούς.
Στον αντίποδα, πολύ συχνά επίσης παρατηρείται, ότι παιδιά που μεγάλωσαν λόγω περιστάσεων ή και επιλογής/άποψης/αδυναμίας των γονιών τους, χωρίς φυσική επαφή και τρυφερότητα, χωρίς αγκαλιές, έγιναν ενήλικοι με δυσκολία στις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους, ανασφαλείς και πιο απαισιόδοξοι.
Με λίγα λόγια, ας κάνουμε αγκαλιές, ας είμαστε τρυφεροί με τα παιδιά μας αλλά και με όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε ακόμα κι αν φαίνεται ότι δεν είναι του "στυλ" τους. Οι αγκαλιές είναι σαν το γέλιο. Μας μαθαίνουν να ζούμε στο τώρα, να είμαστε σε επαφή όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά και τα συναισθήματά μας...
Σύμφωνα με κάποιους ψυχολόγους, χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για επιβίωση, 8 αγκαλιές για συντήρηση και 12 αγκαλιές για ανάπτυξη. Εννοείται ότι μιλάμε για τις αγκαλιές τις ζεστές, τις αληθινές, τις ουσιαστικές και όχι τα τυπικά αγκαλιάσματα που συχνά κάνουμε.
Αγκαλιάζοντας συχνά τα παιδιά μας, μεγαλώνουμε υγιείς ανθρώπους με αυτοπεποίθηση. Από την ώρα που γεννιόμαστε, το άγγιγμα της οικογένειάς μας σημαίνει πολλά για μας. Σημαίνει ότι μας αγαπούν, ότι μας νοιάζονται. 'Εχει παρατηρηθεί ότι δημιουργείται συσχετισμός ανάμεσα στην αυτοεκτίμηση που θα αναπτύξουμε με την αίσθηση που παίρναμε μικροί από την οικογένεια μας η οποία μένει για πάντα χαραγμένη στο νευρικό μας σύστημα.
Η μαμά μου, τώρα που ο μπαμπάς μου έφυγε, αγκαλιάζει τα παιδιά και ζητά "την ημερήσια δόση της" όπως χαρακτηριστικά λέει. Πράγμα που τελικά έχει νόημα γιατί η οξυτοκίνη που αυξάνεται με τις αγκαλιές, "θεραπεύει" την μοναξιά, την απομόνωση που ίσως αισθάνεται. Σε συνδυασμό με την αύξηση της σεροτονίνης που σημειώνεται, βελτιώνεται και η διάθεσή της.
Καμιά φορά το βράδυ, πριν κοιμηθούν τα παιδιά μου, έρχονται για αγκαλιές σε μένα και τον Μιχάλη και σκέφτομαι ότι το κάνουν για να καθυστερήσουν την ώρα ύπνου. Και μάλλον έχω δίκιο. Όμως τελικά, η αγκαλιά μας, ανεξαρτήτως κινήτρου, τους δίνει χαρά και την ασφάλεια που χρειάζονται. Και όχι μόνο. Βλέπετε η ασφάλεια δημιουργεί με την σειρά της εμπιστοσύνη, και σαν συνέπεια, βοηθά στην ανοιχτή και ειλικρινή επικοινωνία. Με την αγκαλιά, "επενδύουμε" στην σχέση, βάζουμε θετική ενέργεια σε αυτή, με αποτέλεσμα καλύτερη κατανόηση και πιο ισχυρό «δέσιμο».
Οι αγκαλιές, μας μαθαίνουν να δίνουμε και να παίρνουμε. Το να λαμβάνεις ή να δίνεις τρυφερότητα και ζεστασιά είναι ίσης σημασίας και η αγκαλιά μας εκπαιδεύει σε ακριβώς αυτό: η αγάπη είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης.
Μπερδεύουμε καμιά φορά την τρυφερότητα και την στοργή με την σωστή ανατροφή, δεν θέλουμε να τα κακομαθαίνουμε. Προσωπικά πιστεύω ότι η τρυφερότητα ποτέ δεν είναι υπερβολική. Άλλωστε έχει αποδειχθεί ότι η ανθρώπινη επαφή θεραπεύει και αυξάνει τη διάρκεια ζωής ενός ατόμου. Αν σκεφτούμε αυτά που οι γιατροί μελετούν με τα πρόωρα βρέφη τα οποία ανταποκρίνονται και αναπτύσσονται καλύτερα όταν έρχονται σε επαφή με την μαμά τους, καταλαβαίνουμε τον ρόλο της επαφής και στην ανάπτυξη. Η αγκαλιά χαλαρώνει τους μυς, μειώνει τον πόνο, ενεργοποιεί την κυκλοφορία του αίματος στους ιστούς.
Στον αντίποδα, πολύ συχνά επίσης παρατηρείται, ότι παιδιά που μεγάλωσαν λόγω περιστάσεων ή και επιλογής/άποψης/αδυναμίας των γονιών τους, χωρίς φυσική επαφή και τρυφερότητα, χωρίς αγκαλιές, έγιναν ενήλικοι με δυσκολία στις σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους, ανασφαλείς και πιο απαισιόδοξοι.
Με λίγα λόγια, ας κάνουμε αγκαλιές, ας είμαστε τρυφεροί με τα παιδιά μας αλλά και με όλους τους ανθρώπους που αγαπάμε ακόμα κι αν φαίνεται ότι δεν είναι του "στυλ" τους. Οι αγκαλιές είναι σαν το γέλιο. Μας μαθαίνουν να ζούμε στο τώρα, να είμαστε σε επαφή όχι μόνο με το μυαλό αλλά και με την καρδιά και τα συναισθήματά μας...
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου