Η πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, είναι σαφώς ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, προς την επίτευξη του απώτατου στόχου μας ως είδους. Όσοι ακόμη επιμένουν να αμφισβητούν την κάλυψη αυτής της "ανάγκης" έχουν χάσει κάθε όραμα και ελπίδα και δεν υπάρχει λόγος ούτε καν να παρουσιάσουμε επιχειρήματα προς το αντίθετο, εφόσον οι παρωπίδες τους είναι τόσο καλά στερεωμένες, που κάθε τέτοια προσπάθεια είναι χαμένος κόπος.
Μυήσεις, ατραποί, εγχειρίδια και "τελετές" θα βρείτε άπειρες. Λίγοι είναι όμως εκείνοι που κρούουν των κώδωνα του κινδύνου από την αποκλειστική αφιέρωσή μας σε τέτοιες πρακτικές. Και δεν αναφέρομαι σε "μαύρες μαγείες" και "απώλεια της ψυχής" ή οτιδήποτε παρεμφερές. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει από την υπερβολική ενασχόλησή μας με το "μέσα" μας ή το "έξω" μας (ανάλογα με το φιλοσοφικό μας πρίσμα), είναι ότι ξεχνάμε να δώσουμε σημασία στο "γύρω" μας.
Καλός ο διαλογισμός, καλά τα chakra και η εσωτερική εργασία, όμορφη και σαφέστατα χρήσιμη η αναγωγή κάθε - μα κάθε - καθημερινού συμβάν στη φιλοσοφική σφαίρα προς αναζήτηση βαθύτερων αιτιών, αλλά κάτι "χάνουμε". Σε καμία περίπτωση, δεν είναι στόχος μου η απαξίωση καμίας από τις παραπάνω πρακτικές. Η ίδια προσπαθώ να είμαι συνεπής απέναντί τους, έχοντας, βιωματικά, αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους.
Το πρόβλημα είναι όταν το αντί να μας ενώνουν, μας χωρίζουν. Έχουμε γίνει όλοι "πρίγκιπες" και "πριγκίπισσες" μιας άλλης εποχής, αρνούμενοι πεισματικά να δεχθούμε πως η εποχή των μεγαλείων έχει παρέλθει (εάν υπήρξε ποτέ μια τέτοια εποχή όπως την φαντάζονται μερικοί). Μιλάμε για περασμένα "μεγαλεία" και αφήνουμε να παραπαίει στην άκρη το μεγαλείο της ανθρώπινης επαφής. Έχουμε χαθεί μέσα στο λαβύρινθο της αγωνιώδους ερμηνείας αυτών των βιωμάτων, μιας ερμηνείας όμως που αντί να μας ενώνει, μοιάζει να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσά μας, γιατί είναι στείρα. Αποσκοπεί μόνο στην "αρχειοθέτηση" του εκάστοτε βιώματος σε ένα χρονοντούλαπο, άχρηστο στην κυριολεξία.
Δεν θέλω άλλες ερμηνείες. Δε θέλω καινούργιες κατηγορίες και ταμπελάκια γι' αυτά που βιώνω. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να εισπνεύσω βαθιά τη Ζωή. Και μέσα στο φαινομενικό αυτό σκοτάδι, να απλωθώ και να αγγίξω χέρια αδελφικά, χέρια Ανθρώπινα. Να κρατηθούμε όλοι μαζί στο κενό, εισπνέοντας μέχρι τα πνευμόνια μας να μην αντέχουν άλλο, αλλά κάθε φορά να σπάμε καινούρια φράγματα αντοχών.
Από πολλούς θεωρείται κυνισμός και "κακία" η απαξίωση για το ανθρώπινο είδος, που πολλές φορές πλαισιώνει το λόγο μου. Όπως έχω ξαναπεί, η μοναδική αιτία βαθιάς απογοήτευσης και σκληρής κριτικής, δεν είναι άλλη από τις γιγαντιαίες προσδοκίες που εμείς οι ίδιοι έχουμε για καταστάσεις / ανθρώπους κλπ. Εάν το λάθος μου δηλαδή είναι οι μεγάλες προσδοκίες που έχω από το είδος μου, ας είναι. Κάθε χαρακτηρισμός ευπρόσδεκτος, αλλά και αδιάφορος.
Που βρισκόμαστε σήμερα και που πηγαίνουμε; Ερωτήσεις που μπορούν να δεχθούν πληθώρα απαντήσεων. Βλέπω μόνο τον πάτο του βούρκου που μας πλησιάζει και αν αυτό σας βολεύει να το λέτε πεσιμισμό, εγώ προτιμώ να το αποκαλώ πραγματικότητα. Ο άνθρωπος σήμερα, είναι απλά και ξάστερα ένα δουλάκι του βιογραφικού του και τίποτε περισσότερο. Δούλοι ενός κυρίου ανύπαρκτου. Κυνηγάμε τις ουρές μας και καταλήγουμε πιο κενοί και αδιάφοροι και από ένα πτώμα, που ακόμη και αυτό έχει κάποια ιστορία να μας διηγηθεί. Η δική μας ιστορία ποιά είναι;
Ακόμη και οι τέχνες, αυτό το προϊόν πολιτισμού που αποτελεί ορόσημο κάθε ανθρώπινης περιόδου, που περικλείει μέσα του όλα μας τα επιτεύγματα, τα όνειρα και τους στόχους μας, είναι κενό και αδιάφορο. Χρειάζεσαι 15 "ερμηνευτές" για να κατανοήσεις "τι θέλει να πει ο ποιητής", είτε πρόκειται για έναν πίνακα ζωγραφικής, είτε για ένα κείμενο. Δεν θέλω ερμηνείες. Θέλω, ή καλύτερα απαιτώ, η τέχνη να είναι ξεκάθαρη. Όπως ξεκάθαρος θα έπρεπε να είναι και ο ρόλος της. Απαιτώ η τέχνη να με κάνει να δακρύζω στο αντίκρισμά της, είτε από ευτυχία είτε από πόνο. Και τα δύο καλοδεχούμενα. Δεν δέχομαι όμως να με αφήνει μπερδεμένη ή ακόμη χειρότερα, αδιάφορη. Είμαι υπέρ της ελεύθερης έκφρασης, όχι όμως της αγιοποίησής της εις βάρος του είδους μου. Στόχος της τέχνης θα έπρεπε να είναι να αγγίζει Ανθρώπινες καρδιές και αισθήσεις και όχι να κορνιζάρεται σε αποστειρωμένους τοίχους με δέκα χάνους από κάτω να προσπαθούν να καταλάβουν το γιατί του "καλλιτέχνη" και όσο περισσότερο θολό είναι αυτό το γιατί, τόσο περισσότερο να αγιοποιείται το "έργο".
Αποποιηθήκαμε της διαιώνισης του είδους μας, γιατί δεν έχουμε χρήματα... Σοβαρά; Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε οικογένειες, σταματήσαμε να θέλουμε να αναλάβουμε το ρόλο του δημιουργού καινούργιας ζωής και γιατί; Γιατί το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, το κάναμε είδος πολυτελείας. Ένα είδος που θα "αγοράσουμε" μόνο όταν έχουμε συμπληρώσει το κατάλληλο βιογραφικό, προκειμένου να λάβουμε και τις ανάλογες αποδοχές. Μπορείτε να συλλάβετε την τραγικότητα της κατάστασής μας; Είτε θα κάνουμε οικογένεια γιατί έχουμε αρκετά χρήματα για να την συντηρήσουμε, είτε, σαν τους γύφτους, για να μας φέρει χρήματα, με τις πρακτικές που όλοι γνωρίζουμε.
Μας έχουν "αναγκάσει" να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και μας έκλεψαν, στην κυριολεξία, το δικαίωμα να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Άνθρωποι... Πρώτα μας περιορίσαμε μέσα στο σπίτι (έθνος - κράτος) και στη συνέχεια ήρθαμε να γκρεμίσουμε αυτό το σπίτι.
Αποφασίσαμε να μείνουμε όλοι μαζί σε τεράστιες πόλεις και μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, αυτό το "μαζί" το πετάξαμε στα σκουπίδια. Αναλογιστείτε για λίγα λεπτά, σε τι σημείο βρισκόμαστε. Ποιός είναι ο στόχος σας, πρώτα προσωπικά και μετά αναλογιστείτε τι θα προσφέρετε μέσω της επίτευξής του στους συνανθρώπους σας. Ένα τεράστιο τίποτα με μπόλικο καθόλου. Κενά ανθρωπάκια που αναλώνονται στο κυνήγι του εφήμερου, που θυσιάζουν το οποιοδήποτε μέλλον, διαστρεβλώνοντας κάθε παρελθόν, μόνο και μόνο για να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του πτώματος που ονομάζουμε "σήμερα".
Δεν βιώνουμε Ελληνική κρίση και δεν είμαι η μόνη ούτε η πρώτη που το λέει αυτό. Η κρίση είναι του είδους που λέγεται άνθρωπος και σίγουρα δεν είναι οικονομική. Χάσαμε κάθε προσανατολισμό. Δεν έχουμε πλέον πυξίδα που να μας δείχνει το επόμενο επίπεδο. Πετάμε τις θρησκείες στα σκουπίδια, μόνο και μόνο για να προσκυνήσουμε την επιστήμη. Τρελενόμαστε στην κυριολεξία με κάθε καινούριο τεχνολογικό επίτευγμα και δε μας απασχολεί καθόλου που στην τελική, το συγκεκριμένο "κατόρθωμα", θα είναι προσβάσιμο απ' όλους μετά από μερικές δεκάδες χρόνια, όταν "θα πέσουν οι τιμές".
Είναι αβάσταχτη αυτή η αναμονή. Η αναμονή που παρομοιάζεται - ως ένα βαθμό - με αυτή των αγωνιστών σκυταλοδρομίας, οι οποίοι βλέπουν τους "αντιπάλους" να προχωρούν και αυτοί μάταια φωνάζουν στον αργοπορημένο συναθλητή τους να βιαστεί.
Ποιοί είναι αυτοί οι "αντίπαλοι"; Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τις επιταγές που έθεσε το ανθρώπινο είδος όταν πρωτοκοίταξε τον ουρανό. Ο επαναπατρισμός μας "εκεί πάνω". Δίπλα στους "θεούς".
Είναι αβάσταχτη λοιπόν η αναμονή για όλους εμάς. Τους ονειροπόλους, τους ρομαντικούς, τους οραματιστές, τους δημιουργούς. Που κοιτάζουμε πίσω μας και δε βλέπουμε απλά μια ανθρωπότητα αργοπορημένη. Έχει σκοντάψει στα ίδια της τα κορδόνια και η σκυτάλη έχει κυλίσει μακριά...
γράφει η Ρία Σταμοπούλου
http://celestialsalvi.blogspot.gr/Ψυχολογικος Φαρος
Μυήσεις, ατραποί, εγχειρίδια και "τελετές" θα βρείτε άπειρες. Λίγοι είναι όμως εκείνοι που κρούουν των κώδωνα του κινδύνου από την αποκλειστική αφιέρωσή μας σε τέτοιες πρακτικές. Και δεν αναφέρομαι σε "μαύρες μαγείες" και "απώλεια της ψυχής" ή οτιδήποτε παρεμφερές. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει από την υπερβολική ενασχόλησή μας με το "μέσα" μας ή το "έξω" μας (ανάλογα με το φιλοσοφικό μας πρίσμα), είναι ότι ξεχνάμε να δώσουμε σημασία στο "γύρω" μας.
Καλός ο διαλογισμός, καλά τα chakra και η εσωτερική εργασία, όμορφη και σαφέστατα χρήσιμη η αναγωγή κάθε - μα κάθε - καθημερινού συμβάν στη φιλοσοφική σφαίρα προς αναζήτηση βαθύτερων αιτιών, αλλά κάτι "χάνουμε". Σε καμία περίπτωση, δεν είναι στόχος μου η απαξίωση καμίας από τις παραπάνω πρακτικές. Η ίδια προσπαθώ να είμαι συνεπής απέναντί τους, έχοντας, βιωματικά, αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους.
Το πρόβλημα είναι όταν το αντί να μας ενώνουν, μας χωρίζουν. Έχουμε γίνει όλοι "πρίγκιπες" και "πριγκίπισσες" μιας άλλης εποχής, αρνούμενοι πεισματικά να δεχθούμε πως η εποχή των μεγαλείων έχει παρέλθει (εάν υπήρξε ποτέ μια τέτοια εποχή όπως την φαντάζονται μερικοί). Μιλάμε για περασμένα "μεγαλεία" και αφήνουμε να παραπαίει στην άκρη το μεγαλείο της ανθρώπινης επαφής. Έχουμε χαθεί μέσα στο λαβύρινθο της αγωνιώδους ερμηνείας αυτών των βιωμάτων, μιας ερμηνείας όμως που αντί να μας ενώνει, μοιάζει να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσά μας, γιατί είναι στείρα. Αποσκοπεί μόνο στην "αρχειοθέτηση" του εκάστοτε βιώματος σε ένα χρονοντούλαπο, άχρηστο στην κυριολεξία.
Δεν θέλω άλλες ερμηνείες. Δε θέλω καινούργιες κατηγορίες και ταμπελάκια γι' αυτά που βιώνω. Θέλω να κλείσω τα μάτια και να εισπνεύσω βαθιά τη Ζωή. Και μέσα στο φαινομενικό αυτό σκοτάδι, να απλωθώ και να αγγίξω χέρια αδελφικά, χέρια Ανθρώπινα. Να κρατηθούμε όλοι μαζί στο κενό, εισπνέοντας μέχρι τα πνευμόνια μας να μην αντέχουν άλλο, αλλά κάθε φορά να σπάμε καινούρια φράγματα αντοχών.
Από πολλούς θεωρείται κυνισμός και "κακία" η απαξίωση για το ανθρώπινο είδος, που πολλές φορές πλαισιώνει το λόγο μου. Όπως έχω ξαναπεί, η μοναδική αιτία βαθιάς απογοήτευσης και σκληρής κριτικής, δεν είναι άλλη από τις γιγαντιαίες προσδοκίες που εμείς οι ίδιοι έχουμε για καταστάσεις / ανθρώπους κλπ. Εάν το λάθος μου δηλαδή είναι οι μεγάλες προσδοκίες που έχω από το είδος μου, ας είναι. Κάθε χαρακτηρισμός ευπρόσδεκτος, αλλά και αδιάφορος.
Που βρισκόμαστε σήμερα και που πηγαίνουμε; Ερωτήσεις που μπορούν να δεχθούν πληθώρα απαντήσεων. Βλέπω μόνο τον πάτο του βούρκου που μας πλησιάζει και αν αυτό σας βολεύει να το λέτε πεσιμισμό, εγώ προτιμώ να το αποκαλώ πραγματικότητα. Ο άνθρωπος σήμερα, είναι απλά και ξάστερα ένα δουλάκι του βιογραφικού του και τίποτε περισσότερο. Δούλοι ενός κυρίου ανύπαρκτου. Κυνηγάμε τις ουρές μας και καταλήγουμε πιο κενοί και αδιάφοροι και από ένα πτώμα, που ακόμη και αυτό έχει κάποια ιστορία να μας διηγηθεί. Η δική μας ιστορία ποιά είναι;
Ακόμη και οι τέχνες, αυτό το προϊόν πολιτισμού που αποτελεί ορόσημο κάθε ανθρώπινης περιόδου, που περικλείει μέσα του όλα μας τα επιτεύγματα, τα όνειρα και τους στόχους μας, είναι κενό και αδιάφορο. Χρειάζεσαι 15 "ερμηνευτές" για να κατανοήσεις "τι θέλει να πει ο ποιητής", είτε πρόκειται για έναν πίνακα ζωγραφικής, είτε για ένα κείμενο. Δεν θέλω ερμηνείες. Θέλω, ή καλύτερα απαιτώ, η τέχνη να είναι ξεκάθαρη. Όπως ξεκάθαρος θα έπρεπε να είναι και ο ρόλος της. Απαιτώ η τέχνη να με κάνει να δακρύζω στο αντίκρισμά της, είτε από ευτυχία είτε από πόνο. Και τα δύο καλοδεχούμενα. Δεν δέχομαι όμως να με αφήνει μπερδεμένη ή ακόμη χειρότερα, αδιάφορη. Είμαι υπέρ της ελεύθερης έκφρασης, όχι όμως της αγιοποίησής της εις βάρος του είδους μου. Στόχος της τέχνης θα έπρεπε να είναι να αγγίζει Ανθρώπινες καρδιές και αισθήσεις και όχι να κορνιζάρεται σε αποστειρωμένους τοίχους με δέκα χάνους από κάτω να προσπαθούν να καταλάβουν το γιατί του "καλλιτέχνη" και όσο περισσότερο θολό είναι αυτό το γιατί, τόσο περισσότερο να αγιοποιείται το "έργο".
Αποποιηθήκαμε της διαιώνισης του είδους μας, γιατί δεν έχουμε χρήματα... Σοβαρά; Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε οικογένειες, σταματήσαμε να θέλουμε να αναλάβουμε το ρόλο του δημιουργού καινούργιας ζωής και γιατί; Γιατί το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, το κάναμε είδος πολυτελείας. Ένα είδος που θα "αγοράσουμε" μόνο όταν έχουμε συμπληρώσει το κατάλληλο βιογραφικό, προκειμένου να λάβουμε και τις ανάλογες αποδοχές. Μπορείτε να συλλάβετε την τραγικότητα της κατάστασής μας; Είτε θα κάνουμε οικογένεια γιατί έχουμε αρκετά χρήματα για να την συντηρήσουμε, είτε, σαν τους γύφτους, για να μας φέρει χρήματα, με τις πρακτικές που όλοι γνωρίζουμε.
Μας έχουν "αναγκάσει" να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και μας έκλεψαν, στην κυριολεξία, το δικαίωμα να νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Άνθρωποι... Πρώτα μας περιορίσαμε μέσα στο σπίτι (έθνος - κράτος) και στη συνέχεια ήρθαμε να γκρεμίσουμε αυτό το σπίτι.
Αποφασίσαμε να μείνουμε όλοι μαζί σε τεράστιες πόλεις και μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, αυτό το "μαζί" το πετάξαμε στα σκουπίδια. Αναλογιστείτε για λίγα λεπτά, σε τι σημείο βρισκόμαστε. Ποιός είναι ο στόχος σας, πρώτα προσωπικά και μετά αναλογιστείτε τι θα προσφέρετε μέσω της επίτευξής του στους συνανθρώπους σας. Ένα τεράστιο τίποτα με μπόλικο καθόλου. Κενά ανθρωπάκια που αναλώνονται στο κυνήγι του εφήμερου, που θυσιάζουν το οποιοδήποτε μέλλον, διαστρεβλώνοντας κάθε παρελθόν, μόνο και μόνο για να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του πτώματος που ονομάζουμε "σήμερα".
Δεν βιώνουμε Ελληνική κρίση και δεν είμαι η μόνη ούτε η πρώτη που το λέει αυτό. Η κρίση είναι του είδους που λέγεται άνθρωπος και σίγουρα δεν είναι οικονομική. Χάσαμε κάθε προσανατολισμό. Δεν έχουμε πλέον πυξίδα που να μας δείχνει το επόμενο επίπεδο. Πετάμε τις θρησκείες στα σκουπίδια, μόνο και μόνο για να προσκυνήσουμε την επιστήμη. Τρελενόμαστε στην κυριολεξία με κάθε καινούριο τεχνολογικό επίτευγμα και δε μας απασχολεί καθόλου που στην τελική, το συγκεκριμένο "κατόρθωμα", θα είναι προσβάσιμο απ' όλους μετά από μερικές δεκάδες χρόνια, όταν "θα πέσουν οι τιμές".
Είναι αβάσταχτη αυτή η αναμονή. Η αναμονή που παρομοιάζεται - ως ένα βαθμό - με αυτή των αγωνιστών σκυταλοδρομίας, οι οποίοι βλέπουν τους "αντιπάλους" να προχωρούν και αυτοί μάταια φωνάζουν στον αργοπορημένο συναθλητή τους να βιαστεί.
Ποιοί είναι αυτοί οι "αντίπαλοι"; Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τις επιταγές που έθεσε το ανθρώπινο είδος όταν πρωτοκοίταξε τον ουρανό. Ο επαναπατρισμός μας "εκεί πάνω". Δίπλα στους "θεούς".
Είναι αβάσταχτη λοιπόν η αναμονή για όλους εμάς. Τους ονειροπόλους, τους ρομαντικούς, τους οραματιστές, τους δημιουργούς. Που κοιτάζουμε πίσω μας και δε βλέπουμε απλά μια ανθρωπότητα αργοπορημένη. Έχει σκοντάψει στα ίδια της τα κορδόνια και η σκυτάλη έχει κυλίσει μακριά...
γράφει η Ρία Σταμοπούλου
http://celestialsalvi.blogspot.gr/Ψυχολογικος Φαρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου