Ενώ μεταξύ ενηλίκων ο έλεγχος, οι κανόνες και τα όρια συχνά οδηγούν σε καταπίεση και στέρηση ελευθερίας, για το μικρό παιδί σημαίνουν φροντίδα, εκπαίδευση ,εκδήλωση υποστήριξης και αγάπης.
Ο στοργικός γονιός κοπιάζει όταν ελέγχει με αγάπη τα παιδιά του. Βάζει όρια και κανόνες, με ενθάρρυνση και σταθερότητα, αποδέχεται ότι ένα μικρό παιδί έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται άδικα και το ότι το μόνο που χρειάζεται είναι εκπαίδευση χωρίς επίκριση. Κι αυτό είναι μια πράξη σεβασμού προς το παιδί του: σέβεται την βιολογική αδυναμία του να είναι ένας εκ γενετής ενήλικας και το βοηθά στον δρόμο του να μεγαλώσει, χωρίς να το κριτικάρει. Απλά χρειάζεται να του πει πότε κάνει λάθος και να του δώσει τις εξηγήσεις γι αυτό. Διαφορετικά δίνει «ανεξήγητες» και αυταρχικές εντολές, πράξη αρκετά περιφρονητική και καθόλου εκπαιδευτική.
Αν ένας γονιός ανέχεται τα καπρίτσια του παιδιού του, μάλλον κοπιάζει λιγότερο αλλά άραγε αυτό το παιδί θα μεγαλώσει ποτέ; Ϊσως κάποτε αλλά πότε και με ποιο τίμημα;
Είναι πολύ βολικό να μιλάμε μόνο για το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, το Σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, την εφηβική επανάσταση όταν μεγαλώνουμε ένα παιδί και πώς αυτά θα λυθούν. Ασφαλώς από μόνα τους δεν λύνονται, με την στοργική συμπεριφορά θα συμβεί αυτό. Όμως, πιο συχνά σε σχέση με αυτά τα δυο συμπλέγματα και την εφηβεία εμφανίζεται ο ανταγωνισμός των γονιών. Είναι συνηθισμένος ο ανταγωνισμός που εκδηλώνεται με πράξεις«δωροδοκίας»- ποιος δίνει μεγαλύτερο χαρτζιλίκι κρυφά ή φανερά ή ποιος κάνει αδικαιολόγητα χατίρια ,- δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι αγαπά περισσότερο το παιδί σε σχέση με τον άλλο γονιό. Αυτός ο ανταγωνισμός συχνά έχει τις ρίζες του στο ίδιο το ζευγάρι- υπονομεύει ο ένας τον άλλο, βάζοντας στη μέση το παιδί- και άλλοτε είναι μια βαθύτερη ανάγκη να κερδίσουν την αποδοχή του για τους δικούς τους λόγους.
Συχνά, η ανατροφή ενός παιδιού είναι υπερπροστατευτική και υπερβολικά γενναιόδωρη. Οι γονείς του δικαιολογούν τα πάντα, ανέχονται και συχνά εκλογικεύουν ότι είναι ένα δύσκολο παιδί, με ιδιαιτερότητες χαρακτήρα. Σ’ αυτή την περίπτωση ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει, θεωρώντας όταν όλα είναι δικά του και ότι δεν θα χρειασθεί ποτέ να δώσει σε κανένα. Σαν παιδί μαθαίνει ότι μπορεί να είναι ακόμα και ο τύραννος των γονιών του, χωρίς συνέπειες, μάθηση και συμπεριφορά που συχνά θα προσπαθήσει να διατηρήσει και στην ενήλικη ζωή του σε βάρος άλλων.
Άλλοτε πάλι ανατρέφεται στερημένα, του ζητιούνται πολλά ως αντάλλαγμα για φτωχές παροχές, υλικές ή συναισθηματικές. Και τότε το παιδί δίνει πολλά, βάζει τον εαυτό του κάτω από το τραπέζι, κρύβει τον πόνο και τα συναισθήματά του. Και στις δυο περιπτώσεις μπορεί να κινδυνεύσει στην ενήλικη ζωή του να γίνει ή πολύ σκληρόκαρδο ή πολύ ανεκτικό. Φυσικά, πάντα ένα παιδί, όταν μεγαλώσει, μπορεί να διαλέξει τον δρόμο ανάμεσα σ’ αυτές τις πιθανότητες, συνειδητοποιώντας τι του συμβαίνει και γιατί, διαλέγοντας από μόνο του μια διαφορετική, σε σχέση με την παιδική του ηλικία, συμπεριφορά και αντίληψη της ζωής.
Πηγή: http://www.selftherapy.gr/?p=1141
Αν ένας γονιός ανέχεται τα καπρίτσια του παιδιού του, μάλλον κοπιάζει λιγότερο αλλά άραγε αυτό το παιδί θα μεγαλώσει ποτέ; Ϊσως κάποτε αλλά πότε και με ποιο τίμημα;
Είναι πολύ βολικό να μιλάμε μόνο για το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, το Σύμπλεγμα της Ηλέκτρας, την εφηβική επανάσταση όταν μεγαλώνουμε ένα παιδί και πώς αυτά θα λυθούν. Ασφαλώς από μόνα τους δεν λύνονται, με την στοργική συμπεριφορά θα συμβεί αυτό. Όμως, πιο συχνά σε σχέση με αυτά τα δυο συμπλέγματα και την εφηβεία εμφανίζεται ο ανταγωνισμός των γονιών. Είναι συνηθισμένος ο ανταγωνισμός που εκδηλώνεται με πράξεις«δωροδοκίας»- ποιος δίνει μεγαλύτερο χαρτζιλίκι κρυφά ή φανερά ή ποιος κάνει αδικαιολόγητα χατίρια ,- δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι αγαπά περισσότερο το παιδί σε σχέση με τον άλλο γονιό. Αυτός ο ανταγωνισμός συχνά έχει τις ρίζες του στο ίδιο το ζευγάρι- υπονομεύει ο ένας τον άλλο, βάζοντας στη μέση το παιδί- και άλλοτε είναι μια βαθύτερη ανάγκη να κερδίσουν την αποδοχή του για τους δικούς τους λόγους.
Συχνά, η ανατροφή ενός παιδιού είναι υπερπροστατευτική και υπερβολικά γενναιόδωρη. Οι γονείς του δικαιολογούν τα πάντα, ανέχονται και συχνά εκλογικεύουν ότι είναι ένα δύσκολο παιδί, με ιδιαιτερότητες χαρακτήρα. Σ’ αυτή την περίπτωση ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει, θεωρώντας όταν όλα είναι δικά του και ότι δεν θα χρειασθεί ποτέ να δώσει σε κανένα. Σαν παιδί μαθαίνει ότι μπορεί να είναι ακόμα και ο τύραννος των γονιών του, χωρίς συνέπειες, μάθηση και συμπεριφορά που συχνά θα προσπαθήσει να διατηρήσει και στην ενήλικη ζωή του σε βάρος άλλων.
Άλλοτε πάλι ανατρέφεται στερημένα, του ζητιούνται πολλά ως αντάλλαγμα για φτωχές παροχές, υλικές ή συναισθηματικές. Και τότε το παιδί δίνει πολλά, βάζει τον εαυτό του κάτω από το τραπέζι, κρύβει τον πόνο και τα συναισθήματά του. Και στις δυο περιπτώσεις μπορεί να κινδυνεύσει στην ενήλικη ζωή του να γίνει ή πολύ σκληρόκαρδο ή πολύ ανεκτικό. Φυσικά, πάντα ένα παιδί, όταν μεγαλώσει, μπορεί να διαλέξει τον δρόμο ανάμεσα σ’ αυτές τις πιθανότητες, συνειδητοποιώντας τι του συμβαίνει και γιατί, διαλέγοντας από μόνο του μια διαφορετική, σε σχέση με την παιδική του ηλικία, συμπεριφορά και αντίληψη της ζωής.
Πηγή: http://www.selftherapy.gr/?p=1141
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου