Τα άγχη μιας μητέρας, οι αγωνίες της, η κάθε της μικρή ή
μεγάλη προσπάθεια να προστατεύσει το παιδί της, να προσφέρει το καλύτερο, ο
προβληματισμός για την εξέλιξη και για την πορεία του στο μέλλον είναι μόνο ένα
μικρό δείγμα από αυτά που βιώνω καθημερινά στη δουλειά μου.
Τα περισσότερα απλά τα διαισθάνομαι, τα αφουγκράζομαι και προσπαθώ να βρω τον τρόπο εκείνο με το οποίο θα προσεγγίσω τις ανησυχίες, θα καθησυχάσω, όταν χρειάζεται, αλλά παράλληλα θα αφυπνίσω και όταν το κρίνω αναγκαίο.
Η Ελληνίδα μάνα εξελίσσεται, στοχεύει διαφορετικά από ότι στο παρελθόν, προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα αλλά παραμένει εκείνη που σταθερά προστατεύει το «μωρό της» ακόμη και όταν αυτό έχει πάψει, βιολογικά τουλάχιστον, να είναι το «μωρό της».
Θεωρεί ότι προσφέρει τα καλύτερα, θυσιάζει τη δική της προσωπική ζωή για το παιδί της, αφιερώνεται εξ΄ ολοκλήρου σε αυτό και παραβλέπει άθελα της τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του ανάγκες. Ανάγκες για αυτονομία, για υπευθυνότητα, για ομαλή κοινωνικοποίηση, για απλές δημιουργικές ή και όχι δραστηριότητες.
Επικεντρώνεται κυρίως σε εκπαιδευτικές διαδικασίες, συχνά μη αντίστοιχες προς την ηλικία του, προβληματίζεται μονίμως για το «μέλλον», παραβλέπει όλες αυτές τις μικρές, καθημερινές, ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ στιγμές, πιέζει σε λάθος κατευθύνσεις.
Η εμπειρία ως μητέρα αλλά και ως εκπαιδευτικός, σε συνδυασμό με τη γνώση, μου έχει πολλάκις αποδείξει ότι τα πιο ισορροπημένα, τα πιο αυτόνομα, τα πιο υπεύθυνα παιδιά είναι εκείνα που μεγαλώνουν ΑΠΛΑ χωρίς άγχος, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, οποιασδήποτε μορφής, που επικεντρώνεται σε διαδικασίες του παρόντος, εκεί που υπάρχει η συνειδητοποίηση ότι το παιδί ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ.
Η μετάβαση στο εξωοικογενειακό περιβάλλον οφείλει να γίνεται με την ίδια απλότητα και με την αντίστοιχη συνειδητοποίηση. Η μονάδα γίνεται μέλος της ομάδας και ως μέλος μιας ομάδας θα δεχτεί και την αναγνώριση αλλά και την απόρριψη.
Και ο γονιός δε θα είναι πάντα παρών, και δεν πρέπει να είναι, για να προστατεύει, πρέπει όμως να θέτει βάσεις και να προετοιμάζει το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που θα δίνει ώθηση και που δε θα «μπλοκάρει» την εξέλιξη.
Το παιδί που καθοδηγείται ασφυχτικά είναι συχνά παγιδευμένο ανάμεσα στο να ικανοποιήσει τους γονείς του από τη μια και τις δικές του ανάγκες από την άλλη. Είναι λιγότερο ανέμελο και πιο συγκρατημένο. Είναι ένα «ήσυχο» παιδί.
Το ζητούμενο όμως είναι «Είναι ένα ευτυχισμένο παιδί?»
* Η κα Ραφτοπούλου είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος από το Freie Universität του Βερολίνου και διευθύντρια της «Νηπιακής Αγωγής»
Τα περισσότερα απλά τα διαισθάνομαι, τα αφουγκράζομαι και προσπαθώ να βρω τον τρόπο εκείνο με το οποίο θα προσεγγίσω τις ανησυχίες, θα καθησυχάσω, όταν χρειάζεται, αλλά παράλληλα θα αφυπνίσω και όταν το κρίνω αναγκαίο.
Η Ελληνίδα μάνα εξελίσσεται, στοχεύει διαφορετικά από ότι στο παρελθόν, προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα αλλά παραμένει εκείνη που σταθερά προστατεύει το «μωρό της» ακόμη και όταν αυτό έχει πάψει, βιολογικά τουλάχιστον, να είναι το «μωρό της».
Θεωρεί ότι προσφέρει τα καλύτερα, θυσιάζει τη δική της προσωπική ζωή για το παιδί της, αφιερώνεται εξ΄ ολοκλήρου σε αυτό και παραβλέπει άθελα της τη δική του προσωπικότητα και τις δικές του ανάγκες. Ανάγκες για αυτονομία, για υπευθυνότητα, για ομαλή κοινωνικοποίηση, για απλές δημιουργικές ή και όχι δραστηριότητες.
Επικεντρώνεται κυρίως σε εκπαιδευτικές διαδικασίες, συχνά μη αντίστοιχες προς την ηλικία του, προβληματίζεται μονίμως για το «μέλλον», παραβλέπει όλες αυτές τις μικρές, καθημερινές, ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ στιγμές, πιέζει σε λάθος κατευθύνσεις.
Η εμπειρία ως μητέρα αλλά και ως εκπαιδευτικός, σε συνδυασμό με τη γνώση, μου έχει πολλάκις αποδείξει ότι τα πιο ισορροπημένα, τα πιο αυτόνομα, τα πιο υπεύθυνα παιδιά είναι εκείνα που μεγαλώνουν ΑΠΛΑ χωρίς άγχος, σε ένα οικογενειακό περιβάλλον, οποιασδήποτε μορφής, που επικεντρώνεται σε διαδικασίες του παρόντος, εκεί που υπάρχει η συνειδητοποίηση ότι το παιδί ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ.
Η μετάβαση στο εξωοικογενειακό περιβάλλον οφείλει να γίνεται με την ίδια απλότητα και με την αντίστοιχη συνειδητοποίηση. Η μονάδα γίνεται μέλος της ομάδας και ως μέλος μιας ομάδας θα δεχτεί και την αναγνώριση αλλά και την απόρριψη.
Και ο γονιός δε θα είναι πάντα παρών, και δεν πρέπει να είναι, για να προστατεύει, πρέπει όμως να θέτει βάσεις και να προετοιμάζει το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που θα δίνει ώθηση και που δε θα «μπλοκάρει» την εξέλιξη.
Το παιδί που καθοδηγείται ασφυχτικά είναι συχνά παγιδευμένο ανάμεσα στο να ικανοποιήσει τους γονείς του από τη μια και τις δικές του ανάγκες από την άλλη. Είναι λιγότερο ανέμελο και πιο συγκρατημένο. Είναι ένα «ήσυχο» παιδί.
Το ζητούμενο όμως είναι «Είναι ένα ευτυχισμένο παιδί?»
* Η κα Ραφτοπούλου είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος από το Freie Universität του Βερολίνου και διευθύντρια της «Νηπιακής Αγωγής»
Πηγή: Maria Gerassi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου