Το τέλος μίας εποχής;

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν να μην μπορούν να «ανασάνουν» από τον κυκεώνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Έλλειψη χρημάτων, έλλειψη εργασίας, έλλειψη κοινωνικού κράτους, έλλειψη υγιούς πολιτικής σκηνής, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, κρίση ανθρωπισμού και η λίστα όλο και μεγαλώνει κάνοντας μας να νιώθουμε πως χάνουμε κάθε ελπίδα και προοπτική.

Είναι αυτό το τέλος μίας εποχής; Νομίζω πως ναι. Φαίνεται να κατανοούμε πια το πρόβλημα και να αποκτούμε πολιτικό πολιτισμό ως λαός. Να μας ενοχλούν τα «θα» και τα μεγάλα λόγια των τάχα πολιτικών σωτήρων. Αρχίσαμε να κοιτάμε γύρω μας και να νοιαζόμαστε σιγά σιγά για το γενικό καλό και για την ευημερία όλων μας. Σε πολλούς ακούγεται ουτοπικό αλλά είναι έτσι. Ο κόσμος μας αλλάζει αργά και σταθερά και η πένθιμη καμπάνα είναι έτοιμη να σημάνει το τέλος μιας εποχής. Βλέπετε μας το επιβάλλουν τα παιδιά μας δείχνοντάς μας επιτακτικά τον δρόμο με μία απλή φράση: »Έδωσα την μισή μου τυρόπιτα στον Γιάννη γιατί πεινούσε». Τα παιδιά μας βιώνουν μια ωμή πραγματικότητα και μας αναγκάζουν να δούμε ξανά τον διπλανό μας σαν φίλο και συνοδοιπόρο και όχι σαν ανταγωνιστή και εχθρό.

Ας μην αφήσουμε την βιαιότητα της κρίσης να μας μεταμορφώσει σε τέρατα.
Ο ανθρωπισμός είναι λύση για να αντέξουμε τη κρίση. Ας αναζητήσουμε την σωτηρία ο ένας στον άλλον, ας είμαστε πρόθυμοι να ζητήσουμε και να δώσουμε βοήθεια, ακόμη και αν είναι η μισή μας τυρόπιτα.

Υστερόγραφο: Τα πρόσωπα και τα γεγονότα που δρουν μέσα σε αυτό το κείμενο είναι αληθινά και συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Το Κλειδί της Σκέψης – tokleidi.wordpress.com