Της Αλεξάνδρας Λάμπρου.
Είναι μακρύς ο δρόμος όταν περπατάς μονάχος.
Μακρύς και δύσκολος. Πολλά τα σταυροδρόμια του, τα ερωτήματα και τα εμπόδια όλα δικά σου.
Επώδυνα τα συναισθήματα που δώρα όμως φέρουν, όλα για το “γνώθι σ’αυτόν’’ . Παιδιά της ψυχής γεννιούνται και ανασταίνονται και εσύ διαλέγεις να μην εθελοτυφλείς . Ανοίγεις τα μάτια της ψυχής και αγκαλιάζεις τον πόνο, τον θυμό, την πίκρα, τη μοναξιά.
Ξέρεις πως κάπου εκεί ζει η κάθαρση και απολαμβάνεις κάθε στιγμή προετοιμασίας για να την υποδεχτείς.
Ξέρεις ότι όλα είναι δρόμος για μια συνάντηση. Της συνάντησης με τον «εαυτό» και μαζί, της συνάντησης με τον «άλλον».
Ναι, έρχεται η μέρα που μπορείς επιτέλους να συναντηθείς με τον άλλον, γιατί έχεις βρει το μυστικό άνοιγμα της ψυχής που σου επιτρέπει να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
Γιατί, για όλα στη ζωή, κίνητρο είναι η αγάπη και στόχος η έκφρασή της. Αυτή η αγάπη δεν είναι αναπόσπαστη με το πριν και το μετά. Καθορίζει το παρελθόν , το παρόν και το αβέβαιο μέλλον.
Αυτή η καθαρτική αγάπη απαντά στα αναπάντητα, ενώνει τα σπασμένα και μετουσιώνει τη ζωή σου σε ένα τραγούδι που σταματημό δεν έχει.
Αυτή η αγάπη καταξιώνει την ύπαρξη σε τέχνη. Το βλέμμα, το φιλί, το χάδι χαράζουν την ψυχή ανεξίτηλα φωτίζοντας τη δικαίωση, την ευτυχία και την πληρότητα.
Αυτή η αγάπη εξαγνίζει και δίνει ομορφιά στα πρόσωπα. Δίνει δύναμη ακόμα κι όταν οι ψυχές λυγίζουν. Ακόμα κι αν ένα ρίγος σε διαπεράσει και αισθήματα συγκρουόμενα ξυπνήσουν στην ψυχή, κάθε μερά θα συναντάς τη βεβαιότητα ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή.
Η βίωση της αγάπης γίνεται αυτοσκοπός . Η συνάντηση με το “εσύ’’ δίνει νόημα στο άχαρο μονοπάτι που πριν περπατούσες.
Όλα τα εμπόδια που μόνο εσύ επέλεγες να τοποθετείς στον δρόμο σου, με περίσσια φροντίδα και σεβασμό, αρχίζεις να τα αποκαθηλώνεις.
Ο φόβος εξασθενεί , η μοναξιά γίνεται φίλη σου και το «εμείς» δεν έχει αρχή και τέλος. Έχει μόνο άπειρους χρωματισμούς, έχει ρυθμό, παύσεις, μελωδία. Έχει αρμονία μέσα στην δυσαρμονία της. Έχει χαμόγελα παρέα με δάκρυα. Φως και σκοτεινιά μαζί.
Η ζωή νικά το θάνατο και το τέλος δε σε φοβίζει πια.
Το φευγιό είναι ανώδυνο.
Είχες το ύψιστο προνόμιο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
Έζησες στο έπακρο γιατί αφέθηκες, τόλμησες, κέρδισες.
Κέρδισες στην αγάπη, κέρδισες ζωή…
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου