Τι αλήθεια είναι αυτό που αναζητά ο άνθρωπος; Τι ψάχνει βαθιά μέσα του ή έστω και σε ένα πιο επιφανειακό επίπεδο; Τι γυρεύει να βρει σε τούτον τον κόσμο για να τον ικανοποιήσει;
Δένεται με τους ανθρώπους, ερωτεύεται, παθιάζεται, ανταλλάσει συναισθήματα, ενέργεια, τρυφερές κουβέντες, ζεστές αγκαλιές. Τι ψάχνει να βρει πάντα; Τι είναι αυτό που αναζητά; Γιατί οι ζεστές αγκαλιές καταλήγουν παγωμένες; Γιατί ο έρωτας τελειώνει; Γιατί οι τρυφερές κουβέντες έρχεται η στιγμή που γίνονται πικρές;
Γιατί τελικά ο άνθρωπος ψάχνει συνέχεια εκεί έξω να βρει αυτό που του λείπει μέσα του. Ψάχνει στους άλλους ανθρώπους να καλύψει το εσωτερικό κενό του. Ψάχνει και νομίζει ότι το βρίσκει και νιώθει τυχερός τότε, μόνο που έρχεται η στιγμή, αργά ή γρήγορα, αυτό που νόμιζε ότι τον γέμιζε, να τον κάνει να νιώθει και πάλι το κενό. Το κενό δεν γεμίζει αν δεν βάλουμε μέσα μας Θεό. Θα γεμίσει από έξω για λίγο ή πολύ και μετά θα ξαναβρεθούμε πάλι στην ίδια αφετηρία. Να κάνουμε παρέα με τα άλυτα πάθη μας.
Όσο και να θέλουμε να το γεμίσουμε, δεν μπορούμε, αν δεν δούμε πρώτα μέσα μας τι είναι αυτό που κουβαλάμε, αν δεν αγαπήσουμε και δεν συμφιλιωθούμε πρώτα με τον εαυτό μας. Όχι όμως με το μυαλό να το δούμε, να το κατανοήσουμε με την καρδιά μας. Να φτάσουμε στο σημείο να μεταμορφώσουμε τις κάμπιες της καρδιάς μας σε πεταλούδες. Να γίνουμε καρδιακοί άνθρωποι. Και αυτό είναι το δύσκολο.
Στην εποχή του ορθολογισμού που ζούμε, οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται πολύ, αναλύουν και μιλούν πολύ, ακούν ελάχιστα, θέλουν να προβάλουν τη δική τους άποψη, αδυνατούν να αισθανθούν την ουσία μέσα τους, πόσο μάλλον έναν άλλο άνθρωπο. Κι όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι αναζητούν το ίδιο πράγμα. Τι; Την άγαπη. Η αναζήτηση της αγάπης είναι μία αέναη πορεία, συνεχής και αδιάκοπη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη. Οι πάντες έχουν μιλήσει για αυτή. Ποιητές, συγγραφείς, φιλόσοφοι. Τα περισσότερα τραγούδια γράφονται γι’ αυτήν, ο ίδιος ο Θεός αγάπη εστί.
Ποιος όμως αληθινά είναι σε θέση να μας πει τι είναι τελικά αγάπη; Όχι να δώσει έναν λεκτικό ορισμό, αλλά να είναι σε θέση μέσα από προσωπικό του βίωμα να καταθέσει τη δική του εμπειρία, σίγουρος ότι ένιωσε αληθινή, πραγματική αγάπη. Το να ακούγεται όμως τριγύρω μας αυτή η λέξη και να ξεστομίζεται με τόση ευκολία, σίγουρα δεν είναι αγάπη αλλά η εκ φύσεως και εξ’ ορισμού ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά την αγάπη γιατί από αγάπη γεννήθηκε. Η αγάπη δεν μπορεί να δίνει πόνο αλλά χαρά, δεν γεννάει προσδοκίες αλλά ελευθερία, δεν έχει ανταγωνισμό αλλά συνεργασία, δεν μένει στα μεγάλα λόγια αλλά πράτει ζωντανά έργα, δεν γνωρίζει τι θα πει εγωισμός, σέβεται τον εαυτό της και τους άλλους.
Η αγάπη είναι αυτό που ζητούν όλοι οι άνθρωποι, αυτό που γεμίζει και αγαλιάζει την ψυχή, χαλαρώνει το σώμα, ηρεμεί το νου, γλυκαίνει το βλέμμα, ζεσταίνει την καρδιά, κάνει τρυφερά τα λόγια μας, διώχνει τους φόβους μας, ισορροπεί τη ζωή μας, μας κάνει να στάζουμε μέλι. Στον ωραιότερο για μένα ορισμό, όπως την περιέγραψε ο Απόστολος Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών στην Α’ Προς Κορινθίους επιστολή του… Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
(Μετάφραση: Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει).
Αν είμαστε τυχεροί και αν θέλουμε να γνωρίσουμε τι είναι αγάπη, μπορεί πριν κλείσουμε τα μάτια μας, να έχουμε την ευλογία να νιώσουμε τι σημαίνει αυτό. Σε ένα όχι συναισθηματικό επίπεδο που οι περισσότεροι άνθρωποι περιορίζονται, αλλά σε ένα πνευματικό επίπεδο. Μόνο που για να γίνει αυτό χρειάζεται πολύ εσωτερική εργασία και έκκληση βοήθειας για να μπορέσει η καρδιά να ζωντανέψει τις πεταλούδες της!
Όπως λέει και ο Ν. Καζαντζάκης… «H καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες – φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου