«Μαμά, βαριέμαι στο σπίτι»: Τι να κάνετε με τα παιδιά όταν κλείσουν τα σχολεία

από Μαρία Κωνσταντοπούλου | 29 Μαρ 2018

Η αντίστροφη μέτρηση για τις διακοπές του Πάσχα φτάνει αισίως στο τέλος της και τα μικρά μας θα έχουν στη διάθεσή τους δύο εβδομάδες ξεκούρασης και ελευθερίας. Επειδή, όμως, η ελευθερία είναι πολύ εύκολο να μετατραπεί σε ανία, όταν δεν έχεις με τι να απασχοληθείς, δείτε πώς μπορείτε να κάνετε τις φετινές πασχαλινές διακοπές πιο διασκεδαστικές για τα παιδιά εντός και εκτός σπιτιού. 

Στο σπίτι...

Την Μεγάλη Πέμπτη βάψτε αυγά

*Φωτογραφία: mercer.com.tw

Ακολουθήστε την παράδοση και βάψτε τα αυγά μαζί με το παιδί τη Μεγάλη Πέμπτη, όπως συνηθίζεται. Είναι μια ευκαιρία να κάνετε κάτι διαφορετικό μαζί του- η ενασχόληση με τα χρώματα και τα σχέδια είναι σίγουρα κάτι που θα το ενθουσιάσει. Μη διστάσετε, λοιπόν, να λερωθείτε και να καλέσετε και τον μπαμπά να σας βοηθήσει. Να θυμάστε, δεν μετράει το αποτέλεσμα αλλά ο χρόνος που θα περάσετε σαν οικογένεια!

Φτιάξτε φαναράκια για τον Επιτάφιο ή λαμπάδες για το βράδυ της Ανάστασης

Οι χειροτεχνίες πάντα συναρπάζουν τα παιδιά. Συνδυάστε τις με το πνεύμα των ημερών και φτιάξτε παρέα με τα μικρά σας τα... σύνεργα που θα χρειαστούν κατά τη διάρκεια των διακοπών. Σ' αυτό το πλαίσιο, προτιμήστε να μην αγοράσετε ένα έτοιμο φαναράκι για το βράδυ του Επιταφίου αλλά να το φτιάξετε με τα χεράκια σας. Η διαδικασία δεν είναι δύσκολη, αλλά είναι σίγουρα διασκεδαστική. Δείτε σε παλαιότερο άρθρο μας τα υλικά που θα χρειαστείτε και τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσετε.

Ανήκει στις υποχρεώσεις του νονού και της νονάς, όμως, αν κάτι έχει προκύψει και φέτος είστε εσείς υπεύθυνη για τη λαμπάδα του παιδιού, μπορείτε να τη φτιάξετε μαζί του διακοσμώντας την και στολίζοντάς την όπως θέλετε! Αν το κάνετε για πρώτη φορά, αυτό το βίντεο θα σας βοηθήσει:

Εκτός σπιτιού...

Αφιερώστε μία μέρα στη διασκέδαση του παιδιού αλλά και τη δική σας

Μας αρέσει να καθόμαστε σπίτι τις εορταστικές μέρες και να τηρούμε τα έθιμα, όμως χρειάζεται και το «έξω» για να ξεσκάσουμε γονείς και παιδιά. Πάρτε, λοιπόν, τηλέφωνο την καλύτερή σας φίλη-μαμά για να βγείτε έξω μαζί με τα μικρά σας έτσι ώστε να έχετε όλοι παρέα!

Για να ξεφύγετε από τα τετριμμένα και να σιγουρευτείτε ότι η έξοδός σας θα είναι επιτυχημένη για όλους, διαλέξτε ένα μέρος με δραστηριότητες για παιδιά που συνάδουν με το πνεύμα των ημερών. Ένα πασχαλινό κυνήγι θησαυρού, με αντικείμενα κρυμμένα μέσα σε μεγάλες παιχνιδοκατασκευές είναι σίγουρα κάτι που θα ιντριγκάρει τα παιδιά- εξάλλου, διακοπές χωρίς παιχνίδι και εξερεύνηση δεν νοούνται! Το... εορταστικό κυνήγι οργανώνεται καθημερινά από τη Μεγάλη Δευτέρα έως το Μεγάλο Σάββατο κάθε απόγευμα στα Volta Fun Town, αν τα μικρά σας δεν το χορτάσουν μόνο μία φορά και εάν εσείς θέλετε να απολαύσετε έναν ακόμα καφέ με τη φίλη σας όσο εκείνα παίζουν. Εξάλλου, ο καιρός τη Μεγάλη Εβδομάδα αναμένεται να είναι κάτι παραπάνω από καλός, ευνοώντας τις εξόδους αλλά και τη διασκέδασή μας.

Πηγαίνετε μαζί για τα πασχαλινά ψώνια

Ξέρουμε ότι έχετε να κάνετε αμέτρητες δουλειές και ακόμα περισσότερα ψώνια εν όψει Πάσχα. Όσο δύσκολο και χρονοβόρο κι αν σας φαίνεται, όμως, μπορείτε να τις διεκπεραιώσετε με τη βοήθεια του παιδιού. Κάντε μία λίστα με όσα χρειάζεστε και βάλτε το παιδί στο παιχνίδι. Μπορείτε για παράδειγμα να του ζητήσετε να διαγράφει ό, τι παίρνετε κάθε φορά και να το αφήσετε  να έχει το δικό του παιδικό καροτσάκι στο σούπερ μάρκετ στο οποίο θα βάλετε κάποια από τα πράγματά σας. Στο τέλος, ευχαριστήστε το παίρνοντάς του ένα μικρό δωράκι ή ένα μικρό σοκολατένιο αυγό- το «επίσημο» αυγό θα του το δώσει η νονά του.

https://www.mama365.gr

Γιατί τα κορίτσια έχουν τόσο ξεχωριστή σχέση με τους μπαμπάδες τους;

 

Αρθρογράφος: Μαρία Φούντα

Σύμβουλος Ψ.Υγείας

Τα κορίτσια θαυμάζουμε και εκτιμάμε τον πατέρα μας. Στα μάτια μας είναι δυνατός και είναι ο μόνος που ξέρει και μπορεί να μας φροντίσει. Αντιπροσωπεύει για εμάς τον τρόπο που ένας άνδρας πρέπει να αντιδράει και να μας συμπεριφέρεται. Η σχέση του κοριτσιού με τον πατέρα του και το πόσο αυτή καθορίζει τη σεξουαλικότητα της και τις μετέπειτα ερωτικές επιλογές της είναι ένα θέμα που έχει συζητηθεί πολύ. 

Τι συμβαίνει όμως όταν όλες οι προσδοκίες μας αποδεικνύονται λανθασμένες;

Όταν στα μάτια του συντρόφου μας δεν φαντάζουμε πριγκίπισσες;

Τι είναι εκείνο που κάνει τελικά τον πατέρα τόσο ξεχωριστό στα μάτια ενός μικρού κοριτσιού; 

Και γιατί μέσω των ερωτικών συντρόφων που επιλέγει υπάρχει η τάση να επαναλαμβάνεται αυτή η τόσο ιδιαίτερη σχέση;

Ο Freud και το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα

Σύμφωνα με τη θεωρία του Freud για το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα το παιδί εξιδανικεύει το γονιό του αντίθετου φύλου, και περιγράφονται στο σύνολο τους οι επιθυμίες του παιδιού ως προς τους γονείς και η θέση του σε αυτή τη τριγωνική σχέση. Στην περίπτωση  μας το κορίτσι θα διεκδικήσει τον πατέρα της και θα ανταγωνιστεί τη μητέρα της με σκοπό να πάρει τη θέση της δίπλα του.

Για να επιλυθεί η Οιδιπόδεια φάση φυσιολογικά, το κορίτσι θα πρέπει να ματαιωθεί και να οριοθετηθεί από τους δύο γονείς και να επαναπροσδιοριστεί η σχέση της με τον πατέρα, με σκοπό την αποφυγή της καθήλωσης του κοριτσιού σε αυτό το στάδιο και την συναισθηματική ταύτιση της κόρης με τη μητέρα. Στη διαδικασία ταύτισης με τη μητέρα, το κορίτσι δε χάνει το θαυμασμό προς το πρόσωπο του πατέρα, και ασυνείδητα προσπαθεί να τον ευχαριστήσει.

Φυσική παρουσία πατέρα και ανδρικό πρότυπο

Είναι αναμενόμενο επομένως, όταν υπάρχει η φυσική παρουσία του πατέρα, εκείνος να αποτελεί το ισχυρότερο αντρικό πρότυπο για εμάς. Επομένως η σχέση μας μαζί του είναι εκείνη που καθορίζει τη γυναικεία φύση μας, αλλά και τη σχέση μας με το άλλο φύλο. Είναι μία ξεχωριστή σχέση, κομβική θα μπορούσα να πω, διότι έρχεται να διαμορφώσει όλες εκείνες τις πτυχές της προσωπικότητας μας, να μας κάνει να αναγνωρίσουμε  και να αποδεχθούμε μέσα από τα μάτια του τη θηλυκή μας πλευρά, και ως ο πρώτος άντρας της ζωής μας θα είναι η σχέση εκείνη που θα μας «σημαδέψει».

Όσο μεγαλώνουμε, η αγάπη και ο σεβασμός που έχουμε εισπράξει από τον πατέρα μας για τη θηλυκότητα, μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ενισχύει την αυτοπεποίθηση μας. Η στάση του είναι εκείνη που σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσει την αυτοεκτίμηση μας.

Ένας πατέρας που υποτιμά τη θέση της γυναίκας, και τη θεωρεί αδύναμη και υποδεέστερη είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει στην κόρη του το αίσθημα της ανεπάρκειας και την αδυναμία προσωπικής βούλησης και επιλογής.

Παίρνοντας λοιπόν το ρόλο του προτύπου στη ζωή του κοριτσιού, είναι σε θέση να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την επιλογή συντρόφου. Μέσα από την εικόνα που έχει για τον πατέρα της και το θαυμασμό της τον θεώρει ως ιδανικό σύντροφο. Η σχέση πατέρα-κόρης όπως και η σχέση των δύο γονιών μεταξύ τους, δημιουργεί για εκείνη μια νόρμα για τον ρόλο του ο άντρα, μαθαίνει να αναπτύσσει έναν κώδικα επικοινωνίας με  το ανδρικό φύλο και αντιλαμβάνεται τις ανδρικές συνήθειες και συμπεριφορές. Έτσι αναπτύσσει τη σεξουαλική της ταυτότητα και μέσα από το πατρικό πρότυπο κατευθύνει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που θα εναποθέσει στο μέλλον στο πρόσωπο του ερωτικού της συντρόφου.

Ο πατέρας ως διαβιβαστής συναισθήματος

Ο πατέρας δεν συμβάλει μόνο στη ανάπτυξη των προτύπων του κοριτσιού, αλλά λειτουργεί και ως διαβιβαστής του συναισθήματος. Ένας πατέρας ο οποίος είναι στοργικός, τρυφερός, επικοινωνιακός και παρών κατά τη παιδική της ηλικία τη βοηθάει να εξελίσσεται και να αναγνωρίζει, και να είναι σε θέση να διακρίνει τις προθέσεις ενός συντρόφου, να έχει καθαρά κριτήρια επιλογής και μπορεί να αντέξει και να εμπεριέξει τη φροντίδα του συντρόφου στο πρόσωπο της.

Από την άλλη μεριά ένας πατέρας που δεν ήταν ποτέ εκεί, κράταγε αποστάσεις, και δεν την έκανε να νιώθει ξεχωριστή και μοναδική μπορεί να εξηγεί το αίσθημα μοναξιάς της μέσα σε μια σχέση.

Την επιλογή ενός απόμακρου- αδιάφορου- κακοποιητή συντρόφου ή ακόμα και τη δυσκολία σύνδεσης της μαζί του και αναγνώρισης των προθέσεων και των συναισθημάτων του συντρόφου της απέναντι της. Βιώνει πως όσα της προσφέρει ότι δεν της αξίζουν, είτε δεν είναι αληθινά. Πολύ συχνά μπορεί να προκαλεί το σύντροφο να της αποδεικνύει συνέχεια το πόσο σημαντική είναι για εκείνον, χωρίς όμως να είναι σε θέση να το αναγνωρίσει και να της είναι αρκετό, στη προσπάθεια της να καλύπτει τα αισθήματα ανεπάρκειας που έχουν δημιουργηθεί.

Είναι επομένως μία φυσική συνέχεια να επαναλαμβάνουμε τα μοτίβα στα οποία έχουμε μεγαλώσει στις ενήλικες επιλογές μας.

Μπορεί ο πατέρας μας να είναι η πρώτη μας  αγάπη, ίσως να είναι και η πρώτη μας  απογοήτευση. Η σχέση μας μαζί του θα είναι πάντα ένας παράγοντας στην επιλογή ενός ερωτικού συντρόφου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναπόφευκτα θα μας στοιχειώνει μία ζωή. Αν και ασυνείδητα επιλέγουμε μια οικεία συνθήκη ανεξάρτητα από το αν είναι τραυματική ή όχι, έχουμε πάντα τη δύναμη της επιλογής, της απόρριψης και της αλλαγής. Ως ενήλικες πλέον μπορούμε να επιλέξουμε ένα σύντροφο στοργικό και διαθέσιμο να μας φροντίσει και να φροντιστεί από εμάς αρκεί να βρούμε το θάρρος να δημιουργήσουμε τον αντίστοιχο χώρο μέσα μας, αναγνωρίζοντας τα όρια, τις ανάγκες και τα συναισθήματα μας.

https://www.e-psychology.gr/

Γιατί τα αδέρφια είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους;

 Δημήτρης Φλαμούρης

 

Συχνά πολλοί γονείς (και όχι μόνο) αναρωτιούνται πώς γίνεται και τα δυο τους παιδιά να είναι τόσο διαφορετικά. Βλέπεις τον Γιώργο και είναι καλός μαθητής, ήσυχο παιδί και υπάκουο. Βολικός γενικά και με ενδιαφέροντα. Και μετά είναι και ο Θοδωρής. Πολύ ζωηρό παιδί και σκανταλιάρικο. Έτσι κι έτσι τα πάει στο σχολείο και δε μας αφήνει σε ησυχία. Μα γίνεται να είναι αδέρφια αυτά τα δυο, σκέφτονται όσοι τα γνωρίσουν.

Στην ίδια οικογένεια δε μεγάλωσαν; Τους ίδιους γονείς δεν είχαν; Οι απαντήσεις είναι ΟΧΙ και ΟΧΙ.

Μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια;

Ο πρωτότοκος, (ο Γιώργος στο παραπάνω παράδειγμα) το πρώτο διάστημα της ζωής του ήταν μοναχοπαίδι. Είχε και τους δυο γονείς να κρέμονται από πάνω του. Είχε την απόλυτη αφοσίωση της προσοχής τους. Ήταν βασιλιάς. Ξαφνικά ήρθε το δεύτερο παιδί και ο Γιώργος έχασε την αποκλειστικότητα. Είναι ένα μεγάλο πλήγμα για το μικρό παιδί να αρχίσει να μοιράζεται την φροντίδα της μητέρας του και γι αυτό το λόγο συχνά τα πρώτα παιδιά ζηλεύουν και μπορεί να γίνουν επιθετικά με τα μικρά αδερφάκια τους.

Ο Θοδωρής από την άλλη ποτέ δεν ήταν μοναχοπαίδι. Δεν έμαθε πώς είναι να είσαι ο αποκλειστικός δέκτης της περιποίησης των γονιών. Από την πρώτη του στιγμή μοιραζόταν τη μαμά και τον μπαμπά. Ταυτόχρονα δε βίωσε και την απώλεια της μονοπωλίου που βίωσε ο Γιώργος και αυτές οι τόσο διαφορετικές συνθήκες των πρώτων χρόνων της ζωής των παιδιών μπορεί να έχουν σημαντικά διαφορετικές επιρροές στο χαρακτήρα τους.

Τα δυο παιδιά λοιπόν, δε μεγαλώνουν στην ίδια οικογένεια. Ο Γιώργος μεγάλωσε σαν μοναχοπαίδι που έχασε το προνόμιο ενώ ο Θοδωρής δε γνώρισε το προνόμιο αυτό ποτέ.

Τους ίδιους γονείς δεν είχαν;

Όταν δυο άνθρωποι κάνουν ένα παιδί είναι μια εμπειρία σοκαριστική. Αλλάζει άρδην η ζωή τους και ξαφνικά ένα ευαίσθητο πλάσμα με πολλές απαιτήσεις εισβάλλει στην καθημερινότητά τους. Το άγχος είναι μεγάλο και συχνά υπάρχει φόβος να μην κάνουν λάθη και να μάθουν ό,τι χρειάζεται για να αντεπεξέλθουν στις περιστάσεις.

Όταν έρχεται το δεύτερο παιδί οι δυο γονείς είναι πλέον πολύ πιο εξοικειωμένοι με τις διαδικασίες. Πολλοί γονείς αναφέρουν ότι το δεύτερο παιδί μεγαλώνει σχεδόν στον «αυτόματο». Είναι λιγότερο αγχωμένοι και πιο έτοιμοι για ό,τι προκύπτει.

Ό,τι συμβαίνει στο πρώτο παιδί συμβαίνει για πρώτη φορά στο ζευγάρι. Είναι μια νέα πρόκληση που χρειάζεται να αντιμετωπίσουν. Η πρώτη φορά που θα κάνουν ένα μωρό μπάνιο,, που διαχειριστούν το θέμα της τουαλέτας, που θα πάει παιδικό, σχολείο, και όλες οι πρώτες φορές ενός ατόμου. Στο δεύτερο παιδί οι γονείς έχουν την εμπειρία και τη γνώση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι δηλαδή λιγότερο άγχος αλλά πιθανώς και λιγότερος ενθουσιασμός.

Ταυτόχρονα είναι πολύ συχνό το φαινόμενο το πρώτο παιδί να σηκώνει στους ώμους του το βάρος των προσδοκιών των γονιών του για να «πετύχει» στη ζωή. Ενώ το δεύτερο συχνά είναι απαλλαγμένο από αυτό το τεράστιο φορτίο. Τα δυο παιδιά, λοιπόν δεν έχουν τους ίδιους γονείς. Η εμπειρία του πρώτου παιδιού αλλάζει τους γονείς και κατά συνέπεια τη συμπεριφορά τους προς το δεύτερο παιδί.

Μπόνους διαφορετικότητα

Το κάθε παιδί όταν γεννιέται είναι ένα αβοήθητο πλάσμα. Μόνο η προσοχή των γονιών του θα το σώσει από βέβαιο θάνατο. Γι αυτό το λόγο και η Μητέρα Φύση έχει προνοήσει και μας είναι τόσο συμπαθή τα μωράκια (τόσο τα ανθρώπινα όσο και άλλων ειδών) γιατί με αυτόν τον τρόπο κερδίζουν την φροντίδα των ενηλίκων και έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιζήσουν.

Το κάθε παιδί, λοιπόν, προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή των γονιών του. Της μητέρας του. Το πρώτο παιδί συνήθως μαθαίνει να αφουγκράζεται και να υπακούει στις επιθυμίες των γονιών του για να τους έχει χαρούμενους και δίπλα του. Συχνά γίνεται το καλό και υπάκουο παιδί και ο καλός μαθητής.

Όταν γεννιέται το δεύτερο παιδί όμως χρειάζεται και αυτό να διεκδικήσει το μερίδιό του από την προσοχή της μητέρας. Εκεί υπάρχει ένα δίλημμα. Να κάνει ό,τι και το πρώτο; Να γίνει και αυτό καλό παιδί και υπάκουο; Ένας κλώνος του μεγάλου του αδερφού; Αν το κάνει αυτό ο Θοδωρής τότε ο Γιώργος είναι κάποια χρόνια μπροστά σε αυτό το «παιχνίδι» και πάντα θα τον κερδίζει. Πάντα θα κερδίζει την προσοχή των γονιών καθώς είναι υπερέχει στο να κερδίζει τη συμπάθεια των μεγάλων.

Έτσι ο μικρός «επιλέγει» να γίνει πιο άτακτος. Πιο θορυβώδης. Επιλέγει να διαφοροποιηθεί από τον πρώτο. Γιατί η διαφοροποίηση θα τον σώσει. Δεν μπορεί να παίξει «στα ίσα» τον Γιώργο. Χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο. Τι κι αν του φωνάζει η μαμά: «Θοδωρή σταμάτα». «Θοδωρή μου έχεις σπάσει τα νεύρα». Ο Θοδωρής νοιάζεται μόνο για το ότι ασχολείται η μαμά μαζί του. Αυτό τον απασχολεί. Αυτός είναι ο σκοπός του. Προσοχή θέλει. Όχι απαραίτητα θετική προσοχή.

Σε οικογένειες όπου το πρώτο παιδί είναι το πιο ζωηρό, τότε το δεύτερο θα γίνει το γλυκό και υπάκουο. Πρέπει να αποκτήσει διαφορετικές δεξιότητες ώστε να ασχοληθούν μαζί του και να μην είναι στη σκιά του πρώτου.

Ο ανταγωνισμός για την προσοχή των γονιών, οι διαφορετικές συνθήκες της οικογένειας και οι διαφορετικοί λόγω των εμπειριών γονείς, διασφαλίζουν ότι τα αδέρφια θα διαφέρουν σαν δυο σταγόνες κρασί. Ένα κόκκινο και ένα λευκό…

Photo: Author/Depositphotos

enallaktikidrasi.com

Διδάξτε στα παιδιά σας την ευτυχία και όχι την τελειομανία

Πολλοί γονείς θεωρούν ότι η ανώτατη εκπαίδευση και η τελειότητα είναι βασικές προϋποθέσεις για την ευτυχία. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι μόνο να καταφέρουν να μπουν στο καλύτερο σχολείο, να γνωρίζουν τρεις γλώσσες και να μοιάζουν σαν κούκλες σε βιτρίνα πολυκαταστήματος.

Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι οι γονείς που θέτουν υψηλούς στόχους προκαλούν σοβαρές ελλείψεις στις ζωές των παιδιών τους.

Το πιο πιθανό είναι να φτάσουν στην ενηλικίωση και να σκέφτονται ότι δεν είναι αρκετά καλοί και ότι ποτέ δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονέων τους.

Αυτές οι ιδέες μπορούν να συνοψιστούν από μια απλή σχέση: στην προσπάθειά σας να αναθρέψετε τα τέλεια παιδιά θα αποκτήσετε μελαγχολικά παιδιά. Να σέβεστε την προσωπικότητά τους, να αφήνετε τη φωνή τους να ακουστεί και να ανησυχείτε μόνο για το αν είναι ευτυχισμένα.

Με αυτό τον τρόπο θρέφουμε τις καρδιές τους έτσι ώστε να μπορούν να αναπτύξουν ελεύθερη σκέψη, να γίνουν υγιείς ενήλικες και να έχουν ολοκληρωμένη ζωή. Ας εξετάσουμε λίγο αυτό το θέμα.

Σύνδρομο του πιεστικού γονέα: οι κίνδυνοι της τελειομανίας

Υπάρχει μια περίεργη ιστορία η οποία απεικονίζει άψογα αυτή την ιδέα: στη Ρώμη υπάρχει ένας τύμβος από το 94 π.Χ. που προσελκύει πάντα την προσοχή των τουριστών.

Η επιγραφή στην ταφόπλακα έχει ως εξής: «Ενθάδε κείται ο Quintus Sulpicius Maximus, ένας ρωμαίος νέος που έζησε 11 χρόνια, 5 μήνες και 12 ημέρες. Απεβίωσε μερικές μέρες μετά τη συμμετοχή του σε διαγωνισμό ποίησης για ενήλικες».

Ήταν γνωστό ότι ο μικρός Quintus διέθετε ένα ξεχωριστό ταλέντο. Στις μέρες μας πιθανότατα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα παιδί-θαύμα. Ήταν τόσο πολυτάλαντος που οι γονείς του τον είχαν πάει σε όλους τους διαγωνισμούς ποίησης και λογοτεχνίας στη Ρώμη για να διαγωνιστεί με ενήλικες.

Λέγεται ότι το παιδί πέθανε επειδή κατέρρευσε από εξάντληση από την πολλή εργασία και δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις βαριές προσδοκίες που του είχαν θέσει οι γονείς του. Αυτή η ιστορία αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα του «συνδρόμου του πιεστικού γονέα».

Η τρέχουσα εμμονή να έχουμε τέλεια παιδιά

Πολλοί γονείς ονειρεύονται να έχουν όμορφα, ταλαντούχα παιδιά που προορίζονται να γίνουν επιτυχημένοι επαγγελματίες του αύριο.

Το λάθος εδώ, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι ότι οριοθετούν τα μικρά «στο μέλλον», ξεχνώντας ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για τα παιδιά είναι το εδώ και το τώρα: η χαρά της στιγμής.

Ως γονείς, θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας αλλά θα πρέπει να διατηρούμε και μια ισορροπία. Τα παιδιά θα πρέπει να είναι σε θέση να απολαμβάνουν την παιδική τους ηλικία.

Είναι σημαντικό να μορφώνουμε τις καρδιές των παιδιών. Πρέπει να τα καθοδηγούμε και να τα συμβουλεύουμε και όχι να τα αναγκάζουμε να προχωρούν στο δρόμο των δικών μας προσδοκιών.

Κλειδιά για την ελάφρυνση της τελειομανίας όταν αναθρέφουμε τα παιδιά μας

Η αποφυγή της βλαβερής τελειομανίας είναι το πιο σημαντικό από όλα. Παραβιάζει τα δικαιώματα του παιδιού και προκαλεί πόνο, αντί να φέρνει ευτυχία. Για να μπορέσουμε να το αποφύγουμε θα πρέπει να έχουμε κατά νου αυτές τις αρχές:

Οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν τη στάση και τη συμπεριφορά τους

Μερικές φορές οι γονείς αντί να είναι απαιτητικοί με τα παιδιά τους, τα παρακολουθούν καθώς θέτουν τις δικές τους προσδοκίες με κάπως τραγικό τρόπο.

Αυτό συμβαίνει επειδή στο σπίτι τα παιδιά προσέχουν τη στάση και τη συμπεριφορά μας. Αν είμαστε πραγματικά επικριτικοί για το περιβάλλον μας και θέτουμε πολύ αυστηρά πρότυπα για τον εαυτό μας τότε τα παιδιά που παρακολουθούν αυτή τη συμπεριφορά θα τη μιμηθούν.

Όταν ακούν εκφράσεις όπως: «Έκανα ένα λάθος στη δουλειά, απλά θέλω να πεθάνω. Καταστροφή». Αυτό μπορεί να έχει σοβαρό αντίκτυπο σε ένα παιδί.

Να είστε προσεκτικοί με τις προσδοκίες που θέτετε στα παιδιά σας και με τον τρόπο που τα προστατεύετε

Θα σας δώσουμε ένα παράδειγμα: ο γιός σας είναι πραγματικά περήφανος για τον εαυτό του που πήρε καλό βαθμό στα μαθηματικά. Εσείς, αντί να χαρείτε με το επίτευγμά του, τον ενημερώνετε ότι την επόμενη φορά περιμένετε να πάρει ακόμη καλύτερο βαθμό.

Αυτό δεν είναι σωστό: να βοηθάτε τα παιδιά σας να εκτιμούν τα επιτεύγματά τους, να γνωρίζουν την αξία της σκληρής δουλειάς αλλά να μην αισθάνονται ταπεινωμένα όταν δεν μπορούν να επιτύχουν όλους τους στόχους που έχουν θέσει.

Να ελπίζετε για το καλύτερο αλλά να αποδέχεστε ότι όλοι κάνουμε λάθη

Ένα λάθος ή μια αποτυχία δεν φέρνει το τέλος του κόσμου αλλά είναι ένας τρόπος να μαθαίνουμε και να το ξεπερνούμε. Να αφήνετε τα παιδιά σας να διαπρέπουν σε ό,τι επιθυμούν αλλά να τους δίνετε και το περιθώριο να κάνουν λάθη.
Να ενισχύετε τα αισθήματα ανοχής, κατανόησης, αυτοπεποίθησης και το αίσθημα αυτοεκτίμησης. Ένα παιδί που σας εμπιστεύεται αρκετά για να σας μιλήσει για τις αμφιβολίες του και τα λάθη του, είναι ένα παιδί που προσπαθεί να συνδεθεί μαζί σας και αυτό είναι ένα εξαιρετικό προνόμιο.
Ξέρουμε ότι ζούμε σε μια περίοδο κοινωνικής κρίσης και ότι πρέπει τα παιδιά μας να είναι κατάλληλα προετοιμασμένα για το αύριο έτσι ώστε να έχουν πρόσβαση σε περισσότερες ευκαιρίες και να μπορέσουν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο.

Τώρα, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραμερίζουμε την αξία της εκπαίδευσής τους στη συναισθηματική νοημοσύνη έτσι ώστε να μεγαλώνουν και να γίνονται ευτυχισμένοι ενήλικες που θα είναι σε θέση να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Είναι ένα έργο ζωτικής σημασίας που όλοι, μητέρες, πατέρες και εκπαιδευτικοί ακόμη και τα κοινωνικά ιδρύματα, είναι υπεύθυνα να διδάσκουν στα παιδιά την ευτυχία και όχι την τελειομανία.

Πηγή: meygeia

http://m.tvxs.gr

Για μένα ΔΕΝ είναι «Απλά Ένας Σκύλος»

Από καιρού εις καιρόν, κάποιοι μου λένε χαλάρωσε, είναι «απλά ένας σκύλος» ή είναι πολλά τα χρήματα που έδωσες «απλά για ένα σκύλο». Δεν μπορούν να καταλάβουν τις αποστάσεις που ταξίδεψα, το χρόνο και το χρήμα που ξόδεψα «απλά για ένα σκύλο».

Μερικές από τις πιο περήφανες στιγμές μου τις έζησα μ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο». Πολλές ώρες περάσανε με μοναδική μου συντροφιά αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» και ούτε μια φορά δεν ένιωσα ασήμαντος. Κάποιες από τις πιο δυστυχισμένες στιγμές μου πάλι δίπλα μου ήταν αυτός ο «απλά ένας σκύλος». Σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες το ευγενικό άγγιγμα αυτού του «απλά ένας σκύλος» μου παρείχε παρηγοριά και σκοπό ώστε να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ημέρας.

Εάν κι εσύ νομίζεις ότι είναι «απλά ένας σκύλος», προφανώς καταλαβαίνεις και φράσεις, όπως «απλά ένας φίλος», «απλά ένα ηλιοβασίλεμα» ή «απλά μια υπόσχεση» .

Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» έφερε στη ζωή μου την πραγματική έννοια της φιλίας, της εμπιστοσύνης και της αγνής και απλής χαράς. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» φέρνει στην επιφάνεια τη στοργή και την υπομονή που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Χάρη σ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» θα ξυπνήσω νωρίς το πρωί, θα κάνω μεγάλες βόλτες και θα ανυπομονώ για το μέλλον.

Για μένα, και για κάποιους τύπους σαν κι εμένα, δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Ενσαρκώνει όλες μας τις ελπίδες και τα όνειρα για το μέλλον, τις αγαπημένες αναμνήσεις του παρελθόντος και την μοναδικότητα της στιγμής. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» βγάζει από μέσα μου ό,τι καλό υπάρχει σε μένα και απομακρύνει τις σκέψεις μου από τον εαυτό μου και τα προβλήματα της ημέρας.

Ελπίζω ότι κάποια μέρα οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Είναι αυτός που μου βγάζει την ανθρωπιά από μέσα μου και με κρατά μακριά από το να είμαι «απλά ένας άνδρας» ή «απλά μια γυναίκα».

Οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσεις τη φράση «απλά ένας σκύλος», χαμογέλασε, γιατί «απλά δεν καταλαβαίνουν»…

Άγνωστος συγγραφέας

Πηγή

https://www.unban.gr/

Ανατριχίλα και πεταλούδες στο στομάχι είναι μωρό μου ο έρωτας

Πεταλούδες οι αγαπημένες μου!
Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε γι’ αυτές.
Κοίτα τώρα πως έχει η κατάσταση.
Αν δεν έρθουν αυτές οι πεταλούδες δεν έχει νόημα αγάπη μου.
Έλα τώρα! Μην μου πεις πως δεν το έχεις νιώσει ποτέ. Λες ψέματα.

Θυμήσου λίγο τον εαυτό σου;

Κάποια στιγμή ήρθε εκείνος ο ένας που έκανε το στομάχι σου και την ψυχή σου να χοροπηδήσει. Να χοροπηδήσει από χαρά, από έρωτα γεμάτο χρωματιστά μπαλόνια.
Να σε κάνει να μην θέλεις να φας να μην θέλεις τίποτε άλλο παρά μόνο εκείνον. Όλη σου η ημέρα να είναι γεμάτη μόνο από τις δικές του σκέψεις. Αυτές να γεμίζουν την ημέρα σου, τη νύχτα σου και τα ενδιάμεσά σου!

Να σε κάνει να νιώθεις τα πιο ακραία συναισθήματα. Έτσι είναι ο έρωτας αγάπη μου. Γι’ αυτό λέγεται και έτσι. Γι’ αυτό σε κάνει να νιώθεις έτσι. Σε πάει από τα ψηλά στα χαμηλά και τούμπαλιν.
Ποιος είπε πως ο έρωτας σου δίνει μόνο χαρές; Και οι λύπες που θα πάνε; Καλά κάνουν και έρχονται για να νιώθεις μεγαλύτερη ανατριχίλα όταν θα τον νιώσεις ξανά. Ούτως ή άλλος λένε πως μετά από ένα έντονο τσακωμό ο έρωτας έρχεται πιο μεγάλος, πιο δυνατός.

Ανατριχίλα μωρό μου είναι ο έρωτας!

Ξεκινάει από το δέρμα και πάει παντού. Το δέρμα τσιτώνει και δείχνει πιο φρέσκο από ποτέ. Φτάνει μέχρι τα μέσα σου. Κάνει την καρδιά σου να χτυπά σαν να είναι έτοιμη να ξεκολλήσει από το στέρνο σου. Έτσι καταλαβαίνεις την ομορφιά του έρωτα.

Τα μισά και τα ημίμετρα δεν έχουν θέση σε εμάς που θέλουμε να ζήσουμε παρέα με τις πεταλούδες. Δεν χωράνε δεν, πρέπει και όλα εκείνα που δεν μυρίζουν έρωτα. Που δεν θυμίζουν έρωτα.

Αν δεν είναι εκείνος που θα γεμίσει το μέσα μας με πεταλούδες χρωματιστές, ας μην είναι κανείς. Εκείνον τον έναν ψάχνουμε, ποθούμε, ονειρευόμαστε. Για εκείνον τον έναν τα κάνουμε όλα. Για εκείνον τον έναν που θα μας γεμίσει με όμορφα ανοιξιάτικα λουλούδια. Που θα κάνει το χειμώνα μας καλοκαίρι.

Τι να τους κάνεις τους άλλους; Εκείνους που δεν σε γεμίζουν. Εκείνους που δεν σε κάνουν να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και να πετάς σαν γεράκι περήφανο με τα φτερά υψωμένα κοντά στον ήλιο. Ο ήλιος να σε καίει γλυκά όπως και ο έρωτας!

Τι να τα κάνεις εκείνα που δεν σου δίνουν ζωή με ένα και μόνο όνομα. Με μια και μόνο αναπνοή. Με ένα και μόνο άγγιγμα. Με εκείνο το ένα άγγιγμα στο μυαλό που σε ανατριχιάζει πριν καν σε αγγίξει. Μόνο και μόνο με τη σκέψη του!

Καλύτερα λοιπόν μόνη παρά με τα μισά. Αγάπη σου δίνουν και οι φίλοι σου, η οικογένεια σου. Εδώ μιλάμε για έρωτα. Εκείνον τον έρωτα με τις εκρήξεις του. Με τις υπέροχες μέρες και νύχτες του. Με τα γέλια και τα κλάματα. Με τα συννεφάκια που μοιάζουν με καρδούλες. Βασικά με όλα τα γεωμετρικά σχήματα που έχουν ένα και μόνο σχήμα πια. Ποιο; Εκείνο το ένα και μοναδικό σχήμα της καρδιάς!

Δεν έχει σημασία η ηλικία. Οι πεταλούδες χορεύουν σε όλα τα στομάχια. Από τα μηδέν έως τα όσα. Η ευτυχία του έρωτα δεν τα κοιτάει αυτά.

Εύχομαι αμέτρητες πεταλούδες στα στομάχια σας. Από εκείνες τις μοναδικές ε;

Τα φιλιά μου!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

πηγη

https://trelocosmosgr.blogspot.gr

10 τρόποι για να πλησιάσουμε τους έφηβους

Η εφηβεία είναι η περίοδος κατά την οποία το παιδί απομακρύνεται από την οικογένεια και προσπαθεί να αυτονομηθεί. Για πολλούς γονείς η εφηβεία είναι μια περίοδος με ιδιαίτερο άγχος καθώς το παιδί που ήταν υπάκουο και συνεργάσιμο, έχει γίνει τώρα ένας νέος άνθρωπος που διεκδικεί ιδιωτικότητα και αυτονομία.

Ο ρόλος του γονέα σε αυτή την περίοδο, είναι πολύπλοκος. Από τη μια επαναπροσδιορίζονται οι ελευθερίες του εφήβου, από την άλλη όμως ο ρόλος παραμένει σημαντικός και ουσιαστικός προσφέροντας στον έφηβο συνεχή υποστήριξη στα νέα του τολμήματα.

Οι παρακάτω 10 προτάσεις αποσκοπούν στην καλύτερη διαχείριση των συγκρούσεων με τους εφήβους.

• Γεφύρωση των διαφορών με ενδιαφέρον.

Οι διαφορές στα ενδιαφέροντα ανάμεσα στον έφηβο και στον γονιό είναι αρκετές. Ένας τρόπος για να έρθει ο γονιός πιο κοντά στον έφηβο είναι να ενδιαφερθεί πραγματικά για όλα αυτά που αρέσουν στο παιδί του. Ζητήστε από τον έφηβο να σας εξηγήσει το παιχνίδι που παίζει στον υπολογιστή, γιατί του αρέσει η μουσική που ακούει. Αφήστε τον να σας διδάξει κάτι νέο. Είναι κάτι που αρέσει πολύ στους εφήβους και τους δείχνει ότι πραγματικά ενδιαφέρεστε για αυτούς.

• Διορθώστε τις πράξεις όχι τον έφηβο.

Στην εφηβεία τα παιδιά θέλουν να δοκιμάσουν πολλά πράγματα, σε λίγο χρονικό διάστημα και συνήθως χωρίς πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων τους. Έτσι γίνονται λάθη. Όταν ο γονιός κρίνει με αυστηρότητα το ίδιο το παιδί η κατάσταση οδηγείται σε ένταση και απομάκρυνση. Αντίθετα όταν κρίνει την πράξη βοηθά το παιδί να διαφοροποιηθεί και να γίνει υπεύθυνο. Αντί λοιπόν να λέμε: «Είσαι ανώριμος και αν συνεχίσεις έτσι θα καταστρέψεις τη ζωή σου», μπορούμε να πούμε : «Διαφωνούμε με αυτήν την επιλογή που κάνεις, αλλά έτσι έμαθες μόνος σου από το λάθος σου».

• Συγκεκριμένα θέματα.

Η αποφυγή γενικών χαρακτηρισμών δεν βοηθά στην επαφή με τον έφηβο, όπως «Είσαι τεμπέλης, ακατάστατος, θρασύς κλπ»  απομακρύνει τον έφηβο από τη σχέση με τον γονέα. Είναι προτιμότερο να συζητάμε συγκεκριμένα θέματα που προκύπτουν, με μια πιο αντικειμενική ματιά. Ποιος είναι ο σκοπός που συζητάμε; Τι θέλουμε να βελτιώσουμε; Τη συγκεκριμένη συμπεριφορά που προκαλεί πρόβλημα ή το χαρακτήρα του παιδιού;

• Ο καυγάς ως μέσο επικοινωνίας.

Οι εντάσεις, οι φωνές και οι καυγάδες είναι κάτι συνηθισμένο σε ένα σπίτι με εφήβους. Ο έφηβος χρησιμοποιεί τον καυγά ως μέσο επικοινωνίας. Κατά τη διάρκεια της έντονης διαφωνίας ο έφηβος αποκαλύπτει πράγματα για τον εαυτό του τα οποία θέλει να τα μάθουν οι γονείς του. Βλέποντας τη θετική πλευρά του καυγά, ο γονιός μπορεί να τον χρησιμοποιήσει για να μάθει τις ανάγκες του εφήβου και να έρθουν έτσι πιο κοντά. Μια καλή ερώτηση που μπορούν να κάνουν οι γονείς είναι: «θέλω έναν έφηβο που δεν μιλάει καθόλου ή έναν έφηβο που μιλάει και λέει την άποψή του;»

• Αποδοχή στους φίλους του.

Οι φίλοι των εφήβων είναι ένα συχνό θέμα για εντάσεις. Οι γονείς κρίνουν ανάρμοστους τους φίλους του παιδιού τους και νιώθουν ότι είναι ο εχθρός που μεταμορφώνει το παιδί τους. Οι φίλοι είναι μέρος της διαδικασίας ωρίμανσης και διαμόρφωσης ταυτότητας. Όταν οι γονείς απορρίπτουν τους φίλους του παιδιού ταυτόχρονα απορρίπτουν τα ίδια τους τα παιδιά και τις επιλογές τους. Επίσης, καλλιεργούν φόβους στα παιδιά για τους άλλους ανθρώπους. Αν αποδεχθεί ο γονιός τους φίλους του εφήβου οι αποστάσεις μειώνονται.

• Σταθερές οικογενειακές αξίες.

Όσο και αν δείχνουν οι έφηβοι ότι θέλουν να καταρρίψουν τις αξίες της οικογένειας, η αλήθεια είναι ότι έχουν ανάγκη από αυτές. Όταν η οικογένεια έχει σταθερή δομή ο έφηβος νιώθει ασφάλεια. Τα όρια που έχει κάθε οικογενειακό σύστημα είναι αυτά με τα οποία ο έφηβος θα διαπραγματευτεί ώστε να δημιουργήσει την δική του ταυτότητα.

• Ενεργητική ακρόαση.

Η συζήτηση φέρνει την επικοινωνία ανάμεσα στο γονιό και στον έφηβο. Συνήθως όταν ο γονιός θέλει να συζητήσει με τον έφηβο εκείνος δεν θέλει και το αντίστροφο. Καλό είναι να αποφεύγει ο γονιός να πιέζει τον έφηβο για συζήτηση και να είναι διαθέσιμος να ακούσει και να μιλήσει όταν ο έφηβος το ζητήσει.

• Έκφραση εκτίμησης.

Συνήθως οι γονείς αναφέρονται σε όσα ο έφηβος δεν κάνει καλά ή δεν κάνει καθόλου. Αυτό απομακρύνει τον έφηβο, ο οποίος σκέφτεται ότι δεν αναγνωρίζουν οι γονείς όσα καλά κάνει. Μια καλή συνήθεια από τη μεριά των γονέων είναι να ενισχύουν τις θετικές πράξεις και επιλογές του παιδιού. «Εκτιμώ ότι διαβάζεις τα μαθήματά σου χωρίς να στο ζητήσω». «Εκτιμώ που δεν ακολούθησες την παρέα σου σε κάτι που δεν σου άρεσε». Οι έφηβοι δεν κάνουν μόνο άσχημα πράγματα που δυσαρεστούν τους γονείς. Τονίζοντας την εκτίμηση στα θετικά, μειώνουμε την απόσταση.

• Επαφή με ενήλικους.

Η αγωνία των εφήβων είναι να μεγαλώσουν γρήγορα και να ενταχθούν στον κόσμο των ενηλίκων. Σαφώς οι πιο σημαντικοί ενήλικες είναι οι γονείς, αλλά αυτό ταυτόχρονα προκαλεί και την κόντρα. Ένας ενήλικας που θα είναι κοντά στο παιδί μπορεί να βοηθήσει αρκετά στην πορεία προς την ενηλικίωση. Ένας δάσκαλος στο σχολείο, ή σε κάποια δραστηριότητα, ένας συγγενής, ένας φίλος των γονέων μπορεί να είναι πρότυπο για τον έφηβο και η γνώμη του να τύχει καλύτερης αποδοχής.

• Δημιουργούμε θετικές στιγμές.

Οι έφηβοι παραπονιούνται συχνά ότι με τους γονείς δεν περνούν καλά. Όντως, πολλοί γονείς επηρεάζονται από τις εντάσεις της εφηβείας και τις αλλαγές στη ζωή του παιδιού τους που απομακρύνονται και αυτοί με η σειρά τους από τη σχέση με τον έφηβο. Η προσφορά ευχάριστων στιγμών είναι κάτι που φέρει πιο κοντά τον έφηβο με τους γονείς. Είναι καλό ο γονιός να επιμένει σε προτάσεις για κοινή διασκέδαση ακόμα και αν αυτές συχνά απορρίπτονται από τον έφηβο.

Η επαφή με τον έφηβο είναι κάτι που θέλει αρκετή υπομονή και επιμονή από τη μεριά των γονέων, ωστόσο τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

sciencearchives.wordpress.com

socialsecurity.gr

Άλλη η συμπεριφορά στο σπίτι και άλλη στο σχολείο;

Άλλος στο σπίτι άλλος στο σχολείο; 

Τα «δύο πρόσωπα» του παιδιού σας έχουν εξήγηση…

Σας έχει συμβεί να περιγράφει ο δάσκαλος την συμπεριφορά του παιδιού σας στο σχολείο και να σας κάνει να αναρωτιέστε «για ποιο παιδί μιλάει»;

Υπάρχει περίπτωση το παιδί σας να είναι η επιτομή της τελειότητας στο σπίτι. Να σας ακούει, να συνεργάζεται και να σας σέβεται. Στο σχολείο, όμως, να είναι… θηρίο ανήμερο!

Μπορεί, επίσης, να συμβαίνει το αντίθετο: Να έχετε ένα παιδί που σας τρελαίνει στο σπίτι, που σας βγάζει εκτός ορίων και σας αναγκάζει να φωνάζετε, μα στο σχολείο να έχει συμπεριφορά… υποδειγματική.

Τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό που κάνει τη συμπεριφορά κάποιων παιδιών να διαφέρει τόσο πολύ από το σπίτι στο σχολείο; «Τα παιδιά, ιδιαίτερα τα μικρότερης ηλικίας, μπορεί να εμφανίζουν διαφορετικές προκλήσεις σε διαφορετικά περιβάλλοντα», σύμφωνα με την ψυχολόγο Jamila Reid, από το Πανεπιστήμιο της Washington.

Στα χρόνια του Δημοτικού, τα παιδιά μπορεί να είναι συγκροτημένα στο σχολείο, αλλά να εξαντλούνται στο τέλος της ημέρας, με αποτέλεσμα οι γονείς στο σπίτι να αντιμετωπίζουν παιδιά κουρασμένα, νευρικά και με υπερένταση. 

«Το σπίτι είναι ένα πιο οικείο και ασφαλές περιβάλλον για να εκδηλώσει κακή συμπεριφορά ένα παιδί», λέει η Reid. Στο σπίτι, επίσης, δεν υπάρχει η πίεση των συμμαθητών ή μπορεί να μην υπάρχουν τα όρια και τα ερεθίσματα για να συμπεριφέρεται σωστά το παιδί, τα οποία υπάρχουν μέσα στην σχολική τάξη. 

«Οι μαθητές στο σχολείο ξέρουν τι συμπεριφορά οφείλουν να έχουν και τι επιπτώσεις θα υπάρξουν αν δεν ακολουθηθούν οι κανόνες», συνεχίζει η ίδια.

Τα παιδιά που συμπεριφέρονται άσχημα κυρίως μπροστά στους γονείς, πάντως, στην πραγματικότητα δείχνουν σημάδια υγιούς προσκόλλησης, λένε οι ειδικοί. 

Δείχνουν, δηλαδή, ότι νιώθουν αρκετά ασφαλείς, ώστε να χαλαρώνουν μπροστά τους. Και οι γονείς, από τη μεριά τους, προτιμούν το παιδί να βγάζει τον «κακό» του εαυτό στο δικό τους σπίτι, παρά σε «ξένους» χώρους. 

Εξάλλου, κι εμείς, ως ενήλικες το ίδιο δεν κάνουμε; Πάντα στο σπίτι μας δεν βγάζουμε τον πραγματικό μας -κακό πολλές φορές- εαυτό;

Τα καλά νέα είναι, ότι όταν τα παιδιά φέρονται καλύτερα στο σχολείο παρά στο σπίτι, αυτό σημαίνει, ότι μπορούν να ελέγξουν την συμπεριφορά τους, όταν πρέπει να το κάνουν. Αν, λοιπόν, οι γονείς «δουλέψουν» στο να βελτιώσουν τη συμπεριφορά του παιδιού και στο σπίτι, έχουν σοβαρές πιθανότητες να το καταφέρουν.

Όταν το παιδί είναι «εύκολο» στο σπίτι, μα «δύσκολο» στο σχολείο
Στην περίπτωση αυτή τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα: Το παιδί μπορεί να μην έχει μεγάλη εμπειρία στο σχολικό περιβάλλον ή μπορεί να μην έχει καταλάβει τι περιμένουν οι γύρω του από αυτό. Όπως λέει η Reid «Μερικές φορές, οι γονείς τα καταφέρνουν πολύ καλά στο να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του παιδιού στο σπίτι, αλλά βλέπουν, ότι κάτι δεν γίνεται σωστά στο σχολείο.»

Οι γονείς που το καταλαβαίνουν εγκαίρως αυτό, βρίσκουν τρόπους για να βοηθήσουν το παιδί τους, ανάλογα με τη δυσκολία που αντιμετωπίζει, μέσα από άλλες δραστηριότητες. Επίσης, αναζητούν τι μπορεί να φταίει στο σχολείο, π.χ. 

«Μήπως απαιτείται από ένα υπερκινητικό παιδί να παραμείνει ακίνητο για πάρα πολλή ώρα; Μήπως για κάποιον λόγο το παιδί δεν νιώθει αποδοχή και σεβασμό στην τάξη; Μήπως δυσκολεύεται να κάνει φίλους ή δέχεται bullying;»

Τα παιδιά με μαθησιακές ή αναπτυξιακές δυσκολίες εμφανίζουν συγκεκριμένα προβλήματα στην τάξη, ενώ στο πιο ήρεμο περιβάλλον του σπιτιού που δεν έχει τόσα ερεθίσματα μπορεί να λειτουργούν καλύτερα.

Πότε χρειάζεται να αναλάβετε δράση
Είτε το παιδί σας αντιμετωπίζει δυσκολίες στο σχολείο είτε στο σπίτι, στην περίπτωση που θα δείτε, ότι η κατάσταση χειροτερεύει, χρειάζεται να ζητήσετε τη βοήθεια κάποιου ειδικού. 

Αν για παράδειγμα, έχουν περάσει 3 μήνες από τη στιγμή που αναγνωρίσατε το πρόβλημα και αυτό δεν βελτιώνεται, αναζητήστε έναν ψυχολόγο-οικογενειακό σύμβουλο.

Ακόμα περισσότερο θα πρέπει να κινητοποιηθείτε, αν το παιδί εμφανίζει προβληματική συμπεριφορά και στο σχολείο και στο σπίτι. Όπως λέει η Reid 

«Τέτοια παιδιά δοκιμάζουν διάφορες καταστάσεις και συχνά παλεύουν μέσα σε αυτές. Και παρόλο που είναι φυσιολογικό για κάθε παιδί να δοκιμάζει τα όριά μας, όταν αυτό γίνεται σε ακραίο βαθμό ή αν οι γονείς έχουν εξαντλήσει τις στρατηγικές τους, τότε υπάρχει πρόβλημα.» 

Και καταλήγει 

«Κάθε φορά που οι γονείς νιώθουν, ότι δεν έχουν πλέον τα μέσα για να χειριστούν κάποιες συμπεριφορές στο σπίτι, θα πρέπει να ανησυχήσουν. Δεν σημαίνει, ότι το παιδί τους “καταστράφηκε”. Σημαίνει, ότι δεν έχουν βρει ακόμα τον αποτελεσματικότερο τρόπο για να το διαχειριστούν.»

Τι να σκεφτείτε αν το παιδί σας παρουσιάζει άλλη συμπεριφορά στο σπίτι και άλλη στο σχολείο: 

Ξεκινήστε από τα σωματικά: 

Κοιμάται καλά το παιδί σας; Ασκείται; Τρώει σωστά;
Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας ξέρει, ότι είστε εκεί γι’αυτό –και ότι μπορεί να υπολογίζει σε εσάς, ό,τι κι αν γίνει.
Μην παραφορτώνετε το πρόγραμμα των παιδιών και μην τα αναγκάζετε διαρκώς να βιάζονται –τα παιδιά δεν λειτουργούν καλά υπό πίεση.
Μπείτε στη θέση και στο μυαλό του παιδιού σας. 

Πώς μπορεί να νιώθει σε μεταβατικές περιόδους;
Όταν το παιδί συναντά τον γονιό του, στο τέλος της σχολικής ημέρας, έχει μια προσδοκία. Το παιδί περιμένει από αυτόν μια κίνηση «επανένωσης», π.χ. μια αγκαλιά, ένα χάδι, κάτι που θα γίνει συνήθεια. 

Οι γονείς συχνά είναι εξαιρετικά πιεσμένοι από την δουλειά τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταποκριθούν στην ανάγκη αυτή του παιδιού –αν συμβαίνει αυτό, προσπαθήστε πριν το συναντήσετε, καθώς θα επιστρέφετε από τη δουλειά, να κάνετε κάτι που θα σας χαλαρώσει, π.χ. να μιλήσετε στο τηλέφωνο με μία φίλη ή να πιείτε έναν καφέ!

parentmap.com
infokids.gr
Το Χαμομηλάκι