Για εσένα γράφω μάνα, που νιώθεις ότι κάνεις τα πάντα κάθε μέρα στο σπίτι σου και τελικά δεν κάνεις τίποτε.
Καθαρίζεις, συγυρίζεις, μαζεύεις, σκουπίζεις, καθαρίζεις τον πάγκο της κουζίνας, αδειάζεις και γεμίζεις το πλυντήριο πιάτων, τρέχεις για όλες τις εξωτερικές δουλειές και φροντίζεις ένα, δύο, τρία ή και τέσσερα παιδιά.
Για εσένα γράφω, που το βράδυ κοιτάς το σπίτι σου, που αν και το μάζεψες μέσα στη μέρα μοιάζει βομβαρδισμένο. Ψίχουλα στο πάτωμα, ρούχα πεταμένα στον καναπέ, παπούτσια στην είσοδο, παιχνίδια αριστερά και δεξιά, πιάτα στο τραπέζι, κατσαρόλες και τηγάνια στο νεροχύτη και την άλλη μέρα «φτου» και απ' την αρχή!
Για εσένα γράφω, που κάθε μέρα καταλήγεις να έχεις νεύρα επειδή τα παιδιά δεν σε ακούνε, δεν τρώνε, δεν διαβάζουν.
Για εσένα γράφω, που κάνεις τα πάντα (τουλάχιστον έτσι πιστεύεις) για να μεγαλώσουν σωστά και καταλήγουν να σε φωνάζουν, να βγάζουν γλώσσα, να σου λένε λέξεις που ξέρουν ότι σε πληγώνουν, ακόμη και να σε χτυπάνε.
Για εσένα γράφω, που κάθε βράδυ κλαις κρυφά από τον άνδρα σου και τα παιδιά σου, γιατί πιστεύεις ότι κάνεις λάθος.
Για εσένα γράφω, που ο άνδρας σου δεν σου συμπαραστέκεται, δεν κρατά τη στάση που θα ήθελες να έχει όταν βρίσκεσαι σε μια αντιπαράθεση με τα παιδιά σου.
Για εσένα γράφω, που βάζεις τα κλάματα όταν τα παιδιά σου, σου μιλούν άσχημα και νιώθεις ανήμπορη να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου.
Ναι, για εσένα γράφω, που θα 'θελες όλα να αλλάξουν ώστε να έχεις μια πιο ήσυχη και πιο ήρεμη ζωή.
Για εσένα γράφω, που χτύπησες την πόρτα πίσω σου αρπάζοντας τα κλειδιά και την τσάντα, αφήνοντας πίσω σου ένα «χάος», για να περπατήσεις και να ηρεμήσεις.
Για εσένα γράφω και θέλω να ξέρεις ένα πράγμα. Δεν είσαι μόνη.
Πολλές γυναίκες εκεί έξω, νιώθουν όπως νιώθεις εσύ. Θέλουν στην κυριολεξία να τα βροντήξουν όλα κάτω και να φύγουν. Να τα παρατήσουν. Να παρατήσουν τις υποχρεώσεις τους, τη γκρίνια, το σπίτι, τα κακομαθημένα παιδιά τους.
Η φυγή από τα προβλήματα όμως, δεν είναι λύση! Ξέρω ότι αγαπάς το παιδί σου ή τα παιδιά σου περισσότερο απ' ό,τιδήποτε άλλο στον κόσμο και ξέρω ότι νιώθεις ενοχές για όλα τα παραπάνω.
Επίσης ξέρω ότι δεν νιώθεις έτσι τις περισσότερες φορές, αλλά ξέρω ότι νιώθεις έτσι κάποιες φορές. Επίσης ξέρω ότι πρέπει να μείνεις εκεί. Στο σπίτι. Στην οικογένειά σου. Στα παιδιά σου, που όσο κι αν σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, σε αγαπάνε μωρέ. Είσαι η μαμά τους. Όσο και αν σου λένε ότι δεν σε θέλουν, στην κυριολεξία σου λένε ότι θέλουν να τα αγκαλιάσεις και να τους πεις ότι τα αγαπάς.
Γλυκιά μου μάνα, κάνεις καταπληκτική δουλειά και να θυμάσαι... δεν είσαι μόνη!
Έτσι ακριβώς αισθάνομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή