Ο πιο αγνός από τους ιππότες που βρίσκονταν στην υπηρεσία του Αρθούρου ήταν ο Γκάλαχαντ, που είχε κάτι κοινό με το βασιλιά: ήταν και οι δύο νόθοι. Κανένα στίγμα δεν συνόδευε το γεγονός ότι ο Γκάλαχαντ ήταν νόθος γιος του Λάνσελοτ, κι όμως, όταν ήρθε η ώρα να γίνει ιππότης κάποιας αρχόντισσας της αυλής, ο Αρθούρος κούνησε αρνητικά το κεφάλι και το πρόσωπό του σκοτείνιασε.
«Δεν θα επιτρέψω να γίνεις ιππότης καμιάς αρχόντισσας» δήλωσε ο Αρθούρος. Ο Γκάλαχαντ έγινε κατακόκκινος από την ντροπή του και ψέλλισε: «Μα, άρχοντά μου, κάθε ιππότης πρέπει να υπηρετεί κάποια αρχόντισσα, μέσα από την αγνότητα της αγάπης του». «Και τι ξέρεις εσύ από αγάπη;» ρώτησε ο Αρθούρος, με τόσο έντονο ύφος, που το πρόσωπο του Γκάλαχαντ κοκκίνισε ακόμα πιο πολύ.
«Αφού θέλεις τόσο πολύ να υπερασπιστείς μια κυρία, θα σου δείξω τρεις για να διαλέξεις». Αμέσως, ο βασιλιάς διέταξε να φέρουν στην αίθουσα την Μάργκαρετ, μια γριά καθαρίστρια με γκρίζα μαλλιά και κρεατοελιές στη μύτη. «Θα την υπηρετούσες από αγάπη, καλέ μου ιππότη;» τον ρώτησε ο Αρθούρος.
Ο Γκάλαχαντ τά ‘χασε. «Δεν καταλαβαίνω, άρχοντά μου» μουρμούρισε σαστισμένος. Ο Αρθούρος τον κοίταξε με έντονο βλέμμα και έδιωξε τη γερόντισσα.
«Φέρτε μου την επόμενη» διέταξε. Αυτή τη φορά, έφεραν στην αίθουσα ένα νεογέννητο κοριτσάκι. «Αφού η Μάργκαρετ σου φάνηκε πολύ γριά και πολύ άσχημη για να γίνεις ο υπερασπιστής της, πώς σου φαίνεται τούτη εδώ η κυρία; Προέρχεται από οικογένεια ευγενών και πρέπει να παραδεχτείς ότι είναι πανέμορφη». Το μωρό ήταν στ’ αλήθεια όμορφο, αλλά ο Γκάλαχαντ μπερδεύτηκε ακόμα πιο πολύ. Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
«Πολύ δύσκολος αφέντης φαίνεται αυτή η αγάπη για την οποία μιλάς» είπε ο Αρθούρος. Για τρίτη φορά, έστειλε να φέρουν μια κυρία και, σε λίγο, μπήκε στην αίθουσα η Άραμπελ, ένα γλυκύτατο δωδεκάχρονο κορίτσι. Ο Γκάλαχαντ την κοίταξε και προσπάθησε να συγκρατήσει το θυμό του. «Άρχοντά μου, είναι μικρό κορίτσι και ετεροθαλής αδελφή μου», είπε.
«Ζήτησες μια κυρία για να γίνεις ο υπερασπιστής της» είπε ο Αρθούρος, «και εγώ ήμουν αρκετά γενναιόδωρος για να σου παρουσιάσω τρεις. Τώρα πρέπει να αποφασίσεις». Ο Γκάλαχαντ τα είχε εντελώς χαμένα. «Γιατί με κοροϊδεύεις, άρχοντά μου;» ρώτησε. Ο Αρθούρος έκανε ένα νεύμα και μονομιάς η αίθουσα άδειασε, έμειναν μόνο οι δυο τους. «Δε σε κοροϊδεύω», είπε. «Προσπαθώ να σου δείξω κάτι που μου έμαθε ο δάσκαλός μου, ο Μέρλιν».
Ο Γκάλαχαντ σήκωσε τα μάτια και είδε ότι το πρόσωπο του βασιλιά είχε γλυκάνει. «Οι ιππότες μου λένε ότι γίνονται υπερασπιστές των κυριών από αγάπη» συνέχισε ο Αρθούρος, «και παρά τους όρκους τους για αγνή αγάπη, πολύ συχνά αυτό που νιώθουν για τις προστατευόμενές τους είναι πάθος, έτσι δεν είναι;» Ο Γκάλαχαντ έγνεψε καταφατικά.
«Και όσο πιο παθιασμένα αγκιστρώνονται σ’ αυτές τις αρχόντισσες, τόσο μεγαλώνει ο ζήλος τους να τις υπερασπιστούν, συμφωνείς;» Και πάλι ο Γκάλαχαντ έγνεψε καταφατικά. «Ο Μέρλιν μου δίδαξε ένα άλλο είδος αγάπης», συνέχισε ο Αρθούρος. «Αναλογίσου τη γερόντισσα, το βρέφος και το κοριτσάκι που είναι αδελφή σου. Και οι τρεις τους είναι εκφράσεις του θηλυκού και καθώς οι μορφές τους αλλάζουν, αλλάζει μαζί και αυτό που εσύ αποκαλείς αγάπη.
Όταν λες ότι είσαι ερωτευμένος, αυτό που εννοείς είναι ότι έχει ικανοποιηθεί μια εικόνα που έχεις φτιάξει μέσα σου και την περιφέρεις. Έτσι ξεκινάει η προσκόλληση, με την προσκόλληση σε μιαν εικόνα. Ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς μια γυναίκα, αλλά αν αυτή η γυναίκα σε προδώσει και πάει με άλλον άντρα, η αγάπη σου θα μετατραπεί σε μίσος. Γιατί; Επειδή η εσωτερική σου εικόνα έχει κηλιδωθεί και αφού αυτή η εικόνα ήταν που είχες αγαπήσει από την αρχή, η προδοσία της σε εξοργίζει».
«Και τι μπορεί να γίνει με αυτό;» ρώτησε ο Γκάλαχαντ.
«Κοίτα πέρα από τα συναισθήματά σου, που πάντοτε θα αλλάζουν, και αναρωτήσου τι υπάρχει πίσω από την εικόνα. Οι εικόνες είναι φαντασιώσεις. Οι φαντασιώσεις υπάρχουν για να μας προστατεύουν από κάτι που δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Σε αυτή την περίπτωση, είναι η αίσθηση του κενού. Επειδή δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δημιουργείς μια εικόνα για να καλύψεις το κενό. Γι’ αυτό η προδοσία ή η απόρριψη στον έρωτα προκαλεί τόσο πόνο, επειδή βγαίνει στο φως η ανοιχτή πληγή της δικής σου ανάγκης».
«Η αγάπη θεωρείται κάτι υπέροχο και έχει εξυμνηθεί τόσο πολύ», είπε θλιμμένα ο Γκάλαχαντ, «αλλά εσύ την κάνεις να μοιάζει απαίσια». Ο Αρθούρος χαμογέλασε. «Αυτό που συνήθως περνάει για αγάπη μπορεί πράγματι να έχει απαίσιες συνέπειες, αλλά δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας. Υπάρχει ένα μυστικό για την αγάπη. Ο Μέρλιν μου το εμπιστεύθηκε πριν από πολλά χρόνια και τώρα το εμπιστεύομαι εγώ σε εσένα:
Όταν μπορείς να αγαπάς μια γερόντισσα, ένα βρέφος και ένα κοριτσάκι με τον ίδιο τρόπο, τότε είσαι ελεύθερος να αγαπήσεις πέρα από τον περιορισμό της μορφής. Τότε η ουσία της αγάπης, που είναι μια συμπαντική δύναμη, θα αποδεσμευτεί μέσα σου και θα πλημμυρίσει την καρδιά σου. Δεν θα έχεις πια προσκολλήσεις, κι αυτό είναι το σιωπηλό κάλεσμα στο οποίο η αγάπη υπακούει πάντα».
«Ο δρόμος του μάγου» Deepak Chopra εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου