Η συγγραφέας Wendy Wisner σε μια ανάρτησή της στο Facebook γράφει μια φανταστική αλλά συγκινητική επιστολή προς το μεγαλύτερο γιο της.
Κείμενο: Γεωργία Καρκάνη
Αγαπημένο μου παιδί,
Αρχικά, μια προειδοποίηση. Θα ακουστώ κάπως μελό. Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, πιθανότατα θα πάρεις μια έκφραση υπεροψίας, θα βγάλεις έναν ψεύτικο αναστεναγμό περιφρόνησης και θα στρέψεις το θέμα της συζήτησης στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Αλλά κάποιες φορές μια μαμά νιώθει την ανάγκη να γράψει ένα γράμμα στο γιο της, το οποίο εκείνος θα διαβάσει κάποτε στο μέλλον –σε ένα μακρινό μέλλον, χρόνια ή ακόμα και δεκαετίες μετά– αποκαλύπτοντας τις σκέψεις που είχε κρυμμένες στην καρδιά της ενώ, σκυμμένη πάνω από τον πάγκο της κουζίνας, του έφτιαχνε ένα ακόμα σάντουιτς.
Πάμε λοιπόν.
Θα αρχίσω μιλώντας σου για την αγάπη, την αγάπη μιας μητέρας. Όταν σε εναπόθεσαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, ένιωσα μια αγάπη πιο δυνατή από ό,τι είχα νιώσει ποτέ. Με σκλάβωσε η ομορφιά σου, η απόλυτη τελειότητά σου, αλλά και η τεράστια ευθύνη μου να σε προστατεύσω. Το βάρος της αγάπης μου για σένα με συνέτριψε, ενώ ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω ολοκληρωμένη.
Πλέον όμως είσαι 8, σχεδόν 9. Προτού καλά καλά το καταλάβω, πέρασε μία δεκαετία.Αυτή η τρελή αγάπη, γεμάτη από ορμόνες και στέρηση ύπνου τότε, τώρα είναι λιγότερο εξαντλητική για μένα. Ωστόσο, τα πάντα γύρω από εσένα παραμένουν εξίσου έντονα. Όπως πιστεύω ότι θα είναι πάντα.
Τα πάντα γύρω από εσένα είναι μια πρωτιά. Το πρώτο παιδί. Το πρώτο δόντι. Το πρώτο νηπιακό ξέσπασμα. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Κάθε δική σου πρωτιά είναι και δική μου.
Μπορώ να καταλάβω πόσο διαφορετικά σε μεγαλώνω από το μικρό σου αδερφό. Με τον αδερφό σου, όλα τα έχω ξανακάνει. Ήξερα ότι όσο συχνά κι αν ξυπνούσε όταν ήταν μωρό, κάποτε θα κοιμόταν σε όλη τη διάρκεια της νύχτας. Ότι όσο προσκολλημένος κι αν ήταν στο θηλασμό, κάποτε θα αποθήλαζε. Ότι όσο κι αν επέμενε να παραμείνει στην πάνα, κάποτε θα εκπαιδευόταν στην τουαλέτα.
Με εσένα, τα πάντα ήταν και παραμένουν ένα μυστήριο. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρξα μητέρα ενός παιδιού 8 ετών, 9 μηνών και 13 ημερών.
Σήμερα, την ώρα που πήγα να σου δώσω ένα φιλί για καληνύχτα, έφτυσες στο πιγούνι μου. Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω (το έκανα) ή να σου μιλήσω σοβαρά για το σεβασμό. Το περασμένο φθινόπωρο, όταν μου είπες ότι ήθελες να σταματήσεις να αθλείσαι και να μην κάνεις τίποτα μετά το σχολείο, δεν ήξερα αν έπρεπε να σε πιέσω να κάνεις κάτι ή να ακούσω την επιθυμία σου (την άκουσα).
Θέλω να ξέρεις ότι πολλές φορές μαζί σου ένιωσα να πλημμυρίζω από αμφιβολίες και φόβο. Ακόμα και πρόσφατα –εκείνο το απόγευμα που ξάπλωσες στο πάτωμα και άρχισες να κλαις γιατί έπρεπε να διαβάσεις για το σχολείο προτού δεις τηλεόραση– ήμουν σίγουρη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εσένα (ή εμένα) γιατί ήσουν ένα μεγάλο παιδί που ξεσπούσες σαν 2χρονο.
Σε βλέπω να μπαινοβγαίνεις σε διάφορες φάσεις αλλά πρέπει να θυμάμαι πως τα περισσότερα από τα πράγματα που με ανησυχούν είναι απλώς σημάδια ότι μεγαλώνεις και αλλάζεις. Όταν με τσιγκλάς, δοκιμάζεις τα δικά σου όρια. Εξερευνάς το βάθος των συναισθημάτων σου που αλλάζουν διαρκώς – συναισθήματα που ακόμα και εσύ ο ίδιος μετά βίας κατανοείς.
Αν υπάρχει ένα πράγμα στον κόσμο που θέλω να σου διδάξω, αυτό είναι ότι όσο τρομακτικά και αλλόκοτα και άγρια κι αν σου φαίνονται κάποιες φορές τα συναισθήματά σου, μπορείς πάντα να τα μοιραστείς μαζί μου. Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω όταν είσαι αναστατωμένος, όταν είσαι νευριασμένος. Κάποιες φορές πρέπει να βάλω όρια, αλλά ελπίζω ότι δεν σε έχω κάνει ποτέ να νιώσεις ντροπή για τα συναισθήματά σου.
Σίγουρα έχω κάνει λάθη. Μεγάλα. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι προσπάθησα, ότι όλα όσα έκανα, τα έκανα από αγάπη.
Ως πρωτότοκός μου, είσαι το σπουδαίο μου πείραμα. Μπορώ να σε καθοδηγήσω χωρίς να σε πνίγω; Τα λάθη που κάνω μπορούν να συγχωρεθούν; Έχω το κουράγιο να σε αφήσω να είσαι ο εαυτός σου, όποιος κι αν είναι αυτός και όπως κι αν αλλάζει στη διάρκεια των χρόνων;
Σιγά σιγά, σε αφήνω να προχωρήσεις. Ακόμα δεν το βλέπεις και, βασικά, ούτε εγώ. Αλλά ο χρόνος που μοιραζόμαστε είναι πεπερασμένος. Οι νύχτες που ξαπλώνουμε παρέα στο κρεβατάκι σου στο τέλος της ημέρας, όταν μου λες τι συνέβη στο σχολείο και μου μιλάς για τις ελπίδες και τους φόβους σου – ακόμα και αυτές οι νύχτες κάποτε θα τελειώσουν.
Όταν σκέφτομαι ότι είσαι σχεδόν στα μέσα της διαδρομής για τα 18 χρόνια, θέλω να κλάψω. Ναι, εν μέρει φταίει το ότι φοβάμαι την προοπτική να φύγεις από το σπίτι μια μέρα. Αλλά θέλω να κλάψω κι από χαρά. Εξακολουθώ να σε κοιτάω με δέος – δεν μπορώ να το πιστέψω ότι εγώ σε δημιούργησα, ότι βγήκες από το σώμα μου, ότι είσαι δικός μου. Και δεν έχω ιδέα πώς μεταμορφώθηκες από μικρό παιδί σε μεγάλο παιδί και πώς σύντομα θα είσαι έφηβος.
Αισθάνομαι ευλογημένη που σε έχω και θέλω να το ξέρεις.
Αυτά είχα να πω λοιπόν, παιδί μου. Είσαι ελεύθερος τώρα. Σε ευχαριστώ που με άκουσες. Και σου υπόσχομαι ότι θα είμαι όλη αυτιά στην επόμενη διάλεξή σου για το Minecraft ή το Super Mario Bros, ή τουλάχιστον θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Σε αγαπάω.
Με αγάπη,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου