Ξυπνάς σε έναν άλλο κόσμο. Τα πάντα μοιάζουν ιδανικά και η ζωή σου απαρτίζεται από τόσα πολλά, που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν πίστευες ότι θα μπορούσες κάποτε να έχεις. Είναι κόσμος φιλόξενος, γεμάτος αγάπη, κατανόηση, θα έλεγες πως είναι ένας τέλειος κόσμος.
Κι εσύ έχεις μια θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, είσαι κάποιος, σε υπολογίζουν, ζητάνε τη γνώμη σου, κρέμονται απ’ τα χείλη σου, περιμένουν ν’ ακούσουν τι θα πεις, «τα χρυσά σου λόγια».
Και κάπου εκεί, που όλα σου φαίνονται θεσπέσια, αισθάνεσαι την έλλειψη να σε κυριεύει. Όλοι ζητάνε από σένα, ελπίζουν σε σένα, θέλουν να πάρουν από σένα, μα κανείς δεν σκέφτεται πως νιώθεις, τι θέλεις εσύ, από κανενός το μυαλό δεν περνάει ότι πρέπει να σου δώσει κι εσένα. Σε αγαπούν μέχρι το σημείο που παίρνουν, τότε είναι όλοι που σε εκτιμούν, που σε νοιάζονται, εκεί βλέπεις το μεγαλείο του ανθρώπου.
Κι όταν κάποια στιγμή σ’ αυτόν τον κόσμο που ξύπνησες νιώσεις αδύναμος, τότε αυτός ο κόσμος παύει να αποτελεί ένα όνειρο, τότε ο κόσμος αλλάζει, μαζί και τα συναισθήματα και οι αξίες και όλα. Νομίζεις πως ζεις στην τελευταία μέρα αυτού του κόσμου και βλέπεις τα πάντα να γκρεμίζονται, να σπάνε οι γέφυρες, να κατεδαφίζονται ουρανοξύστες, να βυθίζονται τα αβύθιστα, μεταφορικά και κυριολεκτικά όλα αυτά, τα ζεις, τα βλέπεις, δεν είναι όνειρο.
Σπάει μπροστά στα μάτια σου η εικόνα του κόσμου όλου. Θέλεις μια βοήθεια, από κάπου να πιαστείς, ένα στήριγμα, κάτι, μα δεν υπάρχει κανείς. Δεν είσαι πια εκείνος που ήσουν, κανείς δε σ’ έχει ανάγκη.
Έτσι, κάνεις τις διαπιστώσεις σου. Έτσι, ωριμάζεις. Έτσι πια, όσο κι αν τέλεια μοιάζουν όλα στα μάτια σου, δεν είναι παρά χάρτινοι πύργοι, που ανά πάσα στιγμή, με ένα φύσημα του ανέμου, μπορεί να μην υπάρχουν.
Έτσι, δε γυρεύεις πια να είσαι κάποιος, τίποτα το σπουδαίο δε βρίσκεις σε κάτι τέτοιο. Το μόνο που επιθυμείς είναι να είσαι ο εαυτός σου, αυτός που είσαι, ένας απλός άνθρωπος και να χτίσεις γερές σχέσεις, να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σ’ αγαπούν αληθινά, που σε νοιάζονται, χωρίς να περιμένουν να κερδίσουν κάτι από σένα, χωρίς ανταλλάγματα, ανιδιοτελώς, με την ψυχή τους, επειδή γι’ αυτούς είσαι σημαντικός γι’ αυτό που είσαι, χωρίς να κοιτούν πως θα επωφεληθούν από σένα.
Έτσι, μπορείς να ξυπνάς σε έναν αληθινό κόσμο, που ενώ έχει τα στραβά και τ’ ανάποδα του, τις κακοτοπιές, τις λάθος στροφές, τα δύσβατα μονοπάτια, ξέρεις πως θα βρεις εκεί μέσα, σ’ αυτόν τον κόσμο, την ομορφιά, το τέλειο για σένα, την πληρότητα, τη ζεστασιά, την αγάπη που βγαίνει απ’ την καρδιά και βρίσκει την καρδιά.
Έτσι ξέρεις να ξεχωρίζεις τα ψεύτικα και να τα προσπερνάς, να μένεις εκεί που αισθάνεσαι πως υπάρχει ουσία, να βρίσκεις το νόημα αυτού του κόσμου, να μην αμφιταλαντεύεσαι, να μη μένεις μετέωρος συνεχώς.
Έτσι αποκτάς ζωή, ταυτότητα. Έτσι αποκτάς τα πάντα. Γίνεσαι εσύ.
Δε σε νοιάζει ένας τέλειος κόσμος, σε νοιάζει αυτός ο κόσμος που μέσα του κρύβονται αλήθειες και ψέματα και αισθάνεσαι πέρα για πέρα τυχερός που μπορείς να διακρίνεις, που μπορείς να πεις τα ναι σου και τα όχι σου.
Ό,τι είναι αληθινό αργά ή γρήγορα φαίνεται.
Πόπη Κλειδαρά
Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου