Αγαπητέ μου Χάπι Daddy, που προς το
παρόν είσαι σκέτο Χάπι και ονειρεύεσαι τη μέρα που θα γίνεις Daddy, λοιπόν άκου
πώς έχουν τα πράγματα από τη στιγμή που σε άφησα με το πτυχίο στο χέρι, τη
στολή του λοχία παραμάσχαλα και πολλά όνειρα στριμωγμένα κάτω από το μαξιλάρι
σου…
Ο
στρατός δεν ήταν ακριβώς αυτό που φοβόσουν. Ήταν πολύ χειρότερο. Πέρασες 18
μήνες σε «καραντίνα» από τη ζωή, στο περιθώριο κάθε «πραγματικού» συμβάντος,
εκπαίδευσες το μυαλό σου να αποδέχεται τον παραλογισμό και συνάντησες πολλούς διατεθειμένους ανθρώπους να ροκανίσουν τα
φτερά της μοναδικότητάς σου και να σε
καθίσουν στο σκαμνί της κομπλεξικής κατευθυνόμενης υποταγής… Το μέσα σου ήταν
έτοιμο να εκραγεί.. επί 18 μήνες.. Δεν είναι καθόλου λίγο… Έτσι άρχισε να
μαθαίνει πώς να αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν γύρω του. Ήταν ο πιο γρήγορος
δρόμος να μάθεις πως πρέπει να ξεχάσεις όλα όσα έμαθες από μικρός: να είσαι
καλός, να βοηθάς τους άλλους, να συνεργάζεσαι και να μένεις πιστός στις ιδέες
και τα όνειρά σου. Άκυρο. Πάμε παρακάτω… Εκείνη την περίοδο αγαπημένε μου
Χάπι, σε έσωσε το «ημερολόγιό» σου με το οποίο δραπέτευες από την
καθημερινότητα και…
Ο
έρωτας. Που σου χτύπησε ξαφνικά την πόρτα και του άνοιξες με τη χειρότερη
δυνατή εμφάνιση και προετοιμασία: ταλαιπωρημένος, απογοητευμένος από τη ζωή σου
στο στρατό, σχεδόν μίζερος… και ο
έρωτας ήρθε αρχικά με μαγικά vibes του σύμπαντος μέχρι αργότερα να πάρει το ΚΤΕΛ. Και από τότε η
ζωή σου απέκτησε νόημα. Και τα ΚΤΕΛ απέκτησαν επιβάτες. Και ο ΟΤΕ έγινε
πλουσιότερος. Και η «συγγραφική» διαδρομή έθετε τις πρώτες γερές βάσεις της.
Έτσι κάπως η ζωή πολύ γρήγορα σου
έστειλε τα σινιάλα της. Η «βαλίτσα» θα μπορούσε να γίνει το επίσημο οικόσημο
του σπιτιού σου, ξέρεις από αυτά που έχουν όλες οι οικογένειες με καλή
καταγωγή, και φιγουράρουν έξω από την σιδερένια πόρτα της αυλής, που συνήθως
έχουν λιοντάρια ή φίδια ή σταυρούς.. ε, τo δικό μας εσκούδο / οικόσημο φίλε
Χάπι, έχει μία βαλίτσα. Και η αποσκευή αυτή ξεκίνησε να περιέχει τα βασικά
συστατικά της ζωής: έρωτας, συναισθήματα, ιδέες, όνειρα, χαρά και όρεξη για
ζωή.
Αργότερα,
ήρθε και η πρώτη δουλειά, ακριβώς όπως την «ονειρεύτηκες» και όπως το σύμπαν
είχε προσχεδιάσει για σένα. Έτσι κι αλλιώς έτοιμη την είχες σχεδόν τη βαλίτσα.
Τη φόρτωσες και με laptop & powerpoints και περιδιάβηκες όλες αυτές τις χώρες της Ευρώπης που, όταν πήγαινες εσύ Δημοτικό, αυτές δεν
υπήρχαν ακόμα στον χάρτη της Ευρώπης, και όχι μόνο στην Ευρώπη…
Και
αργότερα ξαναπήρες τη βαλίτσα σου, αφού πρώτα έπλυνες στο πρόγραμμα για τα
ευαίσθητα και με άρωμα βανίλια και ορχιδέα και σιδέρωσες και τακτοποίησες με τη
σειρά όλα τα όνειρά σου, πήρες πλέον το αυτοκίνητό σου, και όχι το ΚΤΕΛ και
πήγες στην πρωτεύουσα. Κι αυτή η βαλίτσα δεν είχε πια μόνο όνειρα. Είχε και ρούχα
και κάλτσες και βιβλία και μία τηλεορασίτσα 14 ιντσών και μία μεγάλη παραγγελία
με επίπλωση από το ΙΚΕΑ και μία πιστωτική κάρτα που έπαψε μεμιάς να είναι
«παρθένα» και χτύπησε κόκκινα με την πρώτη της χρήση. Θα ακολουθούσαν πολλές
άλλες φορές που η ίδια πιστωτική κάρτα θα έσκαγε από βαρυστομαχιά και θα
περνούσε και μεγάλες περιόδους δίαιτας. Έπρεπε όμως να πας. Έπρεπε να «φύγεις». Δεν είχε σημασία ο προορισμός. Μια «αχνή» ακόμα φωνή του σύμπαντος σε καλούσε
από εκεί. Από κάπου μακριά. Πάντα από μακριά.
Όχι,
το παραδέχομαι, αυτή η μετακίνηση δεν ήταν μέρος του ονείρου σου όταν ήσουν
απλά Χάπι. Δεν το είχες φανταστεί ποτέ. Αλλά το σύμπαν έδειξε με το φακό του
προς τα εκεί, και ως γνήσιος περίεργος
και συνάμα φοβιτσιάρης, πάντα έκανες αυτό
που φοβόσουν περισσότερο. κι έφυγες…
Εκεί
έστησες τη ζωή σου μόνος σου. Δούλεψες μόνος σου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων,
περιπλανήθηκες μόνος σου μία πόλη εκατομμυρίων κατοίκων που δεν είχες ούτε έναν
άνθρωπο να πεις μία καλημέρα φιλική. Κι έσφιγγες τα δόντια και προχωρούσες.
Μετά το πρώτο «κενό» διάστημα γνώρισες φίλους. Κι έγιναν φίλοι καρδιάς και φίλοι ζωής.
Κι
αμέσως μετά, ένα παιδί ιδεατό, το παιδί που κάθε νύχτα τριγυρνούσε στα όνειρά
σου με τα γαλάζια μάτια του και τα ξανθά του μαλλιά, που είχε σχέδια να γεννηθεί από εσένα,
αισθάνθηκε πως ήρθε η ώρα να αρχίσει να σου στέλνει σήματα καπνού σε ένα
πορτοκαλί πακέτο με «γεύση πορτοκάλι» όπως σου είπε η κοπέλα που σου έστειλε
πακετάκι ο μικρός να γνωρίσεις. Ακολουθώντας πιστά το όνειρό σου, αφέθηκες.
Είχε έρθει η ώρα. Σχεδόν είχε καθυστερήσει. Το παιδί που έκρυβες μέσα σου ήθελε παρέα και ήξερε
πως, όσο και ο κόσμος να πίστευε το αντίθετο, εσύ ήσουν έτοιμος να πάρεις
αγκαλιά το αδερφάκι του…
Και κάπως έτσι φίλε μου Χάπι, το μικρό
σου όνομα απέκτησε επίθετο. Κι εγένετο Χάπι Daddy.
Και
η δική σου βαλίτσα γέμισε ξαφνικά πολύ. Και πήρες καινούρια μεγαλύτερη. Αλλά
την παλιά δεν την πέταξες. Αυτή υπάρχει πάντα για να σου θυμίζει ποιο ήταν το
αρχικό της μέγεθος και ποιο ήταν το αρχικό της περιεχόμενο. Να μην το ξεχνάς ποτέ. Και πάντα επιστρέφεις εκεί όταν θέλεις να βρεις τον
εαυτό σου.
Τώρα
όμως, κουβαλάς μαζί σου και μία μικρή βαλιτσούλα, με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ.
Γεμάτη κι αυτή. Με πολλά όνειρα και συναισθήματα και παιδικά χαμόγελα και παιδικές γκρίνιες. Και πολλά «σ’
αγαπώ μπαμπά». Είναι τόσα πολλά, που μερικά πιάνονται
στο φερμουάρ της όταν προσπαθείς να την κλείσεις.
Μπορεί,
φίλε μου παλιέ, μπορεί λέω, να μην έγιναν όλα όπως ακριβώς τα ονειρεύτηκες.
Νομίζω όμως, πωςόλα έγιναν όπως ακριβώς τα διαισθάνθηκες. Κι αυτό δεν σου το λέω μόνο εγώ. Το πιστεύει και το
παιδί που κρύβω μέσα μου, που μου το έχεις στείλει αυτούσιο, δεματάκι από
εκείνα τα χρόνια.. Ένα δεματάκι που ταξίδεψε στο χρόνο χωρίς να τον
καταναλώσει.
Συγνώμη φίλε μου Χάπι αν δεν κατάφερα να
φανώ αντάξιος των προσδοκιών σου μέχρι τώρα. Συγνώμη αν φοβήθηκα, αν
λοξοδρόμησα, αν «έκανα πως δεν σε άκουγα». Το υπόσχομαι πως όσο προλαβαίνω, θα
προσπαθώ να επανενωθώ με το δικό σου βλέμμα για τα πράγματα και το δικό σου
όνειρο για τη ζωή.
Υπόσχομαι
επίσης, πως θα σκύψω και θα προσπαθήσω να αφουγκραστώ όσα μου ψιθυρίζει η ψυχούλα που συνταξιδεύει μαζί μου. Όσο ακόμα δεν μπορεί μόνος να κουβαλήσει τη
βαλιτσούλα του, θα του την κρατάω εγώ, αλλά θα
την ανοίγω μόνο όταν εκείνος θέλει να βάλει κάτι μέσα.
Αγαπημένε μου Χάπι, έγινες Χάπι Daddy
και το παλεύεις καλά! Ρίξε μου επιτέλους ένα χαμόγελο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου