Κορίτσια και αγόρια που άλλαξαν τον κόσμο: Δίνοντας στα παιδιά θετικά πρότυπα

«Να μελετάς αυτό που αγαπάς και να μη φοβάσαι να ερευνήσεις αυτά που δεν γνωρίζεις.» ― Μαρί Κιουρί

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες διαμόρφωσης της παιδικής προσωπικότητας είναι τα πρότυπα. Μέσα από το παιχνίδι, τα βιβλία, την τηλεόραση, τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές και παίζουν παιχνίδια ρόλων. Οι γονείς και το σχολείο προσπαθούν να καλλιεργήσουν όμορφα πρότυπα συμπεριφοράς και ανθρώπων.

Συχνά, όταν αναφερόμαστε σε έργα σπουδαίων ανθρώπων που μιλούν στην παιδική ψυχή, εκείνα εντυπωσιάζονται και αποκτούν ένα κίνητρο για να αρχίζουν να αναρωτιούνται: «Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;»

• Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι στη διεθνή επιστημονική κοινότητα υπάρχει μια τεράστια κίνηση για την αναγνώριση των γυναικών επιστημόνων στις θετικές επιστήμες. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τα κορίτσια ήταν μειονότητα στο STEM κορυφαίων πανεπιστημίων. (Τα αρχικά STEM σημαίνουν «Science, technology, engineering, and mathematics» δηλαδή «επιστήμη, τεχνολογία, μηχανική και μαθηματικά».) Και αυτό ξεκινά από τα σχολεία, τα οποία δεν ενθαρρύνουν ιδιαίτερα τα μικρά κορίτσια να ασχοληθούν με τις θετικές επιστήμες. Αξίζει να αναφέρουμε ότι χάρη σε μια νεαρή Βρετανή φυσικό, την Jess Wade, το 2018 προστέθηκαν 270 νέες σελίδες στη Wikipedia, αναφερόμενες σε νεαρές επιστήμονες, ώστε το έργο τους να γίνει ευρύτερα γνωστό. Η Μαρί Κιουρί, η Βαλεντίνα Τερέσκοβα, η Τζέιν Γκούντολ, όλες επιστήμονες σε εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν ίσες ευκαιρίες, είναι κορυφαία πρότυπα και μπορούν να εμπνεύσουν τα σύγχρονα κορίτσια.

• Ακολουθώντας τα βήματα κορυφαίων αθλητών, τα παιδιά θέτουν τον εαυτό τους σε μια διαρκή διαδικασία αυτοβελτίωσης. Οι αθλητές ασκούν μεγάλη επιρροή στα παιδιά και γίνονται πρότυπό τους. Αποκτούν αυτοπεποίθηση, αντοχή, μαθαίνουν να λειτουργούν ως ομάδα, κοινωνικοποιούνται. Διαβάζοντας για τη ζωή του Τζέσε Όουενς για παράδειγμα, πέρα από τα αθλητικά επιτεύγματά του, τα παιδιά πληροφορούνται το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, που είχε έντονα τα σημάδια ρατσισμού και ναζισμού, και τα ερωτήματα που δημιουργούνται μπορούν να γίνουν η απαρχή μιας μεγάλης συζήτησης.

• Διάσημες μορφές από τις τέχνες, όπως ο Πικάσο και η Φρίντα Κάλο, δείχνουν στα παιδιά ότι ‒παρ’ όλα τα εμπόδια‒ ξεπέρασαν τα στερεότυπα της δικής τους γενιάς, καλλιέργησαν το ταλέντο τους και διακρίθηκαν με τα έργα τους. Τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2005 «αναπνέουν» σχεδόν μόνο μέσα από την τεχνολογία και χρειάζονται όσο ποτέ άλλοτε πρότυπα πολιτισμού. Για αυτόν τον λόγο, η σύγχρονη παιδεία πρέπει να περνά μέσα από τον πολιτισμό. Η τέχνη ανοίγει ορίζοντες, προάγει πνευματικά και ψυχικά τον άνθρωπο.

Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να αφουγκράζονται τον εαυτό τους και να ακολουθούν τα όνειρά τους και εμείς, οι γονείς, να σταθούμε συνοδοιπόροι τους. Σκοπός είναι να πλάσουμε ισχυρές προσωπικότητες με απαιτήσεις και υψηλούς στόχους.

Αν ψάχνετε βιβλία που θα δώσουν έμπνευση και στα παιδιά σας και θα τα φέρουν σε επαφή με θετικά πρότυπα, προτείνουμε τα «20 σπουδαία κορίτσια που άλλαξαν τον κόσμο» και τα «20 σπουδαία αγόρια που άλλαξαν τον κόσμο». Μέσα από τις συνοπτικές βιογραφίες αυτών των βιβλίων, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν με μια μεγάλη προσωπικότητα από την επιστήμη, τον αθλητισμό, τις τέχνες. 20 Σπουδαία Κορίτσια και 20 Σπουδαία Αγόρια ακολούθησαν το πάθος που είχαν κρυμμένο στην καρδιά τους, επένδυσαν πολύ χρόνο και κόπο για να κατακτήσουν τους στόχους τους, ακόμα και όταν κανένας δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρουν.

-Λίντυ Γ.

https://blog.dioptra.gr/

Γράμμα στον νεότερο εαυτό μου

by The Mamagers Team

Αγαπητέ μου Χάπι Daddy, που προς το παρόν είσαι σκέτο Χάπι και ονειρεύεσαι τη μέρα που θα γίνεις Daddy, λοιπόν άκου πώς έχουν τα πράγματα από τη στιγμή που σε άφησα με το πτυχίο στο χέρι, τη στολή του λοχία παραμάσχαλα και πολλά όνειρα στριμωγμένα κάτω από το μαξιλάρι σου…

Ο στρατός δεν ήταν ακριβώς αυτό που φοβόσουν. Ήταν πολύ χειρότερο. Πέρασες 18 μήνες σε «καραντίνα» από τη ζωή, στο περιθώριο κάθε «πραγματικού» συμβάντος, εκπαίδευσες το μυαλό σου να αποδέχεται τον παραλογισμό και συνάντησες πολλούς διατεθειμένους ανθρώπους να ροκανίσουν τα φτερά της μοναδικότητάς σου και να σε καθίσουν στο σκαμνί της κομπλεξικής κατευθυνόμενης υποταγής… Το μέσα σου ήταν έτοιμο να εκραγεί.. επί 18 μήνες.. Δεν είναι καθόλου λίγο… Έτσι άρχισε να μαθαίνει πώς να αδιαφορεί για όσα συμβαίνουν γύρω του. Ήταν ο πιο γρήγορος δρόμος να μάθεις πως πρέπει να ξεχάσεις όλα όσα έμαθες από μικρός: να είσαι καλός, να βοηθάς τους άλλους, να συνεργάζεσαι και να μένεις πιστός στις ιδέες και τα όνειρά σου.  Άκυρο. Πάμε παρακάτω… Εκείνη την περίοδο αγαπημένε μου Χάπι, σε έσωσε το «ημερολόγιό» σου με το οποίο δραπέτευες από την καθημερινότητα και…

Ο έρωτας. Που σου χτύπησε ξαφνικά την πόρτα και του άνοιξες με τη χειρότερη δυνατή εμφάνιση και προετοιμασία: ταλαιπωρημένος, απογοητευμένος από τη ζωή σου στο στρατό, σχεδόν μίζερος… και ο έρωτας ήρθε αρχικά με μαγικά vibes του σύμπαντος μέχρι αργότερα να πάρει το ΚΤΕΛ. Και από τότε η ζωή σου απέκτησε νόημα. Και τα ΚΤΕΛ απέκτησαν επιβάτες. Και ο ΟΤΕ έγινε πλουσιότερος. Και η «συγγραφική» διαδρομή έθετε τις πρώτες γερές βάσεις της.

Έτσι κάπως η ζωή πολύ γρήγορα σου έστειλε τα σινιάλα της. Η «βαλίτσα» θα μπορούσε να γίνει το επίσημο οικόσημο του σπιτιού σου, ξέρεις από αυτά που έχουν όλες οι οικογένειες με καλή καταγωγή, και φιγουράρουν έξω από την σιδερένια πόρτα της αυλής, που συνήθως έχουν λιοντάρια ή φίδια ή σταυρούς.. ε, τo δικό μας εσκούδο / οικόσημο φίλε Χάπι, έχει μία βαλίτσα. Και η αποσκευή αυτή ξεκίνησε να περιέχει τα βασικά συστατικά της ζωής: έρωτας, συναισθήματα, ιδέες, όνειρα, χαρά και όρεξη για ζωή.

Αργότερα, ήρθε και η πρώτη δουλειά, ακριβώς όπως την «ονειρεύτηκες» και όπως το σύμπαν είχε προσχεδιάσει για σένα. Έτσι κι αλλιώς έτοιμη την είχες σχεδόν τη βαλίτσα. Τη φόρτωσες και με laptop & powerpoints και περιδιάβηκες όλες αυτές τις χώρες της Ευρώπης που, όταν πήγαινες εσύ Δημοτικό, αυτές δεν υπήρχαν ακόμα στον χάρτη της Ευρώπης, και όχι μόνο στην Ευρώπη…

Και αργότερα ξαναπήρες τη βαλίτσα σου, αφού πρώτα έπλυνες στο πρόγραμμα για τα ευαίσθητα και με άρωμα βανίλια και ορχιδέα και σιδέρωσες και τακτοποίησες με τη σειρά όλα τα όνειρά σου, πήρες πλέον το αυτοκίνητό σου, και όχι το ΚΤΕΛ και πήγες στην πρωτεύουσα. Κι αυτή η βαλίτσα δεν είχε πια μόνο όνειρα. Είχε και ρούχα και κάλτσες και βιβλία και μία τηλεορασίτσα 14 ιντσών και μία μεγάλη παραγγελία με επίπλωση από το ΙΚΕΑ και μία πιστωτική κάρτα που έπαψε μεμιάς να είναι «παρθένα» και χτύπησε κόκκινα με την πρώτη της χρήση. Θα ακολουθούσαν πολλές άλλες φορές που η ίδια πιστωτική κάρτα θα έσκαγε από βαρυστομαχιά και θα περνούσε και μεγάλες περιόδους δίαιτας. Έπρεπε όμως να πας. Έπρεπε να «φύγεις». Δεν είχε σημασία ο προορισμός. Μια «αχνή» ακόμα φωνή του σύμπαντος σε καλούσε από εκεί. Από κάπου μακριά. Πάντα από μακριά.

Όχι, το παραδέχομαι, αυτή η μετακίνηση δεν ήταν μέρος του ονείρου σου όταν ήσουν απλά Χάπι. Δεν το είχες φανταστεί ποτέ. Αλλά το σύμπαν έδειξε με το φακό του προς τα εκεί, και ως γνήσιος περίεργος και συνάμα φοβιτσιάρης, πάντα έκανες αυτό που φοβόσουν περισσότερο. κι έφυγες…

Εκεί έστησες τη ζωή σου μόνος σου. Δούλεψες μόνος σου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, περιπλανήθηκες μόνος σου μία πόλη εκατομμυρίων κατοίκων που δεν είχες ούτε έναν άνθρωπο να πεις μία καλημέρα φιλική. Κι έσφιγγες τα δόντια και προχωρούσες. Μετά το πρώτο «κενό» διάστημα γνώρισες φίλους. Κι έγιναν φίλοι καρδιάς και φίλοι ζωής.

Κι αμέσως μετά, ένα παιδί ιδεατό, το παιδί που κάθε νύχτα τριγυρνούσε στα όνειρά σου με τα γαλάζια μάτια του και τα ξανθά του μαλλιά,  που είχε σχέδια να γεννηθεί από εσένα, αισθάνθηκε πως ήρθε η ώρα να αρχίσει να σου στέλνει σήματα καπνού σε ένα πορτοκαλί πακέτο με «γεύση πορτοκάλι» όπως σου είπε η κοπέλα που σου έστειλε πακετάκι ο μικρός να γνωρίσεις. Ακολουθώντας πιστά το όνειρό σου, αφέθηκες. Είχε έρθει η ώρα.  Σχεδόν είχε καθυστερήσει. Το παιδί που έκρυβες μέσα σου ήθελε παρέα και ήξερε πως, όσο και ο κόσμος να πίστευε το αντίθετο, εσύ ήσουν έτοιμος να πάρεις αγκαλιά το αδερφάκι του…

Και κάπως έτσι φίλε μου Χάπι, το μικρό σου όνομα απέκτησε επίθετο. Κι εγένετο Χάπι Daddy.

Και η δική σου βαλίτσα γέμισε ξαφνικά πολύ. Και πήρες καινούρια μεγαλύτερη. Αλλά την παλιά δεν την πέταξες. Αυτή υπάρχει πάντα για να σου θυμίζει ποιο ήταν το αρχικό της μέγεθος και ποιο ήταν το αρχικό της περιεχόμενο. Να μην το ξεχνάς ποτέ. Και πάντα επιστρέφεις εκεί όταν θέλεις να βρεις τον εαυτό σου.

Τώρα όμως, κουβαλάς μαζί σου και μία μικρή βαλιτσούλα, με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ. Γεμάτη κι αυτή. Με πολλά όνειρα και συναισθήματα και παιδικά χαμόγελα και παιδικές γκρίνιες. Και πολλά «σ’ αγαπώ μπαμπά». Είναι τόσα πολλά, που μερικά πιάνονται στο φερμουάρ της όταν προσπαθείς να την κλείσεις.

Μπορεί, φίλε μου παλιέ, μπορεί λέω, να μην έγιναν όλα όπως ακριβώς τα ονειρεύτηκες. Νομίζω όμως, πωςόλα έγιναν όπως ακριβώς τα διαισθάνθηκες. Κι αυτό δεν σου το λέω μόνο εγώ. Το πιστεύει και το παιδί που κρύβω μέσα μου, που μου το έχεις στείλει αυτούσιο, δεματάκι από εκείνα τα χρόνια.. Ένα δεματάκι που ταξίδεψε στο χρόνο χωρίς να τον καταναλώσει.

Συγνώμη φίλε μου Χάπι αν δεν κατάφερα να φανώ αντάξιος των προσδοκιών σου μέχρι τώρα. Συγνώμη αν φοβήθηκα, αν λοξοδρόμησα, αν «έκανα πως δεν σε άκουγα». Το υπόσχομαι πως όσο προλαβαίνω, θα προσπαθώ να επανενωθώ με το δικό σου βλέμμα για τα πράγματα και το δικό σου όνειρο για τη ζωή.

Υπόσχομαι επίσης, πως θα σκύψω και θα προσπαθήσω να αφουγκραστώ όσα μου ψιθυρίζει η ψυχούλα που συνταξιδεύει μαζί μου. Όσο ακόμα δεν μπορεί μόνος να κουβαλήσει τη βαλιτσούλα του, θα του την κρατάω εγώ, αλλά θα την ανοίγω μόνο όταν εκείνος θέλει να βάλει κάτι μέσα.

Αγαπημένε μου Χάπι, έγινες Χάπι Daddy και το παλεύεις καλά! Ρίξε μου επιτέλους ένα χαμόγελο!

xapidaddy.blogspot.gr

http://www.themamagers.gr/

Αφήστε τα παιδιά να μάθουν πως η ευτυχία αποκτιέται με καθημερινό αγώνα

Γράφει ο Γιάννης Τζίτζης

Η μητέρα μου ξέσπασε σε αναφιλητά, όταν ένα πρωινό, γύρω στα είκοσί μου χρόνια, της ανακοίνωσα την απόφασή μου να φύγω από το σπίτι και να μείνω μόνος.

Ο πατέρας μου με …
σκυθρωπό ύφος μου έδωσε να καταλάβω πως δε θα με δεχόταν πίσω αν το έκανα. Δεν ενέδωσα στον πλάγιο εκβιασμό, ήμουν αποφασισμένος να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κλαμένο βλέμμα της μάνας, το πρωινό που μετακόμιζα. Από τη μία ήξερα πως έκανα το σωστό. Από την άλλη όμως μούδιαζα στην ιδέα της νέας προοπτικής. Εκείνο που δεν κατάλαβα ποτέ, ήταν γιατί η μητέρα έκανε τόσο μεγάλο θέμα το γεγονός πως μετακόμιζα στο δεύτερο σπίτι του κτήματος που βρισκόταν 20 μέτρα μακριά.

Για εκείνη, είτε πήγαινα στο διπλανό σπίτι, είτε σε διπλανό πλανήτη, η θλίψη ήταν ίδια. Έβλεπε ξεκάθαρα πλέον πως έκανα το πρώτο δειλό βήμα να ανοίξω τα φτερά μου και δε μπορούσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα την είχα πλέον ανάγκη. Ένας ανεξάρτητος άνδρας, θα έπαιρνε τη θέση του μικρού της που φρόντιζε και προστάτευε τόσα χρόνια. Κι αυτό την αποκαθήλωνε, εν μέρει, ως μητέρα, μηδένιζε το ρόλο της.

Ή έτσι νόμιζε.

Την πραγματική αλλαγή την ένιωσα όταν, μετά από λίγο καιρό, άφησα το νησί για να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Στη μεγάλη πόλη που πήγα και που δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ, δεν θα μου έπλενε τα ρούχα η μαμά, ούτε θα μου είχε το φαγητό στο τραπέζι. Θα έπρεπε να ρυθμίζω μόνος μου την καθημερινότητά μου, όσα θεωρούσα δεδομένα. Εκείνοι θα έπαυαν να με φροντίζουν, να με συμβουλεύουν, να μου λένε τι να κάνω…

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Αυτή ήταν η μαγική φράση: Είτε ευθέως είτε πλαγίως, οι γονείς μου, πάντα με καλή πρόθεση, έλεγχαν τη συμπεριφορά μου με λέξεις, εκφράσεις, αλλά και πλάγιες επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες. Ακόμα και με το βλέμμα με έκαναν να σταματάω όταν υπήρχε κίνδυνος να πληγωθώ, όταν έκανα κάτι που δεν θα επιδοκίμαζε ο νησιώτικος μικρόκοσμος. Μου παρείχαν μια αρρωστημένη ασφάλεια που δεν με αντιπροσώπευε.

Σε αρκετά μέρη της επαρχίας, πολλά «σόγια» λαϊκών κυρίως στρωμάτων, καταλαμβάνουν ολόκληρες συνοικίες. Στην Αθήνα, αντίστοιχα, οι «οικογενειακές πολυκατοικίες» δίνουν και παίρνουν. Λόγω της ανεπάρκειας κοινωνικών παροχών του ελληνικού κράτους, τα μέλη αυτών των οικογενειών αλληλοπροστατεύονταν και εξακολουθούν, δυστυχώς, να το κάνουν μέχρι και σήμερα από ανάγκη. Έτσι, εκτός από τους παραδοσιακούς ρόλους, καλούνται να παίξουν κι εκείνους του νοσοκόμου, του γηροκόμου, του νηπιαγωγού, του ψυχολόγου.

Αλλά δυστυχώς, μαζί με τους δυνατούς δεσμούς, φουντώνει και η εξάρτηση.

Έτσι, παράλληλα με αυτό το αξιέπαινο φαινόμενο, καλλιεργήθηκε κι εκείνο της καταπιεσμένης σκέψης και κοινωνικής συμπεριφοράς, που σε συνδυασμό με τις κακώς εννοούμενες παραδόσεις, δεν αφήνει πολλά νεότερα μέλη των οικογενειών αυτών να ανοίξουν τα φτερά τους και να τολμήσουν ή να υιοθετήσουν εύκολα οτιδήποτε νέο. Η νοοτροπία των μελών της ευρύτερης οικογένειας, σφυρηλατείται καθημερινά με ένα πανομοιότυπο αναχρονιστικό τρόπο, από τους πρεσβύτερους, που έχουν το «αλάθητο». Τα παιδιά καταπίνουν τις απορίες τους, δε συγκρούονται με το παράλογο, γίνονται παθητικοί αποδέκτες της «αυθεντίας των σοφών», επικροτώντας, έτσι, άθελά τους τη συντήρηση.

Η υπερπροστασία των παιδιών, τα καταδικάζει σε μελλοντικό διανοητικό μαρασμό. Οι γονείς εξασφαλίζοντάς τους ένα αποστειρωμένο από μικρόβια περιβάλλον, δεν λαμβάνουν υπόψιν πως τα παιδιά τους δεν θα χρησιμοποιήσουν χειρουργική μάσκα βγαίνοντας εκεί έξω. Το απαίδευτο μυαλό τους δεν θα τους βοηθήσει να διακρίνουν τα εχθρικά από τα ωφέλιμα και απαραίτητα «μικρόβια» που ολοκληρώνουν την προσωπικότητα. Και οι αμήχανοι γονείς που το γνωρίζουν καλά αυτό, δεν τολμούν να αφήσουν τα παιδιά τους, επειδή ξέρουν μέσα τους πως δεν μπορούν να σταθούν μόνα, ακόμα και με διακριτική επίβλεψη. Ακόμα και όταν φεύγουν για σπουδές για λίγα χρόνια, σε άλλη πόλη, η επιρροή τους εξακολουθεί να κάνει ζημιά.

Οι κακουχίες των περασμένων δεκαετιών, έκανε πολλούς Έλληνες να θεωρήσουν ιερό καθήκον και απόδειξη αγάπης, να μην λείψει τίποτα στα παιδιά τους. Όμως αυτή η αγάπη-μπούμερανγκ τα πνίγει, μεταλλάσσοντας τα, μελλοντικά, σε ανώριμους πολίτες, που μαθαίνουν στην ακάματη επιβίωση.

Σε κάποιες περιπτώσεις εύπορων οικογενειών, τα παιδιά σπαταλούν το πατρικό χρήμα χωρίς να κοπιάζουν για την απόκτησή του, αφού δεν τα ενθάρρυναν ποτέ οι γονείς τους να δουλέψουν, έστω έναν από τους μήνες των θερινών διακοπών του σχολείου, ώστε να μάθουν να κολυμπούν στα ρηχά, με ασφάλεια. Και να πηγαίνουν σε πιο βαθιά νερά από μόνα τους, σαν πρόκληση.

Δυστυχώς τα περισσότερα ελληνόπουλα πνίγονται από τα πολλά σωσίβια που τους τυλίγουν οι γονείς τους και περιφέρονται σαν ζόμπι διεκδικώντας δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις. Και που πολύ σύντομα θα βρεθούν αδύναμοι και θλιβεροί σε κάποια διαδήλωση για την αδικία που τους επιβάλλει ο νέος πατερούλης, που λέγεται κράτος.

Το κακό όμως, δεν σταματάει εδώ.

Έχοντας μάθει να λειτουργούν με αδύναμη κρίση, θα κληθούν να αποφασίσουν για τη χώρα τους πληγώνοντας ανεπανόρθωτα το συμπολίτη τους, με την ψήφο τους. Και ο αισχρός συνειρμός λέει πως αν η γενιά του πολυτεχνείου, που ήταν η γενιά της διανόησης, οδήγησε τη χώρα σε μια αδυσώπητη κρίση, τι επιφυλάσσει το μέλλον από τη σημερινή γενιά του I-PHONE, τη γενιά του «Γρηγορόπουλου», όπου παιδιά εύπορων οικογενειών επαναστατούν μόνο και μόνο επειδή τα έχουν όλα.

Όπου δεν υπάρχει χώρος για προσωπικά επιτεύγματα, που δεν τους επιτρέπουν να ταλαιπωρηθούν στη ζωή τους, να αγωνιστούν. Που οι γονείς τους κλείνουν γλυκά την πόρτα κρατώντας τα, όμως, μέσα. Που δεν τα αφήνουν να μάθουν από τα λάθη τους. Που τα αναγκάζουν να δημιουργήσουν δικούς τους δαίμονες ώστε να μπορέσουν να διοχετεύσουν την νεανική τους ενέργεια πολεμώντας τους.

Κάντε ένα δώρο ζωής στα παιδιά σας. Επικοινωνήστε μαζί τους, δείτε τις ανάγκες τους, βάλτε τα να δουλέψουν κάπου από νωρίς, δώστε τους τροφή για σκέψη.

Στείλτε τα να μείνουν για λίγο σε άλλες χώρες. Όχι για να γυρνάνε και να κοιτάζουν τα αξιοθέατα, αλλά να μείνουν σε οικογένειες, να δουν πως ζουν οι άνθρωποι, πώς σκέφτονται. Να καταλάβουν μια απλή αλήθεια. Πως η ανθρώπινη φύση είναι ίδια, πως υπάρχουν άπειρες νοοτροπίες, χιλιάδες απόψεις, δεκάδες όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αφήστε τα να τσαλακωθούν, να ταλαιπωρηθούν, να μάθουν πως η ευτυχία αποκτιέται με καθημερινό αγώνα. Πως το χρήμα έχει ουσιαστική αξία όταν κερδίζεται κι όχι όταν χαρίζεται.

Δώστε τους ένα μάθημα ζωής. Και όταν επιστρέψουν διώχτε τα από το σπίτι, αλλά όχι από τη ζωή σας. Βοηθήστε τα να γίνουν ώριμοι και υπεύθυνοι άνθρωποι, να είναι κύριοι του εαυτού τους και όχι να περιμένουν από εσάς τα πάντα και κατά συνέπεια αργότερα από το κράτος, κυνηγώντας τη χίμαιρα του δημοσίου.

Μην τους στερείτε το πιο όμορφο παιχνίδι που έχουν πραγματικά ανάγκη, αλλά δεν το γνωρίζουν.

Πηγή

https://www.ipaideia.gr

5 λόγοι για τους οποίους νιώθετε παγιδευμένοι και θέλετε να αποδράσετε

Γράφει η Μάγεια Τ.

Νιώθετε ασφυκτικά και πως σας βαραίνει κάποια αόρατη δύναμη. Και δεν ξέρετε το γιατί, αλλά αυτή η δύναμη είναι αμείλικτη… ότι και αν κάνετε, κουβαλάτε αυτό το βάρος μέσα σας όπου και αν πάτε.

Δεν αισθάνεστε καλά για τίποτα πλέον. Κοιτάτε τη ζωή σας, σκέφτεστε και απορείτε για το πώς δεν την νιώθετε καθόλου «δική σας». Απεγνωσμένα θέλετε να αποδράσετε, θέλετε να κάνετε κάτι… αλλά φοβάστε πως θα καταστρέψετε ότι έχετε χτίσει μέχρι τώρα.

Νομίζετε πως δεν μπορείτε να κουνηθείτε. Έχετε παραλύσει.

Όλοι μας νιώθουμε παγιδευμένοι κατά καιρούς, είτε στη δουλειά, στο σπίτι, στη γειτονιά, στα οικονομικά, στη θρησκεία, στην οικογένεια ή στις σχέσεις. Συνήθως αυτό το αίσθημα μπορεί να θεραπευτεί απλώς με το να κάνετε κάτι καινούργιο… αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο. Όταν το ότι νιώθετε παγιδευμένοι γίνεται ένα επίμονο πρόβλημα, ένα που σας κάνει να νιώθετε απελπισμένοι, τότε είναι καιρός να κοιτάξετε σοβαρά τη ζωή σας.

5 λόγοι για τους οποίους νιώθετε παγιδευμένοι

Το να νιώθετε παγιδευμένοι και ηττημένοι είναι εμπειρίες συνηθισμένες στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν άγχος και κατάθλιψη σύμφωνα με μια ψυχολογική έρευνα. Με άλλα λόγια, το να νιώθετε παγιδευμένοι μπορεί να δημιουργήσει άγχος και κατάθλιψη, τα οποία ενισχύουν ακόμα περισσότερο αυτό το αίσθημα. Κι έτσι ο κύκλος συνεχίζεται.

Αλλά η ερώτηση είναι γιατί νιώθουμε παγιδευμένοι εξ αρχής; Το άγχος και η κατάθλιψη μπορεί να προκαλούν αυτή την εμπειρία και επίσης να είναι τα υποπροϊόντα της, αλλά τι δημιουργεί το άγχος και την κατάθλιψη;

Εδώ είναι κάποιοι συνηθισμένοι ψυχολογικοί και πνευματικοί λόγοι για τους οποίους ίσως νιώθετε παγιδευμένοι:

1.Είστε παθητικοί παρά ενεργητικοί

Η παθητικότητα είναι συχνά μια συμπεριφορά που την μαθαίνουμε, την διδασκόμαστε στην παιδική ηλικία από τους γονείς, τους δασκάλους και την κοινωνία. Για παράδειγμα, η ισχυρογνωμοσύνη είναι γενικά ένα χαρακτηριστικό που αποθαρρύνεται από την κοινωνία επειδή σας κάνει λιγότερο ευάγωγο, που σημαίνει πως οι άλλοι έχουν λίγη επιρροή πάνω σας. Επομένως, στην παιδική ηλικία πολλοί από εμάς διδαχθήκαμε να είμαστε υποτακτικοί, υποχωρητικοί και υπάκουοι επειδή αυτά τα χαρακτηριστικά μας κάνουν «καλά μέλη» μιας κοινωνίας που περιστρέφεται γύρω από τον έλεγχο και την εξουσία.

Όταν ήμασταν μικροί, πόσοι από εμάς νιώσαμε δυνατοί και θαρραλέοι να υιοθετήσουμε μια ενεργή προσέγγιση για την ζωή μας και να κάνουμε ότι επιθυμούσαμε; Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν αυτό το ιδανικό (όπως οι δάσκαλοι), αλλά όσο είναι μέσα στα όρια του να κάνουμε κοινωνικά αποδεκτά πράγματα όπως το να πάμε στο πανεπιστήμιο (όπως τους άλλους), να κυνηγήσουμε τα λεφτά και μια θέση σε καλή κοινωνική τάξη (σαν τους άλλους), να παντρευτούμε και να αποκτήσουμε παιδιά (σαν τους άλλους).

Από την μια, μας ενθαρρύνουν να είμαστε «ενεργητικοί» στην ζωή μας, αλλά από την άλλη αυτή η «ενεργητικότητα» είναι μια καλυμμένη μορφή παθητικότητας, η οποία σχετίζεται με το να ακολουθήσουμε το πλήθος και να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι.

Αποτελεί έκπληξη το ότι τόσοι πολλοί από εμάς παλεύουμε με αυτό το αίσθημα παγίδευσης; Εκτός και αν έχουμε την σοφία να δούμε μέσα από τις μάταιες και ανεκπλήρωτες επιδιώξεις της κοινωνίας από μικρή ηλικία, καταλήγουμε να ακολουθήσουμε το κοπάδι και αφήνουμε τους άλλους να κανονίζουν την ζωή μας. Η παθητικότητα είναι επομένως η κύρια αιτία για το ότι νιώθουμε παγιδευμένοι και κολλημένοι σε μια ζωή που μοιάζει άδεια. Όταν είμαστε παθητικοί, κυριολεκτικά δίνουμε στους άλλους την άδεια να παίρνουν αυτοί αποφάσεις και να ορίζουν την ύπαρξη μας σε αυτόν τον πλανήτη. Όταν είμαστε παθητικοί έχουμε παραιτηθεί από την δική μας «συμμετοχή» στην ζωή, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως στην πραγματικότητα είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε μια ζωή της επιλογής μας.

Αν μόλις συνειδητοποιήσατε πως είστε παθητικοί στην ζωή, μην ανησυχείτε. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη είναι. Δεν επιλέξατε να είστε παθητικοί, απλώς είστε ψυχολογικά προγραμματισμένοι να είστε έτσι. Όμως, με αυτή την καινούργια γνώση μπορείτε να δώσετε ένα τέλος και να ξεκινήσετε συνειδητά να είστε ενεργητικοί.

2.Απλώς ξεπεράσατε την τωρινή ζωή σας

Οι άνθρωποι δεν είναι στατικά όντα. Ως ανθρώπινα όντα, συνεχώς αλλάζουμε, εξελισσόμαστε και μεταμορφωνόμαστε. Ότι δεν αλλάζει, πεθαίνει, όπως μπορούμε να δούμε αρκετά καθαρά στον κόσμο γύρω μας. Όταν τα είδη, τα οικοσυστήματα, ακόμα και οι επιχειρήσεις και οι τάσεις δεν εξελίσσονται, ξεθωριάζουν στην λήθη. Είναι η διαδικασία της εξέλιξης. Το ίδιο συμβαίνει και στους ανθρώπους: αλλάζουμε και μαθαίνουμε περισσότερα κάθε μέρα. Ίσως να μην το γνωρίζουμε συνειδητά, αλλά δεν είμαστε το ίδιο άτομο με χθες. Αναρωτηθείτε: «Είμαι όπως ήμουν ένα χρόνο πριν;» Πιθανώς, η απάντηση σας θα είναι όχι, έχετε αλλάξει! Και αυτό είναι απολύτως εντάξει!

Το ότι νιώθετε παγιδευμένοι είναι επομένως ένα προϊόν από το ότι έχετε ξεπεράσει την τωρινή ζωή σας. Ίσως δεν έχετε πολλά κοινά με τους φίλους σας, τα ενδιαφέροντα για την καριέρα σας έχουν αλλάξει ή απλώς δεν ταιριάζετε τόσο με τον σύντροφο σας πλέον. Είναι απολύτως φυσιολογικό, γιατί ως άνθρωποι τείνουμε να αλλάζουμε παθολογικά. Γινόμαστε νευρικοί και φοβόμαστε γι αυτό επειδή απεγνωσμένα θέλουμε τον έλεγχο της ζωής μας για να νιώθουμε ασφαλείς. Αλλά η αλήθεια είναι πως η αλλαγή είναι αναπόφευκτη- η αντίσταση είναι μάταιη! Όταν δεν είστε πρόθυμοι να αναβαθμίσετε τη ζωή σας, ακόμα και όταν την έχετε ξεπεράσει κατά πολύ, νιώθετε ασφυκτικά. Απλώς φανταστείτε πόσο άβολο θα ήταν να πιέζετε τον εαυτό σας μέσα στα ρούχα που φορούσατε πριν από δέκα ή είκοσι χρόνια! Ναι, μπορεί να νιώθετε λίγο άνετα… αλλά αξίζουν η άνεση και οικειότητα για το αίσθημα που νιώθετε ότι πεθαίνετε εσωτερικά; Θυμηθείτε πως είναι απολύτως φυσιολογικό να μην θέλετε να αφήσετε κάτι, έτσι να είστε ευγενικοί και συμπονετικοί με τον εαυτό σας. Δεν είναι κακό να μεγαλώσετε και να αλλάξετε. Είναι ένα δικαίωμα που το έχετε εκ γενετής.

3.Θέλετε απεγνωσμένα να ταιριάξετε και να νιώσετε «φυσιολογικοί»

Όλοι μας θέλουμε να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου. Βασικά, η επιθυμία να «ταιριάζουμε» με τους άλλους είναι βαθιά ενσωματωμένη στο DNA μας: είναι ένας βιολογικός αμυντικός μηχανικός. Αλλά έχουμε μακριά πορεία εξέλιξης και η απόδειξη είναι πως όσο περισσότερο αναγκάζουμε τον εαυτό μας να είναι «φυσιολογικός», τόσο υποφέρουμε. Η εξέλιξη, ή η ανάμειξη, μας καλεί να τιμήσουμε τις αρχικές μας ανάγκες για να μεγαλώσουμε ως είδος. Η συμμόρφωση είναι ένα παλιό πρότυπο που δεν χρειάζεται πλέον να κυνηγάμε. Βασικά, όσο περισσότερο συμμορφωνόμαστε τόσο πιο άδειοι νιώθουμε μέσα μας. Όσο προσπαθούμε να μοιάζουμε με τους άλλους, τόσο χάνουμε την επαφή με την εσωτερική φωνή μας. Όσο διαμορφώνουμε την ζωή μας για να είμαστε «κοινωνικά αποδεκτοί», τόσο περισσότερο θυσιάζουμε τις εσωτερικές αξίες, τα όνειρα, τα πιστεύω και τις επιθυμίες.

Το να προσπαθούμε να ταιριάξουμε με τους άλλους επειδή φοβόμαστε το τι θα σκεφτούν για μας, είναι η συνταγή για να υποφέρουμε. Καταλάβετε πως το να θέλετε να είστε αποδεκτοί είναι απολύτως φυσιολογικό, αλλά είναι καιρός να αναζητήσετε την αποδοχή μέσα στον εαυτό σας παρά έξω.

4.Έχετε αναλάβει πολλές ευθύνες

Οι ευθύνες είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής. Μας διδάσκουν να είμαστε ώριμοι, υπεύθυνοι, υπομονετικοί και να έχουμε ενσυναίσθηση. Αλλά μπορεί να έρθει μια στιγμή στην ζωή μας όπου έχουμε αναλάβει περισσότερες ευθύνες από όσες μπορούμε να διαχειριστούμε και αρχίζουμε να νιώθουμε παγιδευμένοι. Γιατί; Συνήθως, γεμίζουμε την ζωή μας με ανούσιες ή υπερβολικές υποχρεώσεις επειδή προσπαθούμε να ξεφύγουμε από κάτι, είτε από τον εαυτό μας, από το παρελθόν ή από κάποιο συναίσθημα που μας κυνηγά όπως την θλίψη, τον θυμό ή την κενότητα.

Αν νιώθετε παγιδευμένοι, εξετάστε προσεκτικά την ζωή σας. Έχετε αναλάβει περισσότερα από όσα αντέχετε; Γιατί; Και επιπλέον, τι μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε τον φόρτο εργασίας σας;

5.Η απώλεια της ψυχής και η έλλειψη στόχου ζωής

Πιθανώς ο μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί από εμάς υποβαλλόμαστε στο ανυπόφορο συναίσθημα του να νιώθουμε παγιδευμένοι είναι η απώλεια της ψυχής. Όταν έχουμε χάσει την επαφή με την ψυχή μας νιώθουμε την ακλόνητη αίσθηση πως «κάτι λείπει» από την ζωή μας. Αυτό το αίσθημα συνοδεύεται από την μοναξιά, την παράλυση, την κενότητα, την ανησυχία, την ευερεθιστότητα και φυσικά, την κατάθλιψη και τα άγχος.

Η απώλεια της ψυχής συμβαίνει για πολλούς λόγους όπως μια τραυματική εμπειρία ή απλώς από καταστάσεις που μας έκαναν να καταναλωθούμε από τον εγωισμό μας. Ο εγωισμός, είναι ο λανθασμένος εαυτός μας, η έννοια του «εγώ» που έχουμε μέσα στον εγκέφαλο μας. Όσο περισσότερο εξυπηρετούμε τον εγωισμό και τις επιθυμίες του, τόσο πιο άδειοι και ανεκπλήρωτοι νιώθουμε επειδή ο εγωισμός έχει εμμονή με την εξουσία και την αυτό-ικανοποίηση- κάτι που είναι εντελώς ανεκπλήρωτο. Η ψυχή μας, από την άλλη εστιάζει στην αγάπη και στην ενότητα: στο να μάθουμε πώς να αγαπάμε, να συμπεριφερόμαστε με αγάπη, να μιλάμε με αγάπη και εν τέλει να γίνουμε αγάπη. Όταν είμαστε σε επαφή με την ψυχή μας, ανακαλύπτουμε τον σκοπό την ζωή μας που μας βοηθά στο να σταματήσουμε να νιώθουμε παγιδευμένοι από τις καταστάσεις. Αρχίζουμε να νιώθουμε δυνατοί και ακούμε την φωνή της καρδιάς παρά την φωνή του μυαλού.

 

Πώς να σταματήσετε να νιώθετε παγιδευμένοι

Το ότι νιώθουμε παγιδευμένοι είναι ένας κύκλος που συνεχίζουμε εμείς: αναζητάμε όλο και περισσότερες αποδείξεις για να επιβεβαιώσουν την πεποίθηση ότι είμαστε θύματα. Για παράδειγμα, ίσως προσπαθήσουμε να σταματήσουμε να νιώθουμε παγιδευμένοι αλλά τότε, ο εσωτερικός σαμποτέρ, ίσως προσπαθήσει να κάνει κάτι για να επιστρέψουμε ξανά σε αυτή την αίσθηση. Ως αποτέλεσμα, επιβεβαιώνουμε την πεποίθηση ότι είμαστε παγιδευμένοι και επίσης αυτό-εκπληρώνουμε την προφητεία. Καταλάβετε πως το να νιώθετε παγιδευμένοι μπορεί να γίνει πολύ εθιστικός ρόλος επειδή μας κάνει να νιώθουμε σαν θύματα- και ο εγωισμός αγαπά το να νιώθει θύμα. Ειρωνικά, το να νιώθουμε σαν θύμα είναι ενδυναμωτικό επειδή ο ρόλος περιστρέφεται γύρω από το να κατηγορεί και να δικαιολογεί- και όλα αποκλίνουν από την υπευθυνότητα.

Με αυτά κατά νου, ας εξερευνήσουμε κάποιες μεθόδους που μπορούν να σας βοηθήσουν να σταματήσετε να νιώθετε παγιδευμένοι:

Αναλάβετε την ευθύνη της ζωής σας. Όπως ανέφερα, το να νιώθουμε παγιδευμένοι μπορεί να μας κάνει να υιοθετήσουμε τον ρόλο του θύματος ο οποίος αποφεύγει την υπευθυνότητα. Είναι φυσιολογικό να στεναχωριέστε για την κατάσταση σας αλλά η αυτό-λύπηση δεν σας οδηγεί πουθενά. Για να νιώσετε καλύτερα, πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη της ζωής σας, το οποίο σημαίνει να αποφασίσετε να δημιουργήσετε μια αλλαγή. Συνειδητοποιήστε πως η ευτυχία είναι αυτό που συμβαίνει όταν επιταχύνετε και διεκδικείτε την κυριότητα στη ζωή σας.

Κάντε μικρές αλλαγές κάθε μέρα. Κάντε κάτι καινούργιο κάθε μέρα. Το να προσεγγίσετε την ζωή σας διαφορετικά σιγά-σιγά θα σας βοηθήσει να επανακτήσετε την πίστη στη δύναμη σας. Σκεφτείτε τι θα θέλατε να αλλάξετε και πειραματιστείτε με νέες προσεγγίσεις.

Κάντε μια λίστα από πράγματα που δεν σας ωφελούν. Καθίστε και σκεφτείτε όλα αυτά που σας περιορίζουν. Για παράδειγμα, μπορείτε να γράψετε πράγματα όπως: να πηγαίνω σε πάρτι μετά τη δουλειά με τους συναδέλφους, οι δεσμεύσεις με παλιούς φίλους, να προσποιούμαι πως μου αρέσει ότι αρέσει και στον/στην σύντροφο μου, τα «υποχρεωτικά» γεύματα με όλο το σόι, κτλ. Με το να κάνετε σαφή αυτά που σας κάνουν δυστυχισμένους, θα σας είναι πιο εύκολο να αποδράσετε από το κλουβί που έχετε χτίσει γύρω από τη ζωή σας.

Αφήστε τους κοινωνικούς κανόνες. Με το να προσπαθείτε να είστε κοινωνικά αποδεκτοί, ξοδεύετε τόσο χρόνο, ενέργεια και χρήματα. Προσπαθήστε να κρατήσετε μόνο ότι είναι βασικό στην ζωή σας. Αν πρόκειται να δυσανασχετήσετε κάποιον, ας είναι! Αν δεν νευριάζετε κάποιον, πιθανώς δεν κάνετε κάτι σημαντικό με την ζωή σας! Ότι και αν κάνουμε, πάντα θα υπάρχει κάποιος να μας κρίνει. Να είστε θαρραλέοι και κάντε αυτό που σας κάνει χαρούμενους, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα ξεκόψετε με κάποιους ανθρώπους. Αυτοί που δεν σας υποστηρίζουν τείνουν να σας γίνονται βάρος.

Δημιουργήστε ενεργειακά εμπόδια. Επεκτείνεστε πολύ και επιβραδύνετε λόγω των πολλών υποχρεώσεων; Μάθετε πώς να παρατηρείτε τα επίπεδα της ενέργειας σας και να απομακρύνεστε όταν καταπιέζεστε. Ζωγραφίστε μια γραμμή και μην αφήσετε κανέναν να την περάσει, ούτε καν τον ίδιο σας τον εαυτό.

Να λέτε «όχι ευχαριστώ». Δεν υπάρχει τίποτα λάθος ή αγενές στο να πείτε «όχι ευχαριστώ». Ναι, ίσως προσβάλετε αρκετούς ανασφαλείς ανθρώπους, αλλά έχετε το δικαίωμα να πείτε όχι στο να κάνετε πράγματα που δεν σας ενδιαφέρουν ή που δεν πιστεύετε.

Αγκαλιάστε τον φόβο του άγνωστου. Ένας λόγος για τον οποίο μένουμε κολλημένοι στο αίσθημα παγίδευσης είναι πως φοβόμαστε το άγνωστο. Πως θα ήταν η ζωή μας αν κάναμε μια δραστική αλλαγή; Αγκαλιάστε αυτόν τον φόβο και φροντίστε τον εαυτό σας!

Θεραπεία με φυτά. Προφανώς υπάρχει μια άρνηση εδώ: η θεραπεία με φυτά λαμβάνεται καλύτερα με έναν έμπειρο σαμάνο ή με έναν θεραπευτή και θα πρέπει να αναζητήσετε επαγγελματική συμβουλή αν πάσχετε από ψυχικές ασθένειες. Αλλά μια τέτοια εμπειρία μπορεί κυριολεκτικά να αλλάξει όλη την αντίληψη σας για την ζωή. Η θεραπεία με φυτά είναι ιερή και μια βαθιά εμπειρία που μπορεί να σας βοηθήσει να αναπτύξετε καινούργιες αντιλήψεις για την ζωή, ακόμα και να θεραπεύσει αρρώστιες όπως η κατάθλιψη.

Επανασυνδεθείτε με την ψυχή σας. Η θεραπεία με φυτά είναι ένας ισχυρός και ασφαλής τρόπος για να επανασυνδεθείτε με την ψυχή σας. Ωστόσο, αν προτιμάτε άλλες μεθόδους, ίσως θα σας αρέσει να εξερευνήσετε πρακτικές όπως αναζήτηση οραμάτων, ημερολόγιο, διαλογισμός, κάθαρση, καλλιτεχνικές εκφράσεις, μουσική και άλλες εναλλακτικές μορφές θεραπείας που μπορούν να σας βοηθήσουν να αφυπνίσετε αυτή την βαθιά παρουσία μέσα σας.

awakengr.com

«Άρρωστα» με την οθόνη: 500 Ελληνόπουλα έχουν νοσηλευτεί στο Παίδων λόγω εθισμού σε ηλεκτρονικές συσκευές

Μέχρι σήμερα περιστατικά νοσηλείας παιδιών σε νοσοκομεία εξαιτίας της εξάρτησής τους από οθόνες τηλεόρασης, tablet και smartphones διαβάζαμε στα διεθνή νέα. Δυστυχώς, αυτή η θλιβερή πραγματικότητα είναι πλέον γεγονός και στη χώρα με τους ειδικούς να κρούουν το κώδωνα του κινδύνου. Τα στοιχεία είναι σοκαριστικά και οι μαρτυρίες των ειδικών είναι ενδεικτικές του πόσο πρέπει γονείς και ειδικοί να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενασχόληση των παιδιών με τις οθόνες.

Πώς η ενασχόληση με τις οθόνες γίνεται εθισμός για το παιδί

Η Ιλια Θεοτοκά, κλινική ψυχολόγος-θεραπεύτρια του Αιγινήτειου Νοσοκομείου μιλάει στο Open TV και αναφέρει ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο φανταζόμαστε «Το πρόβλημα είναι οι δραστηριότητες στο μέσο, όχι το μέσο καθ’ αυτό. Κατά βάση τα social media και τα παιχνίδια είναι αυτά που προκαλούν εθισμό, γιατί υπάρχει η άμεση ικανοποίηση, όπως π.χ. τα likes.

Μια συμπεριφορά που ικανοποιείται, τείνει να επαναλαμβάνεται. Ενεργοποιείται η ντοπαμίνη στον εγκέφαλο. Το ίδιο ισχύει και με τις χημικές ουσίες. Υπάρχουν και οι συμπεριφορικές εξαρτήσεις, που είναι ο τζόγος και η εξάρτηση από το διαδίκτυο που έχουν τα ίδια συμπτώματα στέρησης.

Υπάρχουν συμπτώματα, όταν το παιδί δεν υπακούει σ’ αυτό που λένε. Όταν δεν βάλεις όρια από νωρίς, είναι δύσκολο να πειθαρχήσουν μετά τα παιδιά. Οι γονείς δεν βάζουν όριο στα παιδιά γιατί νιώθουν ενοχές. Σε κάθε ηλικία υπάρχει διαφορετικό όριο, αν μιλάμε για ηλικίες 4-5 ετών, που χρησιμοποιεί το tablet του γονιού του.

Ακόμα κι αν δεν πάρει tablet στα 5, σημασία έχουν οι χρόνοι. Η αμερικανική παιδιατρική εταιρία έχει ορίσει τους χρόνους που θα πρέπει τα παιδιά να είναι μπροστά από μία οθόνη. Το θέμα είναι ότι ο γονιός πρέπει να ορίσει στο παιδί, χρόνο καθημερινά, μία ώρα την ημέρα, 2 ώρες το σαββατοκύριακο το πολύ. Οι γονείς πρέπει να εκπαιδευτούν. Το ότι δεν μπορούν οι γονείς να βάλουν όρια, είναι θέμα δικό τους. Η εφηβεία είναι αργά να βάλεις όρια. Τα βάζεις από νωρίς και τα τηρείς. Τα όρια κάνουν τα παιδιά πιο ευτυχισμένα και πιο υγιή».

Νοσοκομείο Παίδων:  500 παιδιά έχουν νοσηλευτεί για απεξάρτηση από τις οθόνες

Ο Μανώλης Παπασάββας, διοικητής του Παίδων Αγία Σοφία-Αγλαΐα Κυριακού, μίλησε στο OPEN για το πρόβλημα που αντιμετωπίζεται σε ειδική μονάδα του νοσοκομείου και ανέδειξε τα συγκλονιστικά ποσοστά που αποδεικνύουν ότι τα Ελλήνοπουλα έχουν άμεση σχέση εξάρτησης με τις οθόνες.

«Από το 2007 ξεκίνησε η μονάδα. Πάνω από 500 έφηβοι έχουν προσέλθει στην μονάδα. Γίνεται εξατομικευμένη προσέγγιση σχετικά με την προβληματική χρήση του διαδικτύου. Μας έρχονται παιδιά από 3-4 ετών μέχρι την ηλικία των 16 ετών.

Πρόσφατη έρευνα έχει δείξει ότι σε παιδιά ηλικίας 5-12 το 78% χρησιμοποιεί το ίντερνετ, ενώ το ποσοστό πηγαίνει στο 90% σε ηλικίες παιδιών 10-12 ετών. Τα παιδιά έχουν εθιστεί στη χρήση διαδικτύου, παίζουν παιχνίδια ως το ξημέρωμα, ζουν απομονωμένα, κλείνονται στον εαυτό τους, δεν έχουν φίλους, παρουσιάζουν φοβίες...».

Γονείς, το νου σας!

Ο κ. Παπασάββας κάνει έκκληση στους γονείς «...με το που διαπιστώσουν ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν πολλές ώρες το ίντερνετ, να καλέσουν αμέσως βοήθεια. Να μας καλέσουν, παρέχουμε συμβουλευτικές προτάσεις».

https://www.infokids.gr/