Της Χρύσας Λεϊμονή.
Πόσο εύκολο είναι, άραγε, στη σημερινή εποχή να κυνηγάς τα όνειρα σου;
Με μία γρήγορη, ανιχνευτική ματιά, βλέπεις παντού τριγύρω σου ανθρώπους με τσακισμένα φτερά και σβησμένες ελπίδες, με κατακρεουργημένα σχέδια και αυταπάτες.
Το θέαμα είναι αποκρουστικό. Νιώθεις την παγωμάρα στο πετσί σου.
Σε πιάνει απελπισία.
Τα μάτια σου θολώνουν, μαζί και το μυαλό.
Γιατί το μέλλον φαντάζει τόσο σκοτεινό και άραχνο;
Που πήγαν τα φωτεινά παραδείγματα προς μίμηση;
Γιατί χάθηκε το κίνητρο, το μεράκι και η όρεξη;
Η δημιουργικότητα έφτασε στα τάρταρα, καταστρατηγήθηκε.
Η φαντασία μας εγκατέλειψε από καιρό.
Η μιζέρια, τα παράπονα, και οι καταστροφολογίες μας χτύπησαν την πόρτα.
Και εμείς δυστυχώς τους ανοίξαμε. Σαν χείμαρρος μας έπνιξαν και μας τράβηξαν στον πάτο. Τότε ήταν που ο μεγαλύτερος μας εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Εμείς του το επιτρέψαμε.
Τότε ήταν που μισήσαμε τον εαυτό μας, που αποπροσανατολιστήκαμε για τα καλά, που χαντακωθήκαμε, που συμβιβαστήκαμε μα κυρίως μας υποτιμήσαμε.
Το χαμόγελο έπαψε πια να ομορφαίνει την καθημερινότητα μας. Όλα έχουν μπει στον αυτόματο πια και μείς εκτελούμε ενέργειες σαν άψυχα ρομπότ που κανείς ποτέ δεν ρώτησε τι πραγματικά επιθυμήσαμε, λαχταρίσαμε και ονειρευτήκαμε.
Άτιμο πράγμα τα όνειρα.
Μεγάλη απογοήτευση, η μη επίτευξή τους.
Για αυτό να τα κυνηγάς. Μόνο τότε, θα λάμψει ξανά το πρόσωπο σου. Μόνο τότε θα νιώσεις και πάλι ευτυχία. Όταν παλέψεις για όσα ονειρεύτηκες για σένα, για την ζωή σου, για τους δικούς σου ανθρώπους, για το μέλλον σου.
Τα όνειρα αυτά είναι δικά σου και μόνο δικά σου. Κανείς δεν μπορεί να σου τα στερήσει. Κανείς εκτός από σένα τον ίδιο.
Να κυνηγάς τα όνειρα σου, λοιπόν, και να θυμάσαι πως μπορεί να υπάρχουν μέρες που να νιώθεις σαν το κουτί της Πανδώρας να άνοιξε λες και όλα τα δεινά του κόσμου ήρθαν και να έκατσαν πάνω σου, όμως ένα τελευταίο δώρο, έμεινε και πάντα θα μένει στο κουτί, και αυτό δεν είναι άλλο από την ελπίδα. Την ελπίδα πως μια μέρα ότι ονειρεύτηκες θα γίνει πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου