Σε πήρα τηλέφωνο να έρθεις σπίτι μου σήμερα γιατί ένιωθα ότι θα καταρρεύσω. Δε δίστασες να πεις ναι, θα ερχόσουν αμέσως μόλις τέλειωνε το πλυντήριο που είχες ήδη βάλει. Και ήρθες με μεσημεριανό για μένα και για τα αγόρια. Μόνο και μόνο η παρουσία σου με έκανε να χαλαρώσω και να αρχίσω και πάλι να αναπνέω. Γιατί νιώθω τέτοια ασφάλεια όταν είσαι δίπλα;
Είμαι 31 και ακόμα νιώθω την ανάγκη να τρέξω σε σένα μερικές φορές. Πάντα ξέρεις τι να πεις για να με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Είσαι η μόνη που ακούει όλα αυτά που δεν λέω και βλέπει όλα αυτά που προσπαθώ να κρύψω.
Νιώθω ότι είμαι επιτέλους εδώ, στη δική σου θέση. Στις δύσκoλες στιγμές, συνειδητοποιώ ότι αυτό έκανες κι εσύ για μένα. Μερικές μέρες νιώθω ότι κανείς δεν με ακούει. Κανείς δε με βλέπει. Μερικές φορές νιώθω ότι δίνω και δίνω, αλλά μου ζητάνε να δώσω ακόμα περισσότερα. Και κανείς δεν το προσέχει. Ο σύζυγός μου με κάνει άθελά του να αισθάνομαι ότι αυτό που κάνω δεν είναι τόσο σημαντικό όσο αυτό που κάνει εκείνος, γιατί δεν έχω τίποτα να δείξω στο τέλος της ημέρας. Το σπίτι είναι ακόμα ακατάστατο. Ο νεροχύτης είναι και πάλι γεμάτος. Το πάτωμα του μπάνιου είναι γεμάτο νερά και υγρές πετσέτες και ούτε η ίδια μπορώ να θυμηθώ τι έκανα τις τελευταίες 14 ώρες.
Μερικές φορές νιώθω ότι είσαι η μόνη που βλέπει τι κάνω. Ότι είσαι η μόνη που καταλαβαίνει πόσο από τον εαυτό μου δίνω και πόση αγάπη δίνω.
Κάποιες από αυτές τις στιγμές που δίνω, μου έρχονται φλασμπακ από εσένα που έδινες σε μένα. Όπως τις φορές που δεν τρώω σταφύλια, έτσι ώστε να τα φάνε τα αγόρια γιατί ξέρω πόσο τους αρέσουν. Θυμάμαι ότι πάντοτε υπήρχαν σταφύλια για μένα καθώς μεγάλωνα. Δεν ξέρω αν σου άρεσαν ή όχι, αλλά υπέθετα ότι δεν σου άρεσαν γιατί ποτέ δεν τα έτρωγες. Ακόμα και τώρα με προτρέπεις να φάω το τελευταίο από οτιδήποτε υπάρχει, εσύ «δεν το θέλεις». Πάντοτε σε πίστευα, μέχρι που έγινα μητέρα. Τώρα ξέρω ότι μου το δίνεις ακόμα κι αν το θέλεις, γιατί προτιμάς να το φάει το παιδί σου.
Τις στιγμές που κάνω θυσίες, συνειδητοποιώ πόσα πολλά θυσίασες εσύ για μένα. Όλη μέρα ακούω τις ιστορίες των άλλων, τα ενθουσιώδη τους νέα και τα επιτεύγματά τους. Βλέπω κάστρα από Lego, πηδήματα από σκαλιά και κλωτσιές Καράτε στον αέρα. Βλέπω να σκαρφαλώνουν δέντρα και να ανεβαίνουν τσουλήθρες από την ανάποδη. Μου ζητάνε να βλέπω και να ακούω τι κάνουν οι άλλοι και ακόμα κι όταν όλοι είναι στα κρεβάτια τους, έχω ελάχιστο χρόνο να θυμηθώ εμένα.
Μερικές φορές νιώθω ότι κάνω κι εγώ το ίδιο σε σένα. Σε παίρνω τηλέφωνο και αρχίζω να μιλάω ακατάπαυστα, για όλα αυτά που θέλω να σου πω για τη ζωή μου. Είσαι η μόνη που ακούει προσκετικά κάθε μου λέξη και ενθουσιάζεται για μένα όσο κανείς άλλος. Ή τουλάχιστον έτσι με κάνεις να αισθάνομαι. Όταν κλείνουμε το τηλέφωνο συχνά συνειδητοποιώ ότι ποτέ δε σε ρώτησα τι κάνεις εσύ.
Είσαι το ασφαλές μου λιμάνι. Με φροντίζεις ως μαμά ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνω. Με κάνεις να αισθάνομαι ξεχωριστή, ότι κάποιος με ακούει. Και ποτέ δεν το είχα εκτιμήσει αυτό μέχρι σήμερα που νιώθω ότι έρχομαι τελευταία, που είμαι από την απέναντι όχθη, που είμαι εγώ το ασφαλές λιμάνι για κάποιον άλλον.
Νόμιζα ότι είχα σταματήσει να σε χρειάζομαι πριν από καιρό, ότι περπατούσα σε νέα μονοπάτια στα οποία δεν είχες ποτέ περπατήσει. Και με άφησες να το πιστεύω. Σε όλη τη διαδρομή με παρακολουθούσες όμως διακριτικά και ήσουν πάντα δίπλα μου να με βοηθήσεις να σηκωθώ αν έπεφτα, όπως όταν ήμουν μικρό παιδί. Το να σου πω ευχαριστώ, είναι πολύ λίγο, αλλά θέλω να σου πω ότι τώρα σε καταλαβαίνω. Σε καταλαβαίνω όλη τη μέρα, στις σκοτεινότερες στιγμές μου αλλά και στις πιο χαρούμενες καθώς κοιτάζω τα πρόσωπα των παιδιών μου. Καταλαβαίνω πόσα θυσίασες και πόσο αγάπησες. Επιτέλους το καταλαβαίνω, μαμά.
της Jessica Dimas, από την Huffington Post
Photo by Christos Loufopoulos
Photo by Christos Loufopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου