Η αγάπη βλέπει παντού την ομορφιά, ακόμη και στις ατέλειες

Της Ματίνας Σταθάκη.

Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα οχτώ αν θυμάμαι καλά, είχε έρθει ένα αγόρι και μου πρόσφερε μια άσπρη μαργαρίτα, μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και εξαφανίστηκε.

Έμεινα σαστισμένη να το κοιτάζω τη στιγμή που απομακρυνόταν.

Μόνο ύστερα από λίγο, όταν ήδη ήταν αρκετά μακριά, φώναξα:

-Γιατί;

-Γιατί είσαι όμορφη! ήταν η απάντηση που πήρα από μακριά.

Και αμέσως είπα:

-Δεν είμαι όμορφη. Δεν είμαι καθόλου όμορφη. Κάποιο λάθος κάνεις. Εγώ έχω δυο ελιές στο πρόσωπο, μεγάλα μάτια, στραβά πόδια και μια μύτη ψηλομύτικη. Δεν είμαι όμορφη σου λέω. Τι σου αρέσει σε μένα δηλαδή;

Απάντηση δεν πήρα φυσικά γιατί το αγόρι ήταν ήδη αρκετά μακριά για να με ακούσει. Εξάλλου πιο πολύ σε εμένα το έλεγα παρά στο αγόρι με την άσπρη μαργαρίτα. Σε εμένα το έλεγα που δεν πίστευα πως κάποιος με έβλεπε όμορφη. Σε εμένα που πίστευα ότι οι μικρές ατέλειες δεν μπορούν με τίποτα να με κάνουν όμορφη. Μόνο άσχημη μπορούσαν να με κάνουν.

Εκείνο το αγόρι κάθε φορά που με έβλεπε μου έδινε ένα φιλί και μια άσπρη μαργαρίτα. Και πάντα, μα πάντα, έτρεχε μακριά μου. Δεν πρόλαβα ποτέ να του πω ούτε ευχαριστώ. Βέβαια, δεν ξέρω… ακόμα κι αν είχα τον χρόνο θα του έλεγα; Αφού δεν πίστευα πως τα έδινε σε εμένα.

Κάθε φορά εγώ πίστευα ότι τα δίνει σε λάθος κορίτσι. Αλλά μάζευα όλες τις μαργαρίτες και τις έκρυβα στις σελίδες του παιδικού μου ημερολόγιου. Και αργότερα του εφηβικού.

Κάποια στιγμή σταμάτησα να βλέπω αυτό το αγόρι. Και μαζί σταμάτησαν και τα φιλιά στο μάγουλο και οι άσπρες μαργαρίτες.

Ήταν η εποχή που ξεκίνησαν τα φιλιά στο στόμα και τα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Έγινε όμως εκείνη η άσπρη μαργαρίτα το σύμβολο της μετέπειτα εφηβικής και ενήλικης αγάπης.

Αυτό που περίμενα από κάθε άντρα να προσφέρει: ένα φιλί και μια άσπρη μαργαρίτα.

Μέσα σε ένα φιλί να κρύβεται όλη η αθωότητα της αγάπης. Αυτό ήθελα, αυτό περίμενα.

Τι πιο ωραίο από το να σε αγαπούν αθώα; Τι πιο ωραίο από το να σε ερωτεύονται με έναν τρόπο παιδικό;

Πολλοί με είδαν όμορφη. Πολλοί με είπαν όμορφη.

Πολλοί μου πρόσφεραν λουλούδια. Κόκκινα του πάθους.

Αλλά εγώ πάντα θυμόμουν εκείνο το αγόρι.

Τώρα, γυναίκα πια, σκέφτομαι πως ακόμα αυτό θέλω. Ένα αγόρι να έρθει να μου δώσει ένα φιλί στο μάγουλο και μια άσπρη μαργαρίτα.

Τώρα πια ξέρω. Δε θα ρωτήσω το γιατί. Δε θα πιστέψω πως τα δίνει σε λάθος κορίτσι. Τώρα πια ξέρω, η αγάπη δε λαθεύει, η αγάπη βλέπει παντού την ομορφιά. Και η ομορφιά κρύβεται σε εκείνες τις μικρές ατέλειες.

Τώρα πια δε χρειάζεται να κρύβω τις μαργαρίτες.

Τώρα πια ξέρω και δε θα αφήσω το αγόρι να τρέξει μακριά μου.

Ένα φιλί και μια άσπρη μαργαρίτα ζητάω…

αναπνοές