Δεν είμαι τέλειος, μανούλα....

Μαμά, δεν είμαι τέλειος. Άσε με, σε παρακαλώ, να είμαι ο εαυτός μου.

Της Γεωργίας Ανδριώτου.

Μαμά, το ξέρω ότι μ’ αγαπάς. Ποτέ δεν αμφισβήτησα την αγάπη σου.

Ακόμα και τις φορές εκείνες που με μαλώνεις, ξέρω ότι η καρδιά σου είναι γεμάτη στοργή και τρυφερότητα για μένα.

Προσπαθείς να μου προσφέρεις όλα αυτά που έχω ανάγκη, ίσως και περισσότερα ακόμα. Είσαι πάντα δίπλα μου όταν σε χρειάζομαι και το χάδι σου είναι η πιο γλυκιά μου μυρωδιά.

Πολλές φορές, όμως, με βαραίνουν τα δικά σου όνειρα. Αυτό είναι το μόνο παράπονο που έχω από σένα.

Θέλεις να είμαι ο καλύτερος σε όλα. 

Στο σχολείο, στις ξένες γλώσσες, στον αθλητισμό. Μου βάζεις τις φωνές, με κάνεις να αμφισβητώ τις ικανότητές μου, να ντρέπομαι για τις αποτυχίες μου και να νιώθω ότι δεν μπορώ να φτάσω τα άλλα παιδιά με τα οποία με συγκρίνεις.

Προσπαθώ, όμως, μαμά. Προσπαθώ πολύ. Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.

Δεν είμαι τέλειος, μανούλα. Κανένας δεν είναι τέλειος, αλλά είμαστε όλοι όμορφα διαφορετικοί. 

Αυτό μάς λένε οι δάσκαλοί μας στο σχολείο. Ούτε εσύ είσαι τέλεια, μαμά.Κάνεις κι εσύ λάθη και μου ζητάς πολλές φορές συγνώμη. Για μένα, όμως, είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμου.

Άσε με, σε παρακαλώ, να είμαι ο εαυτός μου. 

Δε μπορώ να είμαι ο καλύτερος σε όλα ούτε μπορώ να γίνω εγώ αυτό που εσύ δεν μπόρεσες. Δε θέλω να κουβαλήσω τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα, μαμά. Είναι βαριά για τους δικούς μου ώμους.

Θέλω απλά να με αγαπάς γι’ αυτό που είμαι. 

Γι’ αυτό που εσύ με διαμόρφωσες. Ένα παιδί μεγαλωμένο με την αγάπη και την τρυφερότητά σου, με τα δάκρυα και το χάδι σου.

Ένα παιδί που δεν είναι τέλειο, αλλά είναι μοναδικό και ξεχωριστό στα δικά σου μόνο μάτια.

αναπνοές

Πώς αλλάζει η ψυχολογία μας την άνοιξη: Πράγματα που δεν ήξερες

H άνοιξη είναι η εποχή που ταυτίζεται με την ψυχική ευεξία και ψυχολογική ανάταση. Oι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν ότι αισθάνονται καλύτερα αυτή τη συγκεκριμένη εποχή του χρόνου και συχνά περιγράφουν ότι είναι σαν να βγήκαν από μια «χειμερία ψυχολογική νάρκη». Aν όμως ερωτηθούν, τί ακριβώς είναι αυτό που προκαλεί την ευχάριστη ψυχολογική κατάσταση, θα δώσουν ποικίλες απαντήσεις, πιθανότατα διαφορετικές μεταξύ τους.

Όμως, σύγχρονες ψυχολογικές έρευνες έρχονται να μας διαβεβαιώσουν ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, ή μια άλλη διάσταση που δεν τη συμπεριλαμβάνουμε απαραιτήτως ή πρωτίστως στους λόγους, για τους οποίους νιώθουμε ευχάριστα την άνοιξη.

Tο ζεύγος Kaplan, διδάκτορες ψυχολογίας, είναι πρωτοπόροι στα αποκαλούμενα «επανορθωτικά περιβάλλοντα» και μελετούν την επίδραση της φύσης στην ψυχική και διανοητική υγεία του ανθρώπου, στις κοινωνικές του σχέσεις, ακόμα και στη φυσική του υγεία. Oι επιστήμονες αυτοί τονίζουν τη σημασία του φυσικού περιβάλλοντος για την ψυχική υγεία του ατόμου. Στη σφαίρα των ενδιαφερόντων τους, εμπίπτουν τα παραπάνω και μάλιστα συνεργάζονται με αρχιτέκτονες, διακοσμητές εσωτερικών χώρων και πολεοδόμους για να κατασκευάσουν «υγιεινούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους».

Aλλά πως ακριβώς μας ξεκουράζει το φυσικό περιβάλλον και ποιά είναι η επιστημονική βάση εκφράσεων όπως το πράσινο που ξεκουράζει το μάτι ή η θέα της θάλλασσας που είναι χαλαρωτική». Kαταρχήν, πρέπει να ξεκινήσουμε από την ιδέα ότι υπάρχουν δύο είδη προσοχής, η «κατευθυνόμενη προσοχή» και το «μάγεμα», ή αυτό το διάπλατο άνοιγμα των ματιών – μεταφορικά και κυριολεκτικά – μπροστά σε κάτι νέο και αξιοπρόσεχτο. Oι δόκτορες Kaplan τονίζουν ότι όταν χρησιμοποιούμε κατά κόρον το πρώτο είδος προσοχής, όπως για παράδειγμα όταν εργαζόμαστε και πρέπει να προσέχουμε την οθόνη του κομπιούτερ, τα χαρτιά ή τα κουμπιά μπροστά μας, παθαίνουμε «κούραση της κατευθυνόμενης προσοχής», επειδή η προσοχή αυτή είναι συνεχόμενη και προκαλεί μια διανοητική ένταση και εγρήγορση. Tο αποτέλεσμα. Eίναι γνωστό σε όλους μετά από μια δύσκολη μέρα εργασίας, εκνευρισμός, νοητική αφαίρεση και τάση να δρούμε γρήγορα και παρορμητικά προκειμένου να τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα. Όταν όμως έχουμε έναν περιβάλλοντα χώρο όπου η προσοχή γίνεται αυτόματη, η διανοητική ένταση μειώνεται και αυτή. H έμφυτη μαγεία της φύσης αποσπά την ανθρώπινη προσοχή αυτόματα και μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να ξεφύγει από τη συσσωρευμένη διανοητική ένταση και κούραση, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα εμφανές όταν υπάρχουν αλλαγές στη φύση, όπως το πρασίνισμα και άνθισμα διάφορων φυτών ή μετά από διακοπές.

περιβόλι την άνοιξη Claude Monet 1886

O Δρ. Hartig του πανεπιστημίου της Oυπσάλα στη Σουηδία μάλιστα, σχεδίασε μια έρευνα για να δείξει και με μετρήσιμα αποτελέσματα ακριβώς αυτό. Έτσι, έδωσε σε μία ομάδα εθελοντών μια σειρά από τεστ κατευθυνόμενης προσοχής με σκοπό να τους προκαλέσει κούραση της κατευθυνόμενης προσοχής. Στη συνέχεια χώρισε τους εθελοντές σε τρεις υποομάδες: η μία έκανε βόλτα σε ένα γειτονικό πάρκο, η άλλη μέσα στην πόλη και η τρίτη έμεινε μέσα διαβάζοντας και ακούγοντας απαλή μουσική. Σαράντα λεπτά αργότερα δόθηκε ένα δακτυλογραφημένο κείμενο σε όλους τους εθελοντές και τους ζητήθηκε να βρουν τα λάθη (έργο που απαιτεί κατευθυνόμενη προσοχή). Oι εθελοντές που ήταν στην ομάδα που περπάτησε στο πάρκο έκαναν πολύ καλύτερη δουλειά από τις άλλες δύο ομάδες και μάλιστα ανέφεραν λιγότερο εκνευρισμό και περισσότερα θετικά συναισθήματα.

Tί γίνεται όμως με τα παιδιά; Σαφώς και η έκθεσή τους στη φύση, τους προσφέρει περισσότερη ενέργεια και αυξημένη τάση προσοχής στο σχολείο. Eρευνητικά δεδομένα επιβεβαιώνουν ότι ακόμα και ελάχιστο πράσινο (σαν αυτό που βρίσκουμε στις αυλές σχολείων της πρωτεύουσας, με υποτυπώδες γκαζόν και ένα δυό δεντράκια) είναι αρκετά για να βοηθήσει τα παιδιά στη συγκέντρωση της προσοχής τους. Σε κάτι που υπερτερούμε όμως ως εκπαιδευτικό σύστημα, και σε συνδυασμό με την έκθεση των παιδιών σε αυτό το έστω και λίγο πράσινο, είναι ο θεσμός του διαλείμματος μετά από κάθε μάθημα, που δίνει αυτή τη διανοητική ανάπαυλα και βοηθά στην αυξημένη προσοχή στο επόμενο μάθημα.

Eπομένως, αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερες διακοπές στη φύση ή βόλτες σε πάρκο; Δυστυχώς όχι, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι οποίοι διαβεβαιώνουν ότι για να απολαύσουμε τα παλινορθωτικά αποτελέσματα της φύσης δεν χρειάζονται ριζικές αλλαγές στη ζωή μας. Aκόμα και μια ματιά στις γλάστρες στο μπαλκόνι ή σε φωτογραφίες με φυσικά τοπία στους τοίχους του γραφείου είναι αρκετά για να μας δημιουργήσουν μια ευχάριστη διάθεση και να μας κάνουν πιο θετικούς απέναντι στη δουλειά μας και τους πελάτες που πιθανόν εξυπηρετούμε. Mια σχετικά πρόσφατη αμερικανική τάση θέλει τους ψυχολόγους να συνεργάζονται με αρχιτέκτονες και διακοσμητές εσωτερικών χώρων ώστε να μπορέσουν να θέσουν σε εφαρμογή τις αρχές του παλινορθωτικού περιβάλλοντος στο χώρο του σπιτιού και της εργασίας. Έτσι, δίνοντας μια φυσική χροιά σε εσωτερικούς χώρους (όχι μόνο με την τοποθέτηση φυτών, αλλά και με σχέδια και υλικά που θυμίζουν φύση) γίνεται μια προσπάθεια να μεταφέρει το άτομο στους ζωτικούς του χώρους τα θετικά αποτελέσματα που του προσφέρει η φύση.

_______________________

   Πηγή: boro.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η αγάπη βλέπει παντού την ομορφιά, ακόμη και στις ατέλειες

Της Ματίνας Σταθάκη.

Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα οχτώ αν θυμάμαι καλά, είχε έρθει ένα αγόρι και μου πρόσφερε μια άσπρη μαργαρίτα, μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και εξαφανίστηκε.

Έμεινα σαστισμένη να το κοιτάζω τη στιγμή που απομακρυνόταν.

Μόνο ύστερα από λίγο, όταν ήδη ήταν αρκετά μακριά, φώναξα:

-Γιατί;

-Γιατί είσαι όμορφη! ήταν η απάντηση που πήρα από μακριά.

Και αμέσως είπα:

-Δεν είμαι όμορφη. Δεν είμαι καθόλου όμορφη. Κάποιο λάθος κάνεις. Εγώ έχω δυο ελιές στο πρόσωπο, μεγάλα μάτια, στραβά πόδια και μια μύτη ψηλομύτικη. Δεν είμαι όμορφη σου λέω. Τι σου αρέσει σε μένα δηλαδή;

Απάντηση δεν πήρα φυσικά γιατί το αγόρι ήταν ήδη αρκετά μακριά για να με ακούσει. Εξάλλου πιο πολύ σε εμένα το έλεγα παρά στο αγόρι με την άσπρη μαργαρίτα. Σε εμένα το έλεγα που δεν πίστευα πως κάποιος με έβλεπε όμορφη. Σε εμένα που πίστευα ότι οι μικρές ατέλειες δεν μπορούν με τίποτα να με κάνουν όμορφη. Μόνο άσχημη μπορούσαν να με κάνουν.

Εκείνο το αγόρι κάθε φορά που με έβλεπε μου έδινε ένα φιλί και μια άσπρη μαργαρίτα. Και πάντα, μα πάντα, έτρεχε μακριά μου. Δεν πρόλαβα ποτέ να του πω ούτε ευχαριστώ. Βέβαια, δεν ξέρω… ακόμα κι αν είχα τον χρόνο θα του έλεγα; Αφού δεν πίστευα πως τα έδινε σε εμένα.

Κάθε φορά εγώ πίστευα ότι τα δίνει σε λάθος κορίτσι. Αλλά μάζευα όλες τις μαργαρίτες και τις έκρυβα στις σελίδες του παιδικού μου ημερολόγιου. Και αργότερα του εφηβικού.

Κάποια στιγμή σταμάτησα να βλέπω αυτό το αγόρι. Και μαζί σταμάτησαν και τα φιλιά στο μάγουλο και οι άσπρες μαργαρίτες.

Ήταν η εποχή που ξεκίνησαν τα φιλιά στο στόμα και τα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Έγινε όμως εκείνη η άσπρη μαργαρίτα το σύμβολο της μετέπειτα εφηβικής και ενήλικης αγάπης.

Αυτό που περίμενα από κάθε άντρα να προσφέρει: ένα φιλί και μια άσπρη μαργαρίτα.

Μέσα σε ένα φιλί να κρύβεται όλη η αθωότητα της αγάπης. Αυτό ήθελα, αυτό περίμενα.

Τι πιο ωραίο από το να σε αγαπούν αθώα; Τι πιο ωραίο από το να σε ερωτεύονται με έναν τρόπο παιδικό;

Πολλοί με είδαν όμορφη. Πολλοί με είπαν όμορφη.

Πολλοί μου πρόσφεραν λουλούδια. Κόκκινα του πάθους.

Αλλά εγώ πάντα θυμόμουν εκείνο το αγόρι.

Τώρα, γυναίκα πια, σκέφτομαι πως ακόμα αυτό θέλω. Ένα αγόρι να έρθει να μου δώσει ένα φιλί στο μάγουλο και μια άσπρη μαργαρίτα.

Τώρα πια ξέρω. Δε θα ρωτήσω το γιατί. Δε θα πιστέψω πως τα δίνει σε λάθος κορίτσι. Τώρα πια ξέρω, η αγάπη δε λαθεύει, η αγάπη βλέπει παντού την ομορφιά. Και η ομορφιά κρύβεται σε εκείνες τις μικρές ατέλειες.

Τώρα πια δε χρειάζεται να κρύβω τις μαργαρίτες.

Τώρα πια ξέρω και δε θα αφήσω το αγόρι να τρέξει μακριά μου.

Ένα φιλί και μια άσπρη μαργαρίτα ζητάω…

αναπνοές

Τα ακάλεστα παιδιά των πάρτι – είναι κι αυτό μια μορφή βίας

 Από The Mamagers Team

Εϊναι αυτά τα παιδιά που συνήθως κάθονται στα τελευταία θρανία. Όχι για να κρυφτούν από τον δάσκαλο, αλλά για να γλιτώσουν από τα υποτιμητικά μάτια των μαθητών τους. Εϊναι αυτά που ποτέ δεν θα γίνουν η «ψυχή της παρέας», που δεν λένε τα καλύτερα αστεία, που δεν κάνουν αταξίες – όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί φοβούνται. Είναι τα πιο λιγομίλητα, τα πιο εσωστρεφή, ζουν σε έναν δικό τους, μαγικό κόσμο και όποτε έχουν προσπαθήσει να τον μοιραστούν με άλλους, έχουν πληγωθεί. Ο εσωτερικός τους ήλιος έχει συννεφιάσει και τα λουλούδια της καρδιάς τους έχουν τσαλαπατηθεί. Από τότε έχουν υψώσει τείχη για να προστατευτούν και όχι να απομονωθούν. Ωστόσο, έχουν πάθει, ό,τι παθαίνει κάποιος που υψώνει τείχη. Μένει μόνος του πίσω από αυτά και κλειδώνει τους άλλους, που κατά βάθος τους λαχταρά, απ’ έξω.

Ένα τέτοιο παιδί είναι και το δικό μου. Όπως κάθε γονέας μπορώ να βρω χίλιους λόγους για να δικαιολογήσω αυτή την ατολμία του, την «δειλία» του ή την έμφυτη ντροπαλότητά του. Αναφέρομαι σε λόγους για τους οποίους σίγουρα ευθύνομαι εγώ και όχι μόνο η ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Θα μπορούσα να πω ακόμα, ότι φταίνε οι άλλοι που δεν είναι τόσο ευαίσθητοι, που δεν δίνουν μια ακόμα ευκαιρία στο παιδί μου, αλλά ούτε αυτό με ικανοποιεί σαν δικαιολογία – άλλωστε ποτέ δεν πίστευα ότι για όλα τα δεινά μου φταίνε πάντα οι άλλοι.

Έχω προσπαθήσει να τον ενθαρρύνω να κάνει παρέα με άλλα παιδιά, να είναι πιο ανοικτός στους ανθρώπους ωθώντας τον σε δραστηριότητες, αθλήματα, εκδρομές και δεν τα πάει άσχημα, ωστόσο έχει ακόμα δρόμο. Κι εγώ μαζί του.

Πριν λίγες μέρες γύρισε απο το σχολείο με πληγωμένο βλέμμα. Έπιανες στον αέρα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Μεταξύ φαγητού και ανάλαφρων συζητήσεων, χωρίς να τον πιέσω κατάφερα να εκμαιεύσω ότι κάποιος συμμαθητής του έκανε πάρτι και ήταν ο μοναδικός που δεν κάλεσε από τα αγόρια. Η θλίψη του, η απόρριψη που βίωσε ήταν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια, όμως γέμισα τα μάτια μου με δάκρυα γιατί πραγματικά δεν ήξερα πώς να το χειριστώ.

Έβλεπα πως το παιδί μου, όσο συνεσταλμένο κι αν είναι, επιθυμούσε διακαώς να πάει σε αυτο το πάρτι και αν μη τι άλλο αυτό το έβρισκα γενναίο. Γενναίο γιατί δεν είναι λίγο να ρισκάρεις να εκτεθείς σε έναν κύκλο παιδιών που ξέρεις ότι σε έχουν απορρίψει. Ήθελε όμως να ξαναπροσπαθήσει, να ενταχθεί στην παρέα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο εκτός σχολείου. Σε ένα σπίτι όπου η χαρούμενη μουσική, τα λαχταριστά σνακ και η διάθεση για παιχνίδι που ξεχειλίζει θα αποτελούσαν τις ιδανικές συνθήκες για να ξαναπροσπαθήσει. Η απόρριψη αυτή του έκοψε τα φτερά. Γιατί αυτή η απόρριψη αποτελεί μια μορφή βίας, απλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν γι’ αυτό.

Αν και πιστεύω ότι δεν πρέπει οι γονείς να μπλέκονται στα ζητήματα των παιδιών μεταξύ τους, αποφάσισα να μιλήσω με τη μητέρα του αγοριού που έκανε το πάρτι. Από ιδίαν πείρα ήξερα πως οι γονείς δεν γνωρίζουν πάντα όλα τα παιδιά μιας τάξης – εγώ τουλάχιστον δεν τα ξέρω όλα με τα ονόματά τους. Βρήκα διακριτικά το τηλέφωνό της από το σχολείο και αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί της.


Όπως ήταν ανεμενόμενο, η συγκεκριμένη μητέρα δεν είχε ιδέα ότι το μόνο ακάλεστο παιδί ήταν ο γιος μου. Της μίλησα για την ιδιαιτερότητα του παιδιού μου, της εξήγησα πόσο πληγωμένος αισθανόταν και της ζήτησα να με βοηθήσει.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είπε στο παιδί της και δεν ρώτησα να μάθω. Αυτό που ξέρω είναι ότι την επόμενη μέρα ο 8χρονος γιος μου έλαβε μια πρόσκληση για το περιβόητο πάρτυ. Αυτό που ξέρω ακόμα είναι πως στο πάρτυ κέρδισε σε αυτοσχέδιο διαγωνισμό χορού και όλοι εντυπωσιάστηκαν με τις χορευτικές κινήσεις του – που είχε ξεσηκώσει από το youtube και πως έκανε καινούριους φίλους. Ή μάλλον έδωσε την ευκαιρία στον εαυτό του και τους άλλους να ξαναγνωριστούν.

Και τέλος, αυτό που δεν ήξερα και έμαθα είναι ότι πρέπει να ζητάμε βοήθεια. Μην διστάζετε. Υπάρχουν γονείς εκεί έξω που «νιώθουν», που ακούν, που συμμερίζονται. Αυτή η άγνωστη μητέρα έδωσε στο παιδί μου μια μοναδική ευκαιρία. Του άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και το βοήθησε να «ανθίσει» μέσα σε ένα απόγευμα. Και την ευχαριστώ.

Για την Ουρανία

Λητώ Αρώνη – αναγνώστρια του themamagers

http://www.themamagers.gr

Γιατί οι σύγχρονες σχέσεις είναι τόσο εύθραυστες

Οι σχέσεις σήμερα είναι σίγουρα πιο περίπλοκες και εύθραυστες από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Δείτε παρακάτω, 11 λόγους που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε γιατί συμβαίνει αυτό.

1. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι Συχνά, δεν είμαστε προετοιμασμένοι να συμβιβαστούμε, να θυσιάσουμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε άνευ όρων. Δεν μπορούμε να περιμένουμε, γιατί τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα. Δεν αφήνουμε τα συναισθήματά μας να ωριμάσουν και συχνά βάζουμε χρονικά όρια σε αυτά που πρέπει να αισθανόμαστε.

2. Συγχέουμε την αγάπη με άλλα συναισθήματα Πολλές φορές θέλουμε να συναντάμε ανθρώπους που θα έρθουν μαζί μας σινεμά ή σε ένα κλαμπ και όχι ανθρώπους που μπορούν να μας καταλάβουν και να μας υποστηρίξουν στις μεγάλες στεναχώριες μας. Δεν θέλουμε να είναι βαρετή η ζωή μας και γι’ αυτό επιλέγουμε ανθρώπους που μπορούν να μετατρέψουν την ζωή μας σε περιπέτεια. Αλλά δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για αλλαγές που έρχονται αναπόφευκτα, μετά από ένα διάστημα ρομαντικής αγάπης και αμοιβαίων συναισθημάτων.

3. Κολλάμε σε ένα τέλμα Μετά από ένα διάστημα, δεν έχουμε χρόνο και χώρο για την αγάπη, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι κυνηγώντας υλικά οφέλη.

4.Θέλουμε άμεσα αποτελέσματα Όταν ερωτευόμαστε, θέλουμε οι σχέσεις μας να είναι ώριμες από την αρχή. Ωστόσο, αυτή η ωριμότητα και η αμοιβαία κατανόηση μπορεί να έρθει μόνο μετά από χρόνια κοινής ζωής. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, πιστεύουν ότι δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψουν χρόνο και υπομονή, ακόμα και σε ζητήματα αγάπης.

5. Προτιμάμε να σπαταλάμε την δύναμή μας Οι περισσότεροι προτιμούν να περάσουν μια ώρα με 100 διαφορετικούς ανθρώπους, παρά μια μέρα με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Σήμερα, είναι πολύ δημοφιλής η νοοτροπία του απλά να συναντάμε ανθρώπους, παρά να τους γνωρίζουμε καλύτερα. Είμαστε άπληστοι και θέλουμε όλα να γίνονται πολύ γρήγορα. Ξεκινάμε σχέσεις και τις τελειώνουμε μόλις βρεθεί ένας “καλύτερος” υποψήφιος.

6. Εξαρτόμαστε από την τεχνολογία Η τεχνολογία μας έχει φέρει πιο κοντά. Είμαστε τόσο κοντά, που καμιά φορά δυσκολευόμαστε να ανασάνουμε. Μηνύματα, φωνητικά μηνύματα, τσατ και βιντεοκλήσεις, έχουν αντικαταστήσει την πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία. Δεν θέλουμε πια να περνάμε χρόνο μαζί, αφού ξέρουμε ήδη τα πάντα ο ένας για τον άλλον.

7.  Δεν μπορούμε να μείνουμε σε ένα μέρος για πολύ Πιστεύουμε ότι δεν είμαστε προορισμένοι για να κάνουμε σχέσεις και η ιδέα μιας μόνιμης σχέσης μας τρομάζει. Δεν αφιερώνουμε πια την ζωή μας σε έναν άνθρωπο και αποφεύγουμε οτιδήποτε μόνιμο.

8. Έχουμε γίνει “σεξουαλικά απελευθερωμένοι” Η γενιά μας έχει ξεχωρίσει το σεξ από την αγάπη. Σήμερα, οι άνθρωποι πρώτα έχουν σεξουαλικές επαφές και μετά αποφασίζουν αν θέλουν να έχουν σχέση. Το σεξ εκτός γάμου είναι φυσιολογικό και πράγματα όπως “φίλοι με προνόμια” και “ελεύθερες σχέσεις”, έχουν γίνει μέρος της σύγχρονης ζωής.

9. Στηριζόμαστε πολύ συχνά στη λογική Λίγοι άνθρωποι από τις νεότερες γενιές μπορούν να αγαπήσουν με όλη τους την καρδιά και να ξεπεράσουν δυσκολίες, όπως ο χρόνος και η απόσταση.

10. Φοβόμαστε πολλά πράγματα Φοβόμαστε τις καινούργιες σχέσεις, τις απογοητεύσεις, τις συναισθηματικές πληγές και τις πληγωμένες καρδιές. Γι’ αυτό δεν αφήνουμε άλλους ανθρώπους να μας πλησιάσουν. Χτίζουμε τοίχους γύρω από τον εαυτό μας και μερικές φορές αυτοί οι τοίχοι δεν μας αφήνουν να δούμε την ζωή, όπως είναι πραγματικά.

11.Δεν εκτιμάμε πια τις σχέσεις Πλέον, δεν σημαίνει κάτι το να αφήσουμε έναν άνθρωπο που αγαπάμε, να φύγει. Είμαστε πολύ απογοητευμένοι από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν.

_______________________

   Πηγή: tilestwra.com, mensxp.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ο δάσκαλος έχει τη δύναμη να δώσει φτερά σε ένα παιδί. Αρκεί να προσέξει την ψυχή του..

Ο Νίκος κάθεται σιωπηλός στην τάξη.. Η παρουσία του απουσία..”Δεν τραβάει .. Δεν διαβάζει “λέει  συχνά  πια  ο δάσκαλος στους γονείς του και εκείνοι αρχίζουν να ντρέπονται που ο μικρός δεν τα καταφέρνει..

Μα τον Νίκο δεν τον σηκώνει ο δάσκαλος να πει μάθημα και εκείνος εδώ και καιρό δεν τολμάει να σηκώσει το χέρι του. Αν το κάνει οι άλλοι θα τον κοροϊδέψουν.. Ο δάσκαλος θα του φωνάξει και για άλλη μια φορά θα του πει: “Να διαβάζεις Νίκο. Πάλι αδιάβαστος ήρθες”..Και το παιδί βουλιάζει όλο και πιο πολύ σε χαμένα γνωστικά αντικείμενα που δεν μπορεί να κατανοήσει. Η Σταυριανή κοιτά σαν χαμένη. Ακόμα συλλαβίζει και ας πάει Ε τάξη, αργεί να αντιγράψει και δεν μπορεί να ακολουθήσει την τάξη…Προέρχεται από οικογένεια που τα παιδιά τη χαρακτηρίζουν ¨φτωχή”. Μένει σε ένα σπίτι έξω από την πόλη, χωρίς άλλα  παιδιά στην οικογένεια, χωρίς φίλους και οι γονείς της γεωργοί στηρίζονται από την σύνταξη του παππού που μένει μαζί τους. Τα ρούχα της φθαρμένα, παλιά αλλά καθαρά είναι αδύνατο να  συναγωνιστούν τα ρούχα των συμμαθητριών της. Δυο κορίτσια την κάνουν  παρέα μα και αυτή δεν θέλει ελεημοσύνη. Ετσι νιώθει.. Έχει κλειστεί στον εαυτό της και πια δεν μιλάει και δεν χαμογελάει.. Μα κανείς δεν το βλέπει.

Η Σταυριανή απλά περιθωριοποιήθηκε. Ο Χρήστος και ο Πάνος “σκοτώνονται” συνεχώς. Ο ένας αντιμετωπίζει ως αντίπαλο τον άλλο. Πρώτοι σε όλα θέλουν να είναι.. Στα μαθήματα, στους φίλους, στις σκανταλιές, στα πειράγματα.. Μόνο που τα πειράγματά τους πολλές φορές είναι επικίνδυνα. Ποιος να τολμήσει να τα βάλει μαζί τους; Συνέχεια βρίσκονται έξω από το γραφείο του Διευθυντή και οι γονείς πάντα δίπλα να προσπαθούν να καταλάβουν τι τρέχει..” Η τάξη αυτή είναι ανάγωγη και κακομαθημένα όλα τα παιδιά”, “Δεν είναι τάξη αυτή..Είναι βάσανο”.. “Δύσκολη τάξη για το δάσκαλο που θα τα πάρει. Πρέπει να έχει Άγιο για να τη βγάλει καθαρή”.    Και ένας  δάσκαλος ή μια δασκάλα αναλαμβάνει την τάξη, του  χτυπάνε φιλικά την πλάτη..”Άντε και καλό κουράγιο..¨Και εκείνος ξεκινά..Δεν βιάζεται. Τα μαθήματα μπορούν να περιμένουν λίγο.. Ξέρει εξάλλου τι έχει σημασία για τα παιδιά. Γνωρίζεται μαζί τους. Παρατηρεί την ώρα που διδάσκει. Περπατάει ανάμεσα στα παιδιά και δίνει ευκαιρίες σε όλα να μιλήσουν.. Ξεχωρίζουν από μακριά οι μαθητές που ήταν οι πιο δημοφιλείς και ..αγαπημένα παιδιά για μαθητές και δασκάλους.. Ο Νίκος κρύβεται μα ο δάσκαλος τολμά να του κάνει μια ερώτηση. Καταλαβαίνει πως ο Νίκος δεν μπορεί να κατανοήσει τι τον ρώτησε. Απλοποιεί την ερώτηση. Τον υποβοηθά κιόλας. Πετάγονται οι  μαθητές να συμπληρώσουν. Κάποιοι γελούν. Και σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά.. Σταματάει την εξέταση.. Σοβαρεύει..

Αφήνει το βιβλίο και όρθιος στην μέση της τάξης στρέφει το βλέμμα του σε έναν έναν τους μαθητές.. Δεν κοροϊδεύει κανείς μαθητή του, δεν έχει κανείς δικαίωμα να προσβάλλει τον άλλο επειδή “δεν ξέρει”. Μιλάει για τα αισθήματα αυτού του παιδιού, για το πως νιώθει το παιδί, δίνει δικά του παραδείγματα, βάζει ένα “αστέρι” της τάξης να νιώσει όπως νιώθει ο Νίκος..Χρειάζεται τρόπος και κόπος να καταλάβουν τα παιδιά.. Χρειάζεται δουλειά να μάθουν να νιώθουν τι σημαίνει μαθησιακές δυσκολίες και πως νιώθει ένα παιδί όταν δεν το αποδέχονται.. Ο δάσκαλος βοηθά το Νίκο αλλά και τα άλλα τα παιδιά. Το Νίκο ώστε  να ενταχθεί στην τάξη και τους  συμμαθητές του να  τον αποδεχτούν. Κάνει ομάδες, εντάσσει το Νίκο, δίνει εργασίες, χρησιμοποιεί χρώματα για να επισημαίνει ο Νίκος τα βασικά, κάνει  ερωτήσεις, δείχνει εικόνες, κάνει σχεδιαγράμματα, υπογραμμίζει, συζητά με το Νίκο και επειδή διαφαίνεται πως οι μαθησιακές του δυσκολίες δείχνουν πιθανή δυσλεξία τον απαλλάσσει από τα γραπτά. Πλέον ο Νίκος και χωρίς χαρτί από το ΚΕΔΔΥ  εξετάζεται προφορικά στις ίδιες ερωτήσεις με τα παιδιά. Πάνω από όλα το παιδί και όχι τα χαρτιά. Και πραγματικά ο Νίκος “φορτσάρει”. Ο γονείς το βλέπουν. Ο Νίκος άλλαξε. Έχει πια αυτοπεποίθηση. Μα ο δάσκαλος δεν μένει μόνο στο μάθημα. Δίνει ευκαιρίες για να εργαστούν σε διάφορες εργασίες και αποκαλύπτεται μπροστά τους ένα μικρό ταλέντο στη φωτογραφία. Και αυτό το ταλέντο δεν μένει ανεκμετάλλευτο έτσι  οργανώνεται στο τέλος της χρονιάς ένας διαγωνισμός φωτογραφίας για όλο το σχολείο και ο Νίκος με τη βοήθεια που του παρέχει παραδίδει  μαθήματα για το διαγωνισμό..

Ο μικρός μαθητής πια, έχει τις ίδιες ευκαιρίες και ας μη περάσει ο δρόμος του από το Πανεπιστήμιο.. Το μέλλον κανείς όμως  δεν το ξέρει. Μα αυτός σήμερα  είναι πια  ένα χαρούμενο παιδί. Η Σταυριανή είναι ένα παιδί που μεγαλώνει μοναχικά. Στερημένα .. Δεν έχει τις ίδιες παραστάσεις με τους συμμαθητές της.. Κάποιοι οριοθέτησαν το παιδί ως παιδί  με οριακή  νοημοσύνη.. Μα πως μπορείς να το λες όταν δεν ξέρεις; Όταν δεν ξέρεις το σπίτι του, το χώρο του; Το πως ζει; Ίσως είναι αργά για παρέμβαση μα η Σταυριανή το μόνο της μειονέκτημα είναι το ότι δεν έχει εμπειρίες, δεν έχει φίλους, παρέες..Ο δάσκαλος  βλέπει πως προσπαθεί. Σίγουρα δεν θα μπορέσει να καλύψει όλα τα κενά της.. Αλλά είναι παιδί που μπορεί με τη βοήθειά του να καλύψει κάποια απόσταση. Συζητά με τους μαθητές..Κάποιοι πραγματικά κοιτούν τη Σταυριανή με μια “κατώτερη” ματιά. Κάποιοι άλλοι όμως απλά δεν ήξεραν.. Δεν προσβάλλει το παιδί. Φέρνει απλά στο τμήμα μια ιστορία, μια ταινία και μετά συζητούν..

Η ενσυναίσθηση πάλι γίνεται μέσο για να πλησιάσουν την Σταυριανή.. Αποφασίζουν οι μαθητές να τη βοηθήσουν. Κάθονται μαζί της κάθε μέρα και άλλος. Της δείχνουν τα μαθήματα. Τη βοηθούν σε ό,τι δεν καταλαβαίνει. Οι δικές της ασκήσεις είναι διαφορετικές πιο κοντά στις δικές της παραστάσεις μα το θέμα είναι ότι αυτό που πρέπει να παρουσιαστεί παρουσιάζεται..Ακόμα και το συντακτικό και η γραμματική παρουσιάζονται μέσα από παραδείγματα από τη δική της ζωή. Διαβάζουν παραμύθια στο χώρο της βιβλιοθήκης και η Σταυριανή τα αφηγείται στην τάξη και τα ζωγραφίζει. ΑΠΛΆ μεν αλλά τα ζωγραφίζει.. Δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο αλλά τουλάχιστον πια δεν είναι μόνη. Μια φορά κάθε βδομάδα μετά τη συνεννόηση του δασκάλου πρώτα με τους γονείς της Σταυριανής και μετά με τους άλλους γονείς, μένει στο σπίτι των κοριτσιών που είναι φίλες της.. Δεν είναι πια μόνη..Το μέλλον της κανείς δεν το ξέρει. Αλλά για τη Σταυριανή πια το ότι την αποδέχονται είναι το πιο σημαντικό. Για αυτό είναι ευτυχισμένη.

Η τάξη του Χρήστου και του Πάνου είναι η πιο ζωηρή. Όλοι να μιλήσουν, όλοι να ναι πρώτοι, όλοι να κάνουν το δικό τους. Σκοτωμοί, παρεξηγήσεις, προβλήματα ..Και ο Θεός βοηθός.”Είναι από τις τάξεις που κάνεις το Σταυρό σου και περιμένεις πότε θα πάνε στο..Γυμνάσιο(???)”(αυτό λέγεται από πολλούς. Είτε γονείς, είτε από  όσους εμπλέκονται με την τάξη) Είπαμε πρώτα τα παιδιά κάτι υπάρχει για να ναι τόσο ζωηροί..Πρέπει   ο δάσκαλος να κάνει   ένα πλάνο..Να βρεθεί ένας τρόπος να ελεγχθεί η κατάσταση πριν τραυματιστεί κανείς. Πρώτο σχέδιο.. Εφημερία.. Ο κάθε εκπαιδευτικός  έχει εφημερία κάθε βδομάδα. Και ο δάσκαλος εξηγεί στα παιδιά τι σημαίνει εφημερία. Και ήρθε η ώρα να βάλει τη φαντασία στη μέση. Περνάει  στους μαθητές του  πως είναι κάτι σαν..δύναμη SWATT που σημαίνει ¨Ομάδα άμεσης επέμβασης σε προβλήματα”. Και έτσι τους κάνει..βοηθούς “ελέγχου”. Κάθε φορά που έχει εφημερία, αναλαμβάνουν και οι δυναμικοί μαθητές του τα “δικά τους πόστα”. Άλλοι στις πόρτες, άλλοι στις εξώπορτες, άλλοι στους διαδρόμους..

Υπάρχει καθηκοντολόγιο και κάθε φορά επαναλαμβάνεται η ίδια εντολή: “Εσείς απλά εντοπίζετε το πρόβλημα και ενημερώνετε πως αν συνεχίσουν αυτό που κάνουν (κυρίως διαπληκτισμούς) θα ενημερώσετε τους εκπαιδευτικούς εφημερίας”. Ο Πάνος και ο Χρήστος είναι σε κάθε μία από τις δύο πόρτες..Απλά σταματούν τους μαθητές να ανεβαίνουν στις τάξεις. Την επόμενη βδομάδα ο δάσκαλος τους έχει μαζί στην …περιπολία. Το καλύτερο είναι να τους φέρει κοντά με αυτό τον τρόπο καθώς συζητούν ήρεμα. Δεν τους αντιμετωπίζει ως ..δημιουργούς φασαρίας αλλά ως μαθητές με ανησυχίες…Την επόμενη είναι μόνο οι δυο τους. Παρεμβαίνουν στους μαθητές που διαπληκτίζονται και τον φωνάζουν όταν έχουν θέμα συνέχισης της παραβατικής συμπεριφοράς των μαθητών…Το σχέδιο “εφημερία” αποδίδει καθώς τα δύο παιδιά συνεργάζονται. Όσο για την “φασαρία” της τάξης αυτή μετατρέπεται σε δημιουργικότητα. Μαθήματα προς διδασκαλία παρουσιάζονται από τα παιδιά προγράμματα για την βία επίσης και για κάθε παγκόσμια ημέρα. Ομάδες αντι-bulling αναλαμβάνουν  να εξηγήσουν στους μικρότερους τι δεν πρέπει να κάνουν μέσα σε αυτούς και ο Πάνος και ο Χρήστος  που έχουν αλλάξει.

Ο Πάνος πια έχει μάθει να μετράει μέχρι το 10 πριν ξεσπάσει και πολλές φορές χρησιμοποιεί μια ελαστική μικρή   μπάλα εκτόνωσης που κρύβει μέσα στα χέρια του. Τον βοηθάει  όχι μόνο να μη θυμώνει εύκολα, αλλά και να συγκεντρώνεται περισσότερη ώρα..Τώρα πια βοηθά και ως μαθηματικό μυαλό τους υπόλοιπους. Από την άλλη  ο Χρήστος αναλαμβάνει να βοηθάει  στα μαθήματα της γλώσσας και να οργανώνει ομάδες και επιτέλους κάθονται μαζί. Βέβαια κάποιες φορές διαπληκτίζονται αλλά το παρελθόν δεν μοιάζει με το παρόν…Αυτή η τάξη έχει ακόμα φασαρία. Ο δάσκαλος κάθε μέρα βγαίνει… “κουφός” από τις φωνές τους και με πονοκέφαλο από τις ερωτήσεις τους αλλά πια  η “φασαρία” έχει μετατραπεί σε δημιουργικότητα και κάτι μοναδικό συμβαίνει!!! Τα παιδιά επιτέλους παίζουν μαζί. Έχουν γίνει ομάδα. Μη μου πείτε ότι σε όλους μας  δεν έχει τύχει μια τέτοια τάξη, ή δεν είχατε τέτοιους μαθητές. Το θέμα είναι ο δάσκαλος να ναι εκεί. Λίγο ψυχολόγος, λίγο εφευρέτης, λίγο θεωρητικός, πολύ πρακτικός, πάντα υπομονετικός και πάνω από όλα δημιουργικός σε όλα τα επίπεδα.

Η γνώση δεν έχει σημασία όταν οι μαθητές μας έχουν άλλα να αντιμετωπίσουν και κυρίως  τον εαυτό τους. Πρέπει κάποια παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και κάποια άλλα να τιθασεύσουν τον εγωισμό τους για να μπορέσει ο δάσκαλος και οι μαθητές να λειτουργήσουν ως ομάδα για να προχωρήσουν στη γόνιμη γνώση ..Πρέπει ο δάσκαλος να μπορεί να αναγνωρίζει τις ιδιαιτερότητες, να στηρίζει αλλά και να βοηθάει το κάθε παιδί ανάλογα με ό,τι αυτό κουβαλάει στην πλατούλα του από το περιβάλλον του, αλλά και ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Να κοιτάξει να βγάλει προς τα έξω τα καλά στοιχεία και να τιθασεύσει τα αρνητικά.. Καικάθε παιδί που ο δάσκαλος θα βοηθήσει, κάποια στιγμή στο μέλλον το παιδί αυτό θα καταφέρει πολλά περισσότερα από όσα του πρόσδιδε ο περίγυρός του. Ο δάσκαλος έχει τη δύναμη να δώσει φτερά σε ένα παιδί. Αρκεί να προσέξει την ψυχή του..

 Βασιλική Μηρτσέκη

Εκπαιδευτικός

http://www.infokids.gr

Να χτίσεις άνθρωπο δυνατό κ ευαίσθητο

Αντιγόνη Συμεωνίδου 

Να χτίσεις δυνατό άνθρωπο αλλά και ευαίσθητο. Να καλλιεργήσεις την αγάπη του μικρού ανθρώπου για την ύπαρξη του,  μέσα από την αγάπη που έχει νιώσει από τους γονείς του.

Να δημιουργήσεις κίνητρο για την ζωή του μέσα από το βίωμα του. Το βίωμα του να είναι ότι και ίδιος έχει νιώσει ότι για εσάς – τους γονείς- είναι μια δημιουργία.

Να βάλεις το λιθαράκι για μια υγιή αίσθηση του εαυτού που θέλει να βλέπει μόνο την αλήθεια, να θέλει να ψάχνει την αλήθεια του γιατί δεν την φοβάται.

Να δημιουργήσεις μια ανάγκη στον μικρό άνθρωπο να θέλει να πολλαπλασιάζει την αγάπη που έχει νιώσει γιατί γνωρίζει ότι μόνο η αγάπη δημιουργεί σχέσεις.

Να ενθαρρύνεις τον μικρό άνθρωπο να μην φοβάται να εκφράζει τα συναισθήματα του, να μπορεί να επικοινωνεί την ψυχή του και να ακούει την καρδιά του.

Να είσαι εκεί για όλα για να μπορεί μετά στην ζωή του να ζει σε όλα, σε όλη την γκάμα συναισθημάτων που χρωματίζουν τον καμβά της ζωής του.

Μην βάζετε τα παιδιά σας σε γυάλα κ αποφύγετε την υπέρ-προστασία

H βιωματική εμπειρία της Προστασίας από τους γονείς ( πρώτα από την μητέρα και αργότερα από τον πατέρα) είναι έμφυτη ανάγκη του κάθε ανθρώπου. Για την μητέρα ξεκινάει από την περίοδο της κύησης και η μορφή που παίρνει είναι το ” Μητρικό Ένστικτο”, που είναι έκφραση της ανάγκης για σύνδεση και επικοινωνία με το αγέννητο πλάσμα της.
Μετά την γέννηση του μικρού ανθρώπου αποτελεί το πρώτο βήμα για την Πραγμάτωση της καινούργιας βιωματικής εμπειρίας που είναι η μητρότητα. Η μητρότητα προστατεύεται από την πατρότητα και γεννιούνται οι γονείς.
Το παιδί την βιώνει ως εσωτερίκευση των βασικών μορφών στην ζωή του και η εσωτερίκευση “χρωματίζεται” με την αίσθηση της ψυχικής ασφάλειας. Επίσης είναι ένα πολύ ισχυρό όπλο απέναντι στην διαχείριση των ματαιώσεων.
Η προστασία δεν περιέχει επιβολή ή κυριαρχία επάνω στο παιδί.
Η υπερπροστασία όμως είναι άλλη ιστορία. Είναι ένα πολύ σκληρό κέλυφος στην ψυχή των γονιών που έχει ως σκοπό να τους προστατεύσει από τις δικές τους ανασφάλειες μέσα από την επιβολή και την κυριαρχία επάνω στο παιδί τους. Η Προστασία περιέχει την αλήθεια, ενώ η υπερπροστασία μια εσωτερική ανάγκη προσκόλλησης που ξεκινάει από την μητέρα ή τον πατέρα και Προβάλλεται στο παιδί.
Η έννοια υπέρ δείχνει μια υπερβολή, μια ανάγκη να καπακώσει φόβους και άγχος του γονιού, μια μόνιμη κατάσταση ψυχικού πένθους που φυλακίζει την ψυχή του παιδιού στον φόβο και στον θυμό.

Διαβάστε επίσης: Να κάνεις οικογένεια όταν δε θα ‘χεις απωθημένα

Ένα παιδί χρειάζεται να μπορεί να νιώθει ελεύθερο να πέσει, να σηκωθεί, να τρέξει, να μυρίσει, να γευτεί, να αηδιάσει, να γελάσει, να κλάψει, να νιώσει, να κυλιστεί, να λερωθεί, να ρισκάρει, να μάθει να επιλύει προβλήματα ζωής, να παίρνει αποφάσεις, να είναι ευαίσθητο, να συναισθάνεται. Να βιώνει και να μαθαίνει. Να υπάρχει, να ζει και να εξελίσσεται. Να ματαιώνεται και να το ξεπερνά. Να βιώνει κάθε συναίσθημα και να ξέρει ότι υπάρχει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων. Η υπερπροστασία το καπακώνει και κόβει την συναισθηματική εξέλιξη. Κόβει, δημιουργεί έλλειμα και καθήλωση. Στερεί από το παιδί κυριολεκτικό και μεταφορικό οξυγόνο.

Κ ποτέ μην αρνείστε την αγκαλιά σας στο παιδί σας.

Ποτέ, μα ποτέ μην αρνείστε την αγκαλιά σας στο παιδί σας όταν την ζητάει. Να την δίνετε απλόχερα, να την προσφέρετε με όλη την ψυχή σας..Eίναι από τις πιο όμορφες μορφές αγάπης, είναι έκφραση ψυχικής σύνδεσης που ανακουφίζει σε βιωματικές εμπειρίες που έχουν “χρωματιστεί” με ανασφάλεια, φόβο ή άγχος και εκπληρώνει την τόσο βαθιά ανθρώπινη ανάγκη της μη-λεκτικής επαφής μέσα από το σώμα μας…”αφήνει” το παιδί να μπει στην εσωτερική διαδικασία του να βιώνει “δύσκολα” συναισθήματα αλλά ταυτόχρονα του προσφέρει μια αίσθηση “στέγης” και έτσι το βοηθάει να μην τα φοβάται…να μην τα απωθεί…αλλά να τα αναγνωρίζει και να τα βιώνει.

Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος-Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.

Πηγή: antigonisimeonidou.wordpress.com

https://www.timesnews.gr

Γιατί πρέπει να διαβάζουμε βιβλία…

• Γιατί σαν την μυρωδιά από φρεσκοαγορασμένο βιβλίο δεν υπάρχει, ίσως να συγκρίνεται με αυτή του φρέσκο-ψημένου ψωμιού…

• Γιατί διαβάζοντας βιβλία δημιουργούμε μια προσωπική βιβλιοθήκη που περιγράφει και εμάς αλλά και τις φάσεις που έχουμε περάσει στη ζωή μας.

• Γιατί καλλιεργούμε την φαντασία μας!  Oι εικόνες που είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε με το μυαλό μας δεν συγκρίνονται με καμία ταινία του Hollywood.

• Γιατί με ένα βιβλίο δεν μπορείς να είσαι παθητικός θεατής όπως με μια ταινία, ή το διαβάζεις και είσαι απόλυτα εκεί ή όχι.

• Γιατί «ένα βιβλίο είναι ένας καλός φίλος» σύμφωνα με τον Ζακ – Ανρί Μπερναρντέν ντε Σεν Πιερ, για άλλους είναι ο σκύλος.

• Γιατί «Η ανάγνωση των καλών βιβλίων είναι σαν τη συνομιλία με τους τελειότερους ανθρώπους του παρελθόντος». (Ρενέ Ντεκάρτ)

• Γιατί ερχόμαστε κοντά με άτομα (τους συγγραφείς) και μοιραζόμαστε στιγμές μαζί τους.

• Γιατί πάντα φανταζόμουνα, όπως και ο Χορχέ Λούις Μπόρχες,  ότι ο Παράδεισος θα είναι ένα είδος βιβλιοθήκης άρα όσοι κατευθυνθούν  προς τα εκεί θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένοι.

• Γιατί όταν διαβάζουμε η μοναξιά δεν υπάρχει

• Γιατί όλοι έχουμε την ανάγκη να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα που και που…

• Γιατί  στην ψηφιακή μας εποχή η διαδικασία του να ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο, να έχει σημάδια από τον καφέ σου και να βαραίνει στη τσάντα σου είναι συνήθειες που σε λίγο καιρό θα αναπολούμε.

• Γιατί διαβάζοντας σχηματίζουμε ένα μέρος της προσωπικότητας μας.

• Γιατί  είναι σαν να ζούμε μια άλλη ζωή χωρίς τα πραγματικά της ρίσκα.

• Γιατί  το αίσθημα που νιώθεις όταν διαβάζεις την τελευταία σελίδα του βιβλίου που σου έκανε παρέα το τελευταίο διάστημα  είναι σαν να αποχαιρετάς έναν φίλο που φεύγει στο εξωτερικό. Θα σου λείπει αλλά δεν θα τον ξεχάσεις.

 Πηγή: storybox.gr

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Οι άλλοι αντικατοπτρίζουν αυτό που είμαστε

Ο αρχικός προγραμματισμός [ενός παιδιού] είναι δύο ειδών: άμεση διδασκαλία και παραδειγματική επιρροή. Ωστόσο αυτά τα δύο δεν ταιριάζουν πάντα, εφόσον είναι εύκολο να πεις σε κάποιον τι να κάνει, τι είναι σωστό και τι λάθος, αλλά πολύ δύσκολο να εφαρμόσεις αυτές τις θεωρίες στην καθημερινή πράξη. Είμαστε όλοι υποκριτές, σε κάποιο βαθμό, και απέχουμε από το να βάλουμε σε εφαρμογή αυτά που κηρύσσουμε, όσο και αν το προσπαθούμε και όσο και αν διαμαρτυρόμαστε για το αντίθετο.

Παρόλα αυτά, δεν είναι οι πράξεις των γονέων ή οι διδαχές τους αυτές που μας επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά, αλλά οι διάφοροι τρόποι αντίδρασής μας στην συμπεριφορά τους και την μεταχείρισή τους προς εμάς. Ή τους αντιγράψαμε, ή επαναστατήσαμε εναντίον τους, όμως καθώς καμία από τις δύο επιλογές δεν επιτρέπει στον αληθινό εαυτό να εκδηλωθεί, είναι πολύ σημαντικό να δούμε αυτές τις αντιδράσεις πιο καθαρά και να προσπαθήσουμε να τις καταλάβουμε, έτσι ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε κάτω από την ψεύτικη πρόσοψη των δανεικών απόψεων. Μόνο τότε θα μπορέσουμε συνειδητά να αποφασίσουμε ποια χαρακτηριστικά έχουν αξία και πρέπει να διατηρηθούν και ποια πρέπει να εγκαταλειφθούν.

Οι αντιδράσεις μάς οδηγούν απ’ευθείας σε αξιολογικές κρίσεις: αυτό που βλέπουμε ή βιώνουμε είτε μας αρέσει, είτε όχι.  Εάν είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο ότι, όταν κρίνουμε τους άλλους με ισχυρή συναισθηματική ένταση, λειτουργεί μια από δύο εναλλακτικές. Η κριτική μας προς τους άλλους μπορεί να αποτελεί προβολή δικών μας λαθών, τα οποία δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Είναι πολύ ευκολότερο να κατακρίνουμε κάποιον άλλον επειδή είναι εγωιστής, ανέντιμος, αγενής, ή εγωκεντρικός, παρά να παραδεχθούμε ότι έχουμε και εμείς τα ίδια ελαττώματα.  Όσο περισσότερη συναισθηματική ένταση έχει η κριτική μας, τόσο πιο πιθανό είναι να είμαστε και εμείς ένοχοι για τα ίδια λάθη ή τις αδυναμίες.  Η αιτία γι’ αυτό είναι ότι είμαστε πολύ κοντά στις δικές μας αδυναμίες και είτε δεν τις βλέπουμε, είτε είμαστε πολύ τεμπέληδες για να τις παραδεχθούμε και να τις διορθώσουμε.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη, κρυφή και μάλλον ανεπαίσθητη αιτία για το λόγο που επικρίνουμε τους άλλους, η οποία συχνά παραβλέπεται. Αυτές οι πράξεις ή τα χαρακτηριστικά των άλλων για τα οποία διαφωνούμε μπορεί να είναι  μεγεθυμένα παραδείγματα αυτών ακριβώς των ιδιοτήτων που μας λείπουν, που είτε φοβόμαστε είτε ντρεπόμαστε να εκφράσουμε και που πρέπει να αναπτύξουμε στον εαυτό μας για να αποκτήσουμε περισσότερη ισορροπία.  Αισθανόμαστε ένοχοι και ανεπαρκείς, οπότε επικρίνουμε εκείνους που είναι ελεύθεροι να εκφραστούν με ένα ορισμένο, αν και συχνά κραυγαλέο τρόπο, αντί να αναπτύξουμε και εμείς αυτές τις ιδιότητες για να αποκτήσουμε περισσότερη ισορροπία.  Για παράδειγμα, συχνά ένα πολύ ντροπαλό άτομο θα κοροϊδέψει κάποιον που είναι πολύ εξωστρεφής και επιθετικός, αντί να τον χρησιμοποιήσει σαν ένα καθρέφτη που θα αποκαλύψει μια έλλειψη που πρέπει να συνειδητοποιηθεί και να δουλευτεί. Σ’ αυτή την περίπτωση, η κριτική καλύπτει μια υποφώσκουσα ζήλια και ένα αίσθημα ανεπάρκειας.

Όσο συνεχίζουμε να λειτουργούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν μπορούμε να μάθουμε ποιοι πραγματικά είμαστε κάτω από τις αντιδράσεις. Μόνο όταν είμαστε πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουμε κάθε άνθρωπο που συναντάμε σαν ένα καθρέφτη μέσα στον οποίο θα δούμε μια αναλαμπή του εαυτού μας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να εγκαταλείψουμε τις άμυνές μας και να κοιτάξουμε μέσα μας για να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε.

_______________________

   Πηγή: fosendon.blogspot.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com