Η ευτυχία δεν έρχεται μόνη της

Αν δεν παίρνεις ρίσκα, αν δεν πάθεις , δεν πρόκειται να μάθεις. Η ευτυχία βρίσκεται στο τέλος της περιπέτειας

«Ο λόγος που οι περισσότεροι δεν πετυχαίνουν (κάτι που επιθυμούν πολύ), είναι ότι... ανταλλάσσουν αυτό που περισσότερο θέλουν... με αυτό που θέλουν εκείνη τη στιγμή...» -Ναπολέων Βοναπάρτης

Η ευτυχία είναι σίγουρα στιγμές, όμως σε κάθε στιγμή ευτυχίας ανακαλύπτονται ξανά και ξανά, ανακατεμένα στη σύνθεσή της, κάποια βασικά συστατικά...

Αυτά τα ίδια συστατικά συναντιούνται να επαναλαμβάνονται σε κάθε πραγματικά χαρούμενη ανθρώπινη διάθεση...

Υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο, συχνά όμως διαφέρει ο τρόπος που απαιτείται για να «ξυπνήσουν»...

Όταν κάποιος δε χαμογελάσει για καιρό ή δυσκολεύεται πια να χαμογελάσει, σημαίνει ότι κάποιο από αυτά τα συστατικά βρίσκεται σε λήθαργο μέσα του διότι δεν εξασκείται για καιρό...

Αντίθετα, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρατηρείς ότι διεκδικούν και απολαμβάνουν πολύ περισσότερες στιγμές ευτυχίας μέσα σε μία μέρα, ένα μήνα, μέσα σε ένα χρόνο απ’ ότι συνήθως οι άλλοι...

Αν μελετήσεις τον τρόπο ζωής τους, θα βρεις στον κορμό των τρόπων σκέψης τους, αυτά τα βασικά συστατικά...

Πρώτα από όλα, την επιθυμία και την περιέργεια να εξερευνούν ιδιαίτερα ό,τι σχετίζεται με το φυσικό περιβάλλον.

Ο άνθρωπος αν δεν εξερευνά, αν δεν μαθαίνει, αν δεν επικοινωνεί, χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερες από τις αισθήσεις του, πλήττει... καθώς στερεί το απρόσμενο και την περιπέτεια από τη ζωή του...

Οι άνθρωποι αυτοί εστιάζουν με πείσμα στο καλό που υπάρχει γύρω τους αγνοώντας σαν μια απλή παραφωνία το κακό...

Χαρακτηριστική εικόνα που έρχεται στη σκέψη, ένας άνθρωπος που ταξιδεύοντας στην εθνική οδό με μεγάλη ταχύτητα, ένιωσε ξαφνικά το πίσω ελαστικό να διαλύεται και το αυτοκίνητο να κάνει σβούρες στην αριστερή λωρίδα, χορεύοντας ένα παράξενο βαλς με το θάνατο, με άγνωστο τέλος...

Αυτό που παραξένεψε ήταν ο τρόπος που αντιμετώπισε το γεγονός... Αφού ολοκλήρωσε με βιασύνη όλο το τελετουργικό των καταγραφών και της αλλαγής ελαστικού, πρόλαβε με πείσμα, ήταν καλοκαίρι, να φτάσει και να καθίσει στην παραλία για να προλάβει το εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα της Εύβοιας. Ήταν περισσότερο μια κίνηση συμβολική προς τον εαυτό του αλλά και προς την Τύχη, ότι δεν θα της αφήνει πολλά περιθώρια να τον φοβίζει αλλά ούτε και να τον κατευθύνει...

Είναι άνθρωποι, που αν τους προσέξεις, σκορπούν πολύ εύκολα το γέλιο όπου βρίσκονται... άνθρωποι οι οποίοι αντιστέκονται σθεναρά, με τρελό πείσμα, ακόμη και σε δύσκολες καταστάσεις τις σαρκάζουν και μειώνουν τη σημασία τους... Συνήθως θα πειράξουν τους τριγύρω τους με σκοπό να τους κάνουν να χαμογελάσουν. Μοιάζουν με χρωματιστές πινελιές σε ένα γκρίζο πίνακα...

Οι άνθρωποι αυτοί δεν αξιολογούν τη ζωή μετρώντας υποκειμενικές επιτυχίες αλλά μετρώντας πόσες καλές στιγμές ζουν, πόσο συχνά και πόσο έντονες είναι αυτές. Δεν αφήνονται στο τυχαίο. Αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις μιας καλής στιγμής, θα τις δημιουργήσουν Μετρούν τη ζωή με μέτρο το πότε γέλασες τελευταία με την καρδιά σου... όχι τον τελευταίο μήνα, μα τις τελευταίες μέρες...

Μετρούν τη ζωή με τη μέρα...όχι με το μήνα ούτε με τις διακοπές. Αν θελήσουν να μετρήσουν τη χαρά μέσα σου, θα σε ρωτήσουν, ποια από τις τελευταίες επτά μέρες της ζωής σου αν παγιδευόσουν στο χρόνο, θα διάλεγες να ζήσεις ξανά και ξανά;

Η ζωή του ανθρώπου συχνά ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη για ασφάλεια και στην ανάγκη για περιπέτεια... Συχνά όμως, πολλοί υπομένουν πολλά θεωρώντας το απαραίτητη συνθήκη προκειμένου να κερδίσουν κάτι μεγάλο και σπουδαίο. Αυτό κάποιες φορές είναι και μία καλή δικαιολογία για να αποφύγουν να ρισκάρουν να αλλάξουν λίγα πράγματα...

Μα μέχρι να έρθει το μεγάλο και σπουδαίο, έχουν χαθεί σπουδαιότερα, χρόνος γεμάτος πολύτιμες στιγμές... Το να βλέπεις το αγαπημένο σου ζώο να παίζει στο σπίτι με ανεμελιά είναι πολύ χαρούμενο, το ζώο που «φιλοξενείς» δίνει όμως και ένα μάθημα για την ευτυχία που εξαρτάται από εσένα αν θα το προσέξεις.

Όταν αναφέρονται στα όνειρα τους δε λένε «κάποια μέρα θα κάνω αυτό...» αλλά πότε...

Τα όνειρα γνωρίζουν ότι αν δε σχεδιάζονται με σαφήνεια είναι απλά ελπίδα, ίσως καμιά φορά και κακή ελπίδα που σε πείθει να υπομένεις τα αρνητικά... Τα όνειρά τους τα σχεδιάζουν με σαφήνεια και κινούνται πάντοτε προς αυτά...

Οι άνθρωποι που έχουν πείσμα να είναι ευτυχισμένοι δεν λένε ποτέ ότι χρειάζεται να περάσει κάποια ποσότητα χρόνου προκειμένου να επιτύχουν τη χαρά...

Κάποτε κάποιος, λάτρης της μουσικής μάλιστα, είπε κάτι ευφυές... «Κάθε βδομάδα να αναρωτιέσαι τι είδους μουσική θα διάλεγες σαν μουσικό χαλί για την εβδομάδα που πέρασε, ακόμα και για τη μέρα, για τη στιγμή που ζεις τώρα...» Είναι χαρούμενη; ματζόρε; Αν όχι, και γι αυτό θα διάλεγες μια θλιμμένη, μινόρε μελωδία, τότε κάτι χρειάζεται να αλλάξεις στον τρόπο ζωής. Διότι ο χρόνος είναι το νόμισμα της ζωής και ξοδεύεται αλόγιστα όταν χάνεται ανεκμετάλλευτος...

Οι άνθρωποι που έχουν πείσμα για την ευτυχία ακούν συχνά ευδιάθετη και μόνο μουσική, γνωρίζοντας ότι αυτή θα δημιουργήσει ανάλογα όμορφες εικόνες και σκέψεις...

Μετά απλά δίνουν προτεραιότητα στο να τις κάνουν πραγματικότητα...

Στην ουσία γράφουν οι ίδιοι τη μουσική στην οποία θα χορεύει η ζωή τους... Σκέφτονται πρώτα τι έχει ανάγκη η ψυχή τους και μετά τα πρέπει...

Είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες.

Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε.Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Νίκος Βακόνδιος, Ψυχολόγος

https://www.klik.gr/

Για μένα δεν είναι «απλά ένας σκύλος»

Ένα συγκινητικό κείμενο για τους σκύλους που μας κρατούν συντροφιά, ακόμη κι όταν κανείς άλλος δεν είναι εκεί…

Μερικές από τις πιο υπερήφανες στιγμές μου τις έζησα μ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο». Πολλές ώρες περάσανε με μοναδική μου συντροφιά αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» και ούτε μια φορά δεν ένιωσα ασήμαντος.

Κάποιες από τις πιο δυστυχισμένες στιγμές μου πάλι δίπλα μου ήταν αυτός ο «απλά ένας σκύλος». Σ’ αυτές τις σκοτεινές μέρες το ευγενικό άγγιγμα αυτού του «απλά ένας σκύλος» μου παρείχε παρηγοριά και σκοπό ώστε να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ημέρας.

Αν κι εσύ νομίζεις ότι είναι «απλά ένας σκύλος», προφανώς καταλαβαίνεις και φράσεις, όπως «απλά ένας φίλος», «απλά ένα ηλιοβασίλεμα» ή «απλά μια υπόσχεση».

Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» έφερε στη ζωή μου την πραγματική έννοια της φιλίας, της εμπιστοσύνης και της αγνής και απλής χαράς. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» φέρνει στην επιφάνεια τη στοργή και την υπομονή που με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Χάρη σ’ αυτόν τον «απλά ένα σκύλο» θα ξυπνήσω νωρίς το πρωί, θα κάνω μεγάλες βόλτες και θα ανυπομονώ για το μέλλον.

Γιατί τα κατοικίδια μας κάνουν πιο υγιείς σε σώμα και μυαλό

Για μένα, και για κάποιους τύπους σαν κι εμένα, δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Ενσαρκώνει όλες μας τις ελπίδες και τα όνειρα για το μέλλον, τις αγαπημένες αναμνήσεις του παρελθόντος και την μοναδικότητα της στιγμής. Αυτός ο «απλά ένας σκύλος» βγάζει από μέσα μου ό,τι καλό υπάρχει σε μένα και απομακρύνει τις σκέψεις μου από τον εαυτό μου και τα προβλήματα της ημέρας.

Ελπίζω ότι κάποια μέρα οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι «απλά ένας σκύλος». Είναι εκείνος που μου βγάζει την ανθρωπιά από μέσα μου και με κρατά μακριά από το να είμαι «απλά ένας άνδρας» ή «απλά μια γυναίκα».

Οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσεις τη φράση «απλά ένας σκύλος», χαμογέλασε, γιατί «απλά δεν καταλαβαίνουν»…

Πηγή

https://www.newside.gr

Αντιδραστικό παιδί: Πώς θα το κάνετε να σας ακούσει σύμφωνα με τη μέθοδο Γκάντι

από Μαρία Κωνσταντοπούλου 

Είναι δεδομένο ότι τα παιδιά θα δοκιμάσουν αρκετές φορές τα όριά μας, θα πουν «όχι» και θα προβάλλουν αντιστάσεις χωρίς σοβαρή ή πιθανή αιτία. Σε κάποιες καταστάσεις μπορεί ακόμα και να μας βρίσουν ή να μας χτυπήσουν. Τότε, τα νεύρα και η κούρασή μας είναι πιθανό να επιδεινώσουν την κατάσταση, να χάσουμε την ψυχραιμία μας και να αντιδράσουμε ανεξέλεγκτα. Όμως, είναι στο χέρι μας να βρούμε τον τρόπο να συγκρατήσουμε όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και το παιδί.

«Η μέθοδος της ειρηνικής αντίστασης» είναι εμπνευσμένη από τον γνωστό σε όλους μας Γκάντι, που πρέσβευε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να λύσεις μία διαμάχη είναι η… ειρήνη και η ηρεμία. Με βάση, λοιπόν, τη θεωρία του, ο καθηγητής ψυχολογίας Χάιμ Όμερ, ανέπτυξε μία μέθοδο για γονείς με «δύσκολα» παιδιά. Στόχος της τεχνικής αυτής είναι οι γονείς να αντιμετωπίσουν την αντιδραστικότητα και την επιθετικότητα του παιδιού χωρίς φωνές, τιμωρίες και χωρίς να χάσουν και οι ίδιοι την ψυχραιμία τους.

*Φωτογραφία: cdn3-www.momtastic.com

Οι 4 σημαντικότεροι πυλώνες

Όπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο ο καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας, Irit schorr Sapir, η μέθοδος αυτή στηρίζεται σε λίγους αλλά σημαντικούς πυλώνες.

Τη συνέπεια

Οι γονείς πρέπει να τηρούν ένα συγκεκριμένο πλάνο και να θέτουν τους «κανόνες» του σπιτιού, που θα ακολουθεί όλη η οικογένεια.

Την παρουσία

Πρέπει να είναι παρόντες, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά και να επιβλέπουν τα παιδιά.

Ένα δίκτυο υποστήριξης

Μπορούν να ζητήσουν τη βοήθεια των κοντινών τους προσώπων εάν το κρίνουν απαραίτητο.

Τον αυτοέλεγχο

Στόχος είναι οι γονείς να μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους αλλά και τις αντιδράσεις τους- θα πρέπει δηλαδή να μην ενδίδουν στη συμπεριφορά του παιδιού, να μην αντιδρούν υπερβολικά, να μην καταφεύγουν σε φωνές και απειλές αλλά και να μην υποτιμούν το παιδί.

Πώς εφαρμόζεται πρακτικά

Κρατήστε την ψυχραιμία σας την πιο δύσκολη στιγμή

Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο κάποιες φορές, όμως πρέπει συνεχώς να προσπαθείτε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας. Ακόμα κι αν το παιδί καταφύγει στη βία κι αρχίσει να σας χτυπά, εσείς θα πρέπει να καλύψετε τον εαυτό σας, χωρίς να ανταποδώσετε τη βία. Δείξτε του ποια είναι τα όριά σας, αλλά μην καταφύγετε στην ίδια συμπεριφορά για την οποία το κατηγορείτε. Τη στιγμή του ξεσπάσματος, μην του μιλήσετε για τη συμπεριφορά του. Αφήστε να περάσει αρκετή ώρα και μετά εφαρμόστε τη μέθοδο του sit- in.

*Φωτογραφία: focusonthefamily.com

Η «ανακοίνωση»

Αφού παρατηρήσετε αρκετά περιστατικά που ξεπερνούν κάθε όριο (όπως τα βίαια και επιθετικά ξεσπάσματα) και που δεν μπορείτε να ανεχτείτε άλλο, ακολουθεί η ανακοίνωση. Σε μια σελίδα γράψτε με σαφήνεια τι είναι αυτό που σας ενοχλεί και διαβάστε την το παιδί. Μπορείτε για παράδειγμα να γράψετε: «Δεν πρόκειται να ξανα- ανεχτώ αυτή τη συμπεριφορά π.χ. να μου μιλάς άσχημα/ να φωνάζεις/ να με χτυπάς. Κι εγώ, από τη δική μου μεριά, δεν πρόκειται να κάνω κάποιο απ’ αυτά τα πράγματα.»

Με τον τρόπο αυτό ξεκαθαρίζετε τη στάση σας, του δείχνετε ποια είναι τα όριά του αλλά και ποια είναι τα δικά σας όρια.

Έλα να κάτσουμε…

Αγγλιστί, αυτή είναι η μέθοδος του sit- in. Αφού περάσει η… μεγάλη μπόρα και έχουν ηρεμήσει και οι δύο πλευρές (τόσο το παιδί όσο και εσείς), εφαρμόστε το εξής: μπείτε στο δωμάτιό του, καθίστε απέναντί του και με ήρεμο τόνο, πείτε του «Δεν μου άρεσε ο τρόπος που συμπεριφέρθηκες. Ήρθαμε εδώ για να λύσουμε μαζί το πρόβλημα». Αν το παιδί είναι ήδη αρκετά μεγάλο, μία έξυπνη τακτική είναι να του προτείνετε να σας πει εκείνο μια λύση, που θα το βοηθήσει να διορθώσει τη συμπεριφορά του από την επόμενη φορά.

*Φωτογραφία: i.huffpost.com

Ακόμα και στην περίπτωση που απαντήσει αμυνόμενο εκτοξεύοντας κατηγορίες («Ο αδερφός μου το έκανε»), απειλές («Θα φύγω από το σπίτι») ή απαιτήσεις («Αν μου αγοράσετε το παιχνίδι που ζήτησα, δεν θα το ξανακάνω»), δεν πρέπει να παρεκκλίνετε απ’ τον σκοπό σας. Παραμείνετε ψύχραιμοι και περιμένετε μέχρι να σας προτείνει κάποια λύση- η σταθερότητα θα φέρει το αποτέλεσμα που θέλετε. Ωστόσο, μην μείνετε στο δωμάτιο του παιδιού πάνω από μία ώρα- διαφορετικά θα γίνετε κουραστικοί και το παιδί δεν θα σας ακούσει. Απλώς φεύγοντας, υπενθυμίστε του ότι ακόμα δεν βρήκατε καμία λύση στο πρόβλημα.

Το δίκτυο υποστήριξης

Ένα αμφιλεγόμενο για αρκετούς σημείο της μεθόδου είναι η βοήθεια από τα κοντινά μας πρόσωπα. Δεν είναι κακό οι γονείς να ζητούν την στήριξη συγγενών ή φίλων. Το ιδανικό, μάλιστα, είναι το άτομο που θα επιλέξουν να είναι κοντά στο παιδί και να έχει μια καλή σχέση μαζί του, έτσι ώστε να τον ακούει. Αν για παράδειγμα, ο αγαπημένος του θείος είναι παρών σε ένα βίαιο ξέσπασμα του παιδιού δεν είναι κακό να παρέμβει με ψυχραιμία και ηρεμία για να του εξηγήσει ότι οι γονείς του έχουν δίκιο που δεν υποστηρίζουν τη συμπεριφορά του. Ρόλος του είναι να λειτουργεί συμπληρωματικά και όχι να αντικαταστήσει τους γονείς.

Σε περίπτωση που δεν συμφωνείτε με όλα όσα πρεσβεύει η μέθοδος Γκάντι, μπορείτε να υιοθετήσετε όσα στοιχεία της, ταιριάζουν καλύτερα τόσο στη δική σας μέθοδο πειθαρχίας όσο και στον χαρακτήρα του παιδιού. 

*Περισσότερα για την εν λόγω μέθοδο θα διαβάσετε στο σχετικό online εγχειρίδιο και στο oxleas.nhs.uk, από τα οποία προέρχονται και οι παραπάνω πληροφορίες. 

https://www.mama365.gr/

5 τρόποι να απολαμβάνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας χωρίς ενοχές

Συχνά μιλάω σε διαλέξεις μου για το πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ελεύθερό μας χρόνο για να ενισχύσουμε την ποιότητα της υγείας μας, την αίσθηση ευτυχίας και να βελτιώσουμε τις καθημερινές μας εργασίες. Συνεπώς, στο πνεύμα αυτών των ομιλιών συζητώ με το ακροατήριό μου πώς νιώθουν στον ελέυθερό τους χρόνο, όπως για παράδειγμα σε μια άδεια, στα ρεπό ή στις διακοπές.

Σε πολλές περιπτώσεις, συμβαίνει κάτι που δεν θα το περίμενα ποτέ: Αφού τελειώσω την ομιλία μου, άνθρωποι με πλησιάζουν και μου εξομολογούνται ότι προσπαθούν να απολαύσουν λίγο χρόνο μακριά από τις καθημερινές τους υποχρεώσεις, αλλά νιώθουν ενοχές που δεν δουλεύουν, ασχέτως του αν η «δουλειά» τους αυτή αφορά μισθό ή απλά υποχρεώσεις που σχετίζονται με το σπίτι. Με ρωτούν επίσης πώς να σταματήσουν αυτό το συναίσθημα.

Αν κι εσείς νιώθετε τύψεις ενώ προσπαθείτε να χαλαρώσετε, οι παρακάτω προτάσεις μπορεί να σας βοηθήσουν να τις ξεπεράσετε και πραγματικά να απολαύσετε αυτό τον πολύτιμο χρόνο.

5 τρόποι να απολαμβάνουμε τον ελεύθερο χρόνο μας χωρίς ενοχές

1. Εντοπίστε την τάση σας

Θα δυσκολευτείτε πολύ να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα, αν δεν παρατηρήσετε εξαρχής ότι συμβαίνει. Αν εντοπίσετε ότι νιώθετε ένα αμβλύ συναίσθημα άγχους ή έντασης όταν προσπαθείτε να ξεφύγετε από τις υποχρεώσεις σας και να χαλαρώσετε, δοκιμάστε να εστιάσετε περισσότερο στην εμπειρία. Είναι πραγματικά ενοχές; Μήπως είναι βαρεμάρα; Στρες;

2. Σκεφτείτε γιατί νιώθετε ενοχές

Μήπως έχετε κάποια σημαντική εργασία που δεν έχετε τελειώσει, κάτι που έχετε αφήσει στο μέση και εμποδίζει τη δουλειά συναδέλφου σας; Μήπως η αιτία είναι ότι φοβάστε πως θα απογοητεύσετε κάποιον; Ή η ταυτότητά σας προσδιορίζεται κυρίως από το πόσο σκληρά εργάζεστε, έτσι η απομάκρυνση από τις υποχρεώσεις αποτελεί απειλή για το εγώ σας;

Μήπως χρειάζεστε να είστε συνεχώς απασχολημένοι για να μη σκέφτεστε κάτι δυσάρεστο; Ή απλά νιώθετε πως το «σωστό» είναι να εργάζεστε συνεχώς; Δεν θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά τις ενοχές, αν δεν εντοπίσετε τις ρίζες τους.

3. Κάντε έλεγχο προτεραιοτήτων

Πολλοί από εμάς κοινωνικοποιούμαστε πιστεύοντας ότι πρωταρχική σημασία έχουν οι εξωτερικές εκτιμήσεις της επιτυχίας, και ότι είναι σχετικά ακριβείς, αλλά ο χρόνος που χτίζουμε για τον εαυτό μας είναι εξίσου σημαντικό στο να δομεί μια επιτυχημένη ζωή. Σκεφτείτε και καταγράψτε τις προτεραιότητες στη ζωή σας και αναρωτηθείτε ποιος είναι ο ρόλος του ελεύθερου χρόνου σας στη διαδικασία επίτευξής τους.

4. Αναγνωρίστε ότι αξίζετε να απολαμβάνετε το χρόνο σας

Συχνά νιώθουμε υπόχρεοι σε άλλους ανθρώπους και πράγματι, η ωριμότητα προσδιορίζεται από το να λαμβάνουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας απέναντι στους άλλους, αλλά επίσης έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να παίρνουμε χρόνο και για τον εαυτό μας, ώστε να ενισχύουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Αν θέλετε, μπορείτε να το ονομάσετε και εγωισμό, αλλά πρόκειται σίγουρα για τον υγιές είδος.

5. Αναγνωρίστε τη θετική επίδραση του ελεύθερου χρόνου στην υπόλοιπη ζωή

Ένα από τα πράγματα που συμβαίνουν όταν χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά τον ελεύθερο χρόνο μας είναι ότι ενισχύουν την ικανότητά μας να αποδίδουμε, να παράγουμε και να δημιουργούμε στην καθημερινότητά μας. Ειδικά για τους εργασιομανείς τύπους, αυτή η αλήθεια θα τους βοηθήσει να ανακουφιστούν από τα άδικα συναισθήματα των ενοχών.

Jamie Gruman, Ph.D, Θετικός ψυχολόγος

https://enallaktikidrasi.com/

«Ας αφήσουμε επιτέλους τα παιδιά μας, να είναι παιδιά!»

Γράφει ο Στέλιος Παπαβέντσης, παιδίατρος*
Θυμάστε καθόλου την ουσία της παιδικότητας;
Τί είναι αυτό που κάνει ένα παιδί παιδί;
Παιδική ηλικία είναι η θύμηση ενός απλωμένου…

κόσμου, τότε που υπήρχαν στιγμές γεμάτες, χωρίς χθες και αύριο, τότε που χανόταν ο χρόνος.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου όταν προσπαθώ να θυμηθώ την παιδική ηλικία είναι παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς ρολόι, χωρίς εμφανή στόχο και σκοπό, μια μέρα που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, που έχει την γοητεία να κατευθύνεται όπου θέλεις εσύ κάθε στιγμή, βουτηγμένη στον θαυμαστό, αθώο, εγωκεντρικό χωρόχρονο της παιδικότητας.

Το roaming, η ελεύθερη, άσκοπη περιπλάνηση, χωρίς επιβαλλόμενη εξωτερική κατεύθυνση από τους μεγάλους, είναι η ουσία της παιδικότητας, το ζωτικό παιχνίδι των παιδιών κι αυτό που συστηματικά στερούμε από τα παιδιά μας σήμερα.
Μικρά και μεγάλα παιδιά έχουν ανάγκη να πλάθουν εκ νέου τον κόσμο, να τον ανασυνθέτουν με τα υλικά της ψυχής τους, να πειραματίζονται ελεύθερα και να χάνονται μέσα στις δικές τους πρωτοβουλίες και θέλω. Η περιπλάνηση μπορεί να είναι και κινητική, και νοητική. Να αφεθούν σε ένα ασφαλή χώρο, υπό την μακρινή επίβλεψη του γονιού, που πρέπει να επιβλέπει με τις ελάχιστες δυνατές παρεμβάσεις και μόνο για λόγους ασφάλειας του παιδιού, να παρακολουθεί σαν σκιά από μακριά, και να συμμετέχει μόνο εάν το παιδί το ζητά.

Πνίγουμε τα μικρά και μεγαλύτερα παιδιά από την συστηματική επιβολή του στενόμυαλου, «πρακτικού», «εξωτερικού» κόσμου των ενηλίκων. Κόβουμε συστηματικά την φαντασία τους, την ελεύθερή τους έκφραση. Βλέπω γονείς σε παιδικές χαρές να τρέχουν νήπια όποτε θέλουν εκείνοι από την κούνια στην τραμπάλα και στην τσουλήθρα. Με μια καταιγίδα προσταγών και καταναγκαστικών ερωτήσεων. «Κάνε αυτό, κάνε εκείνο, μην κάνεις το άλλο», «θέλεις να κάνεις τσουλήθρα;» «Γιατί δεν θέλεις να κάνεις τσουλήθρα;» «Κοίτα τα άλλα παιδιά κάνουν, εσύ γιατί δεν θέλεις;» και πολλά άλλα.

Βλέπω μεγαλύτερα παιδιά σχολικής ηλικίας να κυκλοφορούν απονευρωμένα, να έχουν χάσει την παιδικότητα, πολυάσχολοι "γιάπηδες" όλη μέρα στα πρέπει του σχολείου, κατόπιν σε εκείνα του σπιτιού, σε αναρίθμητες οργανωμένες δραστηριότητες που τα στέλνουν οι γονείς τους με αναρίθμητους δασκάλους όλων των ειδών που τους μαθαίνουν τα πάντα, για να ξέρουν τα πάντα, και στο τέλος τίποτα. Γιατί τίποτα δεν μπορεί να μάθει ένα παιδί χωρίς τη δική του αυτενέργεια. Πιο πολυάσχολα και από τους μπαμπάδες τους, διακτινίζονται κάθε μέρα σε φροντιστήρια, πισίνες, τένις, ωδεία, φροντιστήρια, διαβάζουν το βράδυ για την επόμενη μέρα.

Το μαρτύριο δεν τελειώνει τις καθημερινές, που έτσι και αλλιώς τα περισσότερα παιδιά δεν βρίσκουν ούτε μια ώρα ελεύθερου, «άσκοπου» παιχνιδιού. Το Σαββατοκύριακο θέλουμε πάλι να επιβάλλουμε τους κανόνες μας. Τα τρέχουμε και σε άλλες δραστηριότητες, και όταν παίζουμε μαζί τους επιβάλλουμε πάλι τους δικούς μας κανόνες, θα παίξουμε επιτραπέζιο με τους κανόνες των ενηλίκων, μέχρις ότου, όταν λογικά δείξουν ότι βαριούνται, θα τα παρκάρουμε στην τηλεόραση και θα φύγουμε. Μετά απορούμε γιατί τα παιδιά κολλάνε στο ίντερνετ και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια: μήπως γιατί πρόκειται για ελάχιστες ευκαιρίες να ζήσουν λίγο άσκοπα, να κάνουν μια τουλάχιστον νοητική περιπλάνηση;

Πρόσφατα ήμουν σε ένα παιδικό πάρτι με τα παιδιά. Μπουχτισμένα όλη την εβδομάδα να υπακούουν σε κανόνες, έκαναν σαν τρελά για λίγη ώρα μέσα σε ένα χώρο 5 επί 5 σε παιδότοπο. Δεν κράτησε για πολύ, πολύ σύντομα ανέλαβε ένας κλόουν να «οργανώσει» τον χρόνο τους. Άρχισε πάλι μια καταιγίδα εντολών, «καθίστε εδώ», «χέρια ψηλά», «χειροκροτήστε», «έλα εσύ εδώ, φύγε εσύ» και πολλά άλλα. Ένα- ένα έρχονταν στους γονείς τους με έκφραση βαρεμάρας και έλεγαν ότι ήθελαν να φύγουν. Κάποια διαμαρτύρονταν που τους έλεγαν συνέχεια τι να κάνουν. Και όταν τελείωνε ο κλόουν έρχονταν οι κοπέλες του παιδότοπου να τα ρωτάνε «θέλεις να παίξουμε κουνιστές καρέκλες;» «θέλεις να ζωγραφίσουμε;» «τίποτα δεν θέλεις, γιατί;».

Έτσι οι πολυάσχολοι όλη την εβδομάδα "γιάπηδες" έχουν για το ΣΚ οργανωμένα πάρτι με ασφυκτικά οριοθετημένες οδηγίες και εντολές για χέρια ψηλά και χαμηλά, για επιβαλλόμενα χειροκροτήματα λες κι είναι στο κοινό ενός ριάλιτι σόου, κάνε αυτό, κάνε εκείνο, κάνε το άλλο, Χάιλ Χίτλερ. Και μετά απορούμε που δεν έχουμε κουλτούρα ενεργού πολίτη ως μεγάλοι και βρίσκουμε καταφύγιο σε άκρα.

Το τέλος της αθωότητας, ο αργός, καθημερινός θάνατος της παιδικότητας, η πολτοποίηση της ελευθερίας, ο εξοστρακισμός της ανεμελιάς από την ψυχή των παιδιών.

Έστω και λίγες φορές την εβδομάδα, αντισταθείτε στην καταναγκαστική σας επιθυμία να επιβάλλετε πλήρως την ατζέντα στο παιδί σας. Κάντε ένα βήμα πίσω, αφήστε το να δράσει, ακολουθήστε το χωρίς παρεμβάσεις. Αφήστε του χώρο και χρόνο να απλώσει το παιδί πάνω ελεύθερα την ψυχή του και να τη μεγαλώσει. Θυμηθείτε… τί ήταν για εσάς η παιδική ηλικία; Είμαι σίγουρος ότι ήταν ένα απόγευμα καλοκαιριού στην γειτονιά χωρίς αρχή μέση και τέλος, να είστε ελεύθεροι να παρατηρείτε τα σύννεφα για όση ώρα επιθυμείτε και να έρθουν τα χρώματα του βραδιού απλά και όμορφα πριν το καταλάβετε.

*επιστημονικός συνεργάτης του 4yourfamily.gr
hamomilaki.blogspot.gr

Διαβάστε περισσότερα: «Ας αφήσουμε επιτέλους τα παιδιά μας, να είναι παιδιά!» - iPaidia.gr