Αθόρυβοι άνθρωποι

Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν

Διαβάσαμε για τους «μεταξωτούς ανθρώπους», για τους «τοξικούς ανθρώπους», για τους «υπέροχους ανθρώπους» . Λόγια πολλά, κείμενα όμορφα, βγαλμένα από τη ζωή για τη ζωή. Καμία μνεία όμως πουθενά στο άπειρο για τους «αθόρυβους» ανθρώπους. Γιατί; Δεν υπάρχει αυτό το είδος; Δεν το έχουμε γνωρίσει; Υπάρχουν;

Άνθρωποι αθόρυβοι… όχι ήσυχοι, όχι κοιμισμένοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά αθόρυβοι. Είναι εκεί είτε σαν φίλοι είτε σαν σύντροφοι και στέκουν δίπλα σου απόλυτα, απελπιστικά, αδυσώπητα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ήχους, επευφημίες, πιέσεις, ζητωκραυγές, εγωισμούς, χωρίς να στο λένε, χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι, χωρίς ΗΧΟ.

Είναι άνθρωποι με απαλό βλέμμα, σιωπηλή αγάπη, με αόρατα αγκάθια στα χέρια που θα σε κρατήσουν, θα σε γραπώσουν χωρίς να σε ματώσουν, που αν θυμάσαι τι έκαναν για σένα θα νιώσουν πως δεν το έκαναν σωστά. Μισούν τον ήχο, αυτήν την ανθρώπινη συναισθηματική εγωιστική βαβούρα… μισούν τους βαυκαλισμούς και τους βερμπαλισμούς. Δε θέλουν να τους πει ευχαριστώ, είναι μια λέξη τσαλακωμένη για αυτούς, θέλουν να τους πάρεις αγκαλιά και να τους σφίξεις, ναι να τους σφίξεις μέχρι να σκάσουν.

Αγαπούν την ησυχία, σε μια κουβέντα, σε μια συμβουλή, σε ένα διαπληκτισμό. Φεύγουν όταν λοιδορείται η ησυχία τους, δεν έχουν θέση. Γενικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θέση πουθενά, δεν εκτιμώνται δεν είναι για τούτη την γη. Χάνονται. Είναι για λίγους, για αυτούς που λαχταρούν τα λόγια τα αληθινά, που δε στολίζονται με κίβδηλες υποσχέσεις και κολακείες.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που μου δίδαξε πώς να αγαπώ χωρίς να πνίγω, πώς να μαλώνω χωρίς να πληγώνω, πώς να είμαι εδώ χωρίς να φαίνομαι, πώς να μη γίνω σαν όλους που δίνουν ένα και μιλάνε για εκατό. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

•  Για τον συγγραφέα
•  Τελευταία άρθρα

Συγγραφέας Τάμι Γκεκτσιάν

Σπούδασα στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης(ΑΠΘ) . Συνέχισα τις περαιτέρω σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο ενώ πλέον το δαιμόνιο της γραφής είχε κάνει ορατή την παρουσία του.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αναζητώ ένα μολύβι και μια κόλλα χαρτί ή μετέπειτα πληκτρολόγιο και οθόνη, για να αποτυπώσω σκέψεις, όνειρα, ιστορίες…
Όνειρο μου ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα έχουν τα μάτια τους κάτω στην ψυχή και το χαμόγελο κολλημένο πάνω στα χείλη.
Η Τάμι Γκεκτσιάν είναι συγγραφέας των βιβλίων "Λέξεις χωρίς ήχο" Εκδ. Γερμανός, "Κλεψύδρα ζωής" Εκδ. Πηγή και του e-book "Κινούμενη πόλη".

https://enallaktikidrasi.com

Γιατί εξαφανίζονται οι φίλοι μετά τα 30

Η αγάπη και η φιλία πολλές φορές ταυτίζονται, διότι η φιλία είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς αγάπη, αλλά την ανιδιοτελή αγάπη.  Ο φίλος είναι το αγαπημένο πρόσωπο το οποίο επιθυμούμε να το βλέπουμε ευτυχισμένο.  Χαιρόμαστε όταν είναι ευτυχισμένο και λυπούμαστε όταν δυστυχεί. Εκεί μάλιστα μετριέται και το μεγαλείο της αγνής φιλίας, της αγνής ψυχής, όταν χαιρόμαστε με την επιτυχία του φίλου μας. Γιατί ευκολότερα ο άνθρωπος κλαίει παρά χαίρεται. Το να λυπάσαι είναι ανθρώπινο, το να αγαπάς είναι ιερό.

.Η φιλία είναι ελεύθερος, σταθερός δεσμός μεταξύ δυο ή περισσοτέρων ανθρώπων στηριζόμενη στην αμοιβαία αναγνώριση της αγάπης, της ελευθερίας, της ειλικρίνειας και διαφέρει από τη φιλία η οποία προέρχεται από συνήθεια, από αποτέλεσμα υλικού κέρδους, από συμφέρον ή εκμετάλλευση. Η ειλικρίνεια είναι η βάση της πραγματικής φιλίας.

Ωστόσο, όσο μεγαλώνουμε όλα αλλάζουν. Εμείς, τα γεγονότα στη ζωή μας, οι άνθρωποι γύρω μας και φυσικά οι σχέσεις μας. Ερχόμαστε λοιπόν στα 30 μας να κάνουμε έναν απολογισμό. Να δούμε τι έχουμε μάθει μέχρι σήμερα. Τι μας έχει μείνει για τις φιλίες;

Δεν έχουμε αρκετό χρόνο για εκείνους. Ο ελεύθερος χρόνος για διασκέδαση, επικοινωνία, μια βόλτα με φίλους, είναι πλέον σπάνιος. Υποχρεώσεις, δουλειά, παιδιά, σκυλιά, γατιά “ρουφούν” όλη σας την ενέργεια. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως είναι δύσκολο να κρατήσετε δυνατούς τους δεσμούς φιλίας.

Η αντίληψη περί φιλίας αλλάζει.  Παλιότερα, πιστεύατε πως οι φίλοι που έχετε επιλέξει μέχρι τώρα στη ζωή σας είναι αυτοί θα μείνετε για πάντα μαζί. Τώρα, ξέρετε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εννοείται πως μπορείτε να μείνετε για πάντα φίλοι αλλά υπάρχει και η πιθανότητα να έρθουν καινούρια άτομα στη ζωή σας.

Ξέρουμε πλέον ποιοι είμαστε. Οι φίλοι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο της ζωής μας, οριοθετούσαν σε μεγάλο βαθμό το ποιοι είμαστε. Η οικογένεια μας, μας επηρέαζε μέχρι την εφηβεία, μετά οι συνομήλικοι είχαν μεγαλύτερη θέση στη ζωή μας. Όσο όμως μεγαλώνουμε αποφασίζουμε εμείς. Ο λόγος είναι πως οι ανάγκες αλλάζουν και κατά συνέπεια αλλάζουν και τα κριτήρια μας. Αν η δουλειά μας δεν μας ικανοποιεί ή αν έχουμε προβλήματα με το γάμο ή τα παιδιά μας, δεν περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν οι φίλοι μας σε παρόμοιες καταστάσεις. Αντιδρούμε πλέον διαφορετικά.

Όταν μεγαλώνουμε δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Θυμάστε τότε που ήμασταν μικρά και γράφαμε στους τοίχους BFFE (best friends for ever); Τότε το εννοούσαμε γιατί δεν είχαμε τίποτα να μοιράσουμε. Τι γίνεται όμως σήμερα; Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε χιλιάδες προβλήματα και η κρίση θολώνει το μυαλό μας.

Οι φίλοι είναι σημαντικό να υπάρχουν στη ζωή μας. Ειδικά, όταν μεγαλώνουμε και νιώθουμε τη μοναξιά να μας απειλεί. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν από σήμερα να βρούμε ανάμεσα μας τον πραγματικό φίλο και όταν τον βρούμε ας προσπαθήσουμε να γίνουμε και εμείς αντάξιοι της φιλίας του. Να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι, αληθινοί φίλοι. Και όταν το  πετύχουμε αυτό να είστε σίγουροι ότι η ψυχή μας θα αγαλλιάσει. Συγχωρήστε τους φίλους σας, αξίζουν ό,τι πολυτιμότερο έχετε στη γη.

_______________________

   Πηγή: jenny.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Έπιασε κρύο! Ας ντύσουμε σωστά τα παιδιά

Πώς ντύνουμε σωστά το παιδί, όταν κάνει κρύο

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιο είναι το ιδανικό ντύσιμο για τα μικρά παιδιά όταν έξω κάνει κρύο; 

Να τα ντύνουμε βαριά; 

Είναι σωστό; 

Αν τα ντύνουμε ελαφρύτερα, μήπως αυξάνεται ο κίνδυνος να αρρωστήσουν; 

Πως πρέπει να ντύνουμε ένα παιδί όταν έξω κάνει κρύο; 

Τα παιδιά πάνε σχολείο, βγαίνουν έξω, παίζουν, ιδρώνουν, ξαναμπαίνουν μετά κάπου ζεστά. 

Οι γονείς οφείλουν να ξέρουν πώς πρέπει να ντύνουν τα παιδιά τους σε τέτοιες καιρικές συνθήκες, γιατί το κρύωμα και οι ασθένειες καραδοκούν.

Οι γονείς λοιπόν αναρωτιούνται (ειδικά οι νέοι γονείς) “πώς να ντύσω το παιδί μου όταν έχει κρύο; 

Να το ντύσω βαριά; Αν το ντύσω σαν... κρεμμύδι, θα το προστατεύσω, ή θα ιδρώνει και θα αρρωστήσει;”.

Δείτε ορισμένες χρήσιμες συμβουλές για το πως να ντύνετε τα παιδιά σας, σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (AAP):

❄ Ο πρώτος κανόνας που αναφέρουν είναι το απλό +1. Δηλαδή από όσα ρούχα βάλουν οι μεγάλοι, τα παιδιά θα πρέπει να φορέσουν +1 ακόμη.

❄ Τα λίγα και βαριά ρούχα δεν προστατεύουν από το κρύο, όσο τα πολλά και ελαφριά. Η θερμότητα φεύγει πιο εύκολα από ένα χοντρό ρούχο για παράδειγμα, ενώ τα πολλά και ελαφριά δημιουργούν στρώματα μόνωσηςπου απαγορεύουν στην θερμότητα από το σώμα να χαθεί.

❄ Ξεκινώντας από μέσα προς τα έξω μπορείτε να φορέσετε στο παιδί ένα ή δυο (ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες) φανελάκια, ή κοντομάνικα και από πάνω ένα μπλουζάκι, ή το πουλοβεράκι του και μετά το μπουφάν του.❄ Φυσικά προστατεύουμε πάντα τα άκρα του. Φροντίζουμε να φοράει ζεστές χοντρές κάλτσες και γάντια στα χέρια του για να μην κρυώνουν. Επίσης το κασκόλ και το σκουφί είναι απαραίτητα για να προστατεύει και τα αυτιά του.

Δεν είναι απαγορευτικό να βγάζετε το παιδί μας έξω με το κρύο αρκεί να το έχετε ντύσει με “έξυπνο” τρόπο και όχι με... 10 μπλούζες χοντρές και 2 παντελόνια. 

Εξάλλου οι παιδίατροι συμφωνούν ότι τις μέρες που κάνει κρύο τα παιδιά διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αρρωστήσουν, όταν είναι συνέχεια σε κλειστούς χώρους, παρά αν βγουν και λίγο έξω, αρκεί όπως είπαμε να έχουν ντυθεί με σωστό τρόπο.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι είναι οι ομάδες που κινδυνεύουν περισσότερο από το δριμύ ψύχος. 

Ειδικά τα πολύ μικρά παιδιά που είναι κάτω των 2 ετών δεν πρέπει να κάθονται επί μακρόν και να εκτίθενται στο κρύο αφού δεν έχει τελειοποιηθεί το θερμορυθμιστικό σύστημα του οργανισμού τους και το λίπος στο κορμί τους δεν είναι αρκετό.

deteΦιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

https://hamomilaki.blogspot.com

Πώς έχει επηρεάσει η κρίση την διάθεση και την ψυχολογία μας;

Από τη φύση του ο άνθρωπος επηρεάζεται από την κοινωνική κατάσταση που βιώνει. Η οικονομική κρίση που πλήττει την Ελλάδα από το 2008, είναι λογικό να έχει επηρεάσει την ψυχολογία των Ελλήνων. Υπάρχει όμως τρόπος να βγείτε κερδισμένοι, κατά μία έννοια, μέσα από αυτήν την δύσκολη κατάσταση.

Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια, βιώνουν ένα είδος κατάθλιψης, το οποίο έχει να κάνει με τα σκληρά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται και τις αλλαγές που επιφέρουν στην καθημερινότητα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, η οικονομική κρίση μας κοστίζει, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά.

Σύμφωνα το Πολιτικό Βαρόμετρο του Οκτωβρίου 2017 της Public Issue, ένα μεγάλο ποσοστό πίστευε ότι η κρίση στην Ελλάδα θα κρατήσει για τουλάχιστον 5 χρόνια ακόμα και σχεδόν ο ένας στους δύο (45%) πίστευε ότι η κρίση θα κρατήσει άλλα 10 χρόνια. 

Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, τις απολύσεις και τις αυξήσεις τιμών σε αγαθά πρώτης ανάγκης, μας έχουν κάνει να ανησυχούμε για το μέλλον. Αυτή η οικονομική αστάθεια, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο, έχει επιφέρει προβλήματα τόσο στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, όπως και δυσλειτουργίες στην διαχείριση κάποιων συναισθημάτων.

Πώς μας έχει επηρεάσει η κρίση ψυχικά;

Οι αρνητικές σκέψεις, που όλοι κάνουμε, έχουν άμεσο αντίκτυπο στη συμπεριφορά μας, σύμφωνα με τους ειδικούς. Κάποιοι εμφανίζουν μια συμπεριφορά παραίτησης και αντιμετωπίζουν την γενικότερη κατάσταση με παθητικότητα. Άλλοι πάλι, έχουν υιοθετήσει μια πιο μαχητική στάση, προκειμένου να επιβιώσουν. 

Η γκάμα των συναισθημάτων που νιώθει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις - άγχος, άρνηση, ανασφάλεια, θυμός, φόβος- είναι μεγάλη και αυτό καθιστά δύσκολη τη διαχείρισή τους. Πιθανό να έχετε βιώσει και εσείς ένα ή και περισσότερα από τα παραπάνω συμπτώματα ή ακόμα και να γνωρίζετε κάποιον που έπαθε κρίση πανικού, από το υπερβολικό άγχος. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί καταφεύγουν σε ειδικούς, προκειμένου να μάθουν πώς να διαχειρίζονται καλύτερα αυτά τα έντονα συναισθήματα.
Όμως, η λύση του ψυχολόγου μπορεί να μην είναι εφικτή για όλους, λόγω της οικονομικής στενότητας.

Τι μπορείτε να κάνετε;

Οι ειδικοί προτείνουν να υιοθετήσουμε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Σε περιόδους ψυχολογικής πίεσης να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε πιο λειτουργικά, αντί να μας κυριεύει το άγχος που μας παραλύει, να προσπαθούμε να βρίσκουμε μικρές και εφικτές λύσεις που θα μας «ξεμπλοκάρουν» στην καθημερινότητα. Με αυτόν τον τρόπο, θα μετατρέψουμε τα αρνητικά συναισθήματα σε θετικά, αφού θα νιώθουμε λιγότερη ανασφάλεια.

Μήπως τελικά αυτή η δύσκολη περίοδος είναι μια ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε τις δυνάμεις μας και να διαπιστώσουμε πού μπορούμε να βασιζόμαστε σε μια δύσκολη στιγμή; Σε κάθε περίπτωση, η προστασία της σωματικής και ψυχικής υγείας μας θα μάς δώσει τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να το ανακαλύψουμε. 

https://www.as-milisoume.gr

Τι νιώθεις;

 Ειρήνη Κεμερλή

Ζώντας πολύ κοντά σε χώρο άθλησης (κολυμβητήριο, στίβος κλπ) καθώς και σε ένα Δημοτικό Σχολείο γίνομαι συχνά μάρτυρας των ακόλουθων εικόνων:

Γονείς βιαστικοί σέρνουν ένα παιδί άλλοτε γκρινιάζοντας και άλλοτε φωνάζοντας γιατί έχουν αργήσει.
Γονείς θυμωμένοι περπατούν και συνεχίζουν να επιπλήττουν και να βγάζουν κηρύγματα.
Γονείς αλλόφρονες να τσακώνονται με τους περαστικούς γιατί έχουν διπλοπαρκάρει ή γιατί έχουν κλείσει κάποιο πάρκινγκ περιμένοντας να παραλάβουν το παιδί τους.
Γονείς  που η εικόνα τους δείχνει πως έφυγαν αφρόντιστοι και απεριποίητοι όπως ακριβώς ήταν μέσα στο σπίτι γιατί προφανώς βιάζονταν.
Γονείς κατσουφιασμένοι και σκεπτικοί κάνοντας μηχανικά όλες εκείνες τις κινήσεις του βάζω ή βγάζω ένα παιδί από την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου.
Γονείς που κουβαλούν τις σάκες.
Γονείς που τρέχουν.

Η εικόνα των γονιών συνοδεύεται και από τον αντικατοπτρισμό της εικόνας των παιδιών.
Παιδιά βαριεστημένα που τα σέρνουν οι γονείς τους αμέτοχα και αδιάφορα στη συνεχή γκρίνια του γονιού.
Παιδιά που παρατηρούν με μεγάλη προσοχή τους τσακωμούς των ενηλίκων.
Παιδιά αφρόντιστα και αχτένιστα.
Παιδιά κατσουφιασμένα και θυμωμένα.
Παιδιά υπερπροστατευμένα    …   και ο χορός καλά κρατεί.

Τι κάνει μια ελληνίδα μάνα να τρέχει αχτένιστη Σάββατο πρωί στις 8 σέρνοντας τον σχεδόν κοιμισμένο γιό της στο κολυμβητήριο; Δεν της είπε κανείς  πως η πίεση και το άγχος έχει συνέπειες και σε εκείνη και στο ταλαίπωρο το παιδί της;
Τι κάνει άραγε μια ελληνίδα μάνα να γκρινιάζει ασταμάτητα και να μην σταματά τις νουθεσίες και τις διαταγές με εκείνον τον τρόπο που όλοι ξέρουμε που επιβεβαιωμένα οδηγεί το παιδί να κλείνει κάθε μορφή επικοινωνίας και ακόμη και ακρόασης;
Γνωρίζοντας πως η ψυχική υγεία του ανθρώπου εξαρτάται από την κατάσταση που εξελίσσεται στο νοητικό, το συναισθηματικό και τον σωματικό του κόσμο, αναρωτιέμαι πάντα τι έκανε τον μέσο Έλληνα γονιό να νοιάζεται τόσο πολύ για το νου  και το σώμα του παιδιού του αλλά αδιαφορεί τόσο μα τόσο πολύ για τον συναισθηματικό του κόσμο;  Και για να είμαι δίκαιη δεν αδιαφορεί ακριβώς, παρανοεί τις ανάγκες του συναισθηματικού κόσμου (δικού του και του παιδιού) υπερφροντίζοντας  το νου και το σώμα. Η πρόχειρη απάντηση είναι βέβαια η άγνοια.  Ποτέ κανένας δεν του είπε να φροντίσει τα θέλω της καρδιάς του. Όλοι φροντίζουν να του θυμίζουν τα πρέπει του μυαλού του.
Συναισθηματικός κόσμος! Ένας αχανής χώρος γεμάτος ακατανόμαστα συμπεράσματα και άδηλες, ανομολόγητες, ανικανοποίητες ανάγκες και επιθυμίες και άλλες  επιβεβλημένες πάλι συνθήκες που οδηγούν σε λαθεμένες συμπεριφορές και παρανοήσεις.
Αν θέλαμε έτσι απλοϊκά να προσεγγίσουμε το μηχανισμό λειτουργίας του συναισθήματος θα λέγαμε πως ο άνθρωπος με τις αισθήσεις του προσλαμβάνει το ερέθισμα, αυτό μεταφέρεται στο νου, γίνεται μια γρήγορη ασυνείδητη τις περισσότερες φορές επεξεργασία, προκύπτει αυτόματα ένα συμπέρασμα, το συμπέρασμα αξιολογείται, πάλι από τον νου και αφού αξιολογηθεί, κατατάσσεται σε καλό ή κακό. Ακολουθεί η έκκριση των σχετικών ορμονών οι οποίες καθορίζουν το συναίσθημα.  Άρα το συναίσθημα είναι απόρροια νοητικής διεργασίας.  Τώρα το τι περιλαμβάνει ο νους και με τι κριτήρια κάνει την επεξεργασία, είναι προϊόν άλλης μελέτης και ίσως άλλου άρθρου, μιας και όλη η επεξεργασία του, είναι προϊόν εγγραφών και  πεποιθήσεων που υπάρχουν ήδη μέσα στα κουτάκια του.  Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι τα έχουν βάλει άλλοι εκεί με τη δική μας ανοχή.    
Αν ρωτήσεις λοιπόν έναν μέσο Έλληνα  «τι νοιώθεις», αυτόματα θα σου πει «τι σκέφτεται».  Μετά από αλλεπάλληλες και επίμονες  ερωτήσεις θα καταλήξει να σου πει κάτι ασαφές γενικό και κοινότοπο.  Πού είναι όλες εκείνες οι εκπληκτικές λέξεις που περιγράφουν με τόση ακρίβεια και ευστοχία συναισθήματα; Που έχουν εξαφανιστεί; Ποιος συνετέλεσε σ’ αυτή την συγκάλυψη και την αποπομπή τους στα βάθη του υποσυνειδήτου μας;  Γιατί άραγε; Γιατί όμως;
Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία θα δείξει πως ο Έλληνας πάντα έπρεπε να διαφυλάξει τα του οίκου του γιατί ήταν έρμαιο εκείνων που υποδαύλιζαν την ελευθερία του. Να μια λογική λοιπόν αιτία.  Ωραία! Τι θα την κάνουμε τώρα τούτη την αλήθεια; Θα συνεχίσουμε να ενισχύουμε την αποσιώπηση των συναισθημάτων μας γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να αντιληφθούν την αλήθεια μας οι άλλοι; Και αν την αντιληφθούν γιατί νοιώθουμε απειλή και κίνδυνο;  Γιατί να μην κυριαρχεί μέσα και γύρω μας η ασφάλεια πως παν ότι είναι αληθινό και έρχεται στο φως μπορεί να εξελιχθεί, να δυναμώσει και να εκκολαφτεί σε κάτι νέο.  Γιατί υπάρχει ακόμη ο φόβος πως αν ακολουθήσουμε την καρδιά μας η πορεία είναι επικίνδυνη και πως αν ακολουθήσουμε το μυαλό τα πράγματα θα είναι ασφαλέστερα.  Νάτο είδαμε πού μας έφερε το μυαλό.  Εδώ που είμαστε.  Μας αρέσει; Θέλουμε να το διατηρήσουμε τούτο το όμορφο (!) που ζούμε;  Θέλουμε να προσέξουμε μην το χάσουμε μιας και μας καλύπτει όλες μας τις ανάγκες; Γιατί εθελοτυφλούμε;
Δύσκολα τα ερωτήματα αν θέλει κανείς να εμβαθύνει και ακόμη πιο δύσκολες οι απαντήσεις τους.
Απευθύνομαι στους γονείς γιατί αυτό είναι το πεδίο της δικής μου γνώσης και υπηρεσίας.  Γονείς, αγαπημένοι μου γονείς, σημερινοί 30ριδες, 35ριδες, 40ριδες, εσείς που μεγαλώνετε σήμερα τα παιδιά του αύριο, τα παιδιά που θα είναι στην ηλικία σας το 2050 (μπορεί και να έχουμε βγει από τα μνημόνια!!!) μην κάνετε τα λάθη των γονιών σας που και αυτοί τα υπέστησαν από τα λάθη των παππούδων σας.  Κάντε τη διαφορά.  Οι προηγούμενοι ίσως δεν είχαν τρόπο πληροφόρησης, ίσως είχαν άλλες προτεραιότητες, εκείνες που δυστυχώς μας έφεραν στο λυπηρό σήμερα. Τόσο ήξεραν, τόσο έκαναν.  Εσείς όμως δεν έχετε δικαιολογία.  Η πληροφορία είναι γύρω σας.  Οι ευκαιρίες πολλές.  Μην παπαγαλίζετε αυτά που έλεγε η δική σας μάνα. Η μάνα σας γεννήθηκε εκεί τη δεκαετία του  50 ή του 60 μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος.  Εσείς; Εσείς είστε γεννημένοι τη δεκαετία του 80 δεν είναι το ίδιο.  Αγωνιστείτε για την αλλαγή.  Ελάτε σε επαφή με το συναίσθημα. Το δικό σας και εκείνο του παιδιού σας.  Ενσυναίσθηση! Είναι μια λέξη που χρειάζεται να την αντιληφθούμε και να την εφαρμόσουμε για να μπορέσει να μας οδηγήσει στην κατανόηση, στην συμπάθεια και τελικά στην συμπόνια ώστε συμπαραστεκόμενοι ο ένας στον άλλον να οδηγηθούμε στην συνεργασία, στην άμυλα, στην εξέλιξη. 
Γονείς αγαπημένοι γονείς, αντιληφθείτε πως ναι σημαντικό είναι να δώσετε γνώσεις και ευκαιρίες στο παιδί σας.  Δεν είναι ανάγκη να σέρνεται τα παιδιά του Δημοτικού από τη μια δραστηριότητα στην άλλη.  Χρόνο χαλαρότητας χρειάζονται.  Χρόνο ευκαιρίας και αναζωογονητικό χρόνο παιχνιδιού.  Δεν είναι ανάγκη να έχετε ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι και να τρέχετε τα παιδιά στους παιδότοπους και στις δραστηριότητες που πάλι μέσα από ένα πρόγραμμα και σε συγκεκριμένο χρόνο θα πρέπει να αποδείξουν την ικανότητα τους σε τούτο ή σε εκείνο.  Αφήστε τα το Σάββατο και την Κυριακή να χαλαρώσουν.  Φέρτε τα σε επαφή με ένα δυό φιλαράκια τους. Δώστε τους την ευκαιρία να δημιουργήσουν μέσα απ’ τη φαντασία τους, πύργους και δράκους και παραμυθένιες βασιλοπούλες.  Αφήστε τα πλήξουν και να βαρεθούν.  Μέσα από τέτοιες συνθήκες έχουν γίνει οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις.  Μη γεμίζετε τον κόσμο τους με άπειρα ερεθίσματα που οδηγούν σε ένα υπερμέγεθες μυαλό και συρρικνώνουν το συναίσθημα  ακόμη πιο πολύ.  Κλείστε τις τηλεοράσεις, απομακρύνετε τη νέα λαίλαπα τα τάμπλετς και τα κινητά από τα χέρια τους.  Αφήστε τα να πλήξουν, να αναζητήσουν λύσεις, να δημιουργήσουν το παιχνίδι τους. Και φέρτε τα σε επαφή με τον ψυχικό τους κόσμο, με το συναίσθημά τους. Αρκεί βέβαια να είστε παρόντες και διαθέσιμοι.  Δεν εννοώ συνεχώς.  Κάθε άλλο. Με όρια και η ενασχόληση μαζί τους γιατί κι αυτό σε εξάρτηση οδηγεί.
Υπάρχει ένα εργαλείο που λέγεται «αντανακλαστική ακοή».  Τούτο δίνει την ευκαιρία στο γονιό να υποθέσει τι νοιώθει το παιδί του και αμέσως μετά να το επικοινωνήσει, βάζοντας πάντα το νομίζω μπροστά απ’ το συμπέρασμά του.
Για παράδειγμα: Η Ελενίτσα μπαινοβγαίνει μη έχοντας να κάνει κάτι αναζητώντας λύση στην ανία της.  Ο αφυπνισμένος γονιός την παρατηρεί και δράττοντας την ευκαιρία λέει: «Ελένη μου σε παρατηρώ να μπαινοβγαίνεις αναζητώντας λύση στην ανία σου.  Νομίζω ότι πλήττεις λίγο έτσι;  Εμπιστεύομαι ότι ξέρεις τι θα σε κάνει χαρούμενη και ξέρω πως θα το βρεις.  Θα χαρώ πολύ να σε ακούσω όταν ανακαλύψεις τον τρόπο να γίνεις δημιουργική με ότι έχεις».  Αυτό καλοί μου γονείς για να γίνει θέλει βεβαιότητα, γνώση, εμπιστοσύνη και απόφαση.  Σε όλα τούτα φθάνει κανείς αν τα αναζητήσει.  Αναζήτησέ τα σε παρακαλώ.  Μη μένεις στα τετριμμένα, σε  ότι κάνουν οι πολλοί, σε ότι έκαναν οι γονείς σου.  Ανακάλυψε σε παρακαλώ τη δύναμη του συναισθηματικού σου κόσμου ώστε να μπορέσεις να τον επικοινωνήσεις στο παιδί σου, στον σύντροφό σου, στον φίλου σου, στον συνάδελφό σου. Γίνε η αλλαγή που θες.  Μην την περιμένεις από τον άλλον.  Το ίδιο φοβισμένος είναι κι αυτός. Κάνε τη διαφορά.  Νοιώσε και αφού νοιώσεις επικοινώνησέ το.  Άλλος κόσμος θα ανατείλει αν μοιραστούμε το περιεχόμενο της καρδιάς μας και όχι του νου.
Καλό το γυμναστήριο και ο στίβος και το κολυμβητήριο γιατί «νους υγιής εν σώματι υγιεί» μα και «Η καρδιά έχει τους λόγους της που η λογική δεν ξέρει».  «Τι νοιώθεις» ας είναι το ερώτημα και όχι «τι σκέφτεσαι» ή «τι νομίζεις» ή «τι έκανες». «Τι αισθάνεσαι!» «Ποιο είναι το συναίσθημα που σε κατάκλυζε αυτή τη στιγμή».  Βρες το και πες το.  Άλλη μορφή επικοινωνίας προκύπτει όταν λέμε αυτό που νοιώθουμε και όχι αυτό που σκεπτόμαστε. Σε εμπιστεύομαι Έλληνα πατέρα Ελληνίδα μάνα.  Θυμήσου τις ρίζες σου, εκείνες τις βαθιές που πάνε στον πυρήνα της συνείδησής σου.  Γνωρίζεις την αλήθεια.  Σε έκαναν να την ξεχάσεις γιατί τους βολεύει. Θυμήσου!  Μπορείς!

Ερατώ Χατζημιχαλάκη – Οικογενειακή Σύμβουλος
www.allazo.gr    www.elpidohori.gr

https://pigipaideias.gr

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται στο σχολείο, δεν έχουν υπομονή και απογοητεύονται εύκολα;

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής.

Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν, αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδεύεται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εάν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εάν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εάν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
Κάντε τους έκπληξη τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.

Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.
Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγιή

Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
Σκεφτείτε τι είναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.
Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα

Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό
Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.
Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

_______________________

    ~ Victoria Prooday

   Πηγή:   yourot.com , paediatrica.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

5 τρόποι να μεγαλώσουμε ψυχικά ανθεκτικά παιδιά

Όλο και περισσότεροι γονείς, αναρωτιούνται πώς να καταφέρουν να διδάξουν στα παιδιά τους τρόπους για να είναι ψυχικά ανθεκτικά. Ως ψυχοθεραπεύτρια, έχω δει αμέτρητους ενήλικες να βυθίζονται για χρόνια στον πόνο, επειδή δεν διαθέτουν τις βασικές δεξιότητες που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια, την αποτυχία και την απόρριψη.

Όσο νωρίτερα ξεκινήσουμε να διδάσκουμε στα παιδιά μας τι εστί μυϊκή δύναμη, τόσο πιο έτοιμα θα είναι για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της ενήλικης ζωής. Γι’ αυτό οι παρακάτω χρυσοί κανόνες μπορούν να μας βοηθήσουν να αναθρέψουμε ψυχικά ανθεκτικά παιδιά.

5 τρόποι να μεγαλώσουμε ψυχικά ανθεκτικά παιδιά

1. Θέστε ως οικογενειακή προτεραιότητα να φροντίζετε το μυαλό σας

Οι περισσότεροι γονείς μιλούν στα παιδιά τους για τη σημασία της φροντίδας του σώματός τους. Τους λένε να πλένουν τα δόντια τους και να γυμνάζονται. Αλλά λίγοι γονείς μιλούν για τη σημασία της ψυχικής και πνευματικής υγείας και εξέλιξης. Θέστε το λοιπόν ως προτεραιότητα να χτίσετε όλοι μαζί ψυχικούς μυς.

Επίσης, αναφέρετε ότι ορισμένες φορές μπορεί να χρειαστείτε και εσείς ως γονιός κάποια βοήθεια ειδικού. Όπως επισκεπτόμαστε έναν οδοντίατρο για τα δόντια μας, έτσι μπορεί να χρειαστούμε και έναν ψυχοθεραπευτή για να μας βοηθήσει όταν περνάμε δύσκολες στιγμές.

2. Μιλήστε για συναισθήματα

Οι μελέτες δείχνουν ότι το 60% των φοιτητών υποστηρίζουν πως είναι ακαδημαϊκά έτοιμοι για το πανεπιστήμιο, αλλά όχι συναισθηματικά. Η πλειοψηφία αυτών των νέων εύχονται οι γονείς τους να είχαν επενδύσει περισσότερο χρόνο στο να τους διδάξουν πώς να διαχειριστούν άβολα συναισθήματα όπως απογοήτευση, άγχος και μοναξιά.

Εκτός από το θυμό και τον ενθουσιασμό τους, οι περισσότεροι γονείς δεν αναφέρονται σε συναισθήματα. Συνεπώς, τα παιδιά δεν μαθαίνουν να αναγνωρίζουν και τα δικά τους συναισθήματα με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τα χειριστούν. Γι’ αυτό, εσείς ενσωματώστε λέξεις που εκφράζουν συναισθήματα στις καθημερινές σας συζητήσεις.

Διαβάστε επίσης: Τι είναι η ψυχική ανθεκτικότητα και τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τα ανθεκτικά παιδιά

3. Διδάξτε στα παιδιά σας πώς να σκέφτονται ρεαλιστικά

Όταν το παιδί σας λέει «ποτέ δεν καταλάβω τα μαθηματικά», είναι δελεαστικό να απαντήσετε «Φυσικά και θα τα καταλάβεις, αγάπη μου». Αλλά το να προσφέρετε επιβεβαίωση στα παιδιά σας χωρίς να τα διδάξετε πώς να καθησυχάζουν τον εαυτό τους δεν είναι χρήσιμο. Όταν το παιδί σας εκφράζει αμφιβολίες, κάνει καταστροφικές προβλέψεις και αρνητικές σκέψεις, διδάξτε του πώς να σκέφτεται διαφορετικά.

Δείξτε του πώς να αναγνωρίζει τις άχρηστες σκέψεις και να τις αναπλαισιώνει με πιο ρεαλιστικό τρόπο. Εξηγήστε τους ότι οι σκέψεις μας δεν είναι πάντα αληθινές και ορισμένες φορές ο ίδιος ο εγκέφαλός μας αποδεικνύεται λάθος. Δώστε και ένα παράδειγμα από τη δική σας καθημερινότητα.

4. Γίνετε εσείς το πρότυπο για θετική δράση

Τα παιδιά χρειάζεται να γνωρίζουν ότι μπορούν να συμπεριφέρονται και κόντρα στα συναισθήματά τους. Για την ακρίβεια, η συμπεριφορά τους μπορεί να αλλάξει τα συναισθήματά τους.

Αν το παιδί σας είχε μια άσχημη μέρα στο σχολείο, μπορεί να επιλέξει να κάνει κάτι στο σπίτι, κάτι που θα την κάνει να νιώσει καλύτερα. Γίνετε εσείς πρότυπα για εκείνα και δείξτε τους ότι και εσείς συμπεριφέρεστε κάποιες φορές κόντρα στα συναισθήματά σας. Πείτε: «νιώθω κάπως κουρασμένος σήμερα, αλλά ξέρω ότι είναι καλύτερα να μας μαγειρέψω παρά να κάτσω να δω τηλεόραση».

5. Δείξτε πώς μπορούν να επιλύσουν τα δικά τους προβλήματα

Μπορεί να είναι δελεαστικό να λύσετε εσείς τα προβλήματα των παιδιών σας. Αλλά εκείνα χρειάζονται ευκαιρίες να εξασκήσουν τις δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων. Αντισταθείτε στην ιδέα να «καθαρίσετε» για εκείνο. Αντιθέτως, ενθαρρύνετέ το να σκαρφιστεί μόνο του μια λύση. Αφήστε το να κάνει και κάποια λάθη, έτσι θα μάθει και τις συνέπειες που ακολουθούν.

Amy Morin, κοινωνική λειτουργός – ψυχοθεραπεύτρια

https://enallaktikidrasi.com/

Αυτά που χρειάζεται ένας γιος από τον πατέρα του

Στο βιβλίο του «What a Son Needs From His Dad: How a Man Prepares His Sons for Life», ο συγγραφέας Michael Donnell απαριθμεί τα 10 βασικά πράγματα που χρειάζεται ένας γιος από τον πατέρα του. 

1. Σεβασμός
Λίγα πράγματα επηρεάζουν τόσο σημαντικά ένα αγόρι, ο σεβασμός είναι ένα από αυτά. Μην περιμένετε να τον κερδίσει, δώστε τον ανυστερόβουλα, ως ένα μεγάλο δώρο από εσάς προς εκείνον!

2. Εμπιστοσύνη
Η εμπιστοσύνη «γεννά» εμπιστοσύνη. Αν θέλετε λοιπόν κάποια στιγμή ο γιος σας να γίνει ένας ενήλικος άξιος εμπιστοσύνης απλώς…εμπιστευτείτε τον στα πάντα. 

Δείξτε εμπιστοσύνη στις επιλογές του, στην προσωπικότητά του, στους χρόνος του, στα πρόσωπα που επιλέγει, στα χόμπι του…

3. Αυτοπεποίθηση
Όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα τα μικρά αγόρια έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα. 

Δεν χρειάζεται να του δείξετε ποια είναι αυτά τα πράγματα. 

Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσετε προσοχή στις ανάγκες του και να του δώσετε την ευκαιρία να νιώσει σίγουρος με τον εαυτό του.

4. Όραμα
Ο γιος σας χρειάζεται από νωρίς να καταλάβει πως ενεργεί και σκέφτεται ένας ώριμος άνθρωπος. 

Και αυτό θα το δει κυρίως από εσάς. Γι’ αυτό γίνετε ο άνθρωπος που θα θέλατε ο γιος σας να γίνει. Και ξεκινήστε από σήμερα

5. Υπευθυνότητα
Οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από σημαντικά «καθήκοντα» για να νιώσουν σημαντικοί και υπεύθυνοι. 

Σίγουρα αυτά τα καθήκοντα που εσείς θα του υποδείξετε θα τον βοηθήσουν να ωριμάσει, αλλά το πιο σημαντικό που θα πρέπει να του δείξετε είναι ο ρόλος του μέσα στην οικογένεια.

6. Χώρος
Σε κανένα μπαμπά δεν αρέσει να φεύγει μακριά από την οικογένεια του αλλά δε σας έχει τύχει κάποιες φορές που χρειάζεται να λείψετε σε ταξίδι ο γιος σας να συμπεριφέρεται προστατευτικά στη μαμά του και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας; 

Δε νιώθετε περήφανος γι’ αυτό; 

Θυμηθείτε πως όσο ο γιος σας χρειάζεται την παρουσία σας, άλλο τόσο χρειάζεται κάποιες φορές και το χώρο του, ώστε να μπορεί να παίρνει κάποιες ευθύνες από μόνος του

7. Μεγαλοψυχία
Όλοι χρειαζόμαστε τη στήριξη και τη μεγαλοψυχία των άλλων, στις δύσκολες ώρες της ζωής μας. 

Συχνά οι μπαμπάδες μαθαίνουν πολλά στους γιους τους, αλλά ξεχνούν να τους μάθουν την συμπόνια. Αλλά την χρειάζονται πολύ. Όπως έλεγε άλλωστε και ο Αριστοτέλης «η μεγαλοψυχία είναι σαν ένα κόσμημα που στολίζει όλες τις αρετές, γιατί τις κάνει μεγαλύτερες».

8. Καθοδήγηση
Ένας πατέρας μπορεί να καθοδηγήσει το γιο του με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ ότι μια μητέρα. 

Ο πατέρας είναι το πρώτο πρόσωπο που δίνει έμπνευση στο γιο του. Και βέβαια στο δύσκολο δρόμο της καθοδήγησης θα πρέπει να έχετε υπομονή, κουράγιο και κατανόηση.

Το αξίζει έτσι δεν είναι;

9. Πρόκληση
Τα αγόρια αγαπούν τις προκλήσεις. Τους αρέσει να σκαρφαλώνουν να πηδούν, να τρέχουν γενικά να αναπτύσσουν ταχύτητες. 

Μην τον εμποδίσετε, απλώς δείξτε του πότε χρειάζεται να πατάει φρένο.

10. Αγάπη
Δείξτε του πώς να αγαπάει. Πως; 

Αρχίζοντας από το να αγαπάτε την σύντροφο και την οικογένειά σας. Και μην ξεχνάτε πως δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να δείχνει κανείς την αγάπη του. Αρκεί να τη δείχνει.

amyntika.gr , 

www.amazon.com/What-Son-Needs-From-His-ebook
by Αντικλείδι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Διδακτικές ιστορίες: Το πλοίο που βυθιζόταν και η βάρκα που χωρούσε μόνο ένα άτομο

Διδακτικές ιστορίες

Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία.

Η ιστορία της μιλούσε για ένα κρουαζιερόπλοιο που βυθίζονταν και για ένα ζευγάρι που προσπαθούσε να σωθεί μπαίνοντας σε μια σωστική λέμβο. Δυστυχώς όμως ανακάλυψαν ότι στη βάρκα υπήρχε χώρος μόνο για ένα άτομο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ήθελε να διδάξει στα παιδιά της η δασκάλα με αυτή την ιστορία..

«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.

Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».

Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:

«Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»

Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».

Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:

«Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».

Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»

Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».

Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:

«Η απάντηση είναι σωστή».

Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όλοι όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε ότι η μητέρα της, λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη ασθένεια. Την κρίσιμη στιγμή, ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν σωστό. Όχι για αυτόν, αλλά για την κόρη τους.

«Ήθελα τόσο να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη», έγραφε στο ημερολόγιό του».

Τα παιδιά έμειναν για αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τελείωσε την ιστορία της.

Η δασκάλα τότε προσπάθησε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας:

«Το καλό και το κακό είναι περίπλοκα και πολλές φορές πολύ δύσκολο να τα κατανοήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλον χωρίς να προσπαθήσει πρώτα να κατανοήσει τις πράξεις του.

Άν έχετε βγει να φάτε με κάποιον φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε τον λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα αλλά γιατί βάζετε την φιλία σας πάνω από τα χρήματα.

Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή καταλαβαίνουν την έννοια της ευθύνης.

Όσοι ζητούν συγγνώμη μετά από έναν καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν την λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.

Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.

Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.

Μια ημέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας. Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρο που κάνατε μαζί τους. Οι ημέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:

«Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;»

Και εσείς θα χαμογελάσετε με αόρατα δάκρυα, και θα τους απαντήσετε:

«Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.»

https://www.alfavita.gr