Μεγαλώνοντας ένα παιδί σε μια κοινωνία που βρίθει από μαγκιά, αγένεια και θράσος.

Μεγαλώνοντας ένα ευγενικό παιδί σ’ έναν κόσμο που δεν λέει «ευχαριστώ»

Αλεξία Μπακοπούλου

Μεγαλώνοντας ένα παιδί, κάθε μέρα περνάει από το μυαλό μας η βασανιστική ερώτηση «το κάνω σωστά;».

Είναι αυτή η διαρκής αμφιβολία που άλλους τους κάνει να ψάχνουν και να διερωτώνται και να πηγαίνουν παρακάτω, και άλλους φορτίζει με ένα άγχος επάρκειας ως προς το γονεϊκό τους ρόλο.

Η δική μου προσπάθεια, της μέχρι σήμερα μητρικής μου καριέρας, είναι το μεγάλωμα παιδιών με συναισθηματική νοημοσύνη. Στόχος μου είναι να εμμένω στο συναίσθημα κάθε περίστασης και να παρακάμπτω το περιβάλλον σκηνικό. 

Προσπαθώ να ενθαρρύνω την έκφραση και αποδοχή του συναισθήματος και να ενισχύσω την ενσυναίσθηση. Τη δεξιότητα που σου επιτρέπει να μπεις στη θέση του άλλου να αντιληφθείς τι νιώθει και να αντιδράσεις ανάλογα.
Δυστυχώς πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι σωστό αυτό που κάνω. Αναρωτιέμαι αν η έμφασή που δίνω στο κομμάτι της συναισθηματικής ανάπτυξης, είναι αυτό που πραγματικά θα βοηθήσει το δικό μου παιδί να είναι ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο σαν προσωπικότητα.
Και έρχονται όλες εκείνες οι στιγμές που νιώθω σαν να δημιουργώ έναν αριστοκράτη σε μια κοινωνία που βρίθει από μαγκιά, αγένεια και θράσος.Είναι όλες εκείνες οι φορές που αντιλαμβάνεσαι ότι δίνεις εφόδια που δυστυχώς δεν συμμερίζονται όλοι. 

Έτσι βρέθηκα να έχω ένα παιδί με υψηλή –κατά τη γνώμη της κουκουβάγιας-μάνας – συναισθηματική νοημοσύνη, ευάλωτο όμως από τα βλήματα των υπολοίπων που η ανατροφή τους επικεντρώνεται στην προσωπική ανάδειξη, τη μαγκιά και τον εξευτελισμό κάθε συναισθήματος, που νοείται ως αδυναμία.

Ωραία όλα αυτά, θα μπορούσε να μου πει κάποιος, αλλά θα έπρεπε θωρακίζεις ένα παιδί απέναντι σε τέτοιες περιπτώσεις. 

Η συναισθηματική νοημοσύνη, με ό,τι αυτή εμπεριέχει, βοηθάει στη δημιουργία ψυχικά ανθεκτικών ανθρώπων. Δεν παύει όμως όλο το σκηνικό να σε κάνει κάποιες στιγμές να νιώθεις σαν να είσαι ο μόνος που φροντίζει το περιβάλλον, και γύρω τριγύρω οι υπόλοιποι να το μολύνουν, όπως μπορούν και με όσα μέσα έχουν. 

Η μάχη είναι άνιση. Και έρχεται πάλι η ίδια βασανιστική ερώτηση «κάνω το σωστό;».
Είναι η στιγμή που καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη διαρκούς παρουσίας μας απέναντι στις συναισθηματικές ανάγκες ενός παιδιού που έρχεται αντιμέτωπο με άτομα που δεν διαθέτουν τις δικές τους συναισθηματικές δεξιότητες. 

Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι θωρακίζεις και προστατεύεις ένα παιδί από τα βέλη του συναισθηματικού υποκόσμου μιλώντας του. 

Μιλώντας του και εξηγώντας του τι είναι αυτό που συμβαίνει ακριβώς, για ποιο λόγο συμβαίνει και τι μπορεί να κάνει. Εμπλουτίζεις με αυτό τον τρόπο τις μπαταρίες της ανθεκτικότητάς του.
Ομολογώ ότι είναι φορές που πραγματικά μετανιώνω για όλη αυτή την έμφαση στη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών μου. Γιατί τα βλέπω, αρκετές φορές να πληγώνονται και να μην βρίσκει αντίκρισμα η προσπάθεια που έχει γίνει. 

Άλλες φορές πάλι είμαι πραγματικά υπερήφανη για τον τρόπο που διαχειρίζονται καταστάσεις, και ιδιαίτερα καταστάσεις φορτισμένες με έντονο συναίσθημα. Τότε είναι που αποφασίζω να συνεχίσω να διαπαιδαγωγώ τον «αριστοκράτη» που θα κληθεί να αντιμετωπίσει όλες τις προβολές καταπιεσμένων γονιών στα παιδιά τους, γιατί στο τέλος ο κερδισμένος είναι εκείνος που νιώθει, εκφράζεται, μοιράζεται και συναισθάνεται.

Θέλει αρετή και τόλμη η ευαισθησία απέναντι στις Ερινύες (χαμ. Σειρήνες) μιας κοινωνίας που καλλιεργεί τον τσαμπουκά, την υπεροψία και την αναλγησία. 

Θα είμαι εκεί για να στηρίζω όλο αυτό που με κόπο οικοδόμησα για να το δω να στέκεται στα πόδια του. 

Θα είμαι εκεί για να εξηγώ και να δικαιολογώ γιατί αυτό είναι το λειτουργικό και γιατί το άλλο είναι το δυσλειτουργικό, σε πείσμα των καιρών που αποζητούν ανθρώπους κενούς και άβουλους. 

Γιατί ένας υψηλός δείκτης συναισθηματικής νοημοσύνης μπορεί να μη σου εξασφαλίζει μια θέση στο Harvard, είναι όμως βέβαιο ότι σε προετοιμάζει για το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο όλων των εποχών… την ζωή.

themamagers

Μην αγνοείς τη διαφορετικότητα. Σεβάσου την, υπάρχει.

Της Λουκίας Πέτρου.

 Έχεις προσπαθήσει ποτέ, να κυκλοφορήσεις με καρότσι μωρού στους δρόμους της πόλης ή της γειτονιάς σου έστω; Να το ανεβάσεις σε λεωφορείο, ή σε άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς; Να μπεις στα περισσότερα καταστήματα ή σπίτια ή ακόμα και σε ιατρεία, γραφεία, σχολεία, χώρους άθλησης;

Με ένα καρότσι μωρού πάντα, μην το ξεχνάς. Να το σπρώχνεις και παράλληλα να κρατάς τσάντες, σακούλες και άλλα πολλά. Θυμήσου, με ένα καρότσι… Που ο θησαυρός που έχεις μέσα, είναι ένα μικρό πλασματάκι, που σ΄έχει ανάγκη. Απόλυτα εξαρτημένο. Που χωρίς εσένα είναι ανήμπορο.

Και τώρα προσπάθησε να σκεφτείς, πως στη θέση του μωρού είσαι εσύ. Το ίδιο ανήμπορος, αλλά όχι λόγω ηλικίας. Όχι με τη θέλησή σου. Όχι με τη συγκατάθεσή σου. Το σώμα σου θέλει μα δεν μπορεί. Γιατί κάποια στιγμή περιορίστηκαν οι δυνατότητές του. Είτε από τη γέννησή του, είτε λόγω κακιάς στιγμής. Αλλά κανένα από τα δύο δεν επέλεξες. Αλλά πρέπει να ζήσεις μ’ αυτό. Και να ζήσεις σε έναν κόσμο φτιαγμένο για εκείνους, που το σώμα τους μπορεί.

Γιατί δυστυχώς, με αυτό τον τρόπο είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Για εκείνους που μπορούν. Και παρόλα αυτά, ακόμα κι αυτοί δυσκολεύονται. Θυμήσου το καρότσι που λέγαμε. Πόσο δύσκολο να κυκλοφορείς. Τα πεζοδρόμια είναι στενά και συνήθως κατειλλημένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κι εσύ αναγκάζεσαι να κατέβεις στο δρόμο. Τα περισσότερα ασανσέρ χωράνε ένα ή δύο άτομα και σίγουρα όχι ένα καρότσι. Πολλά καταστήματα δεν διαθέτουν ειδικές μπάρες και δεν μπορείς να ψωνίσεις. Και η πολυκατοικία που μένεις έχει σκαλιά στην είσοδο και δεν μπορείς να ανέβεις εύκολα.

Σκέψου ένα άτομο,  που πρέπει να τα κάνει όλα αυτά μόνο του… Χωρίς κανέναν να το τον βοηθά. Χωρίς κανέναν να το σπρώχνει. Να τον ανεβάζει και να τον κατεβάζει από το δρόμο, που κάποιος (ίσως κι εσύ) στάθμευσε το αυτοκίνητό του. Που ίσως, πατάει και την ειδική διάβαση για άτομα με προβλήματα όρασης. Που δεν ακούει, αλλά στο χωριό του δεν υπάρχει ειδικό σχολείο. Και η πόλη είναι μακριά. Που ζει σε έναν κόσμο φτιαγμένο μόνο γι΄αυτούς που ακούνε, βλέπουν και περπατάνε…

Ο κόσμος μας πρέπει να αλλάξει. Να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα αυτών των ανθρώπων. Όχι να τους απομονώνει, αλλά να τους ενσωματώνει. Να τους φροντίσει και να τους προσφέρει μία ζωή λίγο πιο δίκαιη από αυτή που αναγκάζονται να ζήσουν. Και που σε καμία περίπτωση δεν επέλεξαν.

Και η αλλαγή ας ξεκινήσει από εμάς. Μην παρκάρεις όπου βρείς. Σκέψου αν περιορίζεις έναν συνάθρωπο σου. Βοήθησε το άτομο που είναι δίπλα σου στο λεωφορείο και δεν βλέπει σε ποια στάση πρέπει να κατέβει. Βοήθησέ τον να περάσει το δρόμο. Δεν βλέπει ούτε τα φανάρια, άλλα ούτε και τον τροχονόμο. Απαίτησε στο χωριό σου να έρθει ειδικός δάσκαλος για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Βάλε ειδική μπάρα στο κατάστημα σου και για αυτούς, που δεν μπορούν να ανέβουν τα σκαλιά. Και σκέψου κι άλλα πολλά που μπορείς να κάνεις.

Μπες λίγο στη θέση τους. Και σκέψου… Κατανόησε την ανάγκη τους και το δικαίωμά τους να ζήσουν όπως κι εσύ. Σε έναν κόσμο δυνατοτήτων και ευκαιριών. Με αξιοπρέπεια. Όπως αξίζει σε όλους. Κι όχι σε κάποιους…

Μην τους αγνοείς. Υπάρχουν…

αναπνοές

Γιατί δεν είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε;

Άρθρο της Ναταλίας Κουτρούλη, MSc, ψυχολόγος υγείας

«Όλο ατυχίες μου συμβαίνουν», «Αν είχα καλύτερη δουλειά, περισσότερα χρήματα, μεγαλύτερο σπίτι, όλα θα ήταν διαφορετικά». Παράπονο, ζήλια, αδικία. Αυτά είναι τα συναισθήματα που «κρύβονται» πίσω από τις παραπάνω φράσεις και ίσως να τα έχουμε αισθανθεί και εμείς οι ίδιοι. Πράγματι, συχνά νιώθουμε αδικημένοι από τη ζωή, τη μοίρα, πιστεύοντας ότι οι άνθρωποι γύρω μας έχουν μεγαλύτερη εύνοια, περισσότερη τύχη, επιπλέον ευκαιρίες. Τι είναι, τελικά, αυτό που μας οδηγεί να αισθανόμαστε μονίμως ανικανοποίητοι; Να μην μπορούμε να απολαύσουμε τη ζωή και να δαπανάμε χρόνο και φαιά ουσία ζηλεύοντας όσα απολαμβάνουν οι άλλοι;

Ζήτημα ασφάλειας

Είναι στη φύση του ανθρώπου να επιδιώκει να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες, να αισθάνεται ότι έχει εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Όσο περισσότερα και καλύτερα πράγματα έχει κανείς στην κατοχή του, τόσο πιο ασφαλής νιώθει. Πρακτικά και συναισθηματικά, η δυνατότητά μας να καλύπτουμε τις ανάγκες, τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες μας μάς κάνει να νιώθουμε «εξασφαλισμένοι», πιο επιτυχημένοι, λιγότερο εκτεθειμένοι σε προβλήματα. Μας προσφέρει προστασία, μας γεμίζει με ένα αίσθημα ικανοποίησης ότι μπορούμε να ζήσουμε αυτό που θέλουμε. Η επιθυμία αυτή για εξασφάλιση μέσω της κατοχής υλικών αντικειμένων είναι και η αιτία εμφάνισης συναισθημάτων όπως η ζήλια, ο φθόνος, ο ανταγωνισμός, η αδικία.

Βέβαια, σήμερα έχουν αυξηθεί οι ανάγκες και επομένως τα αγαθά που σχετίζονται με τα χρήματα, με αποτέλεσμα αυτά να μετατρέπονται σε πειρασμούς για τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος πλέον δεν καλύπτεται με το λίγο, αλλά επιδιώκει το «όλο και περισσότερο». Ο άνθρωπος, όταν εξοικειώνεται με μια κατάσταση, βολεύεται σε αυτήν, θέλει να την παγιώσει και, αν είναι δυνατόν, να αυξήσει την ικανοποίηση που του προσφέρει. Όπως συμβαίνει π.χ. με μια γεύση που μας αρέσει και θέλουμε να τη γευόμαστε ξανά και ξανά. Άλλος, βέβαια, είναι σε θέση να διατηρήσει το μέτρο και άλλος καταλήγει στην απληστία.

Το αίσθημα της αδικίας

Υπάρχουν αντικειμενικές καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε αδικημένοι. Όπως π.χ. στην περίπτωση που ενώ μας άξιζε μια εργασιακή θέση λόγω προσόντων, τελικά την πήρε ένας άλλος υποψήφιος, με λιγότερες δυνατότητες, μόνο και μόνο γιατί γνώριζε τον διευθυντή. Ωστόσο, συχνά το αίσθημα της αδικίας είναι επίπλαστο, αφού συνήθως κάνουμε προβολή σε ένα πρότυπο του οποίου γνωρίζουμε μόνο ένα κομμάτι του. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη φράση «Πόσο άδικο είναι αυτή η γυναίκα να είναι τόσο όμορφη». Κάνοντας αυτήν τη σκέψη, παραβλέπουμε άλλες πτυχές αυτού του προτύπου, όπως π.χ. τις θυσίες που έχει κάνει αυτή η γυναίκα για να αποκτήσει το καλλίγραμμο αυτό σώμα (π.χ. στερητικές δίαιτες και εξαντλητική άσκηση), τις οποίες ίσως εμείς δεν θα ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν γνωρίζουμε εκ των έσω το πρότυπο με το οποίο συγκρίνουμε τον εαυτό μας.

Το αίσθημα της αδικίας που νιώθουμε συνήθως προκύπτει από πρώιμες εμπειρίες μας. Μπορεί, δηλαδή, να βλέπαμε τους γονείς μας να το αναπαράγουν στην παιδική μας ηλικία ή να το προέβαλλαν εκείνοι σε εμάς, λέγοντάς μας π.χ. «Τι άτυχος που είσαι που δεν πήρες τα μάτια της γιαγιάς σου», δημιουργώντας μας την αίσθηση ότι είναι άδικο αυτό που μας συμβαίνει και κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι είμαστε άτυχοι.

Μαθαίνεται η απόλαυση;

Σύμφωνα με τη Θετική Ψυχολογία (κλάδος της ψυχολογίας που μελετά τις θετικές διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η αισιοδοξία, το νόημα της ζωής και η ψυχική ανθεκτικότητα, οι οποίες μας ωθούν να εξελιχθούμε), η ιδιότητα του «απολαμβάνειν» είναι είτε ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό (το κληρονομήσαμε) είτε επίκτητο (προέρχεται από το περιβάλλον μας ως πρότυπο ή από την προσωπική μας ωρίμαση, σκέψη και επεξεργασία). Ουσιαστικά, έχει να κάνει με το να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε, με το να βρίσκουμε κάτι ευχάριστο σε οποιαδήποτε κατάσταση.

Για να μπορούμε να απολαμβάνουμε, πρέπει να συνυπάρχουν δύο στοιχεία: η προσπάθεια να βρίσκουμε χαρά σε όσα ζούμε αυτήν τη στιγμή και η αισιοδοξία για το μέλλον. Οι υπερβολικές προσδοκίες μπαίνουν εμπόδιο σε αυτήν τη διαδικασία, αφού μας οδηγούν συχνά στη ματαίωση, στην απογοήτευση. Η ζωή περιλαμβάνει πολλές δυσκολίες, γι’ αυτό είναι σημαντικό να είμαστε ρεαλιστές, να αναμένουμε τις αναπόφευκτες δυσκολίες που θα βρεθούν στον δρόμο μας. Μια δυσκολία σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένδειξη αδικίας ή αποτυχίας, ούτε υπάρχει κάποια σκοπιμότητα πίσω από αυτήν. Όχι, το σύμπαν δεν συνωμοτεί εναντίον μας!

Μπορώ να είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω;

Ικανοποιημένος με όσα έχει και άρα ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που δεν συναντά ατυχίες στη ζωή του, αλλά εκείνος που αντιμετωπίζει με συγκεκριμένους τρόπους τις διάφορες καταστάσεις της ζωής. Ποιες είναι, λοιπόν, οι στρατηγικές που εφαρμόζουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι;

* Θέλουν να είναι ευτυχισμένοι: Στρέφουν, δηλαδή, το βλέμμα τους προς την ευχάριστη πλευρά. Έχουν στη φύση τους την αισιοδοξία και την τάση να αντιλαμβάνονται τα πράγματα από τη θετική τους σκοπιά.

* Επιτρέπουν στον εαυτό τους να χαρεί: Δεν έχουν το αίσθημα της μιζέριας. Αφήνονται να γελάσουν με την ψυχή τους, να απολαύσουν ένα φαγητό, να ζήσουν με όλο τους το είναι ένα ηλιοβασίλεμα.

* Ξέρουν να δίνουν: Τα θετικά συναισθήματα ανακυκλώνονται. Δίνοντας θετικά συναισθήματα στους άλλους, παίρνουν και αυτοί με τη σειρά τους. Δεν αφήνουν, δηλαδή, τα πάντα στην τύχη, αντίθετα, καθορίζουν οι ίδιοι την τύχη τους.

Step by step

Πρακτικά βήματα για να μάθουμε να εκτιμάμε όσα έχουμε:

Λίστα ευγνωμοσύνης 

Φτιάχνουμε μια λίστα με όλα τα καλά που μας έχουν συμβεί και τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα αρνητικά. Η σύγκριση αυτή συνήθως μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά τα άσχημα πράγματα που μας συμβαίνουν είναι λίγα, ενώ αυτά για τα οποία θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες είναι πολύ περισσότερα.

Αλυσίδα θετικών επιπτώσεων

Αφιερώνουμε λίγο χρόνο στο να αναλογιστούμε τις ωφέλιμες επιδράσεις που έχουν στη ζωή μας τα θετικά πράγματα που μας συμβαίνουν. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι έχουμε μια δουλειά, το οποίο είναι από μόνο του ένα θετικό στοιχείο -ιδιαίτερα στις μέρες μας-, έχει πολλά ακόμα ευνοϊκά επακόλουθα, όπως το ότι μας δίνεται η δυνατότητα να καλύπτουμε τις ανάγκες μας, να είμαστε δημιουργικοί κ.λπ.

Ευχάριστες καταστάσεις

Δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι ευχάριστες καταστάσεις. Βρίσκουμε, για παράδειγμα, ευκαιρίες να διοργανώσουμε πάρτι με φίλους, σχεδιάζουμε μικρές ή μεγάλες αποδράσεις, ξεκινάμε ένα καινούργιο χόμπι.

Κοινωνικές συναναστροφές

Σχετιζόμαστε με άλλους. Οι επαφές με τους γύρω μας μάς δίνουν συναισθηματική πληρότητα, μας βοηθούν να δημιουργήσουμε ένα νέο πλαίσιο αντιλήψεων, να δούμε τα πράγματα από νέες οπτικές γωνίες και να εξελιχθούμε.

www.vita.gr

http://enallaktikidrasi.com

Πότε έχει πετύχει απόλυτα ο δάσκαλος !

Η μεγαλύτερη επιτυχία για ένα δάσκαλο είναι η εξαφάνισή του. Δεν πρόκειται φυσικά για ταχυδακτυλουργία, αλλά για το μεγαλύτερο στόχο της διδασκαλίας όπως την περιέγραφε η μεγάλη παιδαγωγός Μαρία Μοντεσσόρι.

Να μπορεί να πει ο δάσκαλος: «Τα παιδιά τώρα δουλεύουν σα να μην υπάρχω» .

Τότε έχει πετύχει απόλυτα ο δάσκαλος όταν δια της πλασματικής του απουσίας, η οποία στην πραγματικότητα είναι η πιο αποτελεσματική παρουσία, έχει καθορίσει τους μαθητές του.

Ευτύχησα να έχω δασκάλους ανθρώπους αφοσιωμένους στην εκπαίδευση, πραγματικά λειτουργούς.

Τους θυμάμαι καλά ή μήπως ονειρεύομαι; Τους θυμάμαι γιατί ήταν αυτοί που με βοήθησαν να καταλάβω τη διαφορά ανάμεσα σε έναν καλό δάσκαλο και σε έναν κακό.

Ο καλός δάσκαλος αρχικά, έχει πάθος για τη δουλειά του, σέβεται κι αγαπάει τους μαθητές του.

Δεν πάει ποτέ απροετοίμαστος στο μάθημά του, δεν περιορίζεται σε ξηρή διδασκαλία, αλλά ανεβάζει την ψυχική διάθεση, εξάπτει το ενδιαφέρον και εμπνέει τους μαθητές του με αξίες και ιδανικά.

Δεν παρασύρεται από το ναρκισσισμό των γνώσεων που έχει. Έχει πάθος για τη γνώση και «έμμονες ιδέες» που τον κάνουν μεταδοτικό. Προωθεί την ανοιχτή εκπαίδευση, την ανοιχτή μάθηση και την ανοιχτή σκέψη.

Προσπαθεί να είναι κοντά στα παιδιά και να προωθεί την γνωστική τους ανεξαρτησία.

Ένας σωστός δάσκαλος δεν πρέπει να επιτηρεί την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά να παθιάζεται με την παιδαγωγική της αισιόδοξης πρότασης για τη ζωή, της μέριμνας, της φροντίδας, της έγνοιας.

Ο καλός δάσκαλος κάθεται δίπλα στα παιδιά κι όχι απέναντί τους.

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι αυτός που δε στηρίζεται στις γνώσεις του και δεν αναπαράγει μονότονα τις σημειώσεις του, αλλά αφήνεται να παρασυρθεί από τον παλμό της τάξης.

Το μάθημα με έναν καλό δάσκαλο δεν είναι ποτέ ίδιο με κάποιο άλλο.

Κάθε φορά ξεκινά ένα ταξίδι που έχει διαφορετικό προορισμό.

Μέσα σε αυτό το ταξίδι είναι εκείνος που προκαλεί το ενδιαφέρον για τη γνώση και κάνει τους συνταξιδιώτες του να θέλουν να μαθαίνουν, να γνωρίζουν καλλιεργώντας την κριτική σκέψη και εσωτερικεύοντας αξίες.

Αν και έχει πολλές υποχρεώσεις, δεν περιορίζεται τυπολατρικά σε αυτές. Ακόμη έχει πολλές ευθύνες που αντί να αναχαιτίσουν την ανεξαρτησία του, την εμπλουτίζουν. Ο σωστός δάσκαλος γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν στοχεύει στη διαμόρφωση εργασιακών ρομπότ, αλλά ισορροπημένων προσωπικοτήτων.

Είναι αυτός που συνδυάζει την ελευθερία με την πειθαρχία. Αυτός που θα επαναλάβει, θα επιμείνει και θα αναζητήσει τον καλύτερο τρόπο διδασκαλίας.

Υπάρχει όμως και η αντίθετη πλευρά.

Δάσκαλοι απομακρυσμένοι από τα παιδιά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να έχουν τη σωστή μεταδοτικότητα.

Ένας κρύος δάσκαλος αποστασιοποιημένος από την τάξη, όσο σοφός κι αν είναι δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η απόσταση δημιουργεί φόβο κι αν είναι και σκληρός ο φόβος των παιδιών γίνεται ακόμη πιο βαθύς.

Το πνεύμα, η ψυχή όταν φοβάται δε μαθαίνει, συρρικνώνεται. Η ψυχή πρέπει να απλώσει, να ανοίξει για να μάθει. Κι ανοίγει μόνο με την αγάπη και την καλοσύνη.

Όπως είπε και ο Πλάτωνας: «Όταν ο άνθρωπος πάρει σωστή εκπαίδευση, γίνεται θεϊκό και πολύ ήμερο ζώο. Κι όταν δεν ανατραφεί αρκετά ή κατάλληλα, γίνεται το πιο άγριο απ’ όσα γέννησε η φύση.»

Πολλές φορές οι δάσκαλοι αποτελούν τα πρότυπα των παιδιών. Οι μαθητές τους θεωρούν στυλοβάτες και στηρίγματα που αποτελούν το έναυσμα για την απόκτηση γερών θεμελίων και βάσεων για τη ζωή.

Εσύ τελικά έχεις έναν τέτοιον δάσκαλο χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη σου ή μήπως ονειρεύεσαι;

Στον κύριο Λυκαρδόπουλο Νίκο και στην κυρία Βάγιου Παρούλα.

pillowfights.gr

http://www.ipaideia.gr/

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν

By Aspa 

Ως γονείς, οι στόχοι μας και οι σκέψεις μας συμπεριλαμβάνουν πάντα και τα παιδιά μας. Θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι γονείς. Θέλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν σωστά και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Και θέλουμε να τους μεταδώσουμε τις αξίες στις οποίες πιστεύουμε.

Τις προάλλες έπεσα πάνω σε ένα ποίημα της Dorothy Nolte που ήταν συγγραφέας και οικογενειακός σύμβουλος. Γράφτηκε το 1954, αποτελείται από λίγες μόνο γραμμές και όμως περιέχει «όλη τη σοφία του κόσμου», σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών. Είναι ένας οδηγός που παρά την απλότητά του, δίνει απαντήσεις.

• Θέλουμε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση; Η απάντηση είναι μέσα στο ποίημα.
• Θέλουμε τα παιδιά μας να σταματήσουν να καυγαδίζουν; Η απάντηση είναι μέσα στο ποίημα.
• Θέλουμε να μάθουν να αγαπάνε; Η απάντηση είναι μέσα στο ποίημα.

Ας το διαβάσουμε κι ας εμπνευστούμε!

 Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που ζουν

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην κριτική, μαθαίνουν να καταδικάζουν.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να καυγαδίζουν.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα φόβο, μαθαίνουν να είναι διστακτικά.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη γελοιοποίηση, μαθαίνουν να είναι ντροπαλά.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη ζήλια, μαθαίνουν να φθονούν.
Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να αισθάνονται ένοχα.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να κάνουν υπομονή.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην έγκριση, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους.

Αν τα παιδιά ζουν μαθαίνοντας να μοιράζονται, μαθαίνουν τη γενναιοδωρία.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην τιμιότητα, μαθαίνουν την ειλικρίνεια.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην αμεροληψία, μαθαίνουν τη δικαιοσύνη.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και στην εκτίμηση, μαθαίνουν το σεβασμό.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και σε αυτούς που βρίσκονται γύρω τους.

Αν τα παιδιά ζουν μέσα στη φιλικότητα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι ένας όμορφο μέρος να ζει κανείς.

 photo by Travis Swan

Ερωτικές σχέσεις: γιατί όμορφοι και ικανοί άνθρωποι μένουν μόνοι

Η Θεωρία των Παιγνίων και το Δίλημμα των φυλακισμένων

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο στα αγγλικά από τον Alex Gilchrist σχετικά με τη θεωρία των παιγνίων. Για όσους δεν την έχετε ακούσει, πιο κάτω θα μάθετε τα βασικά για αυτή τη θεωρία. Το σημαντικό είναι πως αυτή εφαρμόζεται στις ερωτικές σχέσεις και εξηγεί γιατί άνθρωποι επιτυχημένοι ή/και όμορφοι που έχουν τις καλύτερες προϋποθέσεις να βρουν έναν/μια σύντροφο, συχνά αποτυγχάνουν στις ερωτικές σχέσεις.

Ο συγγραφέας αναφέρεται αρχικά στο βιβλίο «Game Theory at Work» του James Miller για τη θεωρία παιγνίων και κατόπιν συνεχίζει για το πώς αυτή η θεωρία βρίσκει εφαρμογή στις σχέσεις.

Στο βιβλίο περιγράφονται διάφορα είδη παιγνίων (εννοείται παιγνίων που παίζονται στην καθημερινή ζωή μας, και όχι τεχνικά παιχνίδια, με χαρτιά ή επιτραπέζια). Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα είναι το δίλημμα του φυλακισμένου και προκειμένου να μην μπω στον κόπο να σας περιγράψω τι είναι αυτό θα παραθέσω απλώς το σχετικό λήμμα της Wikipedia.

Δυο ύποπτοι συλλαμβάνονται από την αστυνομία, η αστυνομία δεν έχει επαρκή στοιχεία για την καταδίκη τους και  αφού έχει απομονώσει τους δύο κρατουμένους, τους δίνει την εξής δυνατότητα: αν ο ένας καταθέσει κατά του άλλου («προδώσει» τον άλλο), και ο άλλος παραμείνει σιωπηλός (συνεργαστεί με τον άλλο), ο προδότης θα αφεθεί ελεύθερος ενώ ο συνεργός που δεν ενέδωσε, καταδικάζεται σε πλήρη ποινή 10ετούς κάθειρξης.

Αν και οι δύο δεν μιλήσουν, τότε και οι δύο θα καταδικαστούν σε 6μηνη φυλάκιση για πλημμέλημα. Αν και οι δυο προδώσουν ο ένας τον άλλο, ο καθένας θα καταδικαστεί σε 5ετή κάθειρξη.

Κάθε φυλακισμένος μπορεί να διαλέξει να προδώσει τον άλλο ή να μην μιλήσει. Και οι δυο φυλακισμένοι λαμβάνουν διαβεβαιώσεις ότι ο άλλος δεν θα μάθει πριν το τέλος της να ανάκρισης, ότι ό άλλος τον πρόδωσε.

Το πρόβλημα μπορεί να παρουσιαστεί με το ακόλουθο γράφημα:

	Κρατούμενος B παραμένει σιωπηλός	Κρατούμενος Bπροδίδει
Κρατούμενος A  παραμένει σιωπηλός	Και οι δυο εκτίουν ποινή 6μηνης φυλάκισης	Κρατούμενος A: Καταδικάζεται σε 10ετή κάθειρξη Κρατούμενος Β: αθωώνεται
Κρατούμενος A προδίδει	Κρατούμενος Α: αθωώνεται Κρατούμενος Β: Καταδικάζεται σε 10ετή κάθειρξη	Και οι δυο εκτίουν ποινή 5ετούς κάθειρξης

Εκ πρώτης όψεως, είναι προφανές, ότι η καλύτερη επιλογή για τους κρατούμενους είναι να συνεργαστούν για να καταδικαστούν σε 6μηνη φυλάκιση. Αλλά αν το μόνο που σε νοιάζει είναι ο εαυτός σου, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προδώσεις τον άλλο ελπίζοντας ότι θα αφεθείς ελεύθερος, όντας βέβαιος πως ότι και αν συμβεί δεν θα «φας» 10 χρόνια. Καθώς και οι δυο κρατούμενοι λαμβάνουν, ενεργώντας ορθολογικά, την ίδια απόφαση, καταλήγουν και οι δυο να εκτίσουν ποινή κάθειρξης 5ετών, σίγουρα όχι η καλύτερη κατάληξη.

Μια ανάλογη κατάσταση, είναι και ο πυρηνικός αφοπλισμός. Σ΄ αυτή την περίπτωση το γράφημα είναι ως εξής:

	Χώρα Β αφοπλίζει	Χώρας Bδιατηρεί πυρηνικά όπλα
Χώρα A αφοπλίζει	Αποφυγή πιθανής πυρηνικής καταστροφής	Χώρα Α: αδύναμη Χώρα Β: πανίσχυρη
Χώρα Α διατηρεί πυρηνικά όπλα	Χώρα Α: πανίσχυρη Χώρα Β: αδύναμη	Πιθανή καταστροφή του κόσμου

Καμία χώρα δεν θα αποδεχτεί τον κίνδυνο να βρεθεί στο έλεος της άλλης, οπότε διατηρεί πυρηνικό οπλοστάσιο. Θα ήταν σκόπιμο μια χώρα να παραβεί μια πιθανή συμφωνία περιορισμού των πυρηνικών όπλων προκειμένου να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της καθώς μια άλλη χώρα είναι πιθανό να το κάνει, με αποτέλεσμα να την έχει «βάψει». Έτσι έχουμε πυρηνικά όπλα.

Η Θεωρία των Παιγνίων και οι Ερωτικές Σχέσεις

Καλά ως εδώ. Τα παραπάνω λειτουργούν επεξηγηματικά. Τι σχέση έχει αυτό όμως με τις ερωτικές σχέσεις;

Σκεφτείτε λοιπόν τον παρακάτω πίνακα.

	Αγόρι ερωτευμένο	Κακός Αγόρι
Κορίτσι ερωτευμένο	Ερωτική ευτυχία	Κορίτσι: συντετριμμένο Αγόρι: εισπράττει θαυμασμό και ενισχύεται η αυτοπεποίθηση του
Κακό Κορίτσι	Κορίτσι: εισπράττει θαυμασμό και ενισχύεται η αυτοπεποίθηση του Αγόρι: συντετριμμένο	Χωρισμός – δυστυχία

Στις ερωτικές σχέσεις είναι χρήσιμο και για τις δυο πλευρές να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και να μην κρύβουν το ότι είναι ευάλωτοι, εάν πρόκειται να επιτύχουν την ερωτική ευτυχία. Αλλά είναι μια στρατηγική υψηλού κινδύνου. Αν δείξεις το ότι είσαι ευάλωτος αλλά η άλλη πλευρά δεν το κάνει, διακινδυνεύεις να πληγωθείς. Η καλύτερη στρατηγική είναι να κρύψεις ότι είσαι ευάλωτος, μην αφήνοντας τις άμυνες σου να ατονήσουν, παίζοντας τον κακό. Κατά αυτό τον τρόπο τίποτα εξαιρετικά δυσάρεστο δεν μπορεί να σου συμβεί.

Μοιάζει σαν αυτό που οι ειδικοί της θεωρίας των παιγνίων, ονομάζουν κυρίαρχη στρατηγική, η καλύτερη κατάληψη για σένα, ότι και αν κάνει ο άλλος. Δεν θα επιτύχεις την ερωτική ευτυχία, αλλά δεν θα  συντριβείς συναισθηματικά. Το να μην ερωτευθείς, συνεπώς, φαντάζει σοφό, το οποίο μοιάζει παράλογο (όπως γενικά στα διλήμματα του φυλακισμένου).

Ας πάμε ένα βήμα παραπέρα. Ας υποθέσουμε ότι είσαι μια όμορφη κοπέλα με πολλούς θαυμαστές. Είναι πιθανό ότι θα είσαι ακόμα πιο κακιά από τη μέση κοπέλα. (Το ίδιο ισχύει και για τα αγόρια προφανώς, αλλά η περίπτωση του κοριτσιού είναι πιο εύκολα κατανοητή). Γιατί αυτό;

Ως μια όμορφη κοπέλα με πολλούς θαυμαστές, σκοπός σου είναι να καταλήξεις με τον καλύτερο δυνατό «μνηστήρα», με άλλα λόγια να ξεχωρίσεις την ήρα από το σιτάρι. Το να βρεις σύντροφο δεν είναι πρόβλημα, το να βρεις τον σωστό σύντροφο είναι. Το να ακολουθείς τη χειριστική στρατηγική είναι επωφελές κατά διάφορους τρόπους.

Πρώτον αποκλείει τους πάντες, εκτός από τους πιο αφοσιωμένους- οι άλλοι απλά θα τα παρατήσουν αν συνεχίσεις να τους αποκρούεις και να τους κάνεις να αισθάνονται ανεπαρκείς.

Δεύτερον, αυξάνει τη φαινομενική σου αξία. Όπως όλοι ξέρουμε οτιδήποτε μπορείς να αποκτήσεις χωρίς προσπάθεια ή κόστος, μάλλον δεν αξίζει να το αποκτήσεις. Όσο πιο δύσκολη το παίζεις, τόσο μεγαλύτερη είναι η φαινομενική σου αξία για τους θαυμαστές σου. Αυτή είναι η λογική που εξηγεί γιατί δεν πρέπει να πηγαίνεις στο κρεβάτι με κάποιον στο πρώτο ραντεβού. Αν υποκύψεις τόσο εύκολα, μεγάλο μέρος του μυστηρίου σου και της φαινομενικής σου αξίας εξαφανίζεται και κινδυνεύεις να φας χυλόπιτα. Με μεγαλύτερη (φαινομενική αξία) μπορείς να προσβλέπεις σε ακριβότερα δώρα, περισσότερα λουλούδια, καλύτερα εστιατόρια και πιο ευχάριστες εκδρομές του σαββατοκύριακου.

Τρίτον, όπως έχουμε πει πιο πάνω, είναι μια στρατηγική που δεν οδηγεί σε ήττα ποτέ. Όσο παραμένεις κακιά και δεν δεσμεύεσαι δεν κινδυνεύεις να πληγωθείς. Η στρατηγική σου συνεπώς πρέπει να είναι να αυξήσεις την ελκυστικότητα σου, με ωραία ρούχα, χτενίσματα και οποιαδήποτε άλλα εφόδια μπορείς να συγκεντρώσεις και να μειώσεις τη διαθεσιμότητα σου. («Συγνώμη, πρέπει να μείνω μέσα για να λουστώ!»).

Αυτά βέβαια γίνονται στα παραμύθια, όπου ο πρίγκιπας – μνηστήρας πρέπει να σκοτώσει δράκους, να περάσει μέσα από αγκάθια και να επιτύχει σε αμέτρητους άθλους προκειμένου να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας, της οποίας η μόνη πραγματική υποχρέωση είναι να είναι όμορφη.

Αν δεν είσαι μία τόσο όμορφη κοπέλα, είναι μια ακόμα πιο επικίνδυνη στρατηγική καθότι μπορεί να έχεις πολύ λιγότερους «μνηστήρες» οι οποίοι να μην είναι διατεθειμένοι, να τραβήξουν όλα αυτά. Αντίστοιχα αν είσαι άντρας, βρίσκεσαι αρχικά σε μειονεκτική θέση,  γιατί στις δυτικές κοινωνίες είσαι εσύ που υποτίθεται ότι πρέπει να είσαι ο κυνηγός, δηλαδή να καταστείς ευάλωτος και να διακινδυνεύσεις την απόρριψη κάνοντας την πρώτη κίνηση. Τίποτα δεν σε εμποδίζει βέβαια, αφού καμακώσεις το κορίτσι να γίνεις «κακός», αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι η πρώτη σου κίνηση.

Πίσω στην πριγκίπισσα, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι το να παίζεις τη δύσκολη είναι μια στρατηγική που κερδίζει, αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα. Δεν μπορείς να επιτύχεις την ερωτική ευτυχία ακολουθώντας συνεχώς αυτή τη στρατηγική- ενώ αυτός είναι ο τελικός σου σκοπός. Για να το επιτύχεις αυτό πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσεις να είσαι «καλή». Πότε πρέπει να το κάνεις αυτό;

Προφανώς όταν ο μνηστήρας πληροί τις προϋποθέσεις. Αλλά το πρόβλημα αυτό είναι παρόμοιο με αυτό που αντιμετωπίζει κάποιος που έχει αγοράσει μετοχές η αξία των οποίων πρόσφατα ανέβηκε. Πότε τις πουλάς και ρευστοποιείς το κέρδος σου; Μήπως θα αξίζουν περισσότερο αύριο; Αν η τιμή τους ανεβεί 30% αφού έχεις πουλήσει πως θα αισθάνεσαι τότε;

Οπότε μπορεί να έχει βρει έναν μνηστήρα που πληροί τις προϋποθέσεις, αλλά μήπως θα γνωρίσεις έναν ακόμα καλύτερο στο προσεχές μέλλον; Εξάλλου κανείς δεν είναι τέλειος, κρατάς όλα τα ατού στα χέρια σου, οπότε γιατί να μην περιμένεις για τον πραγματικό ΠΡΙΓΚΙΠΑ.

Αν ζεις σε μια πόλη όπου έρχεσαι σε επαφή με πολλούς ανθρώπους και επίσης πολλούς πιθανούς «μνηστήρες», είναι πιο πιθανό να περιμένεις το τζακ ποτ. Εξάλλου το να παίζεις δύσκολη μπορεί να γίνει έξη.  Όπως έχουμε δει δουλεύει μια χαρά- μέχρι ένα σημείο – οπότε μπορεί να αναπτύξεις συμπεριφορές – ακριβά γούστα αν θέλετε- που γίνονται δεύτερη φύση. Καθώς αναβάλεις να δείξεις ότι είσαι ευάλωτη, η πανοπλία σου γίνεται σα δεύτερη επιδερμίδα, την οποία μπορεί να δυσκολευτείς να βγάλεις την κατάλληλη στιγμή.

Όλα τα παραπάνω αφορούν φυσιολογικούς ανθρώπους, αλλά ας υποθέσουμε λόγου χάριν, ότι δεν είσαι τόσο φυσιολογικός. Δεν είναι παράλογο. Εξάλλου ποιος είναι; Πιθανώς, ως μια εκκολαπτόμενη πριγκίπισσα, έμαθες νωρίς στη ζωή σου ότι αρκούσε να πατήσεις πόδι για να πάρεις αυτό που ήθελες. Το παιχνίδι του ζευγαρώματος απλώς επιβεβαιώνει αυτή την πεποίθηση. Μπορεί να φτάσεις στο σημείο στο οποίο αυτό που επιθυμείς περισσότερο είναι η ερωτική ευτυχία, αλλά απλά δεν μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου να φερθεί «καλά», γιατί ποτέ δεν το έχεις κάνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αφού αυτό είναι μια επικίνδυνη στρατηγική που μπορεί να οδηγήσει στο να πληγωθείς  ανεπανόρθωτα.

Υπάρχει μια ακόμα δυσκολία με την αλλαγή της στρατηγικής. Αν έχεις υιοθετήσει την «κακή» στρατηγική, τότε έχεις αναπτύξει την ικανότητα σου να λες ψέματα.  Εξάλλου δεν χρειαζόταν να μείνεις μέσα για να λουστείς, έτσι δεν είναι; Επίσης, βρίσκεις ιδιαίτερα ελκυστικό τον επίδοξο μνηστήρα σου, απλώς δεν θέλεις να το μάθει. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Τα δώρα του σε γεμίζουν χαρά αλλά δεν μπορείς να το δείξεις. Ελπίζεις ότι θα αποκωδικοποιήσει την συμπεριφορά σου, ώστε να μπορείς να διατηρήσεις την επίφαση της σχετικής αδιαφορίας σου, και συνεπώς το πάνω χέρι και την εξουσία στην σχέση, ενώ του ρίχνεις κάποια ψίχουλα προκειμένου να συντηρείς το ενδιαφέρον του.

Αλλά τι θα συμβεί, αν δεν καταλάβει τα πραγματικά σου αισθήματα; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν πάρει την αδιαφορία σου τοις μετρητοίς; Θα τα παρατήσει και θα σε αφήσει ήσυχη, ή το πιο πιθανό-αφού είναι καψούρης- θα υιοθετήσει και ο ίδιος την στρατηγική του «κακού»; Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί προκειμένου να μην πληγωθεί ή από την επιθυμία του να εκδικηθεί, περίπτωση κατά την οποία η σχέση θα πάει κατά διαόλου. Το να μην είσαι πλήρως ειλικρινής καταστρέφει την εμπιστοσύνη. Μπορεί μάλιστα να αμφιβάλεις για τα κίνητρα των ανθρώπων που είναι απολύτως έντιμοι, γιατί υποθέτεις ότι αφού εσύ λες ψέματα το ίδιο κάνουν και αυτοί.

Το αγόρι σε αυτό το παιχνίδι βρίσκεται στην πραγματικότητα σε έναν φαύλο κύκλο. Αυτό συμβαίνει γιατί ως επίδοξος μνηστήρας πρέπει να αποδείξει ότι είναι δυνατός, «αρσενικός» που μπορεί να κάνει κουμάντο- και αυτή είναι μια από τις δοκιμασίες που του επιφυλάσσει η πριγκίπισσα. Πως μοιάζει το αγόρι αν αποδέχεται όλα τα καπρίτσια της πριγκίπισσας και υποκύψει σε όλες της τις απαιτήσεις; Μοιάζει αδύναμος και πιθανώς ενδεής. Μάλιστα η «ένδεια» αυτή μπορεί να εμφανιστεί σε γενικά μη φτωχούς συναισθηματικά ανθρώπους οι οποίοι όμως είναι πολύ ερωτευμένοι, όταν ο ένας σύντροφος διαρκώς εφαρμόζει τη στρατηγική του «κακού» στον άλλο μη δείχνοντας αγάπη και στοργή.

Αυτό σημαίνει πως το αγόρι είναι σχεδόν υποχρεωμένο σε κάποια στιγμή να ανταποδώσει τη στρατηγική του «κακού», προκειμένου να μη φανεί πως είναι άβουλος. Αν το κορίτσι δεν αλλάξει γρήγορα στρατηγική, σε αυτό το σημείο (υιοθετώντας τη στρατηγική του «καλού» κοριτσιού), οι οιωνοί δεν είναι καλοί για τη σχέση.

Όλα τα παραπάνω εξηγούν, πως υπάρχουν πολλοί επιτυχημένοι, ενδιαφέροντες και όμορφοι άνθρωποι οι οποίοι φαίνεται να είναι ανίκανοι να βρουν την ερωτική ευτυχίακαι έναν σταθερό ερωτικό σύντροφο. Ως αποτέλεσμα είναι δυστυχείς και μοναχικοί. (διαβάστε περισσότερα για τη μοναξιά) Το να φοβάσαι ότι θα χάσεις στο ερωτικό παιχνίδι, σημαίνει πως έχεις λίγες πιθανότητες να βγεις σημαντικά κερδισμένος.

Προφανώς όλα τα παραπάνω έχουν να κάνουν με τον μέσο όρο, και υπάρχουν εξαιρετικά, όχι κακά, πανέμορφα κορίτσια και αγόρια, όπως υπάρχουν τραγικές περιπτώσεις ανθρώπων, χωρίς τίποτα αξιομνημόνευτο, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι ευγνώμονες για το παραμικρό ενδιαφέρον που δείχνει κάποιος προς αυτούς, αλλά οι οποίοι παρόλα αυτά συμπεριφέρονται με απαράδεκτο τρόπο όταν υπάρχει αυτό το ενδιαφέρον.

Το παραπάνω άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στα αγγλικά εκεί

Έρα Μουλάκη
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

http://eramoulaki.gr