Άνθρωποι που με το πέρασμά τους αγγίζουν ψυχές

Βίκυ Τσώκου

Μια μέρα, όχι πολύ παλιά, ένα παιδί γεννήθηκε. Αυτό το παιδί ήσουν εσύ.

Οι πιθανότητες να έρθεις σε αυτόν τον κόσμο ήταν απειροελάχιστες. Οι γονείς σου όχι μόνο έπρεπε να συναντηθούν, αλλά έπρεπε να αισθανθούν και κάποια έλξη ώστε να επιτρέψουν τη δημιουργία σου. Είτε ήταν τρελά ερωτευμένοι για χρόνια, είτε συναντήθηκαν μόνο μια φορά δεν έχει σημασία. Εσύ ήρθες εδώ και υπάρχει κάποιος λόγος.

Ο κόσμος δεν έχει δει άλλον άνθρωπο σαν εσένα και δε θα δει ποτέ όμοιό σου. Είναι η δική σου στιγμή. Σε σχέση με τα εκατομμύρια χρόνια ζωής αυτού του πλανήτη, το πέρασμά σου μοιάζει με ένα φτερούγισμα πεταλούδας.

Και όμως μέσα σε αυτό το διάστημα δημιούργησες, αγάπησες, αγαπήθηκες, έμαθες και μοιράστηκες τη ζωή σου με άλλους ανθρώπους.
Ίσως κάποιες στιγμές τα πράγματα να ήταν δύσκολα. Όλα να σου φάνηκαν μάταια, να σου φάνηκαν δύσκολα και απροσπέλαστα. Εκείνες όμως οι σκοτεινές στιγμές είναι η απόδειξη ότι έχεις περισσότερη δύναμη από όσο νομίζεις, ότι έχεις περισσότερες αντοχές από ότι πιστεύεις και ότι έχεις μια ακλόνητη αποφασιστικότητα. Μόλις το δεις και το εκτιμήσεις, οποιοδήποτε εμπόδιο εξαφανίζεται.

Θυμήσου τις στιγμές που μοιράστηκες τη χαρά με τους συνανθρώπους σου. Εξαιτίας σου υπήρξαν αυτές οι στιγμές. Χωρίς εσένα δε θα υπήρχαν. Θυμήσου κάθε άνθρωπο που μοιράστηκες το χαμόγελό σου. Θυμήσου κάθε άνθρωπο που αγκάλιασες και φίλησες. Κάθε άνθρωπο που του συμπαραστάθηκες, που τον ενθάρρυνες, του είπες έναν καλό λόγο για να μην τα παρατήσει. Θυμήσου όλους αυτούς, στους οποίους έδωσες κίνητρο να κοιτάνε τον ήλιο, να κοιτάνε τον ουρανό και τις ομορφιές γύρω τους και να παίρνουν δύναμη από τη δική σου στάση ζωής. Αν δεν ήσουν εσύ, εκείνες οι στιγμές δε θα υπήρχαν.

Εξαιτίας σου υπάρχει περισσότερη χαρά στον κόσμο. Εξαιτίας σου υπάρχει περισσότερη ελπίδα στον κόσμο. Εξαιτίας σου ο κόσμος μπορεί να είναι πιο αισιόδοξος. Ακόμα κι αν αυτά που κάνεις δε σου φαίνονται σπουδαία, να θυμάσαι ότι τα πάντα εξαπλώνονται και έχουν μια αλυσιδωτή αντίδραση.

Κάθε σου σκέψη, κάθε σου λέξη και κάθε σου πράξη επεκτείνεται και ενώ εσύ νομίζεις πως επηρεάζεις μόνο έναν άνθρωπο, στην ουσία επηρεάζεις εκατοντάδες, ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζεις. Όταν σκορπίζεις καλοσύνη, εμπνέει κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Όταν χαμογελάς, ζωγραφίζεις χαμόγελα και στα πρόσωπα των άλλων. Η δική σου αγκαλιά ανοίγει κι άλλες αγκαλιές. Η δική σου αγάπη είναι φάρος για να μη «χαθούν» οι ψυχές στο ταξίδι τους.

Βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως έχεις φως και το κουβαλάς όπου και να πας. Φωτίζεις τον δρόμο σου και το δρόμο των άλλων. Και για αυτό σε ευχαριστούμε που υπάρχεις. Ναι, εσένα. Εσένα που διαβάζεις αυτές τις λέξεις αυτήν την στιγμή. Εσένα που αγγίζεις ψυχές με το πέρασμά σου.

http://enallaktikidrasi.com

Η αρνητική συμπεριφορά στην εφηβεία – Ποιος είναι ο σκοπός της;

Κάθε συμπεριφορά εξυπηρετεί ένα σκοπό. Όλοι μας συμπεριφερόμαστε με έναν τρόπο γιατί θέλουμε να ικανοποιήσουμε ή να πετύχουμε κάτι. Άλλοτε μπορεί να θέλουμε να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη ή μια επιθυμία και έτσι να συμπεριφερόμαστε ανάλογα, και άλλες φορές η συμπεριφορά μας μπορεί να κατευθύνεται από τους στόχους και τις φιλοδοξίες μας.

Καθώς ωριμάζουν τα παιδιά και αρχίζουν να γίνονται νεαροί έφηβοι, χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να πετύχουν τους επιθυμητούς τους στόχους. Η συμπεριφορά του παιδιού επηρεάζεται κυρίως από την οικογενειακή ατμόσφαιρα, τη θέση του στην οικογένεια (αν είναι το μικρότερο ή το μεγαλύτερο παιδί και ούτω καθεξής), τις μεθόδους διαπαιδαγώγησης που ακολουθούν οι γονείς και από τον τρόπο που αντιδράει το παιδί στις προκλήσεις της ζωής.

Καμιά φορά όμως, ο σκοπός της συμπεριφοράς μπορεί να είναι αρνητικός. Οι έφηβοι μέσα από την αρνητική συμπεριφορά θέλουν να πετύχουν ένα σκοπό. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η αρνητική συμπεριφορά δεν λειτουργεί βοηθητικά στην ανάπτυξη και εξέλιξη των παιδιών. Το αντίθετο μάλιστα, τα κρατάει στάσιμα μη επιτρέποντας να αποκτήσουν θετικούς στόχους και σωστό προσανατολισμό.

Οι σκοποί την αρνητικής συμπεριφοράς μπορεί να είναι πολλοί και διαφορετικοί. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο –μέσα από αυτούς οι έφηβοι αποκτούν την αίσθηση ότι ανήκουν (έστω και με αρνητικό τρόπο). Ακόμα και αν αυτή η αίσθηση βασίζεται σε λανθασμένη πεποίθηση, ο έφηβος θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο μέχρι να αισθανθεί ότι μπορεί να ανήκει κάπου με θετικό τρόπο.

Ποιοι είναι όμως οι σκοποί αυτοί που θέλουν να πετύχουν οι έφηβοι με την αρνητική συμπεριφορά τους και τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να κατευθύνουν τη συμπεριφορά σε θετική; Σύμφωνα με τους Dinkmeyer και McKay οι κυριότεροι σκοποί της αρνητικής συμπεριφοράς είναι:

Προσοχή. Όπως οι περισσότεροι από μας, έτσι και οι έφηβοι θέλουν την προσοχή των άλλων. Αν δεν καταφέρουν όμως να πάρουν αυτήν την προσοχή με θετικό τρόπο, τότε θα προσπαθήσουν να την έχουν με ενοχλητικό και άσχημο τρόπο. Μπορεί να βάλουν πολύ δυνατά την τηλεόραση ή την μουσική ή να κάνουν φασαρία. Μπορεί επίσης να επιλέξουν την προκλητική εμφάνιση όπως περίεργα ρούχα και μαλλιά για να τραβήξουν την προσοχή. Αν αυτό που σας βγάζει η συμπεριφορά του παιδιού είναι να νιώθετε ενόχληση, τότε το πιθανότερο είναι ότι ο σκοπός του παιδιού είναι η προσοχή.

Σε αυτή την περίπτωση προσπαθήστε να αγνοήσετε την προκλητική συμπεριφορά ή εμφάνιση και στρέψτε αλλού την προσοχή σας όπως για παράδειγμα να ανοίξετε μια συζήτηση για άλλα πράγματα που ενδιαφέρουν το παιδί. Αν δείξετε ενόχληση, τότε το πιθανότερο είναι ότι ο έφηβος θα συνεχίσει την αρνητική συμπεριφορά γιατί βλέπει ότι έχει την προσοχή σας. Γενικότερα προσπαθήστε να αγνοήσετε χωρίς να δώσετε καθόλου προσοχή στην αρνητική συμπεριφορά του παιδιού. Αντιδράστε δίνοντας του προσοχή σε μια στιγμή που δεν το περιμένει. Έτσι του δίνετε κίνητρο να προσπαθήσει να βρει εναλλακτικούς τρόπους για να έχει τη θετική προσοχή σας.

Ανικανότητα. Τα παιδιά που δείχνουν ανικανότητα είναι τα πιο αποθαρρυμένα παιδιά. Αυτό που θέλουν να πετύχουν είναι να μην έχουν οι άλλοι να περιμένουν τίποτα από αυτούς. Δείχνουν όχι μόνο στους γονείς τους, αλλά και στον εαυτό τους, ότι δεν μπορούν να κάνουν φίλους, να τα πάνε καλά στο σχολείο ή να κάνουν άλλα πράγματα σωστά. Ουσιαστικά αυτό που πιστεύουν είναι ότι δεν έχουν την ικανότητα και το σθένος να αποδώσουν σε κάτι ικανοποιητικά. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και μπορεί να έχουν τη λανθασμένη πεποίθηση ότι οτιδήποτε λιγότερο από το τέλειο είναι τίποτα. Όταν πιστεύουν ότι δεν μπορούν να είναι οι καλύτεροι, τα παρατούν. Οι γονείς αισθάνονται απελπισμένοι και νιώθουν και οι ίδιοι έτοιμοι να τα παρατήσουν. Στο τέλος δημιουργούν και οι ίδιοι την πεποίθηση ότι το παιδί δεν μπορεί να καταφέρει.

Αν απελπιστείτε και τα παρατήσετε με τον έφηβο που δείχνει ανικανότητα, το μόνο που θα καταφέρετε είναι να τον αποθαρρύνετε ακόμα περισσότερο. Αν του δείξετε λύπηση ή περιφρόνηση, θα τον κάνετε να νιώσει ακόμα πιο απελπισμένος. Το κλειδί σε αυτή την περίπτωση είναι η ενθάρρυνση. Προσπαθήστε να σταματήσετε οποιαδήποτε κριτική και ενθαρρύνετε κάθε θετική προσπάθεια του παιδιού όσο μικρή και αν είναι. Το αποθαρρυμένα παιδιά έχουν έντονη την ανάγκη να γνωρίζουν πως μπορούν να πετύχουν και να ανήκουν χωρίς να είναι τέλεια.

Δύναμη. Τα παιδιά που αναζητούν τη δύναμη για να νιώσουν σημαντικά, αμφισβητούν τα πρόσωπα εξουσίας και θέλουν να έχουν τα ίδια τον έλεγχο της κάθε κατάστασης. Μερικοί έφηβοι προσπαθούν να γίνουν αφεντικά των γονιών τους και κάνουν μόνο, ό,τι έχουν αποφασίσει οι ίδιοι. Όταν οι γονείς προκαλούν τον έφηβο, μπορεί να κερδίζουν στα επιχειρήματα αλλά χάνουν στη σχέση και αυτό γιατί η συμπεριφορά του παιδιού που αναζητά τη δύναμη συνδέεται με την αρνητική αντίδραση προς τους γονείς. Αν έχετε ανακαλύψει ότι αυτός είναι ο σκοπός του παιδιού προσπαθήστε να αλλάξετε τη συμπεριφορά σας έτσι ώστε να μην ικανοποιείτε πλέον το σκοπό αυτό.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουν συνήθως οι γονείς με τα παιδιά τους είναι το θέμα της εξουσίας. Όσο γλυκιά και αν είναι η εξουσία, αυτό που είναι σίγουρα αντιπαραγωγικό είναι η διαμάχη για το ποιος την έχει – το παιδί επαναστατεί ακόμα περισσότερο και οι γονείς νιώθουν περισσότερο θυμό. Στην διαμάχη με τους γονείς το παιδί εύκολα μπορεί να αντεπιτεθεί ακόμα και με απάθεια και περιφρόνηση. Επομένως, το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι να παραιτηθούν από αυτή τη μάχη και από τη διεκδίκηση του θρόνου, και να προσπαθήσουν να κερδίσουν τη συνεργασία του παιδιού. Μπορούν να ζητήσουν τη βοήθειά, τη γνώμη και τις προτάσεις του παιδιού για την ομαλή συνεργασία τους και έτσι ο έφηβος θα σταματήσει να βλέπει τους γονείς σαν πρόσωπα εξουσίας που αξίζει να επαναστατήσει εναντίον τους.

Εκδίκηση. Οι έφηβοι που επιδιώκουν την εκδίκηση το κάνουν επειδή οι ίδιοι έχουν πληγωθεί. Πιστεύουν ότι ο τρόπος για να γιατρέψουν τις πληγές τους είναι να είναι σκληροί πληγώνοντας τους άλλους. Οι γονείς όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια συμπεριφορά νιώθουν βαθιά πληγωμένοι και καμιά φορά μπορεί να θέλουν να ανταποδώσουν. Η τιμωρία όμως μπορεί να γίνει μία ακόμα αιτία για να αναζητήσει το παιδί περαιτέρω εκδίκηση.

Οι γονείς πρέπει να θυμούνται ότι ο έφηβος που αναζητά εκδίκηση θέλει να ξέρει πως έχει πληγώσει τους γονείς του. Σε αυτή την περίπτωση οι γονείς πρέπει να αποφύγουν να δείξουν τα πληγωμένα συναισθήματά τους. Αντίθετα θα πρέπει να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί. Η καλοσύνη, η αγάπη και η υπομονή πολύ σύντομα θα κάνουν τους εφήβους να μειώσουν την ανάγκη τους για εκδίκηση.

Πώς μπορούν οι γονείς να αναγνωρίσουν τους αρνητικούς σκοπούς της συμπεριφοράς του παιδιού;

Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουν οι γονείς τον σκοπό της αρνητικής συμπεριφοράς του παιδιού, είναι να παρατηρήσουν τα δικά τους συναισθήματα και την αντίδραση του παιδιού σε αυτά που κάνουν ή λένε οι γονείς. Όταν το παιδί συμπεριφέρεται άσχημα ας εξετάσουν οι γονείς πρώτα τα δικά τους συναισθήματα (νιώθετε ενοχλημένοι, θυμωμένοι, έτοιμοι να καταθέσετε τα όπλα;). Στη συνέχεια εξετάστε τον τρόπο που αντιδράει το παιδί στις δικές σας διορθωτικές κινήσεις και θα καταλάβετε το σκοπό του.

Όταν το πετύχετε αυτό, μπορείτε να χειριστείτε την αρνητική συμπεριφορά με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Όπως όλοι μας, έτσι και οι έφηβοι, μπορεί να έχουν ένα συνδυασμό από αρνητικούς και θετικούς στόχους. Οι έφηβοι που συμπεριφέρονται αρνητικά, φοβούνται να κάνουν κριτική στον εαυτό τους. Από την άλλη πλευρά οι έφηβοι που αισθάνονται μεγαλύτερη σιγουριά, είναι σε θέση να αξιολογήσουν τη συμπεριφορά τους και να την αλλάξουν όταν φαίνεται να είναι λανθασμένη. Όταν οι έφηβοι νιώσουν ότι μπορεί να ανήκουν με θετικό τρόπο μέσα από θετικές συμπεριφορές θα αποφύγουν την ανάρμοστη συμπεριφορά.

Είναι ευθύνη των γονιών να ενθαρρύνουν τη συμπεριφορά του εφήβου προς θετική κατεύθυνση καθώς και τη συνεργασία του παιδιού. Η ενθάρρυνση αυξάνει την αυτοπεποίθηση των παιδιών και το αίσθημα ότι αξίζουν. Καθώς αυξάνουν αυτά τα συναισθήματα οι έφηβοι αρχίζουν και συνεργάζονται με τους γονείς και με άλλα πρόσωπα και τότε γίνονται πιο υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά τους, τις αποφάσεις τους και δέχονται τις συνέπειες που μπορεί να έχουν αυτές. Όταν τα παιδιά αρχίζουν και νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, τείνουν να σέβονται περισσότερο τους άλλους και τους γονείς τους!

Parentshelp.gr

http://orizontasgnosis.gr/

Τα «δεν θέλω να σου λείψει τίποτα» έφτιαξαν παιδιά που τα θέλουν όλα δικά τους

Από Φαίη Ζησοπούλου

Όχι, δεν χρειάζεται να είσαι εύπορος για να αφήνεις το παιδί σου να ξοδεύει αλόγιστα το χρήμα. Όχι, αυτό δεν είναι φαινόμενο των πλουσίων. Είναι μια ιδιόρρυθμη «κατάρα» που ακολουθεί την ελληνική οικογένεια. Μια νοοτροπία βγαλμένη από τον καιρό του πολέμου που πραγματικά κανείς δεν είχε να φάει. Ή σχεδόν κανείς.

Αυτή την ψυχολογική «πείνα», την αγωνία μην μείνει κανείς νηστικός, την μανία να μπουκώσουμε το παιδί, την πέρασαν οι γιαγιάδες στους γονείς μας και εκείνοι σε εμάς, τους σημερινούς γονείς. Μόνο που εμείς δεν μπουκώνουμε πια το παιδί με φαγητό, αλλά με υλικά αγαθά για «να μην τους λείψει τίποτα«.

Ατελείωτα παιχνίδια, το τελευταίο γκάτζετ της αγοράς γιατί δεν μπορεί να έχει όλη η τάξη i phone και να μην έχει το δικό μου παιδί. Δεν μπορεί να φοράνε όλοι τα adidas superstar, και μάλιστα με τη μαύρη ρίγα, και να μην τα φοράει το δικό μου. Γιατί θα έρθει το παιδί από το σχολείο κλαμένο και θα πει «μόνο εγώ δεν έχω αυτό, το δείνα και το τάδε». Και θα πεις εσύ που ενδεχομένως δεν έχεις να πληρώσεις τον λογαριασμό της ΔΕΗ «ναι, αλλά παιδί είναι, δεν μπορεί να το κοροϊδεύουν τα άλλα επειδή δεν έχει ίδια πράγματα με τα δικά τους».

Κι έτσι ο κάθε γονιός σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι για να μην «λείψει τίποτα» στο παιδί του.

Αυτή η τρελή νοοτροπία έχει λογική, όταν μιλάμε για κάτι που θα οξύνει το πνεύμα του παιδιού και θα το κάνει καλύτερο άνθρωπο. Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης για να αποκτήσει το βλαστάρι μας ένα καλό ορθοπεδικό παπούτσι που δεν θα του καταστρέψει τα πόδια, να επισκεφτεί ένα μουσείο, να συμμετέχει σε μια εκδρομή, σε ένα ταξίδι, να κάνει μια δραστηριότητα που θα το ωφελήσει. Αλλά να αποκτά ό,τι ζητήσει, όποτε το ζητήσει είναι βλαβερό για το ίδιο.

Τα παιδιά, από μια ηλικία και πάνω είναι καλό να ξέρουν ότι στη ζωή υπάρχουν πολλά που θα τους λείψουν και πως δεν γίνεται να τα έχουν όλα. Κι αν θέλουν να αποκτήσουν το τάδε τάμπλετ θα πρέπει να προσπαθήσουν κι αυτά γι’ αυτό. Πώς; Ανταλάσσοντάς το με το χαρτζιλίκι τους, με μια υποχρέωση που θα αναλάβουν – π.χ να πηγαίνουν βόλτα έναν σκύλο που δεν είναι δικός τους, να στρώνουν το κρεβάτι των γονιών τους, να μαζεύουν τα πιάτα κάθε βράδυ – δανείζομαι παραδείγματα, ο κάθε γονιός μπορεί να βρει δεκάδες στόχους και πολύ καλύτερους από τους προτεινόμενους.

Η κόρη μιας φίλης μου είχε ένα μεταχειρισμένο I phone (πέμπτη δημοτικού παρακαλώ). Της το είχε χαρίσει ο πατέρας της, γιατί του έκαναν δώρο ένα από τη δουλειά του. Η μικρή είχε βρεθεί ξαφνικά με ένα υπερπανάκριβο κινητό στα χέρια, το οποίο δεν είχε «κερδίσει». Φυσικά δεν κατάλαβε την αξία του. Συχνά πυκνά είχε αποκτήσει και τη συνήθεια να το πετάει στον αέρα και να το ξαναπιάνει. Μια από τις πολλές φορές αυτού του ανόητου παιχνιδιού, το κινητό έπεσε και έσπασε. Οι γονείς της αφού τη μάλωσαν, της το έφτιαξαν (της έκαναν τα μούτρα κρέας κοινώς). Η μικρή συνέχιζε να το πετάει και έσπασε για δεύτερη φορά. Το ξαναέφτιαξαν. Όταν έσπασε και την τρίτη δεν το έφτιαξαν – επιτέλους – και της είπαν ότι για να αποκτήσει τρίτο κινητό και φυσικά όχι i phone θα έπρεπε να παίρνει κάθε μέρα τοστ από το σπίτι και να μην ξαναγοράσει τίποτα από την καντίνα του σχολείου μέχρι να συγκεντρώσει με τα χρήματα αυτά το ποσό για το νέο της κινητό, που κρίθηκε από την οικογένεια ότι θα κόστιζε το πολύ 120 ευρώ. Έτσι και έγινε και το κινητό αγοράστηκε. Η μικρή από τότε δεν το ξαναπέταξε ποτέ στον αέρα και το πρόσεχε σαν τα μάτια της. Κοινώς έμαθε αφενός ότι τα υλικά αγαθά δεν τα φέρνει ένα μαγικό τζίνι και κυρίως να εκτιμά όσα έχει.

Όλοι μας θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά, γεμάτα ευγνωμοσύνη και καθόλου κακομαθημένα αλλά οι περισσότεροι δεν ξέρουμε τον τρόπο.

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος/ παιδοψυχολόγος Sheryl Ziegler έφτιαξε μια πολύ κατατοπιστική λίστα που μας βοηθά να μην φτιάξουμε κακομαθημένα παιδιά.

1. Να λέμε πιο συχνά ‘όχι’ στις απαιτήσεις τους: Ακόμα κι αν μπορούμε να τους αγοράσουμε αυτό που μας ζητούν, καλό είναι να βάζουμε όρια και να αντισταθούμε στον πειρασμό να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις του άμεσα.

2. Να νιώθουν ευγνωμοσύνη γι΄αυτά που έχουν. Η ευγνωμοσύνη δεν μαθαίνεται μέσα από τη θεωρία, αλλά μέσα από το παράδειγμα. Θα εκτιμούν περισσότερο αυτά που έχουν, αν δεν τα έχουν όποτε θέλουν και αν έχουν προσπαθήσει γι’ αυτά.

3. Να καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι δίκαιη. Μέσα σε ορισμένα πλαίσια δεν είναι και τόσο σκληρό για τα παιδιά να μάθουν ότι η ζωή κάποιες φορές δεν είναι δίκαιη και ίσως βιώσουν κάποιες απογοητεύσεις. Πρέπει να μάθουν ότι τα λάθη είναι ένας τρόπος να εξελιχθούν και να μάθουν μέσα από αυτά.

4. Μην αγοράζουμε πολλά παιχνίδια: Επειδή ένα πολυκατάστημα έχει πολύ φτηνές κούκλες ή αυτοκινητάκια δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγοράσουμε καμιά δεκαριά για τα παιδιά σας. Μία αρκεί ώστε να την αγαπήσουν και να την εκτιμήσουν.

5. Να μάθουν την αξία των χρημάτων. Αν τους μάθουμε να διαχειρίζονται το χαρτζιλίκι τους από μικρά, θα τους δώσουμε τις βάσεις για σωστή οικονομική διαχείριση ως ενήλικες.

6. Να τους μιλήσουμε για μας. Ας πούμε στα παιδιά μας πώς ακολουθήσαμε την καριέρα μας, πώς βρήκαμε την πρώτη μας δουλειά και πώς βγάζουμε χρήματα. Έτσι θα εκτιμήσουν περισσότερο όσα τους δίνονται.

http://www.themamagers.gr

Απόκριες: Η ψυχολογία της μεταμφίεσης

Αντικλείδι

Γι αυτούς  που αγαπάνε να περνάνε καλά, οι Απόκριες αποτελούν την τέλεια ευκαιρία για τρέλες, πλάκες, τραγούδι και χορό, ξέφρενο γλέντι και ποτό. Πίσω από τις μάσκες μας κρύβουμε το «σοβαρό» μας εαυτό και γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, τότε που φορώντας την αγαπημένη μας παιδική στολή τα κάναμε όλα με φαντασία και ενθουσιασμό, χωρίς τύψεις και ενοχές!

Ταυτισμένη με τα παιδικά μας χρόνια, η Αποκριά μας γυρνάει πάντα πίσω στα χρόνια του αυθορμητισμού, της αθωότητας και της καλής διάθεσης. Μας γυρνάει πίσω στην εποχή των αγαπημένων μας ηρώων, στην εποχή της ανεμελιάς και του γνήσιου κεφιού.

Συνδεδεμένη με τη μεταμφίεση στη συνείδηση μας η Αποκριά, αναβιώνει μέσα μας όχι μόνο την ανάγκη μας για χαρά και αυθορμητισμό, φαντασία και ενθουσιασμό αλλά και μια υποσυνείδητη ανάγκη για εκτόνωση κρυμμένων συναισθημάτων και καταπιεσμένων πόθων. Είναι όμως τα πράγματα τόσο απλά; Φυσικά και όχι.

Με όρους ψυχολογικούς, η μεταμφίεση της αποκριάς αποτελεί την υπενθύμιση των τρόπων εκείνων με τους οποίους, όλοι εμείς «κρυβόμαστε» πίσω από ρόλους και μηχανισμούς άμυνας αποκρύπτοντας ή αποκαλύπτοντας καθημερινά διάφορες πτυχές του εαυτού μας.

Έτσι, αν και σχεδόν συνώνυμη με το καρναβάλι, η μεταμφίεση, δεν περιορίζεται εκεί. Αντίθετα λειτουργεί καταλυτικά στη ψυχολογία μας σε κάθε φάση της ζωή μας, αφού αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να κρύψουμε τον πραγματικό εαυτό μας ή μας παρέχει το μέσο για να βγάλουμε προς τα έξω τις πιο βαθειά κρυμμένες πλευρές της προσωπικότητας μας.

Με άλλα λόγια η μάσκα και η στολή αποτελούν το τέλειο ψυχολογικό εργαλείο, το ποιο και εξυπηρετεί την εσωτερική ανάγκη του εαυτού μας να εκφράσει ένα σύνολο εσωτερικών πτυχών, τις οποίες είτε κρατά καλά κρυμμένες, είτε υπάρχουν μέσα μας σε λανθάνουσα κατάσταση, χωρίς να το ξέρουμε. Κατά μια έννοια, η μεταμφίεση μας βοηθά να εκφράζουμε μια πλευρά του εαυτού μας, η οποία έχει την ανάγκη να εκδηλωθεί. Μπορεί να έχει τη μορφή μιας κρυφής επιθυμίας, ενός φόβου ή ακόμα, μιας δημιουργικής εκτόνωσης από την καταπίεση της καθημερινότητας.

μασκαράδες παρατηρούν χελώνα – James Ensor – 1894

Με αυτή τη λογική η Αποκριά, εκτός από μια ευκαιρία για διασκέδαση προσφέρει και μια ευκαιρία εξερεύνησης το εαυτού μας, με στόχο να δούμε πιο βαθιά και να ανακαλύψουμε με ασφάλεια μια διαφορετική πλευρά μας.

Σύμφωνα με τις έρευνες και σύμφωνα πάντα με την εμπειρία, η αποκριάτικη μεταμφίεση έχει πολλές ψυχολογικές παραμέτρους και αποτελεί μια διαδικασία πολλαπλών διαστάσεων, έτσι όπως αυτό για παράδειγμα διενεργείται στο θεατρικό θεραπευτικό παιχνίδι ή την δραματο-θεραπεία.

Πρώτα από όλα αποτελεί τρόπο εκτόνωσης των βαθύτερων ψυχικών και συναισθηματικών μας αναζητήσεων και επικοινωνεί την εσωτερική ανάγκη μας για πειραματισμό με διαφόρους ρόλους. Μας δίνει την απόλυτη ελευθερία προσωπικής έκφρασης και εκδήλωσης των πιο κρυφών πτυχών του εαυτού μας. Μας αποδεσμεύει και μας απελευθερώνει από εμμονές, φόβους, ανασφάλειες και καταπιεστικές αναστολές και μας θυμίζει το «παιδί» που κρύβεται μέσα μας

Με αυτή τη λογική, η στολή που επιλέγουμε δεν είναι καθόλου θέμα τύχης ή αισθητικής, αλλά προϊόν μιας υποσυνείδητης ανάγκης για αυτό-έκφραση.

Έτσι η αν κάποιος/α διαλέξει να ντυθεί ιππότης ή νεράιδα ή πριγκίπισσα πίσω από την επιλογή του υπάρχει μια κρυμμένη νοσταλγία για τη χαμένη παιδική αθωότητα και μια εσωτερική επιθυμία για επιστροφή σε μια πιο ασφαλή εποχή. Αν πάλι κάποιος επιλέξει μια στολή του «κακού», τότε πολύ πιθανό μέσα του να υπάρχει ένα σύνολο αρνητικών συναισθημάτων τα οποία και θέλει να εκφράσει αλλά, και ένα αίσθημα ανασφάλειας. Ένα αίσθημα φόβου και άγχους πάνω σε θέματα διαπροσωπικών σχέσεων, αφού η στολή δείχνει πως επιθυμεί να απομακρυνθεί από τους άλλους και να τον απομονώσει.

Αν κάποιος επιλέξει το ρόλο ενός ήρωα, τότε μάλλον ανήκει σε εκείνους που θέλουν να σώσουν τον κόσμο και να νιώσουν σημαντικοί. Αν κάποιος διαλέξει ένα κοστούμι με σεξουαλικό περιεχόμενο, τότε μάλλον λατρεύει να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχή.

Τα κοστούμια του κλόουν ή των άλλων αστείων καρτούν συμβολίζουν μια διάθεση παιχνιδιάρικη και νεανική και σηματοδοτούν την ανάγκη των ανθρώπων να ξεφύγουν από την καθημερινή τους σοβαρότητα και να νιώσουν παιδιά! Όμως και τα ζωάκια έχουν την τιμητική τους, αφού πολλοί τα επιλέγουν για να δείξουν στοιχειά του χαρακτήρα τους, όπως ο σκύλος την εμπιστοσύνη, το λιοντάρι την εξουσία, η γάτα το νάζι και την ανεξαρτησία.

Αν ανατρέξεις κι εσύ στο παρελθόν και στις επιλογές των στολών σου θα διαπιστώσεις πως καθόλου τυχαία αυτές αποκαλύπτουν και συναρμολογούν κομμάτια της προσωπικότητας σου. Όταν καταλάβεις πως λειτουργεί η μεταμφίεση θα ανακαλύψεις και πως όλοι μας καθημερινά κρύβουμε ή αποκαλύπτουμε τα συναισθήματα μας μέσα από τους ρόλους που διαλέγουμε να παίξουμε και μέσα από τους μηχανισμούς άμυνας που επιλέγουμε για να διαφύγουμε.

η μασκαρεμένη – Max Pechstein 1910

__________________

  Πηγή: ygeianews.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ποτέ δε σχολιάζουν τους άλλους.

Τζένη Βαρουτά

Αντί να ασχολείστε με την κριτική των άλλων ή τον σχολιασμό των άλλων, αφιερώστε το χρόνο σας βελτιώνοντας τον εαυτό σας και τον περίγυρό σας.

«Το άτομο που αφιερώνει χρόνο για να βελτιώσει τον εαυτό του δεν έχει χρόνο για να σχολιάσει τους άλλους» – Μαρία Τερέζα της Καλκούτα.

Στη ζωή υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι πολύ εξαντλητικά όπως το να ακούμε κάποιον να σχολιάζει διαρκώς τους άλλους. Όχι μόνο δεν μας αφήνει να ζήσουμε ελεύθεροι αλλά μας φυλακίζει σε μια παγίδα αρνητικής συμπεριφοράς και μας κάνει να αισθανόμαστε άσχημα.

Οι πράξεις και τα λόγια των αδιάκριτων θα σας κουράσουν και θα καταστρέψουν το μυαλό σας.

Όταν λοιπόν αντιμετωπίζετε μια τέτοια κατάσταση έχετε δυο επιλογές: να απομακρυνθείτε ή να προσπαθήσετε να τους βοηθήσετε. Και όπως επισημαίνουμε στην αρχή του άρθρου: δεν υπάρχουν πιο συναισθηματικά και ζωτικά αδύναμοι άνθρωποι από εκείνους που αφιερώνουν το χρόνο τους σχολιάζοντας τους άλλους.

Με αυτή την έννοια, δεν υπάρχει κάτι πολυτιμότερο από μια ήρεμη ζωή και γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει πάντα να προστατεύετε το φυσικό και ψυχολογικό σας χώρο. Η καρδιά σας δεν πρέπει να επηρεάζεται από καμία μη δημιουργική κριτική. Οι λέξεις πονούν μόνο όταν προέρχονται από άτομα που είναι σημαντικά για μας και ανάλογα με το τι και πώς θα το πουν.

Αυτά που πιστεύουν οι άλλοι για σας είναι η δική τους πραγματικότητα, όχι η δική σας.

«Αυτά που λένε οι άλλοι για σας είναι η δική τους πραγματικότητα και όχι η δική σας. Ξέρουν το όνομά σας άλλα όχι και την ιστορία σας. Δεν έχουν ζήσει αυτά που έχετε ζήσει εσείς και δεν έχουν βρεθεί ποτέ στη θέση σας. Το μόνο που ξέρουν για σας είναι αυτά που τους έχετε πει ή ό,τι διαισθάνονται αλλά στην ουσία δεν ξέρουν τι έχετε περάσει.»

Ορισμένοι άνθρωποι, οι λεγόμενοι «καλοθελητές» ή αυτοί που χωρίς να θέλουν να σας επικρίνουν, λένε τη γνώμη τους σε κάθε περίπτωση χωρίς να τους το ζητήσετε. Στόχος τους με αυτή την έμμεση κριτική που ασκούν είναι να κάνουν κακό,να περιφρονήσουν κάποιον ή κάτι και να απολαύσουν τις ανησυχίες των άλλων.

Στην πραγματικότητα, άνθρωποι σαν αυτούς έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση που δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους ή τους άλλους. Αυτό εξηγεί το λόγο για τον οποίο κρίνουν και βάζουν ταμπέλες στους άλλους καθώς μόνο αυτό αντικατοπτρίζει τι πραγματικά αισθάνονται. Αυτό δείχνει πώς προστατεύουν τις δικές τους συναισθηματικές μάχες εις βάρος των άλλων.

Ακόμη και ΑΝ πιστεύουμε ότι μπορούμε να διαβάσουμε τις σκέψεις των άλλων, δεν μπορούμε. Είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει κάποιος τι σκέφτεστε πόσο μάλλον τη ζωή, τα αισθήματα ή τα προβλήματά σας.

Επομένως, δεν χρειάζεται να δίνετε τόση σημασία σε αυτά που λένε οι άλλοι για σας. Οι λέξεις τους προέρχονται από μια απατηλή πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει μέσα στο μυαλό τους, προσπαθώντας να μάθουν τα πάντα.

«Οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο είναι εκείνοι που ανησυχούν υπερβολικά πολύ για το τι σκέφτονται οι άλλοι».

Να είστε δυνατοί όταν αντιμετωπίζετε την κριτική των άλλων

«Χρησιμοποίησα κάθε πέτρα που έριξαν πάνω μου για να αντλήσω τη δύναμή μου» Elvira Sastre.

ΑΝ σκέφτεστε συνέχεια τον τρόπο με τον οποίο σας σχολιάζουν οι άλλοι, βλάπτετε την ευεξία και τη συναισθηματική ισορροπία σας. Γι’ αυτό το λόγο είναι καλύτερο να αφιερώνετε το χρόνο σας για να βελτιώσετε τον εαυτό σας και τον περίγυρό σας.

Η δουλειά σας δεν είναι να κρίνετε τους άλλους ή να δέχεστε κριτικές αλλά να νοιάζεστε για το πώς μπορείτε να διορθώσετε τα δικά σας λάθη μέχρι να φτάσετε σε ένα μεγαλύτερο επίπεδο ευεξίας. Αν ασχοληθείτε με τον εαυτό σας, θα βγείτε κερδισμένοι και θα αποκτήσετε ειλικρίνεια, σεβασμό, ταπεινότητα, γενναιοδωρία και τιμή.

Δεν μπορείτε να είστε τέλειοι αλλά είναι σημαντικό να διατηρείτε μια στάση συνεχούς βελτίωσης του εαυτού σας. Αυτό θα σας προσφέρει τη δυνατότητα να ζείτε τη ζωή χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς εκβιασμούς και χωρίς να εξαρτάστε συναισθηματικά από τους άλλους.

Θεραπεύστε τα κομμάτια που έχουν υποστεί ζημιά

«Μη δίνετε σημασία στα πράγματα που κάνουν ή έχουν σταματήσει να κάνουν οι άλλοι. Δώστε προσοχή σε αυτά που κάνετε ή έχετε σταματήσει να κάνετε εσείς» Βούδας.

Για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε τις συναισθηματικές πληγές που προκαλούν οι κριτικές, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσετε ότι ο καθένας είναι μοναδικός και ξεχωριστός. Έχοντας αυτό υπόψη μας, το επόμενο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να αισθανόμαστε και να σκεφτόμαστε χωρίς να μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων.

Άλλοι άνθρωποι είναι εκείνοι που κρίνουν και σχολιάζουν, όχι εσείς. Η μη δημιουργική κριτική φέρει το συναισθηματικό κενό που υπάρχει μέσα στο άτομο που έχει ασκήσει αυτή την κριτική.Συνεπώς, ΑΝ αυτό το άτομο δεν σας αφήνει να αναπτυχθείτε συναισθηματικά τότε καλό είναι να απομακρυνθείτε από αυτό.

Αλλά πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη συναισθηματική βλάβη που προκαλεί η κριτική; Ας σκεφτούμε λίγο τα εξής:

• Δίνοντας σημασία σε αυτά που σκέφτονται ή λένε οι άλλοι για μας, καταλήγουμε να γινόμαστε κάποιοι που δεν είμαστε. Ικανοποιώντας τους άλλους θα χάσετε την ταυτότητά σας το οποίο φυσικά δεν είναι καθόλου υγιές.
• Είστε καλή μητέρα; Είστε πετυχημένοι; Έξυπνοι, καλοί στη δουλειά σας; Είστε άνθρωποι συμπαθείς;Πρέπει να συνειδητοποιήσετε πόση ενέργεια σπαταλάτε όταν ανησυχείτε για το πώς σκέφτονται οι άλλοι για σας.
• Αν και μερικές φορές μπορεί να αισθάνεστε ότι όλοι ασχολούνται μαζί σας, η αλήθεια είναι πως ό,τι κάνετε ή έχετε σταματήσει να κάνετε δεν έχει και τόση σημασία γι’ αυτούς. Οι άλλοι άνθρωποι σας σκέφτονται πολύ λιγότερο απ’ ό,τι νομίζετε.
• Ανεξάρτητα από το τι κάνετε ή πώς το κάνετε, πάντα θα υπάρχει κάποιος να το σχολιάσει ή να το κατακρίνει. Προσπαθήστε να ζείτε και να ενεργείτε όπως σας βολεύει. Να είστε φυσικοί και να ξέρετε ότι ο μόνος τρόπος για να νιώθετε όμορφα με τον εαυτό σας είναι να κάνετε κάθε στιγμή αυτό που αισθάνεστε.

«Μην περιμένετε οι άλλοι να κατανοήσουν το δρόμο σας και ειδικά αν δεν τον έχουν πορευτεί ποτέ».

http://www.newsitamea.gr

Και έρχεται η στιγμή που λες δε με νοιάζει τίποτα.

Χαράσσω ελαφρά τα βήματά μου στην έρημο μέσα μου και ακολουθώ απλά το φως μακριά.

Μερικές φορές δεν χρειάζεται προσπάθεια. Το βλέπεις.

Αν γυρίσεις με μια μικρή χρονομηχανή τη ζωή σου πίσω ,  θα δεις ότι τα σημαντικά, οι άνθρωποι, οι σχέσεις, οι καταστάσεις και οι χαρές ,  απλά συνέβησαν. ΑΠΛΑ.
Χωρίς κόπο, χωρίς γιατί, τυχαία και μοιραία ίσως κάποιες φορές.

Και όσες φορές βιάσαμε τις καταστάσεις , τις σχέσεις, τα γεγονότα, τίποτα δεν λειτούργησε καλά. Μείναμε με ένα μεγάλο γιατί, να μας κατατρώει τα σπλάχνα τα βράδια, και ένα ανικανοποίητο θέλω να ξυπνάει σαν θεριό τις αισθήσεις.

Κάποιοι το λένε σύμπτωση, κάποιοι το λένε μοιραίο…αλλά πήγαινε πίσω και δες.. πάντα όταν κάτι είναι όμορφο, συμβαίνει όμορφα , γλυκά και αβίαστα, όπως τρέχει το καθαρό νεράκι μέσα σε ένα ποταμάκι στο δάσος.

Και όσο για τους ορμητικούς καταρράχτες που συνάντησες, αυτοί έσκασαν με πάταγο, μόλις τέλειωσε η ορμή τους.

Συνέχεια αν έχεις τα ματιά της ψυχής ανοιχτά, βλέπεις τριγύρω σου να πλέκονται συμπτώσεις , ευκαιρίες και θαύματα!

Όμως πολύ συχνά κολλάμε σε ανθρώπους και γεγονότα που μπλοκάρουν αυτή τη γλυκιά ροή της ζωής μας, που την τέμνουν άγρια, αφήνοντας το τίποτα μέσα μας, και κλέβοντας τη χαρά μας.

Όλοι κάποια στιγμή πονάμε για ανθρώπους που έφυγαν , για απότομες διακοπές , για χαρακιές , για μαχαίρια που μπήξαμε μόνοι μας στο κόκαλο ή στα ίδια μας τα σωθικά αδιαφορώντας για το αν αξίζει να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα της ζωής μας. Όλοι.

Χωρίς σθένος πια, αναγκαζόμαστε να κουρνιάσουμε μέσα μας ,να αφουγκραστούμε την παιδική φωνή μας και τέλος να ανοίξουμε τα μάτια βλέποντας το «όλο» της ζωής, πιο σφαιρικά όχι σαν σκηνοθέτες αλλά σαν μέλη της συμπαντικής αυτής ολότητας.

Ίσως να χρειάζεται να περάσουμε όλες αυτές τις φάσεις.. ίσως γιατί νομίζαμε ότι είμαστε παντοδύναμοι και αγνοήσαμε το απέναντι εγώ.

Ίσως γιατί έπρεπε να ξαναβρούμε την καθαρότητα μέσα μας. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να κοιτάξουμε προσεχτικά πίσω. Το παρελθόν,  μας δίνει τη σκυτάλη για το παρόν και για το μέλλον μας.

Ανεξάρτητα από το μοιρολατρικό της υπόθεσης, βλέποντας πίσω, ανακαλύπτεις ότι τα σημαντικά, τα ουσιαστικά και τα μικρά μας θαύματα «απλά συνέβησαν»…γλυκά και χωρίς πίεση και στεναχώρια.

Κοιτάω πίσω λοιπόν και βλέπω!

Χαιρετίζω το θαύμα της ζωής. Ότι δεν ήταν να συμβεί, δεν συνέβη. Δεν άξιζε να συμβεί ή δεν ήμουν άξια να το γευτώ ακόμα.
Τώρα, δεν με νοιάζει τίποτα πια, θα περπατώ , ελαφρά ,  πάντα χαρίζοντας χαμόγελα και φως.

Πάντα αληθινά , για να μην πω ότι δεν πρόλαβα, δεν έδειξα τι είμαι και τι θέλω. Αληθινά για όσους μπορούν να είναι αληθινοί!

Γράφει η Χαρά Μαζίδη

Πηγή

http://www.anapnoes.gr

Τα ντροπαλά παιδιά έχουν έναν εσωτερικό εαυτό που λάμπει

Από

 The Mamagers Team

Τα περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι ντροπαλά και συμπεριφέρονται με συστολή σε διάφορες στιγμές και καταστάσεις.

Η ντροπαλότητα είναι φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης ανάπτυξης! Στην ηλικία των 4 ή 5 ετών, τα παιδιά αρχίζουν και αποκτούν την πρώτη συνειδητή αίσθηση ντροπής, φόβου ή αμηχανίας. Σε κάποιους ανθρώπους αυτού του είδους η αίσθηση της ντροπής παραμένει και στην ενήλικη ζωή, αλλά συνήθως κορυφώνεται στην αρχή της εφηβείας.

Όταν όμως η ντροπαλότητα εκφράζεται με μια πιο σταθερή συχνότητα, τότε υποδηλώνει ότι είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας ενός ατόμου και αυτό από μόνο του δεν είναι ούτε κακό ούτε λάθος. Τα ντροπαλά άτομα μπορεί να είναι πολύ καλοί ακροατές, να κρατούν καλή συντροφιά και η συνολική τους παρουσία να αποπνέει ζεστασιά και καλοσύνη! Με άλλα λόγια, η ντροπαλότητα σαν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας δεν είναι πρόβλημα και θα ήταν άδικο αν αντιμετωπιζόταν έτσι.

Εκεί όμως που αξίζει να δοθεί προσοχή, είναι όταν το ντροπαλό άτομο είναι ιδιαίτερα κλεισμένο στο εαυτό του γιατί φοβάται τις κοινωνικές συναναστροφές και καταστάσεις, ή όταν μένει μόνο του όχι επειδή το θέλει, αλλά επειδή φοβάται την αλληλεπίδραση με τους άλλους. Αυτός ο βαθμός ντροπαλότητας μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργικότητα του παιδιού, την κοινωνική του ανάπτυξη και τη συνολική ευχαρίστηση που λαμβάνει από το κοινωνικό περιβάλλον.

Γιατί αντιδρά το παιδί με ντροπαλότητα;

Η συμπεριφορά του παιδιού που χαρακτηρίζεται ως “ντροπαλή”, μπορεί να έχει αρκετούς λόγους και αιτίες. Ένα ντροπαλό παιδί με υγιή αυτοεκτίμηση κρατά τη βλεμματική επαφή, είναι ευγενικό και δείχνει να είναι ευχαριστημένο με τον εαυτό του. Είναι απλά ήσυχο.

Από την άλλη πλευρά, η ντροπαλότητα μπορεί να είναι μία αντίδραση σε αυτό που αντιλαμβάνεται το παιδί ως τρομακτικό ή πάνω από τις δυνατότητές του διαχειρίσιμο, και μπορεί να περιλαμβάνει ένα μίγμα συναισθημάτων όπως φόβο και ένταση. Η ντροπαλότητα, μπορεί να γίνει το μέσο που βοηθά το παιδί να αποχωρήσει από την κατάσταση που προκαλεί όλα αυτά, έτσι ώστε αποκτήσει μια αίσθηση ελέγχου και να καταλάβει πώς μπορεί να προσεγγίσει καλύτερα την κατάσταση.

Συνήθως, η ντροπαλότητα μειώνεται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με μια ποικιλία κοινωνικών καταστάσεων και ανθρώπινων επαφών. Τα περισσότερα παιδιά γίνονται πιο άνετα στο να χειρίζονται νέες εμπειρίες και στο να γνωρίζουν νέους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις, όπου το αίσθημα της ντροπαλότητας βιώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό, και τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο χρόνο προσαρμογής και εξοικείωσης, καθώς και ενίσχυση των κοινωνικών δεξιοτήτων τους.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ντροπαλού παιδιού;

Η ντροπαλότητα στα παιδιά μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, τα περισσότερα ντροπαλά παιδιά παρουσιάζουν ένα συνδυασμό των παρακάτω χαρακτηριστικών.

Σπάνια μιλούν οικειοθελώς.

Μπορεί να μην ανταποκριθούν όταν τους μιλά ένας δάσκαλος ή συμμαθητής.

Μπορεί να ακολουθούν οδηγίες, χωρίς να ανταποκρίνονται προφορικά σε αυτές.

Συχνά μιλούν με απαλή και ήσυχη φωνή. Όταν τους μιλάει κάποιος, μπορεί να γυρίσουν την πλάτη τους ή μπορεί να μην έχουν καθόλου βλεμματική επαφή.

Μπορεί να στρέφουν το βλέμμα τους στο έδαφος όταν βρίσκονται με άγνωστα άτομα.

Μπορεί να παρακολουθούν, αλλά να μη συμμετέχουν στο παιχνίδι με άλλα παιδιά.

Σε άγνωστες καταστάσεις, μπορεί να φαίνονται ανήσυχα, αφηρημένα και νευρικά.

Σε μια καινούρια κατάσταση, μπορεί να αρνηθούν να εμπλακούν όταν δεν υπάρχει μαζί τους ένας ενήλικας που να τους κάνει να νιώθουν οικεία.

Πώς μπορεί να επηρεάσει η ντροπαλότητα τα παιδιά;

Ενώ η ντροπαλότητα μπορεί να έχει κάποιες θετικές πτυχές όπως για παράδειγμα το ότι ένα ντροπαλό παιδί σπάνια παρεκτρέπεται και συνήθως σκέφτεται πριν ενεργήσει, οι αρνητικές πτυχές μπορούν να δημιουργήσουν πρακτικά και συναισθηματικά προβλήματα στα παιδιά.

πολύ ντροπαλά παιδιά μπορεί να φαίνονται στους συνομηλίκους τους εχθρικά, μπορεί να έχουν πολύ λίγες στενές σχέσεις και έτσι μπορεί να έχουν και λιγότερες ευκαιρίες για να εξασκήσουν την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Επίσης, η ντροπαλότητα μπορεί να περιορίσει τη μάθηση και την καθημερινή απόλαυση του σχολείου. Καθώς τα ντροπαλά παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν, τείνουν να είναι πιο μοναχικά, να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και να γίνονται ανήσυχοι έφηβοι.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Τις περισσότερες φορές οι γονείς διαισθάνονται τις δυσκολίες που συνδέονται με την ντροπαλότητα, και προσπαθούν ενστικτωδώς να πείσουν τα ντροπαλά παιδιά να βγουν “από το καβούκι τους”, παροτρύνοντάς τα να εμπλέκονται περισσότερο με ανθρώπους και κοινωνικές καταστάσεις.

Για να ενθαρρύνουν οι γονείς το ντροπαλό παιδί, θα πρέπει να προσέχουν να μη μεταφράζουν την ντροπαλότητα σαν κάτι που γίνεται επίτηδες ή από πείσμα. Αντίθετα, θα είναι πιο αποτελεσματικό να αντιμετωπίσουν τη συστολή του παιδιού ως μια οποιαδήποτε αναπτυξιακή διαδικασία ή δεξιότητα, με υπομονή, αποδοχή και καλοσύνη έτσι ώστε να δώσουν ώθηση στην αυτοπεποίθηση που έχει ανάγκη το παιδί για να γίνει πιο άνετο στις κοινωνικές του συναναστροφές.

Οι γονείς δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζουν και να βάζουν την ταμπέλα του “ντροπαλού” στο παιδί, γιατί με αυτό τον τρόπο το αποτρέπουν να δει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Οι χαρακτηρισμοί ενθαρρύνουν το παιδί να βλέπει τον εαυτό του σύμφωνα με την ταμπέλα που κουβαλάει και ενισχύουν το ρόλο αυτό χωρίς να επιτρέπουν την προσπάθεια για αλλαγή ή βελτίωση.

Τα ντροπαλά παιδιά επωφελούνται ιδιαίτερα από την ενίσχυση κοινωνικών δεξιοτήτων όπως το να γνωρίζουν νέους ανθρώπους, να ξεκινούν συζητήσεις, να διατηρούν βλεμματική επαφή, να είναι καλοί ακροατές κ.α. Οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν στο παιδί τα πλεονεκτήματα της καλής κοινωνικής συναναστροφής και να δημιουργήσουν ευκαιρίες όπου το παιδί θα νιώσει άνετα να ανοιχτεί και να πετύχει.

Οι γονείς δεν χρειάζεται να πιέζουν το παιδί να εμπλακεί σε καινούριες καταστάσεις όταν δεν νιώθει άνετα να το κάνει. Είναι σημαντικό να δώσουν στο παιδί το χρόνο που χρειάζεται για να νιώσει καλά και να ενθαρρύνουν την προσπάθεια που κάνει όταν εμπλέκεται σε μια κοινωνική συναναστροφή. Μπορεί να χρειαστεί χρόνο για να ξεπεράσει και να διαχειριστεί το παιδί τη νευρικότητα που νιώθει, αλλά η βοήθεια, η στήριξη και η ενθάρρυνση των γονιών είναι καθοριστική.

Αν κατανοούσαμε τι πραγματικά σημαίνει το να είσαι ντροπαλός, θα καταλήγαμε ότι δεν είναι και τόσο αρνητικό χαρακτηριστικό τελικά. Στην πραγματικότητα το όλο θέμα είναι το πώς διαχειρίζεται κανείς την ντροπαλότητα. Ακόμα και αν το παιδί είναι ντροπαλό και χαρακτηρίζεται έτσι, δε χρειάζεται να απολογούνται ούτε οι γονείς άλλα ούτε και το ίδιο το παιδί για αυτό που είναι. Τα περισσότερα ντροπαλά παιδιά έχουν έναν εσωτερικό εαυτό που λάμπει, και αν οι εξωστρεφείς τους άφηναν λίγο χώρο, σίγουρα θα το αναγνώριζαν αυτό!

www.parentshelp.gr

http://www.themamagers.gr

Κάτι υπέροχοι άνθρωποι

 Εναλλακτική Δράση

 

Ταξίδι μου είσαι… το εδώ, το εκεί μου. Ο καφές στην ταράτσα, το σεντόνι που με σκεπάζει, η μυρωδιά της βροχής, το χαμόγελο που σκάει μετά την ανακούφιση που προσφέρουν τα δάκρυα στα μάτια.

Ίσως ήσουν και εσύ ένας υπέροχος άνθρωπος υποθέτω. Από αυτούς που γνωρίζει ελάχιστες φορές στη ζωή του κάποιος, μα στοιχειώνουν για πάντα τον ύπνο του, τον ξύπνιο του, το είναι του, το όλο του. Αχ αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι… μια εμπειρία από μόνοι τους που φωτογραφίες και σουβενίρ δεν χρειάζονται για να γυρνά ο δίσκος στο πικάπ των σκέψεων.

Τρυπώνουν με το έτσι θέλω κάνοντας μια αμυχή στο ύφασμα της ψυχής σου και καθώς τους επιτρέπεις να μπουν – σε ιντριγκάρει το μυστήριο που αποπνέουν – ξεσκίζουν το πανί σου και με περισσή φόρα ορμάνε στον κόσμο σου. Σίφουνες. Γελούν δυνατά, μιλούν ασταμάτητα, κλαίνε, αγκαλιάζουν, σφίγγουν τα δάχτυλα σου και σε κοιτούν στα μάτια.

Ενθουσιάζεσαι, φοβάσαι, τρέμεις, χαίρεσαι, αναστατώνεσαι και ακολουθείς τη δύνη τους. Και καλά κάνεις. Η πιο όμορφη βόλτα της ζωής σου θα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Ο δικός σου υπέροχος άνθρωπος.

Εκείνοι οι Άνθρωποι…

Σαστισμένος από την αναταραχή που προκαλούν στη ζωή σου, απολαμβάνεις την ύπαρξή τους με την απορία πως ζούσες χωρίς την φασαρία τους. Ζουν μέσα σου κάθε στιγμή και ακόμα και η σιωπή τους κάνει συζήτηση με τη δική σου, λέγοντας περισσότερα απ’ ότι λένε τα λόγια μεταξύ δέκα ανθρώπων. Φροντίζουν να γελάς και όταν λυπάσαι κλαίνε, γυρίζοντας διακριτικά σε μια γωνία, με πνιχτούς λυγμούς, πιο δυνατούς από τα δικά σου αναφιλητά. Οι άνθρωποι αυτοί σε προτρέπουν να κάνεις όνειρα, σου τα θυμίζουν συνέχεια κάνοντας τα μεγάλα σαν το φεγγάρι, να τα βλέπεις κάθε βράδυ μην τυχόν και τα ξεχάσεις.

Έρχονται, φεύγουν και πάντα επιστρέφουν με δώρα, αναμνήσεις, ζωγραφιές, τραγούδια. Ταξιδεύεις και συ μαζί τους και όταν γυρνούν το πρόσωπο και τα λαμπερά τους μάτια αφοσιώνονται σε κάτι που αγαπούν – και πάντα με τον τρόπο τους σε κάνουν να το αγαπήσεις και εσύ – χαμογελάς κοιτάζοντας τους με λατρεία και στοργή και πείθεσαι πως αυτή η στιγμή θα γραπωθεί από τη μνήμη σου και θα καταφέρει να γίνει μια ανάμνηση απόλυτης ευτυχίας.

Τι τύχη κι αυτή να γνωρίσεις έναν τέτοιο πολιορκητή των πιο δυνατών σου συναισθημάτων; Μα πες μου… με πόσους ανθρώπους μαγεμένους το έχεις ξαναζήσει αυτό;

Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που σπάνε τις αλυσίδες

Αερικά είναι όμως και φεύγουν, δύσκολα τους φυλακίζεις. Μα και πώς να κρατήσεις για τον εαυτό σου αυτό το βάλσαμο; Δεν σε αφήνει η συνείδηση σου. Μα δεν φεύγουν επειδή σταματούν να αγαπούν… πιο πολύ φεύγουν επειδή αγάπησαν πολύ.

Τους γνώρισες, τους έμαθες, τους αγκάλιασες, τους σκέπασες, τους φίλησες, τους έβρισες. Σου χαμογέλασαν, σου δίδαξαν, σου φώναξαν μα και σ’ αγάπησαν, σε φρόντισαν.

Σε έχασαν και τους έχασες.

Αμίλητα, ακούνητα αγαλματάκια σουλατσάρετε στους κόσμους σας τους ξεχωριστούς πλέον… σε κουβαλούν όμως και τους κουβαλάς.

Είναι αρκετό. Μην παραπονιέσαι. Στο κάτω – κάτω οφείλουμε και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την όμορφη αυτή βόλτα στους φωτεινούς μας ανθρώπους…

Χρύσα Γ. – enfo.gr

http://enallaktikidrasi.com

Να ψάχνεις Ανθρώπους που ξέρουν να Αγαπούν και είναι Αληθινοί.

anapnoes

Ήταν μάλλον γραφτό να συμβεί…

Κανείς δε θα μπορούσε να το αποφύγει, πόσο μάλιστα να τρέξεις πριν καν προλάβει να σε δει. Αλλά όπως ο καιρός αλλάζει, έτσι κι οι άνθρωποι.

Σε είχα γνωρίσει μέσα σ’ ένα αέναο κύκλο. Ένα παιχνίδι της ζωής που νόμιζα ότι θα σταμάταγε στ’ όνομά σου. Μου κόστισε πέντε χρόνια.

«Ίδιοι άνθρωποι, διαφορετικό περιτύλιγμα», συνήθιζα να λέω. Ποτέ δεν άλλαξε κι εγώ δείχνω ακόμα πιο τρελός επειδή πίστευα ότι ήταν ένα μάθημα ζωής.

«Τρυφερός και γλυκός», συνήθιζε να λέει ο κόσμος. Μάλλον «διαφορετικός», υπενθύμιζα στον εαυτό μου. Καθώς όσο περνούσε ο καιρός έχανα κι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Συγκεκριμένα, πέντε κομμάτια που ποτέ δεν ξαναβρήκα, μαζί με στιγμές που ξεγλιστρούσαν. Γιατί; Επειδή εγώ επέλεξα να με χαραμίσω κι οι άλλοι απλώς να με επιλέξουν.

Το θέμα δεν είναι να παίξουμε μια τραγωδία, αλλά να σταματήσουμε ν’ αναλωνόμαστε σε καταστάσεις που δε τραβάνε, πριν να είναι αργά.

Ήταν γραφτό να σε ξανασυναντήσω στο ίδιο μέρος, την ίδια περίοδο. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα, παρ’ όλο που το ένστικτό μου ήταν για μια ακόμη φορά εκεί για να μου υπενθυμίσει ότι δεν το γλύτωνα.

Στάθηκες μπροστά μου σ’ ένα χορό που δε ζητούσα παρτενέρ. Προτιμούσα να το κάνω μόνος μου. Ο χορός για μένα είναι έκφραση ψυχής και για μια ακόμη φορά δεν το σεβάστηκες και το παραβίασες. Τα μελαχρινά σου μαλλιά στην ίδια φόρμα, όπως σε άφησα, μ’ ένα τζίν πουκάμισο κι ένα μαύρο παντελόνι. Για να δέσεις το περιτύλιγμα της μιζέρια σου είχες ένα καινούργιο κόκκινο παπιγιόν. Κόκκινο σαν το πάθος που το ξέχασες στην πορεία.

Γύρισες. Χαμογέλασες σε φάση να τα ξαναβρούμε. Εγώ γύρισα πλάτη γιατί δεν ήθελα να σε βλέπω. Αηδίαζα και θύμωνα με τον εαυτό μου κι έτσι έκανες κι εσύ. Δε σου έδινα σημασία γιατί πέρναγα καλά με την παρέα μου. Όμως κάποια στιγμή, πλησίασες κι άλλο, γύρισα σε μια προσπάθεια να πάω με το ρυθμό και με τη σειρά μου σ’ έκανα στροφή.

Σε κοίταξα στα μάτια και σου είπα επιτακτικά ένα «φύγε». Εσύ δεν το κατάλαβες και συνέχισες το κομμάτι σου. Νόμιζες ότι δεν είχα αλλάξει και πλησίασες πιο κοντά.  Και τότε το ξεστόμισα… «Σήκω και φύγε τώρα αλλιώς θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα».

Τότε διαγράφτηκε στα μάτια σου η απογοήτευση επειδή δεν πέτυχες τον στόχο σου. Έφυγες εντελώς απ’ το κλαμπ αλλά σιγουρεύτηκα, πριν κλείσεις την πόρτα, ότι είχα πάρει απ’ τα χέρια σου το πέμπτο κομμάτι που κρατούσες τόσους μήνες. Την καρδιά…

Όλοι κάνουμε λάθος επιλογές, ωστόσο παραμένουν ανθρώπινες πάνω απ’ όλα.

Το θέμα είναι κατά πόσο καταφέραμε ν’ αλλάξουμε προς το καλύτερο. Πόσο σκληροί γίναμε μέσα από δύσκολες καταστάσεις και πόσο επιλεκτικοί είμαστε πλέον με τους ανθρώπους. Είτε αυτές είναι φιλίες, είτε σχέσεις.

Στη ζωή σας πάντα να ψάχνετε τα 3Α.

Ανθρώπους που ξέρουν να Αγαπάνε και οι πράξεις τους να βρίσκονται στα πλαίσια της Αλήθειας.

Όσο για τους ανθρώπους που τους διακρίνει το θράσος, να τους λέτε: «Γιατί συνεχίζεις και με κοιτάς επίμονα; Είμαι απλώς το παρελθόν σου!»

Γράφει ο Αριστείδης Τσοπανάς

Πηγή

http://www.anapnoes.gr