Γιορτές: Οικογένεια, προσδοκίες, εντάσεις και φόβοι

Ανέκαθεν οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς χαρακτηρίζονταν από έντονη συναισθηματική φόρτιση. Οι περισσότεροι τις ταυτίζουν με συναισθήματα χαράς, ελπίδας, αγάπης, ζεστασιάς, αισιοδοξίας, γιατί θα έρθουν κοντά με αγαπημένα πρόσωπα, θα προσφέρουν και θα πάρουν φροντίδα και αναγνώριση, θα διασκεδάσουν, θα απολαύσουν αγαπημένα φαγητά και γλυκά.

 Τα Χριστούγεννα ασφαλώς είναι μια σπουδαία οικογενειακή γιορτή, αφιερωμένη περισσότερο στα παιδιά. Οι μέρες των σχολικών διακοπών, η μαγεία του στολισμού και όλες αυτές οι προετοιμασίες, τα ήθη και τα έθιμα, σημαδεύουν ανεξίτηλα την παιδική ζωή με υπέροχες, νοσταλγικές αναμνήσεις. Παραδόσεις, λοιπόν, χριστουγεννιάτικες, αν και εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους και συνήθειες, έχουν μια παγκόσμια κυρίαρχη τελετουργική έκφραση: τη συνάντηση των περισσότερων μελών της ευρείας οικογένειας γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.

Υπάρχει, όμως, και μία μεγάλη αριθμητικά μερίδα ανθρώπων, που οι συγκεκριμένες γιορτές τους δυσκολεύουν πολύ και τους φορτίζουν με άγχος, νεύρα, θλίψη και μελαγχολία. Γιατί; Η απάντηση είναι πολυδιάστατη. Βρίσκεται στον συμβολισμό της γιορτής των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, και στους τρόπους με τους οποίους υποδεχόμαστε ψυχικά αυτές τις γιορτές. Στις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας και τους άλλους. Στα πρακτικά, ψυχικά και υπαρξιακά κωλύματα που μας συνδέουν με τα Χριστούγεννα, αλλά κυρίως στις γνωστές και στις λιγότερο γνωστές και σε μας τους ίδιους, στάσεις που έχουμε απέναντι στα παραπάνω.

Οι προσδοκίες των άλλων από μας, η κυριαρχία των «πρέπει» και τα ανεπίγνωστα «θέλω»

Οι γιορτές συνοδεύονται από αρκετές τελετουργικές εκδηλώσεις και συνήθειες. Από εσωτερικευμένες «φωνές» και επιταγές. («Τι πρέπει να κάνω για να περάσω καλά; Τι πρέπει να κάνω για να περάσουν καλά οι άλλοι; Τι περιμένουν τα μέλη της οικογένειάς μου από μένα; Τι οφείλω να αγοράσω στα παιδιά, στους γονείς, στα αδέρφια; Τι πρέπει να φορέσω για ξεχωρίσω;/ να περάσω απαρατήρητη;/ πως πρεπει να φερθώ στο πάρτι; Πως θα τα καταφέρω να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι; Θέλω να είμαι σωστή απέναντι σε όλους, κ.λ.π.)

Όταν τις γιορτές τις συνδέουμε με αμέτρητα «πρέπει» και καταναγκασμούς, όταν υπερφορτώνουμε το πρόγραμμα μας με πάρα πολλές υποχρεώσεις και δεν φροντίζουμε καθόλου τον εαυτό μας, όταν δεν ακούμε τα προσωπικά μας «θέλω» και τις πραγματικές μας ανάγκες, είναι αναμενόμενο να θέλουμε να περάσουν σαν νερό αυτές οι δύο εορταστικές εβδομάδες, για να «γλυτώσουμε από τα βασανιστήρια». Ακόμα κι αν κάποιος είναι αποφασισμένος ότι δεν τον αφορά το κυνήγι του υπερκαταναλωτισμού των γιορτών, και δεν επιθυμεί να ενδώσει σ αυτόν, είναι πολύ δύσκολο να μην επηρεαστεί από την μαζική προσδοκία των γιορτινών ημερών.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΥΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ: ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ.

Και ακόμα και η άρνηση του εορτασμού ή και η θλίψη και η μελαγχολία που προκύπτει συχνά από αυτές, δεν παύουν να είναι μια αντίδραση στην ασφυκτική πίεση που μας ασκούν οι εσωτερικευμένες φωνές. Οι προσδοκίες που έχουμε «καταπιεί» από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά, ορίζουν τι χρειάζεται να γίνει μέσα στις γιορτές για να πάνε τα πράγματα «όπως πρέπει», αλλά όχι κατ’ ανάγκη όπως χρειάζεται για είμαστε χαρούμενοι.

Οικογενειακές παρεξηγήσεις

Συχνά στις οικογενειακές συγκεντρώσεις μέσα στις γιορτές (ειδικά αυτές που γίνονται «κατ’ ανάγκην», και όταν οι άνθρωποι έχουν να βρεθούν καιρό) αναδύονται δυσάρεστα συναισθήματα για άλλα πρόσωπα της οικογένειας και πολλές φορές μέσα από κουβέντες προκύπτουν παρεξηγήσεις που καταλήγουν και σε τσακωμούς.

Οι άνθρωποι που έχοντας οι ίδιοι «χαθεί» μέσα στην καθημερινότητα του χρόνου που τελειώνει, κι έχοντας χαθεί -σχεσιακά μιλώντας- και με τους δικούς τους, περιμένουν τις γιορτές για να συσφίξουν τις σχέσεις τους. Ελπίζουν ότι θα αποκαταστήσουν μέσα σε λίγες μέρες ό,τι έχασαν, παρασυρμένοι στην λήθη της καθημερινότητας, όλες τις προηγούμενες μέρες του χρόνου. Ελπίζουν πως η μονότονη και άδεια τους ζωή θα γεμίσει, θα αλλάξει, θα μεταμορφωθεί, όπως μεταμορφώνονται οι δρόμοι και οι πλατείες που στολίζονται με φώτα και λαμπιόνια. Η ελπίδα όμως δημιουργεί άγχος. Ο φόβος για αποτυχία και για -ακόμα μεγαλύτερη- μοναξιά μεγαλώνει, μαζί με τις προσδοκίες που έχουμε «να είναι φέτος όλα διαφορετικά…». Γι’ αυτό μεγαλώνει και η ένταση στις διαπροσωπικές σχέσεις, και κυρίως στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, αφού σε αυτές τις σχέσεις μας εναπόκεινται οι μεγαλύτερες προσδοκίες μας για ψυχική αποκατάσταση κι ευτυχία.

Απ’ την μια, συχνά, άτομα, μέλη μιας οικογένειας, περιμένοντας υποσυνείδητα ότι θα απογοητευτούν και δεν θα βρουν την θαλπωρή και την φροντίδα που επιθυμούν στο οικείο τους περιβάλλον και στις κοντινές φιλικές τους σχέσεις, δημιουργούν εντάσεις και τσακωμούς, ώστε να επαληθευτεί η προϋπάρχουσα αίσθηση απογοήτευσης και ματαίωσης. Από την άλλη, όσο κανείς, επιθυμώντας την διαπροσωπική συνεύρεση, κι έχοντας την ανάγκη της αγκαλιάς -συμβολικής και φυσικής- του άλλου, προσπαθεί να τον πλησιάσει, μέσα στο κλίμα της «ζεστασιάς» των γιορτινών ημερών, τόσο μπορεί να αισθάνεται αυτό το πλησίασμα σαν κάτι επικίνδυνο, αφού ενέχει την πιθανότητα της ματαίωσης και μπορεί να ανατρέψει την -ούτως ή άλλως- προβληματική του ψυχική ισορροπία. Το βασικό πρόβλημα σ’ αυτήν την περίπτωση είναι πως συνήθως δεν έχει επίγνωση των συναισθημάτων του ο άνθρωπος που φοβάται την εγγύτητα. Κι έτσι, βιώνει το κάλεσμα στην εγγύτητα -που ούτως ή άλλως εμπεριέχουν αυτές οι γιορτές- ως ασφυκτικό και απαιτητικό, ιδιαίτερα αν προϋπάρχει σύγχυση στην δομή της προσωπικότητας του και της οικογένειάς του.

Στο τέλος της ημέρας, ακόμα κι αν ο άνθρωπος βρει την ιδανική κατάσταση που ψάχνει στο εορταστικό περιβάλλον της οικογένειάς του, της συντροφικής ή της φιλικής του σχέσης υπάρχει πάντοτε ο υποσυνείδητος φόβος ότι θα την χάσει, και θα βρεθεί πάλι απογοητευμένος και μόνος. Έτσι, συχνά πολλά άτομα έχουν την τάση να δημιουργούν διαπροσωπικές εντάσεις αυτήν την περίοδο. Εντάσεις που λειτουργούν στην συνείδηση τους ως «ζώνη ασφαλείας», η οποία θέτει μια εσωτερική απόσταση ανάμεσα στον εαυτό τους και τον άλλον άνθρωπο. Ώστε να μην απογοητευτούν σε περίπτωση που το πλησίασμα δεν πετύχει.

_______________________

 ~ Από τον Γρηγόρη Βασιλειάδη, M.Sc. Ph.D., Διδάκτορα Ψυχολογίας Α.Π.Θ., Ψυχολόγο – Ψυχοθεραπευτή, Μέλος του Σ.Ε.Ψ. (Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων) και της E.F.T.A. (European Family Therapy Association)

   Πηγή: com.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τι να πω στο παιδί μου για τον Αη Βασίλη;

Από Τη Δρ. Ελίνα Γκίκα, Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο (Ιδιωτική Γενική Και Παιδιατρική Κλινική «ΜΗΤΕΡΑ»)

Υπάρχει κάποιος ενήλικας ο οποίος στην παιδική του ηλικία να μην έχει πιστέψει έστω και για μια στιγμή την ιστορία του Άη Βασίλη; Η εικόνα του αξιαγάπητου, χαμογελαστού παππού με την μεγάλη κοιλιά, τα άσπρα γένια, την κόκκινη στολή, που φθάνοντας από τον Βορρά πάνω στο έλκηθρο του που το σέρνουν τάρανδοι, εισβάλει από τις καμινάδες για να μοιράσει δώρα σε εκατομμύρια παιδιά. Με αυτή την όμορφη ιστορία, τα μικρά παιδιά «μαγεύονται» και περιμένουν να ανοίξουν τα δώρα τους την πρώτη μέρα της νέας χρονιάς. Αλλά όταν, στο σχολείο ή από τα μεγαλύτερα αδέλφια τους μαθαίνουν ότι ο Άη Βασίλης δεν υπάρχει, τότε όχι μόνο το όνειρο γκρεμίζεται, αλλά κλονίζεται και η εμπιστοσύνη προς τους γονείς. Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά συνεχίζουν να πιστεύουν! Ποια στάση να υιοθετήσουν οι γονείς; Να διατηρήσουν το μύθο ή να αποκαλύψουν την αλήθεια; 

Οφείλουμε απαραίτητα να πούμε την αλήθεια στα παιδιά ; 

Όχι! Τα μικρά παιδιά ζουν σε ένα κόσμο ημι-πραγματικό, ημι-φανταστικό, γεμάτο νεράιδες, δράκους, σκύλους που μιλάνε, ήρωες από κινούμενα σχέδια. Η ανάγκη της μαγείας και της φαντασίας αποτελεί ένα είδος προστασίας από την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε. Δεν υπάρχει λόγος να τα «προσγειώσουμε» βίαια όταν είναι ακόμη μικρά. Άραγε, με την ίδια λογική τους λέμε ψέματα όταν διαβάζουμε ένα παραμύθι ή όταν βλέπουν κινούμενα σχέδια ; 

Είναι ωστόσο δύσκολο να το πιστέψουν ! 

Σίγουρα σκέπτεστε ότι η ιστορία του Άη Βασίλη είναι δύσκολο να γίνει πιστευτή! Ωστόσο, ένας χοντρούλης παππούς ο οποίος διασχίζει όλο τον κόσμο με το έλκηθρο του και τους ταράνδους του και μοιράζει δώρα μέσα σε μια νύχτα σε όλα τα παιδιά του κόσμου δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο! Εάν το παιδί ξαφνιαστεί όταν δει 5 Άη Βασίληδες, σε έναν εμπορικό δρόμο τις γιορτινές μέρες, εξηγήστε του ότι πρόκειται για ανθρώπους που μεταμφιέζονται και πως ο αληθινός, δεν έρχεται παρά μόνο, όταν τα παιδιά κοιμούνται. 



Στα 6 του χρόνια το παιδί σας πιστεύει ακόμη στον Άγιο Βασίλη. 

Το παιδί σας έχει προφανώς πολύ πλούσια φαντασία και δεν παρασύρεται από τα μηνύματα της πραγματικότητας που θα μπορούσαν να το οδηγήσουν στην αμφιβολία. Για εκείνο ο Άη Βασίλης υπάρχει ! Πιστεύει πραγματικά ή έχει ανάγκη να συνεχίζει να πιστεύει; Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι να σεβαστούμε την πίστη του και να αφήσουμε να έρθει φυσιολογικά η στιγμή που θα σας κάνει ερωτήσεις. 



Πότε αποκαλύπτουμε την αλήθεια ; Διακρίνουμε συνήθως 3 περιπτώσεις που μπορείτε να αντιμετωπίσετε : 

· Το παιδί είναι μικρό και κάποιο μεγαλύτερο του δηλώνει ότι ο Άη Βασίλης δεν υπάρχει : εάν αισθάνεστε ότι είναι λυπημένο, βεβαιώστε το λέγοντας του ότι αν κάποιος δεν πιστεύει εσείς πιστεύετε και σέβεστε αυτή την παράδοση. Συνήθως, με αυτή την εξήγηση το παιδί μένει ικανοποιημένο. 

· Το παιδί είναι μεγαλύτερο και ξεκινά να κάνει ερωτήσεις : έχει ήδη κάποιες αμφιβολίες για να μην πούμε ότι τα έχει καταλάβει όλα. Αν βρίσκεται στην ηλικία περίπου των 7-8 ετών, θα απογοητευτεί αν του επιβεβαιώσετε κάποιους φόβους… αλλά είναι προτιμότερο από το να αισθανθεί «ανόητος» γιατί κανείς πλέον στην τάξη του δεν πιστεύει. 

· Συνεχίζει να πιστεύει πέραν της ηλικίας των 7 ετών : κινδυνεύει να πέσει σύντομα «θύμα» κοροϊδίας από κάποιο συμμαθητή και τότε λογικό είναι να θυμώσει μαζί σας που δεν του αποκαλύψατε την αλήθεια. Ακόμη και αν αισθάνεται ακόμη την ανάγκη να πιστεύει, γνωρίζει κατά βάθος ότι εσείς δεν το πιστεύετε. Ξεκινήστε να μιλάτε υποθετικά (π.χ. : οι άνθρωποι δεν μπορούν να διασχίζουν τον ουρανό με έλκηθρο, ή πάλι πως είναι δυνατόν να χωρέσει ένας άνθρωπος σε μια καμινάδα….). 

Σε κάθε περίπτωση, εφόσον του αποκαλύψετε την αλήθεια, σκεφθείτε να την εντάξετε σε μια οικογενειακή ιστορία. Εξηγείστε ότι και εσείς πιστεύατε όταν ήσαστε μικροί και ότι βρίσκετε καταπληκτική την ιστορία του Άη Βασίλη, και πως θέλατε να ξαναζήσετε αυτή τη μαγεία μαζί του. Δώστε του να καταλάβει ότι δεν πρέπει να το πει στα μικρότερα αδέλφια του, αλλά να συμμετέχει στο παιχνίδι, και πως όπως και εσείς θα κάνει το ίδιο με τα παιδιά του. Θα λατρέψει να αισθανθεί φύλακας ενός σημαντικού μυστικού, προστάτης ενός υπέροχου μύθου. Με αυτόν τον τρόπο το παιδί κάνει ένα βήμα προς τον κόσμο των ενηλίκων. Ενδόμυχα θα κατανοήσει ότι η ιστορία του Άγιου Βασίλη δεν αποτελεί ένα ψέμα με την έννοια της φυγής από την πραγματικότητα αλλά έναν μύθο που μας κάνει να ονειρευόμαστε. 

Πώς δεν θα σας βγει ο κούκος αηδόνι 

Καταρχάς, οι γονείς θα πρέπει να θυμούνται ότι ο Άη Βασίλης φέρνει τα δώρα που θέλει το παιδί και όχι αυτά που θέλουν εκείνοι! Ωστόσο, είναι γεγονός ότι πολλές φορές οι γονείς έρχονται σε δύσκολη θέση καθότι για διάφορους λόγους δεν μπορούν να ικανοποιήσουν την επιθυμία του παιδιού τους. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να επιστρατεύσουν την φαντασία τους και την διπλωματική τους ικανότητα για να λυθεί το πρόβλημα και να ικανοποιηθεί το παιδί. Καλό είναι την πρωτοχρονιά τα παιδιά να δέχονται μόνο το δώρο του Άη Βασίλη, για να μπορέσουν να το χαρούν και να το εκτιμήσουν περισσότερο και για να μην υπάρξει σύγκριση ανάμεσα στο δικό τους δώρο και στο δώρο του Άη Βασίλη. Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για τους γονείς να κάνουν δώρα. Άλλωστε, από κάποια ηλικία και μετά ο μύθος καταρρίπτεται και μόνο εκείνοι θα προσφέρουν πια δώρα. Επίσης, η ιεροτελεστία που ακολουθούν κάποιες οικογένειες αφήνοντας ένα ποτήρι γάλα, ή ένα κομμάτι γλυκό εντάσσεται μέσα στον μύθο του Άη Βασίλη και δεν είναι υπερβολή. 

www.vita.gr

Selfitis ή Σελφίτιδα: Και επίσημα ψυχική διαταραχή

Αν είστε από τα άτομα που λατρεύουν τις selfies και ο φάκελος φωτογραφιών του κινητού σας αποτελείται κατά κύριο λόγο από δεκάδες, εκατοντάδες λήψεις του εαυτού σας (μόνου ή και μαζί με άλλους) που έχετε τραβήξει οι ίδιοι, τότε καλό θα ήταν να διαβάσετε το ακόλουθο κείμενο καθώς μάλλον πάσχετε από την νέα ψυχολογική ασθένεια της εποχής μας: τη Σελφίτιδα. 

 Ο όρος «selfitis», η εμμονή με τις selfies δηλαδή, πρωτοεμφανίστηκε το 2014 σε ένα σατιρικό άρθρο που είχε κυκλοφορήσει τότε, το οποίο ισχυριζόταν πως η «σελφίτιδα» θα έπρεπε να θεωρηθεί ψυχική διαταραχή από την Αμερικανή Ψυχιατρική Εταιρεία. 

Τώρα όμως μια νέα έρευνα έρχεται για να δώσει και επίσημα επιστημονικό τόνο στο εν λόγω θέμα. Οι ερευνητές αποφάσισαν να εξετάσουν το φαινόμενο με τις selfies μετά την ανάδειξη και άλλων παρόμοιων παθήσεων που έχουν άμεση σχέση με την τεχνολογία, όπως η «nomophobia», δηλαδή η φοβία του να μην έχεις διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή στο χέρι σου ένα κινητό. 

Η έρευνα του Griffiths και της ομάδας του έγινε πάνω σε 400 συμμετέχοντες από την Ινδία, η οποία έχει τους περισσότερους χρήστες Facebook ως χώρα, και βάσει αυτής δημιουργήθηκε η Selfitis Behaviour Scale, με την οποία μπορεί να καθοριστεί σε πόσο σοβαρό βαθμό πάσχει κάποιος από την εν λόγω πάθηση. 

Η κλίμακα κυμαίνεται από το 1 έως το 5, με το ένα να επιλέγεται ως «Διαφωνώ κάθετα» και το 5 ως «Συμφωνώ εντελώς». Κάθε άτομο που θέλει να μάθει σε τι βαθμό βρίσκεται η σελφίτιδά του, θα πρέπει να επιλέξει από το 1 έως το 5 για να απαντήσει σε φράσεις όπως «Το να μοιράζομαι τις selfies μου δημιουργεί υγιή ανταγωνισμό ανάμεσα σε εμένα και τους φίλους και τους συνεργάτες μου» και «Νιώθω πιο δημοφιλής όταν ανεβάζω τις selfies μου στα κοινωνικά δίκτυα». 

«Συνήθως, όσοι έχουν αυτή την πάθηση, πάσχουν από έλλειψη αυτοπεποίθησης και προσπαθούν να ”ταιριάξουν” με τους γύρω τους, και μπορεί να εμφανίσουν συμπτώματα παρόμοια με εκείνα άλλων δυνητικά εθιστικών συμπεριφορών», λέει ο Dr. Janarthanan Balakrishnan. «Τώρα που η ύπαρξη της πάθησης φαίνεται να έχει επιβεβαιωθεί, ελπίζουμε πως θα διεξαχθούν περαιτέρω έρευνες προκειμένου να κατανοήσουμε περισσότερα γύρω από το πώς και το γιατί οι άνθρωποι αναπτύσσουν αυτή τη δυνητικά εθιστική συμπεριφορά, και τι μπορεί να γίνει για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν πληγεί περισσότερο από αυτήν». 

Μέχρι τότε, ίσως θα ήταν καλό να αναθεωρήσουμε όλοι τον αριθμό selfies που τραβάμε ημερησίως. 

_______________________

   Πηγή: huffingtonpost.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Γονεϊκός ρόλος : Πόσο επηρεάζει την ψυχοσύνθεση του παιδιού;

Διαβάστε το υπέροχο κείμενο του κορυφαίου ψυχίατρου Καρλ Γιούνγκ, στο οποίο αναλύει πώς ο γονεϊκός ρόλος επηρεάζει τη δημιουργία της προσωπικότητας του παιδιού, αλλά και την ψυχοσύνθεσή του.

«Για να κατανοήσουμε την προστατευτική ενέργεια των δύο γονέων, ας χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της φωλιάς των πουλιών.

Η φωλιά των πουλιών αποτελείται από δύο μέρη:

Το έξω στρώμα είναι σκληρό, συμπαγές, δομημένο από πιο σκληρά υλικά, κομμάτια ξύλο, πετρούλες, λάσπη κλπ., που αποτελούν ένα συγκεκριμένο οικοδόμημα που επιτρέπει στη φωλιά να αντέχει στις καιρικές συνθήκες, να είναι στερεή και ασφαλής. Μηχανισμός που φέρνει δομή στο αδόμητο.
Το εσωτερικό στρώμα είναι πιο μαλακό, φτιαγμένο από πούπουλα κι άλλα μαλακά υλικά. Είναι το μητρικό πλαίσιο.
Το έξω είναι ο πατέρας, το μέσα η μητέρα.

Ένα παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα της μητέρας και εκεί προστατεύεται από τις απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες του έξω κόσμου. Μετά τη γέννα, μέχρι να αυτονομηθεί το παιδί χρειάζεται ακόμα την προστασία της μητέρας.

Εδώ έρχεται ο πατέρας, μέσα από την καλή σχέση μεταξύ τους, να βοηθήσει το παιδί να χαλαρώσει τους δεσμούς του με την μητέρα και να αρχίσει τα δικά του βήματα στον κόσμο, να αναπτύξει την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και να αυτονομηθεί από την μητέρα. Υπό την προστασία του πατέρα το παιδί εξερευνά τον έξω κόσμο, έτσι ώστε να μην παλινδρομήσει στην ενδομήτρια εμπειρία.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΤΟΥ

Ανεξάρτητα από το φύλο του παιδιού, ο πατέρας στην αρχή της ζωής του παιδιού, είναι η πηγή της προστασίας από τις δυνάμεις της παλινδρόμησης. Βοηθά να δομήσει το παιδί τα όριά του, την ταυτότητά του, λύνοντας το συμβιωτικό στάδιο με την μητέρα, να έχει αίσθηση του εαυτού του, να λέει ναι ή όχι, τόσο στον έξω κόσμο, όσο και στον κόσμο των ενστίκτων και των επιθυμιών.

Η αρσενική αρχή είναι αυτή που βοηθά τον άνθρωπο να εδραιώσει τα όριά του, να βρεί την ταυτότητά του και αυτή η αρσενική δύναμη επίσης, (animus), φέρει τη θηλυκή αρχή έξω στον κόσμο, για να εκφραστεί. Ο γάμος αυτών των δύο αρχών επιφέρει την ισορροπία και την αρμονία.

Ο πατέρας δημιουργεί ένα ασφαλές μέρος για το παιδί που έχει γεννηθεί, στη θέση της ασφάλειας που το παιδί βίωνε στην μήτρα. Μεγαλώνοντας το παιδί, το βοηθά να διαπραγματευθεί με τον έξω κόσμο και να δομήσει την δική του Persona.

Η δημιουργία της Persona γίνεται σιγά σιγά από τα υλικά των γονεϊκών αξιών. Το πρώτο πρότυπο της διαμόρφωσης του εγώ είναι να συμπεριφερθώ με τον τρόπο που προσδοκούν οι γονείς μου.

Έτσι, η πρώτη persona, είναι οι συλλογικοί πολιτιστικοί κώδικες συμπεριφοράς και κρίσεων αξιών που εκφράζονται και μεταδίδονται από τους γονείς.

Στην πορεία της φυσιολογικής ψυχολογικής ανάπτυξης, πρέπει να υπάρξει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στο εγώ και στην persona. Το παιδί χρειάζεται να συνειδητοποιήσει ποιο είναι ξέχωρα από τις εξωτερικές συλλογικές απαιτήσεις της κοινωνίας. Να γίνει ένα άτομο που έχει τις δικές του ιδέες και τον δικό του κώδικα συμπεριφοράς και ταυτόχρονα να ζει στον κόσμο και να προσαρμόζεται στις συλλογικές νόρμες. Αν δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, εμφανίζεται ένα ψευδο-εγώ και ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον ρόλο του.

Η persona δεν πρέπει να είναι υπερβολικά άκαμπτη ή λαμπρή γιατί αυτή η υπερβολή θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας πιο σκοτεινής σκιάς.

Αν λοιπόν είμαστε μόνο persona, τότε δεν είμαστε γνήσιοι, γιατί δεν έχουμε επαφή με τον εσωτερικό, πραγματικό εαυτό μας. «Ο άνθρωπος -persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την εσωτερική του πραγματικότητα, ακριβώς όπως ο άνθρωπος που δεν έχει καθόλου persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την πραγματικότητα του κόσμου.»

C. Jung

Πηγή: yolife.gr

www.all4mama.gr

Ελληνική οικογένεια: όταν η ανάγκη βαφτίζεται αγάπη

Μια πολύ ενδιαφέρουσα "κουβέντα", που θα προκαλέσει ωστόσο κάποιες αντιδράσεις...

Ο Τρύφωνας Ζαχαριάδης, ψυχαναλυτικός θεραπευτής, απαντά στην ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά σε συνέντευξη του περιοδικού Αρμονία (11/2010)

Ο θεσμός της οικογένειας, κρατά τα σκήπτρα. Είναι ο σημαντικότερος θεσμός του ανθρώπου και γιατί;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Ο βιολογικός ορισμός της οικογένειας δεν ανταποκρίνεται στην ευρύτερη  διάστασή του, ούτε κοινωνιολογικά ούτε απόλυτα ψυχολογικά. Συχνά, άτομα χωρίς σχέσεις αίματος μπορούν να αποτελέσουν μία οικογένεια. Η λειτουργία της οικογένειας υπάρχει από τη στιγμή που δημιουργούνται δεσμοί στις σχέσεις των μελών της. Πράγματι, ο θεσμός διατήρησε τα πρωτεία του ισχυρά. Διατηρήθηκε, γιατί είναι ανθρώπινη ανάγκη να ανήκουμε κάπου και να προσδοκούμε αυτό το «κάπου» να μας προσδώσει ασφάλεια, στήριξη, κατανόηση και αποδοχή.

Τι νόημα αποδίδετε στην έννοια της «δεμένης» ελληνικής οικογένειας; Μπορεί να «δέσει» το μέλλον των παιδιών της;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Είναι αλήθεια πως στον τόπο μας η δομή της «καλής» οικογένειας κρατά ιδιαιτερότητες, που έχουν σχεδόν πάντα σχέση με τις ανάγκες των γονιών. Διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών.  Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους , δεν τους επιτρέπουν να αυτονομηθούν.

Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος (ώριμος) να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν τα «μικρά» μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται. 

Στατιστικά, οι «δεμένες» οικογένειες «δένονται» κυρίως από τις ανάγκες της μητέρας, που φυσικά δεν καλύπτονται από την συναισθηματική οντότητα του πατέρα-συζύγου. Η χειραφέτηση του παιδιού θυσιάζεται στο βωμό των γονεϊκών αναγκών. Δεν θέλουν, δηλαδή, να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο. Την ανάγκη τους, την βαφτίζουν αγάπη: «Μας λατρεύει και δεν θέλει να φύγει από κοντά μας»! Πιστέψτε με, όταν τα παιδιά «επιλέγουν για φίλους» τους γονείς, δεν αποκτούν εύκολα εραστές!

Ποιες άλλες παράμετροι ενισχύουν αυτό το φαινόμενο και «δικαιολογούν» τη συγκεκριμένη συμπεριφορά των Ελλήνων γονιών;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι εκτός από την ψυχοπαθολογία των ανθρώπων που δημιουργούν μια οικογένεια τέτοιου είδους, υπάρχει σχέση και με τις δύσκολες εποχές που βίωσε ο ελληνισμός τους τελευταίους αιώνες (τουρκοκρατία, Α’ και Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, εμφύλιος). Το υλικό αυτό ψυχολογικά μεταφράζεται από κοινωνική σε ατομική ανασφάλεια, φόβο και συναισθηματική ευαλωτότητα. 

Επομένως, υπήρξε βαθιά επιθυμία στην ελληνική κοινωνία να οριοθετήσει με υπερβολή έναν οικείο εσωτερικό χώρο, που θα κάλυπτε ότι δεν της πρόσφερε το εξωτερικό περιβάλλον.  Με βάση αυτά τα δεδομένα, αναπτύχθηκε σταδιακά μια μορφή δεσμού που λειτούργησε στο πλαίσιο μιας ψυχοπαθολογίας.

Ένας ικανός αριθμός ελληνικών οικογενειών κλείνει ασφυκτικά τον περίγυρό της, αντιμετωπίζει τους εκτός εστίας καχύποπτα και προκαλεί μια νοσηρή συνοχή στα μέλη της. Τα παιδιά συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν αποεπενδύουν από την πρώτη οικογένεια, ώστε να επενδύσουν συναισθηματικά στην καινούργια.

Γιατί, αφού θεωρητικά «αγαπάμε τα παιδιά μας» και προσπαθούμε να «τους τα δώσουμε όλα», δημιουργούμε τόσους πολλούς δύσκολους, ανώριμους και φοβισμένους ενηλίκους;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Το οικογενειακό περιβάλλον αποτελεί την πρώτη πηγή από την οποία το παιδί αντλεί όλες τις γνώσεις του και τις συναισθηματικές εκδοχές του.  Παιδιά όμως υπήρξαν κάποτε και οι γονείς. Αυτό σημαίνει πως για να διαμορφώσουν ένα ευτυχισμένο παιδί, προϋπόθεση είναι να έχουν ζήσει και βιώσει την ευτυχία από τους δικούς τους γονείς.

Αναφέρομαι σε ένα είδος αναπαραγωγής συμπεριφοράς, δηλαδή μια αλυσίδα εκπαίδευσης συναισθηματικής, που μεταφέρεται ασυνείδητα από γενιά σε γενιά. Αν δεν αποφασίσει κάποιος να κόψει έναν κρίκο από αυτή την αλυσίδα, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς θα συνεχίσουν να κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά.

Ποιες πιστεύετε ότι είναι οι κυριότερες δυσλειτουργίες των νέων οικογενειών;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Πιστεύω πως έχουν κοινό παρονομαστή με τις παλιές. Αναζητούν κώδικα επικοινωνίας που θα τους επιτρέψει να αγαπηθούν τα μέλη της, αλλά δεν τον βρίσκουν. Παλαιότερα, οι ρόλοι υπήρξαν περισσότερο «ξεκάθαροι» : ο άντρας φερόταν καταπιεστικά στη γυναίκα και εκείνη, αντιδρώντας, «ροκάνιζε» τη σχέση του με τα παιδιά.

Σήμερα, με την εργαζόμενη γυναίκα, αλληλοκαταπιέζονται. Διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Στην ουσία, μιλάμε για ανώριμους συναισθηματικά γονείς που ψάχνουν ενήλικα συναισθηματικά παιδιά για να τους «νταντέψουν». Όλα αυτά καθρεφτίζουν και το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας: συναισθηματική ανωριμότητα.

Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση μιας γενικευμένης κρίσης, πώς βλέπετε να «στέκεται» η σύγχρονη μέση ελληνική οικογένεια; Μπορεί να λειτουργήσει σαν σάκος του κοινωνικού μποξ και πώς;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Κάθε φορά που οι «εξωτερικές» κρίσεις συναντούν τη μέση ελληνική οικογένεια, δημιουργείται μια μορφή εσωστρέφειας αντίστοιχη με αυτήν της «δεμένης» οικογένειας που σχολίασα. Όταν η πολιτεία ή η κοινωνία δεν ανταποκρίνονται στους ρόλους που θα έπρεπε να έχουν, όπως για παράδειγμα σήμερα με την οικονομική και άλλου είδους κρίση,  διαχέεται ένα αίσθημα πανικού για το πώς θα «επιβιώσουμε», δηλαδή «ποιος θα μας αναλάβει».

Ο κοινωνικός περίγυρος, αντί να λειτουργήσει σαν καλή μητέρα, μετατρέπεται σε μια σκληρή μητριά. Σε αντιστάθμισμα, η οικογένεια –έστω και με υπερβολή– αναλαμβάνει να παίξει ακόμα πιο «προστατευτικούς» ρόλους: «κλείνεται» στον εαυτό της. Το μόνο που μου προκαλεί ανησυχία στην εποχή μας είναι το αντανακλαστικό αποτέλεσμα της οικονομικής και συναισθηματικής μιζέριας. Η ανέχεια γεννά καινούργιες μορφές εξουσίας, και αυτές επηρεάζουν και την οικογενειακή επικοινωνία. Το παιχνίδι της εξουσίας, όταν δεν εκτονώνεται ικανοποιητικά στη σεξουαλικότητα, διοχετεύεται επιθετικά στις ανθρώπινες σχέσεις.

Στον καινούργιο αιώνα ποιες οι δομικές αλλαγές της οικογένειας και ποια τα βασικά στοιχεία της;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Κοινά στοιχεία συνεχίζουν να είναι όσα συνδέουν τα μέλη της οικογένειας , δηλαδή οι δεσμοί, βιολογικοί, νομικοί, συναισθηματικοί καθώς και αυτοί της οικογενειακής ιστορίας. Οι διαφοροποιήσεις έχουν σχέση με το οικογενειακό προφίλ. Ανατέλλει όλο και περισσότερο το είδος της μονογονεϊκής οικογένειας.

Γυναίκες που επιλέγουν να αποκτήσουν παιδί χωρίς σύντροφο. Περισσότερα διαζύγια, όπου συνήθως το παιδί μεγαλώνει με τη μητέρα. Παιδιά που αποκτήθηκαν από άλλο γάμο. Άλλη παράμετρος, η «δανεική» μήτρα και η εξωσωματική διαδικασία.

Κάποια παιδιά έχουν ένα βιολογικό γονιό, έναν κοινωνικό γονιό, ενώ υπάρχει ίσως ο δότης ή η δότρια που συντελεί στη γέννηση και απόκτηση τους. Γίνεται φανερό ότι αλλάζει η δομή της οικογένειας. Οι επιλογές μοιάζουν πιο «πολύπλοκες» και ταυτόχρονα πιο «χαλαρές», ενώ τα «ζευγάρια» λειτουργούν ως μοναχικές οντότητες. Ό,τι όμως κι αν αλλάξει, το αίτημα της ανθρώπινης ύπαρξης θα παραμένει ένα: να αγαπηθεί για να βιώνει ασφάλεια και αποδοχή.

Ο οικογενειακός θεσμός θα συνεχίσει να αντιστέκεται στις κρίσεις;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Η οικογενειακή ομάδα θα συνεχίσει να παίζει το σημαντικό ρόλο της. Η κρίση του θεσμού έχει μεγαλύτερη σχέση με τη συμπεριφορά του ζευγαριού. Στην ανθρώπινη συμπεριφορά, η ευχέρεια και η συνήθεια να πληγώνει ο ένας τον άλλο είναι ενδεικτική της εχθρότητας που διέπει την κοινωνική επικοινωνία. Είμαι όμως αισιόδοξος για την προσαρμοστική ικανότητα του θεσμού. Μπορεί τα οικογενειακά συμπτώματα να συμβολοποιούν το κοινωνικό άγχος, αυτό όμως μας επιτρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε τις αιτίες της όποιας δυσλειτουργίας…

Ποιος είναι τελικά ο πραγματικός προορισμός της οικογένειας; Και πώς μπορεί να επιτευχθεί;

Τρύφων Ζαχαριάδης: Οι γονείς επιλέγουν τη διδαχή της συντροφικότητας στα παιδιά τους και, ενώ πρέπει να τα διευκολύνουν συναισθηματικά να τους αποχωριστούν, τα προσκολλούν στη σχέση τους. Μας μοιάζει φυσική η αρχή (ικανοποίηση) και αφύσικο το τέλος (αποχωρισμός, θάνατος, ματαίωση). Ακούγεται απλό, αλλά η ευτυχία και η ωριμότητα –και των παιδιών και των γονιών– εξαρτώνται από τη συναισθηματική τους εκπαίδευση απέναντι στη συντροφικότητα και τον αποχωρισμό. Δοκιμάστε το!

Πηγή: omada-aerostato.com

Thessaloniki Arts and Culture,   http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Άθικτοι, περήφανοι άνθρωποι

Γενναιοδωρία είναι να δίνεις περισσότερα απ όσα μπορείς. Περηφάνεια είναι να παίρνεις λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι…

Είναι κάποιοι άνθρωποι που χαράζουν μια πορεία στην ζωή τους, επιμένοντας να ακολουθούν αξίες που μπορεί να μην εκτιμούνται πια. Κάποιοι μπορεί να τους βλέπουν «μικρούς», μα μέσα τους να ζηλεύουν την δύναμή που αυτοί δείχνουν. Σαν έναν Δον Κιχώτη που τολμά να τα βάζει με ανεμόμυλους ενώ αυτοί φοβούνται.

 Άλλοι όμως, κρυφά τους θαυμάζουν, και τους θυμούνται για πάντα, ως φάρους που τους ενέπνευσαν, που δεν άφησαν τις ανθρώπινες αξίες να χαθούν όταν υπήρχε τρικυμία. Έλεγε κάποτε ένας τέτοιος «άθικτος» άνθρωπος, μάρτυρας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ότι ενώ προσπαθούσε να απεγκλωβίσει τον κόσμο από τα άμορφα σίδερα, κοίταξε για μια στιγμή γύρω του, είδε αρκετούς να παρακολουθούν διστακτικά.

 Τον παραξένεψε γιατί απλά κοιτούσαν. Ίσως να δίσταζαν, ίσως να «μάθαιναν» από το παράδειγμά του. Μακάρι να ήταν αυτό. Να «μάθαιναν». Ο ίδιος ντρεπόταν που φαινόταν «ήρωας», δεν ήθελε να «ξεχωρίζει».

 Μου είπε την φράση: «ίσως πρέπει να έχεις βιώσει τον ανθρώπινο πόνο, για να μπορείς να τον καταλάβεις και να θες να τον σταματήσεις, όπου υπάρχει…»

 Οι περήφανοι άνθρωποι λοιπόν είναι αυτοί που δεν ζητούν χάρες για να διακριθούν, δεν θυσιάζουν τον εαυτό τους για να πάρουν εύκολα μία θέση που θα τους δώσει αξία, αναγνώριση των ικανοτήτων τους. Αντίθετα δίνουν οι ίδιοι αξία στην θέση που έχουν, όποια και αυτή να είναι, βοηθώντας τους γύρω τους. Οι τίτλοι ξέρουν, δεν δίνουν αξία. Αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν «μέσα» στους ανθρώπους, τον πυρήνα τους, αυτός τους ενδιαφέρει.

 Θέλουν ότι επιτυγχάνουν να οφείλεται στην αξία τους και μόνο και δεν τους ενδιαφέρει πόσο σπουδαίοι δείχνουν στους άλλους. Ξέρουν ότι μπορεί ποτέ να μην αναγνωριστεί το καλό που κάνουν, προσφέρουν για να βλέπουν το χαμόγελο στα πρόσωπα των άλλων, και συνήθως τους βρίσκεις μέσα στον «απλό» κόσμο.

 Ένας από αυτούς τους ανθρώπους δούλευε υπάλληλος μεταμεσονύχτια βάρδια σε ένα περίπτερο. Μία σοκολάτα να έτρωγε, θα άφηνε τα χρήματα στο ταμείο. Οι γνώσεις του πολλές, γενικές όχι εξειδικευμένες, καλύτερες από σαράντα πτυχία. Πάντα με το χαμόγελο, παρότι δεν προλάβαινε να δει το παιδί του. Κι ο κόσμος έκανε ουρά για να μιλήσει μαζί του όταν, νιώθοντας μοναξιά, έβγαινε να αγοράσει κάτι, ζητώντας ουσιαστικά, άνθρωπο για να μιλήσει. Κι εκείνος, αν και είχε κιβώτια να τακτοποιήσει, ντρεπόταν πάντα να τους διακόψει ενώ του μιλούσαν.

 Έχουν δοκιμαστεί καιρό στα δύσκολα αυτοί οι άνθρωποι, μπορεί μέσα στην οικογένειά τους, μπορεί πιο μετά στη ζωή. Μπορεί να στηρίχτηκαν κι αυτοί από κάποιον Δον Κιχώτη να παλέψουν, και μετά αυτός έγινε το πρότυπό τους στη ζωή. Γι αυτό και ζητάνε πολύ λίγα για να περάσουν καλά στη ζωή, ανθρώπινα πράγματα, όχι υλικά, μια Δουλτσινέα ίσως.

 Έχουν ισχυρή αυτοεκτίμηση γιατί δεν μετράνε τον εαυτό τους και τους άλλους με το τι έχουν στην τσέπη, μα συγκρίνονται με το χειρότερο, και νιώθουν πάντα πολύ πλούσιοι.

Κι έτσι αντέχουν πολύ καιρό σε κακουχίες γιατί είναι ολιγαρκείς, κι έτσι, πάντα ελεύθεροι στην σκέψη. Είναι πάντα ελεύθεροι γιατί δεν ασχολούνται με το τι θα μπορούσαν να κατέχουν. Αυτό τους δίνει ένα εντυπωσιακό πείσμα να παλεύουν για την αξιοπρέπεια, την δική τους ή των άλλων.

 Οι άθικτοι άνθρωποι λοιπόν είναι θεματοφύλακες ιδεών και ιδανικών, ακόμη και όταν αυτά κατακτηθούν, και πολλοί τα ξεχάσουν γιατί τα νόμισαν δεδομένα. Στους δύσκολους καιρούς θα είναι εκεί όταν χρειαστεί να τα ξαναθυμίσουν. Και θα ξεκινήσουν πρώτοι για τους ανεμόμυλους...

Κείμενο: Νικόλαος Βακόνδιος - Ψυχολόγος

Πηγή: nvakondios.gr

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Η ζωή είναι σαν ένα τραγούδι και ο μόνος σκοπός του τραγουδιού είναι ο χορός

Γράφει η Mercy Torres

Ο φιλόσοφος Alan Watts πάντα έλεγε ότι η ζωή είναι σαν ένα τραγούδι και ο μόνος σκοπός του τραγουδιού είναι ο χορός. Έλεγε ότι όταν ακούμε ένα κομμάτι, δεν χορεύουμε με στόχο το τέλος της μουσικής. Χορεύουμε για να το απολαύσουμε. Αυτός όμως δεν είναι πάντα ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας. Αντιθέτως, περνάμε βιαστικά τις μικρές στιγμές, σκεπτόμενοι ότι υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο, κάποιος στόχος που πρέπει να επιτεύξουμε. Αυτό είναι το δικό μου ταξίδι μέσα από ένα τραγούδι χωρίς χορό και τα μαθήματα που πήρα από τον Alan Watts.

«H ύπαρξη υποτίθεται ότι πρέπει να είναι διασκεδαστική. Δεν πάει πουθενά, απλά είναι».

Καθόμουν στο αυτοκίνητο και καυτά δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου. Ένιωσα ότι έχασα το πολύτιμο εκείνο στοιχείο που θα έδινε την απάντηση στο πρόβλημά μου. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν για το πώς μεγάλωναν τα μαλλιά μου, τα νύχια μου, πώς χτυπούσε η καρδιά μου και πώς έπεφταν τα δάκρυά μου. Όλα χωρίς προσπάθεια ή πόνο. Συμβαίνουν αβίαστα. Πώς γίνεται όμως η ζωή να είναι τόσο δύσκολη;

Στα 22 χρόνια ζωής, ο στόχος μου ήταν να γίνω επιτυχημένη. Ήθελα να είμαι κάποια- να είμαι και να έχω περισσότερα. Χρειαζόμουν να αποδείξω κάτι στον κόσμο, αλλά δεν γνώριζα το τι. Έγινα μητέρα στα 18 μου, κάτι που ήταν εμπόδιο, αλλά που ποτέ δεν μετάνιωσα. Στα 23 μου έκανα τη δεύτερη κόρη μου. Ήμουν μια σύζυγος με δύο παιδιά και με μια χαμηλόμισθη εργασία. Αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη. Ήθελα κι άλλα. Προς αναζήτησή τους, αντάλλαξα τον χρόνο μου με ένα είδος επιτυχίας που ενέχει χρήματα και status. Κάτι που ένιωθα ότι θα μου έδινε επιβεβαίωση από την κοινωνία.

«Όλο το νόημα του να χορεύεις είναι απλά ο χορός».

Όταν ήμουν 28 πια, είχα κάνει όλα όσα η κοινωνία μου υπαγορεύει να κάνω. Πήγα σε πανεπιστήμιο, έκανα μια υψηλόμισθη εργασία και ανέβαινα όλο και πιο πολύ. Ήμουν τυχερή, αλλά δεν ένιωθα έτσι. Ο στόχος ήταν να έχω τα πάντα και να το κάνω να φαίνεται σαν κάτι που έβγαινε αβίαστα. Μόνο που δεν ήταν και τίποτα δεν έρχεται με τον εύκολο τρόπο. Είχα χάσει αυτό το νόημα, έπαιζα το τραγούδι, αλλά δεν χόρευα.

Έγινα εργολάβος, απομακρυνόμενη από ένα όνειρο, αλλά αυτό έφερνε επιτυχία. Εσείς μπορεί να έχετε επιλέξει κάποιο άλλο παρόμοιο επάγγελμα. Όπως εγώ, έτσι και εσείς δουλεύετε σκληρά κάθε μέρα. Ακολουθείτε μια συγκεκριμένη ρουτίνα. Συνεχίζετε να εργάζεστε σκληρά, επειδή γνωρίζετε ότι μόνο έτσι θα έρθει η επιτυχία. Και ξαφνικά γίνεστε 40. Είστε κατάκοποι. Αλλά επιτυχημένοι. Αυτή τη γεύση έχει η ύπαρξή σας, αυτό ήταν που επιζητούσε το εγώ σας. Και ανταλλάξατε τις πολύτιμες στιγμές σας με ολοήμερη εργασία. Και τώρα μπορείτε να χορέψετε. Τώρα ξεκινά η ζωή. Κοιτάτε το όμορφο σπίτι σας και τα ακριβά αμάξια σας. Και τότε συνειδητοποιείτε ότι δεν τα νιώθετε με τον τρόπο που το φανταζόσασταν. Το εγώ σας τα χρειαζόταν, αλλά η καρδιά σας επιζητούσε κάτι άλλο πιο πολύτιμο.

Ίσως η ιστορία σας δεν είναι σαν τη δική μου και στα 40 σας ακόμα εργάζεστε σε μια αδιέξοδη εργασία, για να πληρώσετε τους λογαριασμούς. Ευχόμενοι να είχατε περισσότερο χρόνο με όσους αγαπάτε. Ο σκοπός μου εδώ δεν είναι να συγκρίνουμε τη δική μου ιστορία με τη δική σας. Αλλά να σας δείξω ότι ασχέτως του πόσο σκληρά εργάζεστε, θα θέλετε πάντα να περάσετε στο επόμενο επίπεδο. Σίγουρα, τα υλικά αγαθά διευκολύνουν τη ζωή, αλλά δεν φέρνουν την ευτυχία.

Αν και έχουμε κάνει τους εαυτούς μας μίζερους με τα ατέλειωτα θέλω μας, έχουμε ήδη όσα χρειαζόμαστε. Η ζωή έχει φτιαχτεί για να τη ζήσω, με όλη τη σημασία της λέξης. Αν δεν μπορείτε να παραιτηθείτε από τη δουλειά σας αύριο, απολαύστε το πού βρίσκεστε. Εστιάστε στα καλύτερα μέρη της καθημερινότητας. Πιστέψτε ότι όσα κάνετε έχουν έναν σκοπό και ένα τόπο στον κόσμο αυτό. Γιατί η ευτυχία έρχεται μέσα από την ευγνωμοσύνη. Είστε ζωντανοί, έχετε αγαπημένα πρόσωπα και την ευκαιρία να τα βλέπετε να χαμογελούν κάθε μέρα. Όταν βάζετε τον εαυτό σας να εργάζεται για πράγματα που δεν έχουν σημασία, όπως ένα μεγάλο σπίτι ή ένα άνετο αυτοκίνητο, έχετε χάσει το νόημα. Παίζετε το τραγούδι, αλλά δεν χορεύετε.

Θυμάμαι ότι πήγαινα σχολείο το βράδυ και άφηνα τις κόρες μου με βαριά καρδιά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ έκανα την επιλογή να τις αφήνω. Ό,τι κάνουμε στη ζωή είναι μια επιλογή μας. Το να λέμε στους εαυτούς μας ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή αποτελεί το μεγαλύτερο ψέμα απ’ όλα. Πίστευα ότι είμαι μια ηρωίδα που έκανα το καλύτερο για την οικογένειά μου. Αλλά οι κόρες μου δεν χρειάζονταν status. Εγώ το χρειαζόμουν. Και σκεφτόμουν ξανά πόσο εύκολα μεγαλώνω εγώ, τα μαλλιά μου και τα νύχια μου. Χωρίς κόπο. Βρισκόμουν τόσο κοντά στο να καταλάβω ότι το να μεγαλώνουμε είναι το μόνο που πρέπει να κάνουμε. Δεν χρειάζεται κόπος στο να ζούμε ή να πεθαίνουμε. Αυτά τα πράγματα είναι αναπόφευκτα. Και εμείς τα δυσκολεύουμε, επειδή το επιλέγουμε.

Νιώθετε εξαπατημένοι από τον χρόνο. Τώρα πρέπει να επανορθώσετε κάπως. Πρέπει να ζήσετε, να κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε με ό,τι σας έχει μείνει. Έτσι και πάλι θέτετε έναν νέο στόχο. Αυτή τη φορά θα χτίσετε αναμνήσεις και θα δείτε μέρη, θα κάνετε πράγματα που ποτέ δεν είχατε την ευκαιρία να κάνετε. Η λίστα μεγαλώνει και εσείς αναρωτιέστε πώς θα τα καταφέρετε όλα και ταυτόχρονα θα αποπληρώνετε δάνεια και λογαριασμούς. Και έτσι εργάζεστε όλο και περισσότερο για να κάνετε εκείνα τα πράγματα «κάποια μέρα». Έχετε και πάλι παγιδευτεί. Έχετε χάσει το νόημα. Σταματήστε να θέλετε περισσότερα και δείξτε ευγνωμοσύνη για το σήμερα. Ζήστε στη στιγμή. Αγαπήστε τη ζωή σας και τον χρόνο που έχετε πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Κι αν είναι να συμβεί, θα συμβεί. Αν όχι, τότε δεν ήταν γραφτό. Αφήστε το να φύγει.

Υπάρχει πάντα μια προσδοκία, πάντα κάτι που πρέπει να γίνει. Βάζετε στην άκρη τη ζωή, έτσι ώστε να ανταποκριθείτε σε μια προσδοκία που δεν υπάρχει για κανέναν άλλο, παρά μόνο για εσάς. Η προσδοκία είναι εκεί, επειδή εσείς την τροφοδοτείτε. Για να ζήσετε όμως, πρέπει να απελευθερωθείτε από αυτά. Παραιτήθηκα από την εργασία μου στα 40, δούλεψα τόσο πολύ που δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ζήσω. Δεν έχω μια υψηλή θέση πια. Αλλά μια εργασία με λιγότερο στρες και ακόμα λιγότερα χρήματα. Μπορώ να εργάζομαι λιγότερες ώρες και να ζω με λιγότερα πράγματα, αλλά ποτέ δεν θα μετανιώσω αυτό που άφησα πίσω μου. Χρήματα, μεγάλα αμάξια και σπίτια. Γιατί οι στιγμές, τα μικρά πράγματα του παρελθόντος, όλα αυτά τα έχασα.

Συνεχώς παλεύουμε για κάτι περισσότερο, ανικανοποίητοι με αυτό που είμαστε. Το περισσότερο είναι πάντα καλύτερο. Η ευτυχία και η εκπλήρωση είναι πάντα ένα βήμα μακριά. Όσο μεγαλώνουμε, μαχόμαστε για να τελειώσουμε το λύκειο. Ύστερα, ο στόχος είναι το πανεπιστήμιο, μετά το μεταπτυχιακό. Έχουμε μια οικογένεια και ζούμε μέσα από τις προκλήσεις της ζωής, αλλά ποτέ δεν σταματάμε για να συνειδητοποιήσουμε τη χάρη που κρύβει κάθε στιγμή. Ποτέ δεν χορεύουμε. Το τραγούδι ακόμα παίζει όμως και ποτέ δεν είναι αργά να ζήσουμε στο παρόν και να απολαύσουμε το χορό.

enallaktikidrasi.com

Ένα ποστ που θα θες να τυπώσεις για να το διαβάζεις κάθε μέρα..

Κάποτε, κάπου διάβασα ότι πρέπει να προσέχεις πολύ τι είναι αυτό, το πρώτο πράγμα που ακούς ή διαβάζεις κάθε πρωί. Σήμερα μου έτυχε αυτό το παρακάτω. Βρέθηκε μπροστά μου ανάμεσα σε φωτογραφίες φίλων από τις διακοπές και νυσταγμένες πρωινές αναρτήσεις. Ένα μικρό θαύμα, ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει εδώ και αρκετό καιρό.

Οι σωστές λέξεις στη σωστή σειρά, τόσο που θες να το τυπώσεις και να το κοιτάς κάθε μέρα.

Tο έγραψε ο Στέφανος Ξενάκης και τον ευχαριστώ πολύ για την άδεια να το μοιραστώ μαζί σου.

”Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ.

Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.

Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου.
Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.

Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις.

Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου.
Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους.

Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.
Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν.

Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει.
Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.

Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω.
Να ντύνεσαι όμορφα.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν.

Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει.

Όπως και τη ζωή.
Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου.

Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.
Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι.

Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.

Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.

Να πίνεις μπόλικο νερό.

Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας.

Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.

Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή.

Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.

Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν.

Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.

Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρεις. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου.

Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου.
Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι.

Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψτο. Μην το προσπερνάς.

Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.
Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις.

Να εξελίσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου.
Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.

Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες.
Μόνο αγάπη υπάρχει.
Γι’ αυτό είσαι εδώ.”

via savoirville.gr

www.spiritalive.gr