Ανέκαθεν πίστευα ότι ο κόσμος των παιδιών είναι ο πιο μαγικός, ο πιο ξεχωριστός και ο πιο όμορφος. Είναι πάντα ζωγραφισμένος με τα πιο ζεστά και ανοιξιάτικα χρώματα. Τα παιδιά, ιδιαίτερα στην εποχή μας, είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο αύριο, η πηγή της δύναμής μας ,το αντικαταθλιπτικό μας. Αναρωτιέμαι αν τελικά διδάσκουμε εμείς τα παιδιά ή αυτά εμάς, ωστόσο νομίζω ότι μέσα μου γνωρίζω ήδη την απάντηση.
Στα μάτια όλων των παιδιών ανεξαιρέτως καθρεπτίζεται η αγνή και καθαρή ψυχή τους, στην καρδιά τους βασιλεύει η αγάπη, η τρυφερότητα και η ζεστασιά. Σ’ ένα τους χαμόγελο κρύβεται η αλήθεια που είναι μόνιμα φωλιασμένη μέσα τους. Mε μία αγκαλιά κι ένα γλυκό τους λόγο γεμίζεις ευτυχία, γαλήνη και πληρότητα. Είναι εκπληκτικό ότι μέσα σε λίγες μόνο γραμμές χώρεσαν τόσα πολλά συναισθήματα που πηγάζουν απ ’την επαφή μας μαζί τους.
Κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, όπως και τα λουλούδια. Κανένα δε μοιάζει με κάποιο άλλο, αυτή είναι όμως και η ουσία : ότι πολλά διαφορετικά λουλούδια συνθέτουν τον πιο όμορφο κήπο. Γύρω μας υπάρχουν παιδιά που αποτελούν πρότυπα ψυχικής δύναμης, θάρρους, υπομονής και επιμονής. Πρόκειται για πραγματικούς αφανείς ήρωες και αγωνιστές της ζωής, για τους οποίους αρκετές πτυχές της καθημερινότητας (κοινωνικές σχέσεις-δεξιότητες, εκπαίδευση, λόγος-ομιλία, γραφή, αυτοεξυπηρέτηση), που για εμάς θεωρούνται δεδομένες και κατακτώνται εύκολα κατά την εξέλιξη της αναπτυξιακής μας πορείας, γι αυτά τα παιδιά αντίθετα αποτελούν δύσβατα μονοπάτια τα οποία είτε μπορεί να τα βαδίσουν πολύ πιο αργά, είτε πολύ πιο επώδυνα, είτε και καθόλου, ακόμα κι αν καθοδηγούνται εφ όρου ζωής από τον περίγυρό τους (την οικογένεια, τους εκπαιδευτικούς ,την κοινωνία κτλ.) Επομένως, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες -δυσκολίες, με αναπηρία νοητική ή κινητική, με μαθησιακές δυσκολίες και σύνδρομα, αναπτυξιακά φάσματα και διαταραχές (αυτισμός, Asperger), αποτελούν την πιο ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, η οποία χρήζει λεπτού, εξειδικευμένου και ιδιαίτερα ευαίσθητου χειρισμού και προσέγγισης.
Πρωταρχικό στοιχείο για την επαφή με τα παιδιά αυτά είναι η αποδοχή και ο σεβασμός της διαφορετικότητάς τους. Μια κοινωνία που αποκλείει έστω ένα μέλος της δεν αποτελεί κοινωνία. Αποδέχομαι σημαίνει βλέπω με τα μάτια της καρδιάς και αναγνωρίζω ότι δεν υπολείπεσαι σε τίποτα από μένα.
Ό,τι χρειάζεται η ψυχή ενός παιδιού είναι το φως του ήλιου, τα παιχνίδια, το καλό παράδειγμα και η αγάπη. Ό,τι χρειάζεται ένα παιδί είναι η πίστη σου σε αυτό, η επιβράβευση, η παροχή ελπίδας ότι θα κατακτήσει έναν έναν τους στόχους του υπό την καθοδήγησή σου, το αίσθημα της ασφάλειας και της βεβαιότητας ότι συμπορεύεσαι μαζί του και περιμένεις την πρόοδό του σε κάθε τομέα. Στον αγώνα του συμπάσχεις, δεν το κατακρίνεις, δεν του θυμώνεις, δεν προσπαθείς να το αλλάξεις, δεν το επιπλήττεις, αντίθετα το περιβάλλεις με τη φροντίδα, τη στοργή και την αγάπη σου.
Η κοινή γνώμη υποστηρίζει αυθόρμητα ίσως την άποψη ότι η ενασχόληση με τη φροντίδα και την εκπαίδευση των παιδιών με ειδικές ανάγκες είναι μια ψυχοφθόρα, στενάχωρη και λυπηρή διαδικασία, ότι σε καταβάλλει γιατί νιώθεις τη ματαίωση των κόπων και των προσπαθειών σου όταν τα αποτελέσματα που επιθυμείς σχετικά με τη βελτίωση ενός παιδιού με το οποίο δουλεύετε μαζί αργούν κατά πολύ να γίνουν εμφανή. Ομολογώ ότι ανήκα κι εγώ σ αυτή τη μερίδα ανθρώπων. Όντας στην τελευταία τάξη του λυκείου αρνήθηκα λόγω φόβου για την ψυχική μου αντοχή την επιθυμία μου να ασχοληθώ με την ειδική αγωγή, όμως τελικά όταν αγαπάς κι επιθυμείς κάτι με όλη την ψυχή σου, ακόμα κι αν το αφήσεις, αυτό θα βρει τον τρόπο να γυρίσει σε σένα. Έτσι λοιπόν αναθεώρησα και χρησιμοποίησα την ευαισθησία και τη συναισθηματικότητά μου προς όφελός μου με το να γίνουν η κινητήριος δύναμή μου για να κυνηγήσω το όνειρό μου, να διοχετεύσω την τόση αγάπη και τη θέλησή μου για προσφορά, την ανάγκη μου να νιώσω χρήσιμη, ότι προσφέρω πραγματική βοήθεια για παιδιά πραγματικά ξεχωριστά…Δεν προλαβαίνεις να νιώσεις λύπη, μελαγχολία, κατήφεια, στεναχώρια γιατί σε προλαβαίνει η επιθυμία σου να δώσεις και να δοθείς.
Ερχόμενη λοιπόν στην αρχική μου ερώτηση, δίνω και την απάντηση: τα παιδιά είναι αυτά που μας διδάσκουν, ιδιαίτερα τα παιδιά με εγγενείς ή επίκτητες δυσκολίες. Αυτά τα πλάσματα σε διδάσκουν τη ζωή, την αγάπη, την ανιδιοτελή προσφορά, το ειλικρινές χαμόγελο, την προσπάθεια, τον κόπο τους να κατακτήσουν κάτι που για σένα είναι αυτονόητο και απλό, σε μαθαίνουν μέσα απ το περίσσιο σθένος τους να εκτιμάς στη ζωή σου τα επουσιώδη, να μην είσαι μικροπρεπής, να μην ασχολείσαι με περιττά ζητήματα, σε μαθαίνουν να γίνεσαι κομμάτι τους, να αγωνίζεσαι και να φιλοσοφείς διαφορετικά την κοσμοθεωρία σου. Σε διδάσκουν να είσαι άνθρωπος : καλός, συμπονετικός, δυναμικός και δοτικός άνθρωπος. Πόσο μεγάλη χαρά να βρίσκεσαι εκεί στις πρώτες κατακτήσεις ενός παιδιού .Μιλάνε απευθείας στην καρδιά σου, σε κάνουν να ανεβάζεις τον προσωπικό σου πήχη και να θέτεις στόχους υψηλούς, να κυνηγάς τα όνειρά σου και σε πείθουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, σε διδάσκουν μέσω του δικού τους αγώνα…Δεν είναι πράγματι ανεκτίμητης αξίας η προσφορά τους;
΄΄Αγάπησέ με γι’ αυτό που είμαι κι όχι γι’ αυτό που ελπίζεις να γίνω κάποια μέρα. Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το να με διορθώσεις, αλλά να με αποδεχτείς΄΄
Βιβή Αναστασάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου