| Από: Ελένη Χαδιαράκου |  |
Μήπως οι κανόνες ακούγονται στ’ αυτιά σας ως κάτι ξεπερασμένο και αναχρονιστικό; Κι όμως τα παιδιά έχουν ανάγκη από αυτούς. Αρκεί να τους υπερασπιζόμαστε με συνέπεια και οι ίδιοι και να μην τους καταπατάμε με κάθε ευκαιρία!
Σίγουρα οι περιορισμοί δεν μας κάνουν πολύ αγαπητούς στα μάτια των παιδιών όμως στόχος του σωστού μεγαλώματος δεν είναι να είμαστε αρεστοί στα μάτια ενός τετράχρονου. Κάποιες φορές δεν είναι εύκολο βέβαια να πείσουμε το παιδί, για παράδειγμα, ότι έξω κάνει ψύχρα και πρέπει να φορέσει ζακέτα.Το ζητούμενο είναι να μας εμπιστεύεται αρκετά ώστε να μην αμφισβητεί κάθε μας κουβέντα. Και αυτό φυσικά προϋποθέτει να είμαστε συνεπείς στον τρόπο που το μεγαλώνουμε. Να υιοθετήσουμε κάποιες αρχές και να τις ακολουθούμε χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Προσοχή όμως. Πρέπει να μας γίνει συνείδηση πως οι δικοί μας κανόνες δεν είναι απαραίτητα οι μόνοι σωστοί και πως όσοι γονείς δεν τους ακολουθούν δεν είναι αναγκαστικά ανεπαρκείς.
1. Δείξτε ήπια αλλά σταθερή άρνηση
Αν στην κόρη σας για παράδειγμα έχει γίνει έμμονη ιδέα να κάνει τρύπες στα αυτιά της για να φοράει σκουλαρίκια όπως οι φίλες της, εσείς απαντήστε ήπια και σταθερά: «Εκείνες μπορεί να τις αφήνει η μαμά τους. Εγώ θα προτιμούσα να το ξανασυζητήσουμε όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμη».Το βασικό είναι να μην υποχωρούμε στις πιέσεις του, γιατί έτσι θα νομίζει πως μπορεί πάντα με λίγη
2. Πείτε «όχι» στις ενοχές
Μπορεί όμως να ανήκουμε στην κατηγορία των πιο «χαλαρών» γονιών και συχνά να απορούμε με την αυστηρότητα των άλλων. Ίσως κιόλας να μας κοιτάνε κάποιοι στο πάρκο επικριτικά επειδή αφήνουμε το παιδί να κυλιέται στα χώματα σαν γουρουνάκι. Και πάλι όμως η αρχή είναι η ίδια: Εμείς ορίζουμε τους κανόνες στη δική μας οικογένεια. Και οι ενοχές δεν είναι ποτέ ο καλύτερος σύμβουλος –πόσο μάλλον στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού.Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι είναι πιο ελαστικοί σε κάποια θέματα και πιο αυστηροί σε άλλα. Το να κάνουμε μερικά χατίρια στα παιδιά ή να τα αφήνουμε να παίρνουν κι εκείνα κάποιες «αποφάσεις» για τη ζωή τους δεν σημαίνει πως μεγαλώνουν χωρίς όρια. Αυτό που έχει σημασία είναι η χαλαρότητά μας να μην ξεπερνά το σημείο στο οποίο αρχίζει πλέον να γίνεται μπέρδεμα και τεμπελιά. Εάν λοιπόν κατασταλάξουμε και διαμορφώσουμε τους όρους σύμφωνα με τους οποίους θα μεγαλώσουμε το παιδί μας, θα είναι πιο εύκολο να οχυρωθούμε απέναντι στην κοινωνική πίεση –η οποία αναμφίβολα υπάρχει– για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι.
3. Αποφύγετε την κριτική στους άλλους γονείς
Εννοείται πως κάθε γονιός μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του όπως θέλει και η δική μας δουλειά δεν είναι ούτε να κρίνουμε ούτε να καταστρατηγούμε τους κανόνες τους. Για παράδειγμα μπορεί να αφήνετε τη δική σας κόρη να πάει στο πάρτι γενεθλίων του συμμαθητή της όμως την κολλητή της δεν την αφήνει η μαμά της. Αν σας πει: «Μαμά, πάρε τη μαμά της φίλης μου και πες της να την αφήσει να έρθει μαζί» η ιδανική απάντηση είναι: «Εάν η μαμά της φίλης σου δεν την αφήνει, θα έχει τους λόγους της. Δεν είναι σωστό να μπούμε ανάμεσά τους και να τους δημιουργήσουμε αναστάτωση, θα είναι χειρότερα για τη φίλη σου».
4. Μάθετε να ακούτε τους γύρω σας
Αν όλα και όλοι γύρω σας λένε πως είστε υπερβολικοί και τάσσεστε ενάντια σε κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς, ίσως πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Δεν μπορεί μόνο εμείς να κατέχουμε την αλήθεια και όλοι οι άλλοι να βρίσκονται στο σκοτάδι ή να μη θέλουν το καλό του παιδιού τους. Δεν είναι ωραίο πράγμα να ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο σαν μοναχικοί καβαλάρηδες και να μεγαλώνουμε έτσι και το παιδί. Άλλωστε, δεν τους αρέσει καθόλου να νιώθουν ότι αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Έτσι, αν έρθει και σας ζητήσει να πάει στο πάρτι ενός συμμαθητή του όπου «απαγορεύονται» οι μαμάδες, πριν βιαστείτε να πείτε όχι, μπείτε στον κόπο να ρωτήσετε τι θα κάνουν οι άλλοι γονείς. Η αυστηρότητα κάποιες φορές μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην κοινωνικότητα του παιδιού και να οδηγήσει στην απομόνωσή του. Η χρυσή τομή και σε αυτή την περίπτωση είναι η ιδανική λύση. Το παιδί θα πρέπει να νιώσει ότι επιβάλλουμε κανόνες όχι γιατί έτσι απλώς μας αρέσει «αυταρχικά», αλλά γιατί αυτό πιστεύουμε ότι είναι για το καλό του.
5. Δείξτε μια σχετική ευελιξία
Όσο τα παιδιά είναι στο σπίτι, δεν είναι τόσο δύσκολο να επιβάλλουμε τους δικούς μας κανόνες και να αξιώνουμε την τήρησή τους. Όταν όμως αρχίζουν να έχουν δική τους κοινωνική ζωή, τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι γονείς των φίλων τους δεν υιοθετούν όλοι τους ίδιους κανόνες. Εσείς μπορεί να είστε ορκισμένοι εχθροί των βιντεοπαιχνιδιών και στο σπίτι να τα απαγορεύετε, όμως τι γίνεται όταν το παιδί επισκεφθεί κάποιο συμμαθητή του κι έρθει αντιμέτωπο με τον «απαγορευμένο καρπό;. Σε αυτήν την περίπτωση το καλύτερο είναι να επιλέξετε ποιοι από τους κανόνες σας θεωρείτε ότι είναι πρωταρχικής σημασίας να ακολουθούνται και εκτός σπιτιού και ποιοι όχι. Έπειτα, καλό είναι να γνωρίσετε τους γονείς των φίλων του παιδιού σας και να κουβεντιάσετε μαζί τους. Πείτε τους τι θεωρείτε εσείς σημαντικό και ρωτήστε τους να μάθετε τι δεν πρέπει να κάνετε εσείς με τη σειρά σας για το παιδί που φιλοξενείτε. Αν δεν καταφέρετε να συνεννοηθείτε ή αμφιβάλλετε για την ασφάλεια του παιδιού σας, τότε ίσως είναι καλύτερο να μην το αφήσετε να επισκεφθεί το σπίτι του άλλου, και αν επιμένει, καλέστε εκείνο στο δικό σας, έτσι θα είστε πιο ήσυχη.
Με τη συνεργασία της Βάσως Μακαρώνη (ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος).
Πηγή: http://www.imommy.gr/mama/sxeseis/article/3778/oi-5-xrysoi-kanones-twn-kalwn-goniwn/
Σίγουρα οι περιορισμοί δεν μας κάνουν πολύ αγαπητούς στα μάτια των παιδιών όμως στόχος του σωστού μεγαλώματος δεν είναι να είμαστε αρεστοί στα μάτια ενός τετράχρονου. Κάποιες φορές δεν είναι εύκολο βέβαια να πείσουμε το παιδί, για παράδειγμα, ότι έξω κάνει ψύχρα και πρέπει να φορέσει ζακέτα.Το ζητούμενο είναι να μας εμπιστεύεται αρκετά ώστε να μην αμφισβητεί κάθε μας κουβέντα. Και αυτό φυσικά προϋποθέτει να είμαστε συνεπείς στον τρόπο που το μεγαλώνουμε. Να υιοθετήσουμε κάποιες αρχές και να τις ακολουθούμε χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Προσοχή όμως. Πρέπει να μας γίνει συνείδηση πως οι δικοί μας κανόνες δεν είναι απαραίτητα οι μόνοι σωστοί και πως όσοι γονείς δεν τους ακολουθούν δεν είναι αναγκαστικά ανεπαρκείς.
1. Δείξτε ήπια αλλά σταθερή άρνηση
Αν στην κόρη σας για παράδειγμα έχει γίνει έμμονη ιδέα να κάνει τρύπες στα αυτιά της για να φοράει σκουλαρίκια όπως οι φίλες της, εσείς απαντήστε ήπια και σταθερά: «Εκείνες μπορεί να τις αφήνει η μαμά τους. Εγώ θα προτιμούσα να το ξανασυζητήσουμε όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμη».Το βασικό είναι να μην υποχωρούμε στις πιέσεις του, γιατί έτσι θα νομίζει πως μπορεί πάντα με λίγη
2. Πείτε «όχι» στις ενοχές
Μπορεί όμως να ανήκουμε στην κατηγορία των πιο «χαλαρών» γονιών και συχνά να απορούμε με την αυστηρότητα των άλλων. Ίσως κιόλας να μας κοιτάνε κάποιοι στο πάρκο επικριτικά επειδή αφήνουμε το παιδί να κυλιέται στα χώματα σαν γουρουνάκι. Και πάλι όμως η αρχή είναι η ίδια: Εμείς ορίζουμε τους κανόνες στη δική μας οικογένεια. Και οι ενοχές δεν είναι ποτέ ο καλύτερος σύμβουλος –πόσο μάλλον στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού.Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι είναι πιο ελαστικοί σε κάποια θέματα και πιο αυστηροί σε άλλα. Το να κάνουμε μερικά χατίρια στα παιδιά ή να τα αφήνουμε να παίρνουν κι εκείνα κάποιες «αποφάσεις» για τη ζωή τους δεν σημαίνει πως μεγαλώνουν χωρίς όρια. Αυτό που έχει σημασία είναι η χαλαρότητά μας να μην ξεπερνά το σημείο στο οποίο αρχίζει πλέον να γίνεται μπέρδεμα και τεμπελιά. Εάν λοιπόν κατασταλάξουμε και διαμορφώσουμε τους όρους σύμφωνα με τους οποίους θα μεγαλώσουμε το παιδί μας, θα είναι πιο εύκολο να οχυρωθούμε απέναντι στην κοινωνική πίεση –η οποία αναμφίβολα υπάρχει– για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι.
3. Αποφύγετε την κριτική στους άλλους γονείς
Εννοείται πως κάθε γονιός μπορεί να μεγαλώνει τα παιδιά του όπως θέλει και η δική μας δουλειά δεν είναι ούτε να κρίνουμε ούτε να καταστρατηγούμε τους κανόνες τους. Για παράδειγμα μπορεί να αφήνετε τη δική σας κόρη να πάει στο πάρτι γενεθλίων του συμμαθητή της όμως την κολλητή της δεν την αφήνει η μαμά της. Αν σας πει: «Μαμά, πάρε τη μαμά της φίλης μου και πες της να την αφήσει να έρθει μαζί» η ιδανική απάντηση είναι: «Εάν η μαμά της φίλης σου δεν την αφήνει, θα έχει τους λόγους της. Δεν είναι σωστό να μπούμε ανάμεσά τους και να τους δημιουργήσουμε αναστάτωση, θα είναι χειρότερα για τη φίλη σου».
4. Μάθετε να ακούτε τους γύρω σας
Αν όλα και όλοι γύρω σας λένε πως είστε υπερβολικοί και τάσσεστε ενάντια σε κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς, ίσως πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Δεν μπορεί μόνο εμείς να κατέχουμε την αλήθεια και όλοι οι άλλοι να βρίσκονται στο σκοτάδι ή να μη θέλουν το καλό του παιδιού τους. Δεν είναι ωραίο πράγμα να ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο σαν μοναχικοί καβαλάρηδες και να μεγαλώνουμε έτσι και το παιδί. Άλλωστε, δεν τους αρέσει καθόλου να νιώθουν ότι αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα. Έτσι, αν έρθει και σας ζητήσει να πάει στο πάρτι ενός συμμαθητή του όπου «απαγορεύονται» οι μαμάδες, πριν βιαστείτε να πείτε όχι, μπείτε στον κόπο να ρωτήσετε τι θα κάνουν οι άλλοι γονείς. Η αυστηρότητα κάποιες φορές μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην κοινωνικότητα του παιδιού και να οδηγήσει στην απομόνωσή του. Η χρυσή τομή και σε αυτή την περίπτωση είναι η ιδανική λύση. Το παιδί θα πρέπει να νιώσει ότι επιβάλλουμε κανόνες όχι γιατί έτσι απλώς μας αρέσει «αυταρχικά», αλλά γιατί αυτό πιστεύουμε ότι είναι για το καλό του.
5. Δείξτε μια σχετική ευελιξία
Όσο τα παιδιά είναι στο σπίτι, δεν είναι τόσο δύσκολο να επιβάλλουμε τους δικούς μας κανόνες και να αξιώνουμε την τήρησή τους. Όταν όμως αρχίζουν να έχουν δική τους κοινωνική ζωή, τα πράγματα δυσκολεύουν. Οι γονείς των φίλων τους δεν υιοθετούν όλοι τους ίδιους κανόνες. Εσείς μπορεί να είστε ορκισμένοι εχθροί των βιντεοπαιχνιδιών και στο σπίτι να τα απαγορεύετε, όμως τι γίνεται όταν το παιδί επισκεφθεί κάποιο συμμαθητή του κι έρθει αντιμέτωπο με τον «απαγορευμένο καρπό;. Σε αυτήν την περίπτωση το καλύτερο είναι να επιλέξετε ποιοι από τους κανόνες σας θεωρείτε ότι είναι πρωταρχικής σημασίας να ακολουθούνται και εκτός σπιτιού και ποιοι όχι. Έπειτα, καλό είναι να γνωρίσετε τους γονείς των φίλων του παιδιού σας και να κουβεντιάσετε μαζί τους. Πείτε τους τι θεωρείτε εσείς σημαντικό και ρωτήστε τους να μάθετε τι δεν πρέπει να κάνετε εσείς με τη σειρά σας για το παιδί που φιλοξενείτε. Αν δεν καταφέρετε να συνεννοηθείτε ή αμφιβάλλετε για την ασφάλεια του παιδιού σας, τότε ίσως είναι καλύτερο να μην το αφήσετε να επισκεφθεί το σπίτι του άλλου, και αν επιμένει, καλέστε εκείνο στο δικό σας, έτσι θα είστε πιο ήσυχη.
Με τη συνεργασία της Βάσως Μακαρώνη (ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος).
Πηγή: http://www.imommy.gr/mama/sxeseis/article/3778/oi-5-xrysoi-kanones-twn-kalwn-goniwn/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου