Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα στις σχέσεις

Μπορεί κανείς να μην το παραδέχεται, αλλά με λίγη σοφή σκέψη είναι εύκολο να γίνουν ορατά. Ναι. Υπάρχουν. Και ναι, όσοι είχαν έστω και μία σοβαρή σχέση στη ζωή τους, έστω και για λίγο, θα καταλάβουν πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω. Οι υπόλοιποι, πιάστε χαρτί και μολύβι. Άλλωστε ακόμα και η Θεία Κωμωδία, για μια γυναίκα γράφτηκε. Και όποιος ακόμα δεν κατάλαβε πού αναφέρομαι, ας γυρίσει πίσω στην παιδική χαρά. Και τώρα ησυχία για να συγκεντρωθώ, μη χάσω το μέτρημα. 

Αμάρτημα πρώτο και εύκολο: Λαιμαργία.

«Μωρό μου, μήπως έβαλα κιλά;»

«Ναι μωρή, πάχυνες. Τόφαλος έγινες.»

«Α, ναι; Ε αν θες να ξέρεις, και η δικιά σου η μπάκα έχει φτάσει στο γόνατο!»

Αλλά επειδή αυτός ο διάλογος δεν πρόκειται να προκύψει ποτέ, γιατί μπορεί και οι δυο να έχετε την οικειότητα να βγάζετε μαστίγια στο κρεβάτι, αλλά όχι και για να είστε ειλικρινείς ο ένας στον άλλον, σώστε τους εαυτούς σας από την ντροπή και μην υποκύψετε στο αμάρτημα τούτο. Αποφεύγεται εύκολα. Αλλά γενικά κάντε σας μια χάρη: Ανοίξτε το στραβό σας και πείτε καμιά κουβέντα πού και πού.

Αμάρτημα δεύτερο και άκρως επικίνδυνο: Ζήλια.

Προς τους εξυπνάκηδες που λένε πως ένας βασικός «υγιής φθόνος» δίνει άλλη ατμόσφαιρα σε μια σχέση: Ναι, ζώα, δίνει. Την ατμόσφαιρα του «βλέπω τα μούτρα σου και θέλω να σε κουτουλήσω». Όχι, παιδιά. Δεν είναι αστείο πράγμα η ζήλια. Κλείνει σπίτια. Αν ο ένας είναι παρανοϊκός, και ο άλλος αθώος, είναι ζήτημα χρόνου ο αθώος να την κάνει εν τέλει την μαλακία, μόνο και μόνο από αντίδραση. Μακριά. 

Αμάρτημα τρίτο και απίστευτα ψυχοφθόρο: Απληστία.

Αυτοί που θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Είναι το αμάρτημα που χάλασε την πιάτσα. Ρε παιδιά, εφτά μέρες έχει η βδομάδα το κέρατο μου το τράγιο. Και σχέση και δουλειά και σταθερά υψηλό κοινωνικό status και ενδιαφέροντα; Κόψτε κάτι και αράχτε στα κυβικά σας, ρε παιδιά. Και όσοι τρέφετε αυταπάτες πως αυτό που κάνετε λειτουργεί, για βγείτε μια βόλτα και κάντε ένα γκάλοπ. Ίσως να εκπλαγείτε.

Αμάρτημα τέταρτο και ευτυχώς σπάνιο: Οργή.

Δε θα πω πολλά εδώ, γιατί υποτίθεται κάνω και σάτιρα. Ξέρουμε για ποιο πράγμα μιλάω και μάλιστα πολύ καλά. Μάγκα, αν έχεις νεύρα, τσίμπα ένα σάκο του μποξ, και εσύ κοπελιά πάρε ένα σκύλο. Και αν δεν έχετε λεφτά, βγάλτε τα νεύρα σας στο κρεβάτι. Δε λέω, να πέφτουν και μια δυο σφαλιάρες έχει το γούστο του αραιά και πού, αλλά αν μιλάμε για οργή και απωθημένα, μιλάμε πλέον αντίστοιχα και για μελανιές και ανοιγμένα ρουθούνια. Τον ψυχισμό σας βγάλτε τον αλλού, κυρίες και κύριοι.

Αμάρτημα πέμπτο και παραδόξως απαρατήρητο: Λαγνεία.

Βλέπω ήδη τις σκαλωμένες σας φάτσες πίσω από τις οθόνες σας. «Τι λες ρε Μήτσο; Η λαγνεία γιατί;» Θα σου πω αμέσως γιατί, αθώε, απορημένε μου αναγνώστη.

Ο πολύ απλός λόγος είναι ένας: Σίγουρα δεν είναι κακό να γουστάρεις το σεξ, για όνομα, αλλά η λαγνεία φίλε μου δεν έχει φραγμούς ή όρια. Κανείς δεν είπε ποτέ «είμαι εθισμένος στο σεξ και στο φλερτ, αλλά μόνο με τον άνθρωπο μου». Κανένας. Και κανείς δεν πρόκειται να το πει.

Αμάρτημα έκτο και φονικά θανάσιμο: Οκνηρία.

Θυμάστε εκείνα τα τελευταία σας βράδια μαζί; Ήταν καυτές βραδιές πάθους και έρωτα; Μάλλον όχι. Ήταν μήπως απόπειρες για ανασυγκρότηση; Χλωμό. Έστω, μήπως ήταν πειραματισμοί για κάτι καινούργιο ανάμεσα σας, σε οποιοδήποτε στάδιο; Ξανά, τζίφος. 

Ήταν βράδια όπου το να βλέπετε τα μούτρα ο ένας του άλλου είχε καταντήσει η πιο φρικτή ρουτίνα της ζωής σας. Ήταν βράδια όπου ο ένας έψαχνε την πρώτη αφορμή να πάει για τσίπουρα και η άλλη για ποτό με τις φίλες της. Ήταν τα βράδια όπου και οι δυο το είχατε πάρει απόφαση, πως απλά περιμένετε μερικές μέρες να περάσουν ώστε όταν ειπωθεί το «τελειώσαμε» να μην ακουστεί δυνατά και σπάσει κάνα τζάμι. Ήταν τα βράδια που και οι δυο δειλιάζατε να πείτε την αλήθεια μια ώρα νωρίτερα. Όσοι το ζήσατε, καλά να πάθετε. Όσοι όχι, σας φθονώ, και σας προτείνω να μην το κάνετε ποτέ. Άπαξ και πάρετε την απόφαση, πείτε το. Είτε σε μια μέρα, είτε σε ένα μήνα, η προσγείωση δεν θα είναι ομαλή.

Αμάρτημα έβδομο και μητέρα όλων των αμαρτιών: Αλαζονεία.

«Να είσαι ο εαυτός σου» μου έλεγαν πάντα. Και ο μαλάκας τους άκουγα. Ας πάρουν τώρα όλοι τους μια μούντζα ο καθένας με την σειρά του, και όλοι οι μαλάκες σαν και εμένα που τους άκουσαν στο έπακρον. Πολλοί, αν όχι όλοι μας, μπερδέψαμε τον εγωισμό με το να είμαστε ο εαυτός μας. Και εκεί ψηλά, χαμένοι στην φούσκα μας, όπου νομίζαμε πως απλά είμαστε δυναμικοί και ανεξάρτητοι, φάγαμε την κατραπακιά του τέλους. 

Και φυσικά παραμείναμε κυνικά τομάρια, και συνεχίσαμε το ίδιο βιολί. Και δεν μπορέσαμε ποτέ να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να φωνάξουμε «Ναι, είσαι ένας εγωιστής μαλάκας». Και μια μέρα τελικά το πήραμε χαμπάρι και πάθαμε κρίση ταυτότητας.

Καλά να πάθουμε, λοιπόν, κι εγώ και εσείς και όλοι. Τουλάχιστον τώρα δεν είμαστε απλώς ηλίθιοι. Τώρα έχουμε την εμπειρία.

Όσο για τους υπόλοιπους, βρείτε τον «ιεροεξεταστή» στην σχέση σας. Αλλιώς, ελάτε και εσείς μια βόλτα από το «club 666», να κάνουμε μαζί περήφανο το Δάντη.

http://www.pillowfights.gr/