Γράφει η Μαρία Πατσιλίβα
Ένα «θέλω να σε ξαναδώ» με έφερε κοντά σου. Ένα τόσο απλό και λιτό «θέλω να σε ξαναδώ». Χωρίς τυμπανοκρουσίες και εντυπωσιασμούς. Και μάλιστα ακριβώς το επόμενο πρωινό, με το που άνοιξα τα μάτια μου. Και όχι μέσω μηνύματος, αλλά από το τηλέφωνο, άμεσα και σταράτα. Δεν κρύφτηκες πίσω από το δάχτυλό σου. Ούτε έπαιξες με τα νευρωτικά μου σημεία, κρατώντας με μία κρύο μία ζέστη. Κι αυτό με κέρδισε.
Είχα βαρεθεί τις ατάκες – κλισέ τύπου «μαγειρεύω ωραία καρμπονάρα» (δηλ. για να σε ρίξω το παίζω Ευρωπαίος και ξεχνώ τον Ελληνάρα που τις υπόλοιπες 364 μέρες δεν ξέρει πού πέφτει η κουζίνα), «τι ωραία, μελαγχολικά μάτια που έχεις» (δεν διεισδύω στο ντεκολτέ σου αλλά στην ψυχολογία σου, είναι πιο πιασάρικο) και τις αναμενόμενες σχεδιασμένες κινήσεις τύπου «θα της τηλεφωνήσω μετά από 2 μέρες για να μη με έχει σίγουρο (μη χάσω και τον έλεγχο).
Αν μπορούσα να βρω αυτόν που εφηύρε τους καταπιεστικούς κανόνες για το φλερτ θα τον σάπιζα στο ξύλο. Πολλοί, άντρες και γυναίκες, έχουν χάσει πολύτιμο χρόνο και καλές ευκαιρίες να γνωρίσουν έναν άνθρωπο της προκοπής μόνο και μόνο γιατί ακολούθησαν την κοινή λογική και όχι τον αυθεντικό τους εαυτό. Και στο τέλος καταλήγουν πάντα μόνοι και πληγωμένοι, αφού έθεσαν σαθρά θεμέλια από την αρχή. Γυναίκες που το παίζουν δήθεν μοιραίες και φευγάτες, που αρνούνται τη δέσμευση, όταν το μόνο που επιζητούν είναι αγάπη και μια ασφαλή αγκαλιά. Άντρες που μπαίνουν στο ρόλο του αδέσμευτου και άπιαστου αρσενικού που ουσιαστικά πεθαίνουν να ερωτευτούν και να έχουν συναισθηματική σταθερότητα. Και οι δύο θέλουν το «happy end» της χολυγουντιανής ταινίας, να βουτήξουν στο πάθος και τον έρωτα με τα μούτρα, αλλά μόνο θεωρητικά. Γιατί στη πραγματικότητα φοβούνται, τρέμουν μήπως χάσουν, μήπως πληγωθούν, μήπως κυριαρχήσει ο άλλος στη ζωή τους. Μήπως τα δύο γίνουν ένα. Και αν κοπεί το ένα, τότε τι μένει; Μισός εαυτός.
Και τέτοιες εποχές πού να τρέχεις μισός άνθρωπος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου