- Κατερίνα Σίμου - 3 Απρ 2016
Κλείσε τα μάτια και χωρίς να σκεφτείς καθόλου πες μου ποιος είναι ο καλύτερός σου φίλος! Από πού ξέρεις το άτομο που διάλεξες; Είναι φίλος από τα παλιά ή σχετικά καινούργιος;
Αυτό το κείμενο δεν είναι ωδή στη φιλία, είναι ένα οδοιπορικό στη φιλία μέσα στα χρόνια, όχι της ιστορίας, αλλά ενός μέσου ανθρώπου.
Οι πρώτες μας φιλίες αρχίζουν καμιά φορά πριν καλά-καλά γεννηθούμε. Χαϊδεύουν τις κοιλιές τους οι έγκυες φίλες μαμάδες και κάνουν όνειρα πως τα παιδιά τους θα γίνουν φίλοι αχώριστοι όπως είναι οι ίδιες (ή πως θα συμπεθερέψουνε αλλά άλλη κουβέντα αυτό!).
Οι παιδικές φιλίες είναι τόσο απλές και τόσο άφθονες! Γινόσουν κολλητός με το γείτονα που παίζατε μπάσκετ, το διπλανό σου στο σχολείο, την κοπέλα που πηγαίνατε μαζί αγγλικά. Δεν υπήρχε ιεροτελεστία ή απαραίτητος χρόνος.
Το βλέπει κανείς ακόμα με τα μικρά παιδιά. Κλωτσάνε μια μπάλα για μισή ώρα στο γήπεδο, ή θλιβερότερα, παίζουν μισή ώρα μαζί ηλεκτρονικό παιχνίδι, και έρχονται και σου συστήνουν τον καινούριο τους «φίλο». Μπορεί να μη διαρκούν όλες οι τέτοιου είδους φιλίες αλλά για κάθε φιλία που χανόταν πρόωρα, υπήρχε μια άλλη που στέριωνε.
Οι φιλίες των παιδικών χρόνων υπάρχουν ακόμα σαν μια γλυκιά ανάμνηση, έχουν κάτι παλιό και γνώριμο, σαν το γλυκό του κουταλιού. Δεν είναι πια έντονες και μοντέρνες, δεν είναι blueberry cheesecake αλλά ποιός θα πει όχι σε γλυκό κυδώνι;
Από τη μια μεριά σου φαίνονται μακρινές και ξένες και από την άλλη σα να νιώθεις ακόμα το γδάρσιμο στο γόνατο από το ποδόσφαιρο στο πάρκο κάθε Σάββατο. Θα σας δένει πάντα ένα παλιό παγκάκι στην πλατεία, ένα περίπτερο, ένα κοινό παρελθόν.
Μετά έρχονται οι συμμαθητές. Άλλοι άνθρωποι με τους οποίους περάσαμε μια ζωή. Μαζί στο θρανίο, στη Δέσμη, στο φροντιστήριο. Μας δένει η νοσταλγία μιας εποχής που δεν ήταν τελικά τόσο χάλια όσο πιστεύαμε όσο τη διανύαμε. Μας δένει η αγάπη για τη φιλόλογο και τα ανελέητα σχόλια για την φυσικό, μας δένουν τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς και η Τόλμη και Γοητεία (όπως ήτανε, όχι όπως έγινε τώρα!), οι αντιγραφές στο διάλειμμα, οι έρωτες, τα ραντεβού.
Πώς να μη νιώθεις ένα δέσιμο με την Ειρήνη όταν ξέρεις καρέ-καρέ την προσωπική της ζωή σε όλο το Γυμνάσιο-Λύκειο, όταν της κρατούσες τα μαλλιά ενώ ξερνούσε τη φτηνή βότκα και τη χυλόπιτα του Κώστα στην πενταήμερη; Πόσες φορές καλύψατε ο ένας τον άλλο, πόσα άγχη για τις Πανελλήνιες «ζήσατε» μαζί; Πόσα σχέδια κάνατε για τη φοιτητική ζωή (τα οποία είτε ήσασταν τυχεροί και τα ζήσατε, είτε σας τα ᾽καναν θάλασσα τα αποτελέσματα που εσένα σε στείλατε στη Μακεδονία και κείνη στην Κρήτη!)
Και φτάνουμε στο πανεπιστήμιο. Α, οι συμφοιτητές. Μ’ αυτούς σας δένει η σχολή, το γεγονός ότι τυχαία περάσατε στην ίδια, ή βρήκατε σπίτι μαζί. Σας δένουν οι διαλέξεις, οι σημειώσεις, οι φωτοτυπίες, τα ξενύχτια πριν την εξεταστική. Σας δένουν και τα ξενύχτια στα δήθεν in κλαμπ ως ψαρωμένοι πρωτοετείς που νομίζατε ότι το να πάτε στο τάδε μπαρ και να πιείτε το μπλε ποτό με το κοντό καλαμάκι ήταν το ζενίθ της ωριμότητας.
Μετά σας δένουν άλλες βραδιές σε πιο ψαγμένα μαγαζιά και ταβέρνες. Σας δένει μια ζωή και ας διήρκησε μόνο τέσσερα (έως έξι) (Τι; Παραπάνω; Ε, όχι βρε συ, πάρ᾽ το το ρημάδι το πτυχίο) χρόνια.
Το μεγάλο κόλπο σε αυτή την υπόθεση είναι να κρατήσεις τους σχολικούς σου φίλους, ενώ παράλληλα να κάνεις τους καινούργιους.
Αλλά μην «πρήξεις» τους παλιούς με τις ιστορίες για τη Μιλένα και τη Γίτσα («δεν είναι αυτό το πραγματικό της όνομα, κάτσε να σου πω την ιστορία πώς της βγήκε το παρατσούκλι, θα μας πάρει μόνο 20 λεπτά αλλά αρκούν για να πεθάνεις από βαρεμάρα!») και τον Γιάννη («καλά ε, θεούλης, είναι και γαμώ τα παιδιά, άκου ένα αστείο του, α, δε γελάς, ε, μωρέ έπρεπε να ήσουν εκεί να τον ακούσεις να το λέει, δε μπορείς να φανταστείς πόσο γελάσαμε!»).
Αν καταφέρεις να φέρεις όλους τους φίλους σου μαζί και γίνετε μια μεγάλη οικογένεια -κάτι σαν το «Στην Υγειά μας»- μπράβο σου, αλλά καλύτερα κρατά τους χωριά. Μακριά και αγαπημένοι.
Για τους άντρες υπάρχει και ο στρατός. Τι περάσατε παλικάρια, δεν το ξέρω, κάτι όμως με τη χλαίνη και την αρβύλα, με το τσιγάρο στη σκοπιά, σας δένει. Και ενώ στην επιστροφή δεν είσαστε γεμάτοι ιστορίες από το στρατό όπως οι πατεράδες σας, όλο και κάποια φιλία καρδιάς και ζωής τσιμπήσατε.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Οι φιλίες στην ενήλικη ζωή είναι λίγο πιο δύσκολες, λιγότερο αυθόρμητες, λιγότερο δεδομένες. Οι καινούργιοι φίλοι είναι οι συνάδελφοι, οι σύζυγοι των φίλων του συζύγου και αργότερα οι γονείς των φίλων των παιδιών σου.
Βλέπεις περισσότερο τη μαμά του Νικόλα από τη δική σου μαμά ή τη δική σου φίλη. Αν είσαι τυχερή, ταιριάζετε και γίνεστε φίλες. Αλλιώς γίνεστε «γνωστές». Κάνεις πολλούς γνωστούς ως ενήλικας αλλά πόσους αληθινούς φίλους ζωής κάνεις;
Οι δε παλιοί σου φίλοι; Από εδώ και από εκεί ανά την Ελλάδα. Αλλά και στην Αθήνα να είσαστε, πόσο συχνά βλέπεστε; Πόσο συχνά βγαίνετε; Πόσο εύκολο είναι να πας από Βριλήσσια Πειραιά; Χανόμαστε ακόμα και στην ίδια πόλη. Τα τηλέφωνα μπορεί να χτυπάνε (όταν δεν «πνιγόμαστε») αλλά δε θα είναι ποτέ το ίδιο.
Υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό σύμπτωσης στο τι μας φέρνει κοντά σε κάποιον.
«Λυπάμαι που δε γίναμε κολλητές λόγω επωνύμων» μου είχε πει κάποτε η Άννα Α. που ήταν, φυσικά, σε άλλο τμήμα.
Όποια παιδική χαρά, όποιο θρανίο, όποια σχολή ή μονάδα στρατού, όποιο επάγγελμα, δωμάτιο μαιευτηρίου, σχολείο παιδιού ή ακόμα ομάδα Facebook σε έφερε κοντά με τους φίλους σου, μην αφήσεις μια ζωή που συνέχεια τρέχει να τους απομακρύνει από κοντά σου.
Αλήθεια, το όνομα που σου ᾽ρθε πρώτο στο μυαλό στην αρχή, σε ποια από αυτές τις κατηγορίες ανήκει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου