Αρκεί ένα άτομο να σου λείπει κι όλος ο κόσμος είναι άδειος

Της Άννας Συργιάννη

“Αρκεί ένα άτομο να σου λείπει κι όλος ο κόσμος είναι άδειος.”
Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της αυτή η φράση άραγε;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα αποφθέγματα που διαβάζουμε είναι όντως κρυμμένες αλήθειες που σχετίζονται με την πραγματικότητα!

Πάντα θα μας λείπει ένας σημαντικός άνθρωπος που είχε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Το θέμα είναι κατά πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μας καταβάλλει και να μας πάρει από κάτω. Η αλήθεια είναι πως όταν χάνεις έναν άνθρωπο,είτε λόγω απώλειας είτε λόγω καταστάσεων νιώθεις βαθιά μέσα σου ένα τεράστιο κενό. Σαν κάτι να απουσιάζει και να μην μπορείς να το αντικαταστήσεις με τίποτα. Και τότε σκέφτεσαι τις συζητήσεις διαφόρων φίλων υποστηρίζοντας ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα.

Μα πως είναι δυνατόν να γιατρέψει μια πληγή που δε λέει να επουλωθεί και που βασανίζεται μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο…αναρωτιέμαι ύστερα εγώ. Ο χρόνος μπορεί να περνάει γρήγορα,μα άλλοτε είναι ευχάριστα κι άλλοτε είναι  δυσάρεστα. Σκοπός είναι εσύ να κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν και να μην μένεις στάσιμος να κλαις τη μοίρα και τις απώλειες που έχεις βιώσει στη ζωή σου. Κατανοώ απόλυτα ότι είναι βαρύ το φορτίο,όμως αν γυρίσεις το “διακόπτη” της ψυχής οφείλεις να κάνεις πράγματα δημιουργικά κι αποτελεσματικά.

Όσο κι αν πονέσεις,όσο κι αν κλάψεις μα όσο κι αν παρηγορηθείς η μοναξιά θα σου χτυπάει συχνά τη πόρτα σου. Το αν θα βρεις το αντικλείδι να της ανοίξεις είναι δική σου απόφαση,αρκεί μόνο να μην γίνει συνήθεια και ρουτίνα της καθημερινότητας μας. Αν θέλεις να νιώθεις ζωντανός να κάνεις ότι λαχταρά ο νους κι η καρδιά και να μη το βάνεις ποτέ κάτω. Να’σαι περήφανος για τον εαυτό σου και να ξέρεις πως κάπου σε κάποιο ουρανό υπάρχει ένα αστέρι…που ανθρώπου δεν το έδωσε ποτέ κανένα χέρι!

αναπνοές