Τραγικοί ή Μοιραίοι;

Αντικλείδι

Ζόφος. Ξερό κι άγονο τοπίο μοιάζει η Χώρα στα χρόνια της κρίσης. Στέγνωσε. Αποψιλώθηκε. Κακογουστιά και χυδαιότητα το παραχθέν προϊόν του δημόσιου βίου. Οι ιδεοληψίες, οι απολυτότητες και η μισαλλοδοξία είναι το θεωρητικό υπόβαθρο του κοινωνικού εκφασισμού. Η δύνη ανέσυρε στον αφρό ότι πιο απεχθές, σκοτεινό και αλλότριο είχε κρυμμένο το γένος. Η κοινωνία αποσυντίθεται. Ό,τι δημιουργικό, παραγωγικό και φρέσκο διαθέτει ετούτος ο τόπος, πνίγεται μες στις αποκρουστικές αναθυμιάσεις και τα απόνερα. Και λοιπόν;

Οι βλάβες που έχει υποστεί η χώρα, μοιάζουν να είναι μη αναστρέψιμες. Πολυτραυματίας, η δόλια, κείται σε κωματώδη κατάσταση. Για να αναρρώσει, πρωτίστως, θα πρέπει να διαγνωστούν επαρκώς τα δομικά αίτια της εθνικής τραγωδίας. Θα το επιχειρήσουμε: Ναι ή Όχι; Η χώρα θα υπερβεί αξιοπρεπώς την αυτοκτονική της μακαριότητα. Η ευθύνη, όλη δική μας.

Ποιοι ευθύνονται;

Άραγε έφταιξε ο νηπιακός καπιταλισμός που ποτέ δεν ενηλικιώθηκε, ή η ατροφική αστική μας δημοκρατία; Μήπως η ανεπαρκέστατη αστική τάξη με τα ευνουχισμένα εθνικά της χαρακτηριστικά; Έφταιξε η αδηφαγία της κρατικοδίαιτης μεσαίας τάξης, ή τα απαίδευτα χαμηλά κοινωνικά στρώματα; Μήπως η αγροτιά της πρέφας και των επιδοτήσεων, ή η ανημποριά της εκκολαπτόμενης φτωχολογιάς; Ποιοι ευθύνονται για την κατάντια: οι άνεργοι ή οι άεργοι, οι ιθαγενείς ή οι μετανάστες; Οι περήφανοι ή οι γονατισμένοι; Τα λαίμαργα τζάκια, ή τα πεινασμένα μαγκάλια μάς έκαψαν, εν τέλει;

Τι μας πλάνεψε;

Ο ερμαφρόδιτος πατριωτισμός, ή ο αποστεωμένος διεθνισμός ακρωτηρίασε την συλλογική σκέψη μας; Ο ανιστόρητος απομονωτισμός, ή η λιγούρικη ευρωλαγνεία μάς αδρανοποίησε, άραγε; Ο κοσμοπολίτικος επαρχιωτισμός, ή ο ηθικός μικροαστισμός επιτάχυνε την συνολική μας κατάπτωση; Και το σύνδρομο του ανάδελφου; Τι συντέλεσε στον πολιτικό μας αναλφαβητισμό: η ενδοτικότητα των αριστερο-κεντρο-αδέξιων, ή ο διαλυτικός αυτισμός των άκρων; Ο ανέξοδος εξω-κοινοβουλευτισμός, ή η εξουσιολαγνία των κομμάτων απονεύρωσαν την συλλογική μας συνείδηση; Πλάνη. Οι οικόσιτοι λαγοί και τα φλύαρα παπαγαλάκια με το λαδωμένο λαρύγγι μας πλάνεψαν, τάχατες;

Γιατί ακυρωθήκαμε;

Ποιοι κακόβουλοι τρύπησαν το ονειροπαρμένο μας αερόστατο: οι γείτονες, οι εχθροί, ή οι φίλοι; Μας την έστησε η ανυπόληπτη πολιτικο-οικονομική ελίτ, ή μήπως μας πούλησαν τα αγοραφοβικά «άνω» λόμπι; Η συμβιβασμένη πνευματική ηγεσία και η εγχώρια διανόηση ήταν παρούσες στο πάρτυ; Άλλα λόγια ν` αγαπιόμαστε. Και οι θεσμοί; Η μυωπική δικαιοσύνη και η παχύσαρκη εκκλησία ευθύνονται για την συλλογική ανομία; Τα γενεσιουργά αίτια του εγκλήματος κάρπισαν στις παρωχημένες δομές του κράτους δικαίου, ή στην δολιότητα της ακυβέρνητης Πολιτεία; Οι ανεκδιήγητες κυβερνήσεις, το απαξιωμένο κοινοβούλιο ή τα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρα είναι οι ηθικοί αυτουργοί της ειδεχθούς πράξης;

Εμείς;

Ο αφορισμός και η υπεκφυγή στο θεμελιώδες ερώτημα που συγκροτεί την ταυτότητα μας δεν είναι η επιτομή του εθνικού μας ζητήματος; Παραδοθήκαμε, ηττηθήκαμε, ή μας πρόδωσαν οι Εφιάλτες ονείρων. Ευθύνεται το σαθρό σύστημα εξουσίας της μεταπολίτευσης, λένε κάποιοι και καθάρισαν. Ελλιπές και ανιστόρητο επιχείρημα, ιδιοτελές, σχεδόν ανόητο. Και η συλλογική ευθύνη; Ευφυές ιστορικό τέχνασμα, η κρίση, εγγενές δημιούργημα του συλλογικού DNA μας. Τίποτα δεν δημιουργείται εν κενώ. Η πολιτική τάξη της χώρας είναι το ακριβές είδωλο του συλλογικού μας καθρέπτη. Φτύνοντας την, επιτέλους, φτύνουμε τα μούτρα μας. Και οι πλατείες; Παθητικά ενεργούμενα είμαστε, δήθεν μιας ύποπτης συνομωσίας που οι ίδιοι εφηύραμε. Τελούμε σε κατάσταση εθνικής αυτοχειρίας. Αδύναμοι να διαχειριστούμε την μοίρα μας, ιστορικά, θα εγγραφούμε ως οι τραγικοί και οι μοιραίοι ετούτου του τόπου – οι φυσικοί αυτουργοί ειδεχθούς πράξης.

Εγώ;

Η λύση του προβλήματος είναι στο χέρι μας. Κοιτάζω την ανοιχτή μου παλάμη – μούτσα στα μούτρα μου. Το κάθε δάχτυλο έχει την δική του αξία: εκτός από τον δείκτη του ξερόλα που δείχνει τους πάντες πλην εαυτού και τον μεσαίο του μάγκα που γαμεί και δέρνει ό, τι κινείται και αναπνέει, ναι, υπάρχει και ο αντίχειρας που όταν σηκώνεται δείχνει εμένα. Ε και; Ό,τι θέλω ακούω και βλέπω - σύμπτωμα αυτάρεσκου ωτακουστή ή τυχάρπαστου ηδονοβλεψία; Αμετανόητος. Τι είμαι εντέλει: πολίτης ή idiot; Είμαι ό,τι αντέχω.

Greece.

Ανυπόληπτοι μπροστάρηδες, όχλος φοβικός και απαίδευτος η χυλώδη της μάζα. Στημένο παζάρι η εκκλησία του δήμου. Άραγε αυτή είναι η δύσμοιρη Μάνα της άμεσης δημοκρατίας και των μύθων, ή είναι το παραπληγικό εικονικό της ομοίωμα που ασμένως αναπαράγουμε; Άγος. Η Ελλάδα έπαψε να ερωτοτροπεί με τη μοίρα της. Ψυχορραγεί. Αν καταλήξει, θα συμβεί από ψυχική ανεπάρκεια. Η λιγοψυχιά γεννά ριψάσπιδες, άρα, υποτελείς και δουλικούς υπηκόους. Μπουλούκι ατάχτων ο περιούσιος λαός των Ελλήνων, στις πλατείες αγανακτεί και εξεγείρεται. Ναι ή όχι; Ανεπαρκές το ερώτημα. Μα πιο θα ήταν το εθνικό πρόταγμα που θα ξαναέβαζε την Χώρα στο παιγνίδι του ιστορικού γίγνεσθαι, υπερβαίνοντας το διχασμό του δίλημμα; Ψυχομαχώντας την βλέπω να ακουμπά τρυφερά στην ανατολίτικη πλευρά της διττής φύση της, ανασηκώνεται, στρέφει το βλέμμα της προς την Δύση και με πείσμα αποφασίζει να ζήσει:

    Όχι στην αυτοκτονική και ανιστόρητη ρήξη, Ναι στην φυγή προς τα εμπρός. Τώρα!

Ποιος έχει την ευθύνη, λοιπόν; Ένα είναι βέβαιο: ο θεός δεν φταίει. Ο Νίτσε τον πέθανε.

______________

  ~ του Λευτέρης Κουλιεράκη, συγγραφέα. «Άρριζοι», ο τίτλος του τελευταίου του μυθιστορήματος, εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ. 

  Πηγή:  thetoc.gr/opinion/article/tragikoi-i-moiraioi

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com