Μεγαλώνοντας παιδιά με το διαδίκτυο

Published Ιουλίου 1, 2015 by sofiaathanasiadou

Μου λέει το παιδί: «Μαμά πονάω εδώ και ζαλίζομαι». Αμέσως  ανοίγω υπολογιστή και πατάω στο google τα συμπτώματα. Περιφέρομαι μέσα στο διαδίκτυο τουλάχιστον ένα τέταρτο και αφού βρω αυτό που ψάχνω τηλεφωνώ στον παιδίατρο. «Γιατρέ, έχει αυτά τα συμπτώματα. Μπορεί να συμβαίνει αυτό ή εκείνο? Να έρθουμε να το εξετάσετε ή να περιμένουμε?»

Και κάπως έτσι οι σημερινές μαμάδες μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Οι μαμάδες είπα, όχι οι μπαμπάδες. Γιατί οι μπαμπάδες που συναντώ δε νιώθουν αυτή τη συνεχή ανάγκη να διαβάζουν εμπειρίες άλλων γονιών στο διαδίκτυο και  να πατάνε συνέχεια στο google ό,τι τους απασχολεί.  Κι όμως πολλές φορές οι μπαμπάδες τα καταφέρνουν καλύτερα από εμάς.

Αυτό είναι το τελευταίο κείμενο που σας γράφω και είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που είχα αρχικά αποφασίσει να δημοσιευτεί. Στο αρχικό κείμενο έγραφα πόσα λάθη κάνω εγώ με τα παιδιά μου και πόσο αυτά τα επηρεάζουν στην ανάπτυξή τους και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Μάλιστα προέτρεπα κι εσάς να καθίσετε και να γράψετε τα δικά σας λάθη για να τα συνειδητοποιήσετε καλύτερα. Πίστευα πως αν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και σας το δείξω αυτό, θα καθίσετε κι εσείς να κάνετε την αντίστοιχη αυτοκριτική. Ξέρετε όμως τι συνειδητοποίησα? Δε σας χρειάζομαι εγώ για να κάνετε την αυτοκριτική σας. Όποιος θεωρεί σημαντικό να την κάνει, θα την κάνει χωρίς να του το πει κάποιος. Όποιος νομίζει ότι τα κάνει όλα σωστά, θα συνεχίζει να πιστεύει το ίδιο ακόμη κι αν κάποιος του πει ότι σίγουρα όλοι οι γονείς κάνουμε τα λάθη μας. Και το κυριότερο από όλα είναι ότι διαπίστωσα ότι δεν κάνω λάθη απέναντι στα παιδιά μου, αλλά λάθη απέναντι στον εαυτό μου.

Αυτό μου ήρθε σαν φλασιά μια μέρα που συνάντησα ένα γνωστό μου στο δρόμο. Μου είπε πόσο πολύ μου μοιάζει το μεγάλο μου παιδί. Έπαθα πλάκα, γιατί πραγματικά δεν έχει πάρει κανένα χαρακτηριστικό μου. Αυτός επέμενε ότι είμαστε ίδιοι.  Και εκεί μου χτύπησε η πρώτη καμπάνα. Δε μοιάζουμε καθόλου, αλλά με αντιγράφει τόσο πολύ που είναι σαν να μοιάζουμε. Αντιγράφει τον τόνο της φωνής μου και τις εκφράσεις του προσώπου μου. Και αυτά που του λέω ότι κάνει και δε μου αρέσουν είναι τα ίδια πράγματα που κάνω κι εγώ! Σοκ! Σοκ! Σοκ!!!! Έχει γίνει ο απόλυτος καθρέφτης του εαυτού μου, ενώ είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι και εξωτερικά αλλά και σαν ιδιοσυγκρασίες! Το παρασέρνω στα δικά μου λάθη. Το παρασέρνω στις δικές μου ανασφάλειες. Ένα παιδί που η αμφισβήτηση ήταν πάντα η δεύτερη φύση του, το έχω βάλει κάτω και του μεταφέρω ένα-ένα τα δικά μου λάθη. Σκοτώνω κάθε μέρα την καταπληκτική κριτική ικανότητα που είχε από την ημέρα που γεννήθηκε. Και τη σκοτώνω έτσι όπως σκοτώνω αργά-αργά και τη δική μου, επειδή δεν πιστεύω όσο θα μπορούσα στον εαυτό μου.

Οπότε, ναι, μετά από αυτά έπρεπε να αλλάξει εντελώς και η μορφή του τελευταίου μου κειμένου. Βλέπετε, όλο το τελευταίο μου κείμενο, όπως και όλα τα προηγούμενα, βασίστηκαν στη λογική του μεγαλώνουμε παιδιά με το internet. Άρα, όπως γράφουν άλλοι γονείς τις εμπειρίες τους, έτσι σκέφτηκα κι εγώ πως θα ήταν χρήσιμο να γράψω τις δικές μου. Δεν είμαι πια σίγουρη για αυτό. Κάθισα και μέτρησα πόσες ώρες έχω φάει διαβάζοντας άρθρα και μαρτυρίες στο internet και ήταν πάρα πολλές. Πόσες ώρες έχω φάει πηγαίνοντας να ακούσω δασκάλους, ψυχολόγους και δεν ξέρω εγώ τι άλλο στο πως να μεγαλώνεις σωστά τα παιδιά σου και ήταν επίσης πολλές. Και τελικά τι κέρδισα από όλο αυτό?

Μια μόνιμη ανασφάλεια. Το κάνω σωστά? Αφού άλλα μου λέει η δασκάλα και άλλα πιστεύω εγώ, πως θα της τεκμηριώσω τη δική μου γνώμη…μπες λοιπόν να ψάξεις ποιος άλλος τα λέει σαν εσένα για να σιγουρευτείς ότι δεν είσαι λάθος και να υποστηρίξεις την άποψή σου καλύτερα. Και μετά είναι και αυτές οι συναντήσεις στα πάρκα. Εκεί που πιάνουμε κουβέντα άγνωστες μεταξύ μας μαμάδες και συζητάμε για τα προβλήματά μας. Και πάντα μα πάντα, θα πεις ή θα σου πουν ότι άκουσα, διάβασα, είδα αυτό κι εκείνο. Ποτέ δε λέμε το κάνω έτσι γιατί έτσι μου (μας) αρέσει να το κάνουμε. Μου είπε η δασκάλα, μου είπε η μαμά μου, μου είπε η γειτόνισσα, μου είπε η ψυχολόγος. Μονίμως ρωτάμε άλλους για να μας λύσουν τα προβλήματά μας.

Εγώ πια αποφάσισα ότι θα μείνω για λίγο εκτός όλου αυτού του συστήματος άκουσα-έμαθα-μου είπαν. Δε μου χρειάζονται όλα αυτά, γιατί τα παιδιά μου μόνα τους μου δείχνουν τι θέλουν και τι τα βοηθάει. Το ότι το παιδί μου δεν του αρέσει να μαθαίνει κάτι επειδή θα του δώσεις ένα μπισκότο είναι κάτι που πρώτο αυτό μου το έδειξε. Πήγαν να του το κάνουν και αμέσως αντέδρασε. Γιατί στη δική του λογική δεν υπήρχε καμία σύνδεση μεταξύ του ζητάω να μου πεις μια λέξη και σου δίνω ένα μπισκότο. Στη δική του πολύ σωστή λογική το μπισκότο ήθελε να το φάει την ώρα που το έβλεπε, γιατί ήταν κάτι που του άρεσε. Τη λέξη θα την έλεγε όταν ένιωθε την ανάγκη να την πει. Μπισκότο και λέξη ήταν απλώς δυο εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους πράγματα. Αυτό θα έπρεπε να ήταν αρκετό για εμένα. Θα έπρεπε να πω εκείνη την ώρα ότι δε θέλω ούτε μια ώρα τέτοιου μαθήματος, γιατί είναι εμφανές πως το παιδί δε διδάσκεται με έναν τρόπο που αρέσει στο ίδιο. Όχι, όμως. Δε μου ήταν αρκετό. Έπρεπε, για να νιώσω σίγουρη, να ψάξω βίντεο στο youtube με ανθρώπους που μικροί διδάχτηκαν με τέτοιες μεθόδους να περιγράφουν το πόσο ηλίθιες τους φαίνονταν. Εκείνη την ώρα που πατούσα το search σκότωνα ένα κομμάτι της κρίσης μου και έχτιζα ένα τουβλάκι στον τοίχο που υψώνω ανάμεσα σε μένα και στο παιδί μου.

Δεν είναι και πολύ έξυπνο να δημοσιεύεις σε ένα blog τέτοιες απόψεις. Αλλά εγώ αυτό αποφάσισα να κάνω. Αποφάσισα να κλείσω το internet και  να κάτσω να μεγαλώσω δύο παιδιά.  Είμαι η Πίστη, μαμά δύο παιδιών που από σήμερα θα προσπαθήσει να ασχολείται πρώτα με τη βελτίωση του εαυτού της και μετά με των παιδιών της. Που από σήμερα θα προσπαθήσει να κλείσει το internet για να αφήσει αυτά τα δύο παιδιά να την καθοδηγήσουν. Το «θα προσπαθήσει» μπαίνει, γιατί δεν γκρεμίζεται έτσι εύκολα μια κακιά συνήθεια χρόνων. Θα προσπαθήσει και πιστεύει ότι θα πετύχει. Δε θα σας ξαναγράψει τίποτα, γιατί μόνοι σας ξέρετε καλύτερα τι να κάνετε με τα παιδιά σας.

Σας φιλώ μαμάδες και μπαμπάδες! Καλή δύναμη στο έργο σας!

Και μια τελευταία φράση για να μην την ξεχάσω ποτέ: «Όποτε κάνει κάποιο λάθος το παιδί σου….γύρνα και κοίτα τον εαυτό σου!»

——————————
Είμαι η Πίστη. Μαμά δύο παιδιών, που σήμερα κλείνει το internet για να μεγαλώσει τα παιδιά της.

Πηγή: mikroimegaloi.gr/blog

http://supermomrocks.me/