Πας και ερωτεύεσαι και σου λένε «παίξ’ το και λίγο ιστορία».
Να μη δείχνεις, λένε, το πόσο ενθουσιασμένος είσαι, να μην απαντάς αμέσως στα μηνύματα, να μη δεχτείς τον καφέ που σου προτείνει ο άλλος και φανείς σκυλάκι. Να μη δείχνεις τόσο πολύ ότι γουστάρεις, να μην πατάς «like», να μη σχολιάζεις τόσο συχνά σε δημοσιεύσεις, να μην, να μην, να μην.
Είναι εύκολο νομίζετε, ε; Είναι εύκολο να κρατάς το στόμα σου κλειστό και να μην εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Είναι εύκολο όταν μετά από τόση σαπίλα που κυκλοφορεί εκεί έξω βρίσκεις έναν άνθρωπο που να διαφέρει, έστω και λίγο, να μην τον ερωτευτείς; Είναι εύκολο να το παίζεις ιστορία και δήθεν ψυχρός ή απόμακρος για να μη γίνεις σιγουράκι.
Σε κανέναν δεν αρέσει να θεωρείται δεδομένος, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να σε βαπτίζουν έτσι επειδή απλά δείχνεις ό,τι νιώθεις. Αυτό δεν είναι το νόημα, ή ζω σε άλλον πλανήτη; Γιατί θα πρέπει να σε αποκαλούν «εύκολο» επειδή γουστάρεις να περάσεις καλά με τον άνθρωπο που έχεις κολλήσει;
Δηλαδή, για να καταφέρεις να κερδίσεις αυτόν που θέλεις, θα πρέπει να γίνεις κάποιος άλλος. Κάποιος που κρύβεται, που φοβάται, που δειλιάζει. Θα πρέπει να δείχνεις cool ακόμα κι όταν πεθαίνεις μ’ ένα βλέμμα του. Θα πρέπει ν’ αρνηθείς μία έξοδο παρόλο που περίμενες πώς και πώς τη στιγμή που θα σου το ζητήσει.
Ε, όχι, λοιπόν. Δε θ’ αλλάξεις εσύ τη συμπεριφορά και τα «θέλω» σου για κανέναν. Δε θα προσπαθήσεις να μάθεις αυτό το ύπουλο παιχνίδι που διαδραματίζεται στον κόσμο πλέον.Δεν είπαμε να τα δίνεις όλα στο πιάτο κι όπου να’ ναι.
Αλλά όταν γουστάρεις κάποιον καιρό και έχεις βάσιμες υποψίες ότι θέλει κι αυτός, γιατί να βασανίζεσαι; Γιατί να πρέπει να περιμένεις ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα, ποιος θα στείλει ή οτιδήποτε; Δεν είμαστε στο δημοτικό πια. Και δυστυχώς δηλαδή. Γιατί τότε τα συναισθήματα ήταν τόσο αγνά και αυθεντικά.
Τότε πλησίαζες το αγοράκι ή το κοριτσάκι που σου άρεσε, του έσκαγες ένα φιλί στο μάγουλο κι έπειτα τα δικά σου μάγουλά κοκκίνιζαν από ντροπή και αθωότητα κι έμεναν έτσι για το υπόλοιπο της ημέρα. Τότε γράφαμε στους τοίχους «L.F.E» και δεν καταλαβαίναμε τη σημασία των λέξεων. Τώρα την καταλαβαίνουμε αλλά σταματήσαμε να τη νιώθουμε. Κρατήσαμε ό,τι πρόστυχο και πονηρό υπάρχει και διώξαμε την αθωότητα, την τρυφερότητα και την ειλικρίνεια.
Κρυβόμαστε πίσω από άψυχες οθόνες, πληκτρολογώντας μηνύματα με λέξεις που δειλιάσαμε να πούμε κατά πρόσωπο. Φτιάχνουμε σκευωρίες και σενάρια, πιθανολογούμε κι ελπίζουμε. Περιμένουμε ένα βήμα και μένουμε στην ελπίδα ότι θα γίνει αυτό που τελικά θέλουμε. Δεχόμαστε την αναμονή ως δείγμα παιχνιδιού και φλερτ για να καταλήξουμε να γίνουμε ένα σιγουράκι για το κομπλεξικό κι ανασφαλές άτομο που έχουμε απέναντί μας.
Δεν αξίζει, όμως, να γίνεσαι σιγουράκι κανενός. Κι ας σε θέλουν ψυχρό και δήθεν, κι ας σου λένε πως μόνο έτσι θα καταφέρεις να πετύχεις. Να τους γράφεις όλους εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Μη χάνεις ποτέ την ευαισθησία σου κι ας γίνεται πολλές φορές όπλο σε λάθος χέρια. Κι ας γίνεται η αδυναμία σου σε πρόσωπα που δεν άξιζαν. Γιατί, κατά βάθος, η ευαισθησία είναι η μεγαλύτερη πηγή δύναμής σου. Η ελπίδα πως ο κόσμος κάποτε θα γίνει καλύτερος και πιο αληθινός. Κι ας σε λένε φαντασμένο, αιθεροβάμων και κλεισμένο στη δική σου ροζ φούσκα.
Γιατί είναι προτιμότερο να ζεις στον μικρόκοσμό σου παρά να γίνεις σαν κι αυτούς που χαίρονται με το να πληγώνουν τους άλλους. Είναι καλύτερο να δίνεσαι και να αφήνεσαι σε ό,τι πιστεύεις πως άξιζε κι ας φάνηκε στο τέλος πως έκανες λάθος. Αν δε δοκίμαζες, δε θα ήξερες.
Και το έχουμε ξαναπεί, καλύτερα να ρισκάρεις και να χάνεις παίρνοντας ένα μάθημα από αυτό, παρά να μένεις άπραγος και να μη μάθεις ποτέ «τι θα συνέβαινε αν».
Να μη χάνεις την αθωότητα σου κι ας ένιωσες χιλιάδες φορές να βίασαν βάναυσα τα συναισθήματά σου. Αυτό θέλουν, να σε κάνουν σαν τα μούτρα τους αλλά μην τους κάνεις τη χάρη. Μείνε στα «πιστεύω» σου και μην αλλάξεις ποτέ και για κανέναν.
Θηρίο να γίνεσαι και να μπαίνεις στη μάχη, κι ας λαβωθείς στο τέλος. Οι μεγαλύτεροι νικητές είναι εκείνοι με τις γρατσουνιές στο πρόσωπο και τις λαβωματιές στην ψυχή. Είναι εκείνοι με τα ματωμένα όνειρα που πάλεψαν για ό,τι πόθησαν. Πάντα θα βγαίνεις νικητής αν καταφέρεις να κρατήσεις την ψυχή σου καθαρή όσο κι αν προσπάθησαν να στην λερώσουν.
Να λες ό,τι σκέφτεσαι γιατί οι στιγμές χάνονται. Να εκφράζεις ό,τι νιώθεις γιατί ο χρόνος κυλά γρήγορα και στο πέρασμά του αφήνει απώλειες. Και πάνω απ’ όλα να μη δεχθείς ποτέ να γίνεις σκαλοπάτι κανενός.
Σ’ αυτή τη ζωή είναι όλα ή τίποτα. Μη μένεις στο μεταίχμιο και μην αφήνεις κανέναν να σε ποδοπατήσει. Να καίγεσαι για τον πόθο σου ή να κλαίγεσαι στη γωνίτσα σου.
Όλοι κάποτε πληγώνονται, το θέμα είναι τι γίνεται μετά από αυτό.
Της Δώρας Κουτσογιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου