- Δώρα Κουτσογιάννη - 2 Ιουλ 2016
Είναι τόσο παράξενο και τόσο μπερδεμένο αυτό που νιώθω. Προχωράω στη ζωή μου, κάνω βήματα μπροστά, πολλά βήματα, μα είναι στιγμές όπως αυτή που νιώθω πως μένω στάσιμη. Κολλημένη. Παγιδευμένη σ’ ένα παρελθόν που δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει παρόν σε κανένα μέλλον.
Είχα αυτή την ηλίθια πεποίθηση πως κάποια μέρα ίσως ξανασυναντηθούμε κι όλα θα ναι διαφορετικά. Είχα υιοθετήσει αυτό το σκεπτικό πως η ζωή μερικές φορές έχει αίσιο τέλος σε καταστάσεις όπως στα παραμύθια. Ίσως φταίει που γίνομαι ακόμα παιδί ώρες-ώρες, που σκέφτομαι αθώα και ρομαντικά κι εύχομαι όλα εκείνα που βλέπω στις ρομαντικές ταινίες και με συγκινούν, να συμβούν και στη δική μου πραγματικότητα.
Ποτέ δε θέλησα να χωρέσω σε καλούπια και να δεχτώ τον κυνισμό που επικρατεί γύρω μου κι εσύ το ξέρεις αυτό καλύτερα από τον καθένα. Ανέκαθεν παραδεχόμουν ότι ακροβατώ μεταξύ ονείρου κι πραγματικότητας αλλά δε θέλησα να δεχτώ πως στο τέλος θα πέσω απότομα από το συννεφάκι μου. Είχα την ελπίδα πως ακόμα κι αν έπεφτα θα βρισκόσουν εκεί να με πιάσεις και να με προστατέψεις από την κακία του κόσμου.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει να μάθω να αντιμετωπίζω μόνη μου ό,τι συμβαίνει, ό,τι με πληγώνει κι ό,τι με πονά. Δεν μπορώ να μείνω για πάντα παιδί όσο κι αν το θέλω. Πρέπει να μάθω πως δεν υπάρχουν νεράιδες που με μια κίνηση του χεριού τους ρίχνουν χρυσόσκονη κι ομορφαίνουν τα πάντα γύρω τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσω πως ο κακός λύκος πάντα θα είναι κακός και δε θ’ αλλάξει. Πρέπει να μάθω να στηρίζομαι στον εαυτό μου και σε κανέναν άλλον. Μόνο εγώ τελικά μπορώ να γίνω η ηρωίδα στο δικό μου παραμύθι. Κανένας πρίγκιπας δε θα με σώσει από την κακιά βασίλισσα. Οφείλω να βρω τον τρόπο να το κάνω μόνη μου.
Σε είχα αφήσει πίσω, εκεί που ανήκεις άλλωστε. Ερμητικά κλεισμένο στα κουτάκια του μυαλού μου, τοποθετημένο στην πιο βαθιά κρυψώνα. Να μην μπορώ να τα σκαλίσω εύκολα, να μην μπορώ να θυμάμαι όλα εκείνα που πονάνε. Βρίσκεις πάντα τρόπο όμως και ξετρυπώνεις ακόμα κι αν εγώ δε θέλω. Βρίσκεις πάντα έναν γαμημένο τρόπο να εισβάλλεις στη ζωή μου με το έτσι θέλω. Κάπου φταίω κι εγώ βέβαια που ακόμα το επιτρέπω.
Δεν έχει σημασία που δε μίλησες μ’ εμένα, αρκεί που μίλησες για εμένα και το έμαθα. Αρκεί που παραπονέθηκες πως δε νοιάστηκα να μάθω νέα σου τόσους μήνες που έλειπες. Δεν μπορείς να ξέρεις όμως πόσο προσπάθησα για να μη σου στείλω. Δεν ξέρεις πώς ήμουν εγώ. Πόσο πάλεψα να σε ξεριζώσω από μέσα και δεν τα κατάφερνα. Δεν ξέρεις πόσο ζορίστηκα να προχωρήσω. Δεν έχεις καν ιδέα πως είναι να φιλάς κάποιον και εφτά γαμημένους μήνες μετά το χωρισμό μας να σε φέρνω στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή που φιλάω κάποιον άλλον.
Δεν έχεις δικαίωμα να παραπονιέσαι πως δεν ενδιαφέρθηκα όταν δεν ξέρεις πως δεν πέρασε μια μέρα που να μη ρωτήσω για σενα. Δεν πέρασε μια μέρα που να μην έψαξα το προφίλ σου για να δω πώς είσαι, που δε ρώτησα φίλους και γνωστούς και τους παρακάλεσα να μη σου πουν τίποτα για να μη σε γυρίσω πίσω. Όχι, λοιπόν, δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις χωρίς να ξέρεις.
Δεν ξέρεις πόσες φορές θέλησα να τρέξω να σε βρω και να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα εκείνα που σου είπα και σε πλήγωσαν, πόσες φορές βλασφήμησα τη στιγμή που ξεστόμισα εκείνες τις κουβέντες. Πόσες φορές ξύπνησα από εφιάλτες πως πάθαινες κάτι κακό. Από όνειρα που συμπεριλάμβαναν εσένα σε όμορφες μα και σε άσχημες στιγμές. Πόσες στιγμές πετάχτηκα με κλάματα στο ύπνο μου και δεν άντεχα στη ιδέα πως δε σ’ έχω δίπλα μου και φταίω εγώ γι αυτό.
Κάθε φορά που επιχείρησα να προχωρήσω πάντα βρισκόσουν μπροστά μου χωρίς καν να υπάρχει η παρουσία σου, χωρίς καν να μ’ ενοχλείς. Και πάνω που νόμιζα πως τα κατάφερα, πως ερωτεύτηκα και είμαι έτοιμη να σε βγάλω από το μυαλό μου, πάντα κάτι γινόταν. Θα μου πεις εγώ φταίω και το μυαλό μου που δεν μπορώ να ξεκολλήσω από κάποια πράγματα. Αλλά βλέπεις είναι που έθεσες τον πήχη πολύ ψηλά και κανένας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δε στάθηκε άξιος να σε ανταγωνιστεί. Και ξέρεις, είναι κάπως άδικο για τους άλλους να μην μπορούν να με κερδίσουν και να μ’ εντυπωσιάσουν επειδή εσύ ήσουν τόσο… μοναδικός.
Πρέπει κάποια στιγμή όμως να πάρω τα χαμπάρια μου και να ισιώσω. Να καταφέρω να σε αγαπάω χωρίς να με νοιάζει πια τι θα πεις για μενα, χωρίς να σκέφτομαι μήπως κάνω κάτι και το μάθεις και σχηματίσεις άλλη εικόνα για μενα από αυτή που έχεις. Είναι που φοβάμαι όμως, μήπως μετά από όλα όσα ζήσαμε με ξεχάσεις. Είναι που φοβάμαι μήπως με δεις στο δρόμο και δε μου πεις ούτε ένα γεια.
Και τώρα μαθαίνω όλα αυτά για σένα, όσα είπες, όσα κάνεις, ότι έχεις προχωρήσει. Ήμουν βέβαιη πως θα με πείραζε όταν μάθαινα πως είσαι με κάποια κοπέλα αλλά ομολογώ όταν έμαθα και το ποια είναι, με πείραξε ακόμα περισσότερο. Τους λόγους φυσικά και τους ξέρεις και δε χρειάζεται να τους απαριθμήσω.
Πιο πολύ απ’ όλα ζηλεύω όμως που όλα όσα ήθελα να έχω εγώ μαζί σου τα έχει εκείνη χωρίς να έχει προσπαθήσει. Γιατί είναι άδικο. Δε ζήτησα τίποτα περισσότερο από το να είμαι μαζί σου και να μη χρειάζεται να κρύβομαι κι όμως δεν το είχα. Και να που τώρα βλέπω φωτογραφίες σας δημόσια και με πιάνει μία ακαταμάχητη ζήλια.
Γίνομαι πάλι εγωίστρια όμως και πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό κυρίως για το δικό μου καλό. Δε θέλω το κακό σου, θέλω να είσαι ευτυχισμένος και να έχεις μια όμορφη ζωή. Λυπάμαι μόνο που δεν κατάφερα να είμαι μέσα σε αυτήν. Λυπάμαι που δεν άντεξα όλα τα δύσκολα μα, πόσες υποχωρήσεις πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να μπορεί να είναι ευτυχισμένος;
Μπορεί η ζωή τελικά να μην είναι παραμύθι και να μην έχουν όλες οι σχέσεις happy end, μπορεί να μην ξαναβρεθούμε και να είμαστε μαζί
σ’ ένα ιδανικά πλασμένο μέλλον αλλά για ένα πράγμα μπορώ να είμαι σίγουρη πλέον.
Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο κι αν το παλέψω, δε θα υπάρξει ποτέ κανείς που θα μας κάνει να ξεχάσουμε αυτό που ζήσαμε. Κανείς δε θα είναι καλύτερος από εσένα, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί. Καμιά δε θα σε κάνει να την αγαπήσεις όπως αγάπησες εμένα και σε κανέναν δε θ’ ανήκει ό,τι νιώσαμε.
Πρέπει μόνο να μάθω να προχωρώ μπροστά ακόμα κι αν όλα με γυρίζουν πίσω. Γιατί η πραγματική δύναμη βρίσκεται εκεί. Όχι σε όσα θέλουμε να δείχνουμε στους άλλους φορώντας χαμογελαστά προσωπεία. Δύναμη είναι να μπορείς να συνεχίζεις ακόμα κι αν όλα μέσα σου μοιάζουν γκρεμισμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου