- Αριστείδης Τσοπανάς - 2 Ιουλ 2016
Κενό. Το νιώθεις μόνο όταν πέφτεις από ψηλά. Ένα συναίσθημα που σε τραβάει στο κέντρο του και σε κάνει να νιώθεις άδειος, ενώ πλέον οι αισθήσεις σου είναι ανύπαρκτες.
Δεν νιώθεις ούτε πόνο, ούτε χαρά. Μόνιμα κουρασμένος και με όρεξη να κάνεις τα πάντα, μήπως και καταφέρεις και σηκωθείς από εκεί που κάποιοι σε έριξαν. Δεν είναι κατάθλιψη αυτό που νιώθεις, είναι ακόμα χειρότερο.
Είναι η στιγμή που προσπαθείς απεγνωσμένα να βρεις τον εαυτό σου ή μάλλον ακόμα καλύτερα να τον σώσεις γιατί ξεκινάει και αποκολλάται από πάνω σου.
Και τότε μόνο το σώμα μένει. Το σώμα εκείνο που το βρώμισαν τα χέρια εκείνων που δεν ξέρουν τι θα πει ανιδιοτέλεια, τι θα πει αγάπη. Παρ’ όλα αυτά, το σώμα συνεχίζει και πέφτει στο κενό με βλέμμα που πλέον ξεκάθαρα διαγράφεται ένα μεγάλο γιατί.
Έρχεται ο ύπνος. Πολύς ύπνος που πλέον ξυπνάς και αναρωτιέσαι πού βρίσκεσαι. Ωστόσο, ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ φταις για αυτό. Το ένστικτο σου ήταν εκεί και σε προειδοποίησε άπειρες φορές.
Δεν ήταν ακόμα η στιγμή να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Η αγάπη πάντα αργεί αλλά όταν έρχεται το νιώθεις από την πρώτη ματιά και από το πρώτο άγγιγμα. Αλλά πλέον είναι πολύ αργά διότι έχεις μπει ήδη στην τελική ευθεία για την πτώση θανάτου.
Είναι εκείνο το σημείο που από τον ουρανό έχεις βρεθεί στο έδαφος και το σώμα σου συγκρούεται με τη γη. Το μοναδικό που ακούς, τον ήχο από το σπασμένο σου ηθικό. Περιτριγυρισμένος από άδεια σώματα σαν το δικό σου.
Άλλα παρέμειναν εκεί γιατί ήταν βολικό για αυτά, ενώ άλλα συνεχίζουν και περπατούν με την ελπίδα στα μάτια μήπως και καταφέρουν και ξανά ανέβουν. Ωστόσο, μερικές φορές η ελπίδα δεν είναι αρκετή για να σε ξανασηκώσει… Χρειάζεται και λίγο θέληση.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, ούτε σωστές και λάθος επιλογές, υπάρχουν μόνο ανθρώπινες επιλογές. Αυτές έχουν και τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Δράση-αντίδραση, λένε, ενώ πάντα υπάρχει χρόνος για να σηκωθούμε πάλι. Το θέμα του κατά πόσο είναι εφικτό να το καταφέρουμε είναι κάτι το οποίο βρίσκεται στο χέρι μας.
Μπορεί να βρέθηκες σε μια σχέση με ένα μαλάκα που σου κατέστρεψε ό,τι με τόσο κόπο έχτισες, μπορεί να μην έχεις και τους πιο σωστούς γονείς και μπορεί να μην είχες πότε ανθρώπους που πραγματικά σου στάθηκαν στα δύσκολα.
Η ερώτηση είναι: Ζεις; Αναπνέεις; Αν ναι τότε συνέχισε να προσπαθείς για το καλύτερο και κυρίως για σένα και όλα θα έρθουν.
Το συναίσθημα του κενού είναι ένα από τα πιο ύπουλα συναισθήματα. γιατί νομίζεις ότι ζεις αλλά αυτό ζει εις βάρος σου. Βγάλε τον εαυτό σου από αυτό το παιχνίδι και γέμισε τον με ό,τι πραγματικά θες να κάνεις.
Μην ξεχνάς ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Και μην ρωτάς ποτέ πόσο χειρότερα. Πίστεψέ με δεν έχεις δει τίποτα ακόμα. Αντιμετώπιζε κάθε δυσκολία ως μια νέα πρόκληση και μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε αντιμετωπίζει ως κατώτερό του.
Ανάπνευσε ελεύθερα. Ζήσε για σένα. Αγάπησε πραγματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου