Νεύρα, πολλά νεύρα.

Published Αυγούστου 3, 2015 by sofiaathanasiadou

Πριν γίνω μαμά, έβλεπα καμιά φορά παιδιά να τσιρίζουν σε δημόσιους χώρους, να πέφτουν κάτω και να χτυπιούνται σε πάρκα, παιδικές χαρές, καταστήματα παιχνιδιών. Γονείς να τα σέρνουν από τα χέρια μέχρι το αυτοκίνητο, φωνές και κλάματα για κάτι που ήθελαν και δεν ικανοποιήθηκε.
Τότε ανυποψίαστη, έλεγα πως, αν ποτέ αποκτούσα παιδιά, δεν θα επέτρεπα τέτοιες συμπεριφορές. Ήμουν σίγουρη πως τα παιδιά μου, δεν θα τα μεγάλωνα «έτσι» και πως σε κάθε περίπτωση, θα ήξερα κάθε φορά, πως να αντιμετωπίσω μια τέτοια κατάσταση, γιατί θα ήξερα μάλλον κάτι περισσότερο από τις υπόλοιπες μαμάδες.
Μέχρι που απέκτησα παιδιά και μάλιστα αγόρια.
Και είναι ο ένας δύο ετών και ο άλλος 3,5 (η μικρή ακόμα είναι πολύ μικρή για τέτοια και είναι και κορίτσι-ίσως τη γλυτώσουμε από κει).
Η τακτική μου είναι σχεδόν πάντα η ίδια, αδιαφορία και συζήτηση αργότερα, αφού θα έχουν ηρεμήσει. Έχω παρατηρήσει ότι, την ώρα του θυμού τους οι κουβέντες και οι συμβουλές μάλλον ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Αν δε, χάσεις την ψυχραιμία σου και αρχίσεις και εσύ τις φωνές, τότε είναι που θα γίνουν όλα χειρότερα.
Πόση όμως αδιαφορία μπορείς να δείξεις όταν αρνείται να κατέβει από το αμάξι και εσύ έχεις του κόσμου τις δουλειές? Πόση αδιαφορία μπορείς να δείξεις αν κάτσει πεισματικά και τσιρίζει στην άκρη του δρόμου ή και στο πεζοδρόμιο? Πόση αδιαφορία μπορείς να δείξεις αν είσαι στην ουρά της τράπεζας ή προσπαθείς να του κρατήσεις το χέρι μέσα στη λαϊκή για να μην χαθείτε; Η ασφάλειά τους σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να διακυβεύεται.

Διατηρήστε την ψυχραιμία σας

Έχω καταλήξει πάντως με σιγουριά πως όταν τα παιδιά ξεσπούν, τις περισσότερες φορές (όλες μάλλον, αλλά ας μην είμαι απόλυτη), φταίμε εμείς, οι γονείς. Μην σας φαίνεται παράξενο. Ό,τι πάει και ό,τι δεν πάει καλά σε μια μέρα, όλα ξεκινάνε από εμάς. Κάτι δεν θα κάναμε καλά. Προσέξτε πως τις μέρες που τα παιδιά μας δεν είναι καλά και έχουν μια γενικότερη γκρίνια, είμαστε εμείς ή λίγο άρρωστες, ή λίγο αγχωμένες, ή ο χρόνος μας πιέζει λίγο για να προλάβουμε κάτι ή έχουμε τα νεύρα μας, ή αποφασίσαμε να τους βγάλουμε έξω μαζί μας για δουλειές, ενώ ξέρουμε ότι είναι η ώρα του ύπνου ή του φαγητού τους.
Αν έπρεπε να καταλήξω παρόλα αυτά, σε κάποια σημεία προσοχής και αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων θα έλεγα τα εξής:

• Ψυχραιμία

Παιδιά είναι, ας ξεσπάσουν και αυτά μια στο τόσο. Εμείς δηλαδή είμαστε καλύτερες που ξεσπάμε στο κομμωτήριο ή στα μαγαζιά ή όταν βγαίνουμε μια βόλτα χωρίς τα παιδιά «έτσι για να ξεσκάσουμε λίγο»; Αυτά δεν το έχουν ανάγκη; Ας μπούμε λίγο στη θέση τους και να σκεφτούμε πώς είναι να σε πηγαίνουν κάπου που δεν θες όταν είσαι κουρασμένος, όταν θέλεις κάτι να φας και απλά προτιμούσες να μείνεις στο σπίτι για παιδικό ή να πας στον φίλο σου τον Γιώργο για παιχνίδι. Τι να κάνουμε τώρα, η τράπεζα δεν είναι και στις πρώτες σου επιλογές.

• Καμία ντροπή

Αν το παιδί σου χτυπιέται στην παιδική χαρά ή στο λούνα παρκ, μην αρχίσεις να σκέφτεσαι πως σε κοιτάνε όλοι σαν την πιο αποτυχημένη μάνα, πως είσαι η μόνη που δεν μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση, πώς γίνεσαι ρεζίλι και άλλα συναφή. Αυτή είσαι και αυτό εκεί που χτυπιέται είναι το παιδί σου και σε έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αγκάλιασέ το αν μπορείς, προστάτεψέ το αν κινδυνεύει να χτυπήσει και αν είναι δυνατό απομάκρυνέ το από βλέμματα τρίτων. Θα νιώσει καλύτερα, θα ηρεμήσει γρηγορότερα και θα του δώσετε την σωστή εικόνα πως ότι και να κάνει, εσείς είστε μια ομάδα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι και να κοιτάνε την δουλειά τους.

• Πρόγραμμα, πρόγραμμα, πρόγραμμα

Τα παιδιά χρειάζονται πρόγραμμα. Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις και πρέπει να τους χαλάσεις το πρόγραμμα, βρες τρόπους για να το περάσουν ομαλά. Πάρε μαζί σου ένα σνακ για να το φάνε μέσα στο αμάξι, να έχεις σίγουρα μαζί σου νερό και κάτι γλυκό, αν πρέπει να ταλαιπωρηθούν αρκετή ώρα. Μια γκοφρέτα ή μία σοκολάτα με έχει βοηθήσει εμένα πολλλές φορές. Ετοίμασε ένα μικρό τσαντάκι που θα έχει μέσα παιχνίδια, μπλοκ ζωγραφικής, μολύβια και ό,τι άλλο σκεφτείς που μπορεί να τους απασχολήσει. Βρες τρόπο λίγο να κοιμηθούν αν θελήσουν, όπου και αν βρίσκεσαι. Δεν πειράζει αν σου βγει η μέση μετά για να τους κουβαλήσεις στο αμάξι.

• Διάλεξε αν θα δώσεις τη μάχη ή όχι

Κάποιες μάχες πρέπει να τις αποφεύγουμε, για χάρη της οικογενειακής γαλήνης και ηρεμίας. Για παράδειγμα, δεν είναι και υψίστης σημασίας το ότι επιμένει να φορέσει το κόκκινο μπουφάν ενώ το μανίκι της φτάνει μέχρι τον αγκώνα, ούτε το ότι θέλει να φορέσει εξ αρχής το μπουφάν ενώ έξω σκάει ο τζίτζικας. Ας το φορέσει. Πού θα πάει, θα σκάσει και θα το βγάλει. Άσε που και εμείς θα πούμε και μια κουβέντα με τον γείτονα και λίγο θα γελάσουμε για την μικρή αστοχία του παιδιού μας.

. Αναγνωρίστε την αιτία

• Μην ενδώσεις, ΠΟΤΕ

Ό,τι και να γίνει, όση ώρα και να χρειαστεί για να ηρεμήσει, μην ενδώσετε σε παράλογες απαιτήσεις του παιδιού σας. Έχετε χάσει το παιχνίδι και έχετε να περιμένετε ακόμα πολλά ξεσπάσματα θυμού και απαιτήσεων. Κρατήστε την ψυχραιμία σας και περιμένετε να ηρεμήσει. Μιλήστε μετά στο σπίτι που θα είναι όλοι ήρεμοι και εξηγήστε ότι είναι φυσιολογικό να θυμώνουμε μερικές φορές απλά ο τρόπος που εκφραζόμαστε πρέπει να έχει κάποια όρια, ειδικότερα αν είμαστε κάπου έξω.

• Παιχνίδι

Μην το υποτιμάτε καθόλου! Βάλτε στο καθημερινό σας πρόγραμμα κάποια ώρα παιχνιδιού που να περιλαμβάνει τρέξιμο, κυνηγητό, φωνές και γέλια. Κάντε μια βόλτα μέχρι την παιδική χαρά ή την πλατεία, κάντε ποδήλατο ή παίξτε λίγη μπάλα. Αν είναι καταχείμωνο, μας κάνει και το σαλόνι για λίγο κυνηγητό, οι ντουλάπες για κρυφτό και τα μαξιλάρια για λίγο πόλεμο. Αν έχετε μεγαλύτερα παιδιά, η δυνατή μουσική και το τραγούδι τύπου ποιος θα ακουστεί πιο πολύ από όλους στο σπίτι, είναι θαυματουργά. Όλοι κάπου πρέπει να ξεδίνουμε.