Η Χριστίνα είναι µια νέα δικηγόρος και από τότε που ορκίστηκε πτυχιούχος θυµάται τον εαυτό της να τρέχει.
Για δέκα ολόκληρα χρόνια, το ηµερήσιο πρόγραµµά της απαιτούσε ένα αρκετά πρωινό ξύπνηµα, «τρέξιµο» µέχρι αργά το µεσηµέρι στα δικαστήρια και επιστροφή στο γραφείο, για να πονοκεφαλιάσει έως αργά το απόγευµα µε τις λίγες (ελέω κρίσης) δικογραφίες, σε µια προσπάθεια να διασώσει την… τιµή του γραφείου της.
Στα 35 της, όµως, η Χριστίνα δέχτηκε µια βίαιη αλλαγή στο πρόγραµµά της, µια αλλαγή που καθόλου δεν ήθελε να προκύψει στη ρουτινιάρικη καθηµερινότητά της, όσο αποπνικτική κι αν φάνταζε αυτή µέχρι εκείνη τη στιγµή.
Πριν από δύο µήνες, ο πατέρας της, σε ηλικία 63 ετών, υπέστη έµφραγµα και εισήχθη εσπευσµένα στο νοσοκοµείο. Η κλινική του εικόνα είχε µια τέτοια εξέλιξη που έπρεπε να λάβει µια εντατική φροντίδα.
Και έτσι, απότοµα, η Χριστίνα µείωσε τους ρυθµούς της δουλειάς της και τις απογευµατινές υπερωρίες στο γραφείο αντικατέστησαν πλέον οι ατελείωτες ώρες σιωπής, κρατώντας του το χέρι στον άχαρο θάλαµο του νοσοκοµείου.
Η Χριστίνα δεν είναι η εξαίρεση. Καθώς τα χρόνια περνούν, όλοι βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε τη σκέψη του χαµού ενός αγαπηµένου προσώπου και, πολύ περισσότερο, µε το ενδεχόµενο απώλειας ενός γονέα, ακόµα κι αν αυτό δεν συµβεί βίαια ή ξαφνικά.
Όσο κι αν προσπαθείς να εξορκίσεις αυτόν τον αρνητισµό, το βιολογικό ρολόι έχει τους δικούς του ρυθµούς και δεν κάνει χατίρια σε κανέναν. Χθες µπορεί όλο αυτό να φάνταζε µακρινό, κάθε µέρα όµως που περνά µας υπενθυµίζει πως τίποτα δεν µένει αµετάβλητο στο χρόνο.
Ακόµα κι αν αυτό είναι το γελαστό πρόσωπο της µητέρας µας ή το πάντα γεµάτο θάρρος παράστηµα του πατέρα µας. Οι γονείς µας µεγαλώνουν.
Και αυτοί που ήταν άλλοτε οι δυνατοί, που πάντα έτρεχαν σε κάθε µας αγωνιώδες κάλεσµα, τώρα είναι στην ευάλωτη θέση να ζητήσουν την προσοχή, τη φροντίδα και την αγάπη µας.
Οι ισορροπίες αλλάζουν, αλλά αντί να διαταραχθούν µπορούν να περάσουν σε ένα άλλο, πιο δυνατό και πιο ουσιαστικό επίπεδο.
Προσαρµόσου στα νέα δεδοµένα
Η πάροδος του χρόνου αναπόφευκτα σχετίζεται µε τη σταδιακή σωµατική φθορά, ακόµα και για αυτούς που ήταν υποστηρικτές ενός πολύ υγιεινού τρόπου ζωής.
Καρδιά, αρθρίτιδες, άνοια, ακόµα και κατάθλιψη, είναι µερικές µόνο από τις παθήσεις που αλλάζουν το δικό τους ηµερήσιο πρόγραµµα, αλλά µοιραία και τη δική σου ζωή, όπως την είχες συνηθίσει.
Δεν είναι, µάλιστα, σπάνιες οι φορές που η νέα αυτή πραγµατικότητα επιβάλλει να πατήσεις… pause στη δική σου εξέλιξη. Θα αναρωτιέσαι, ωστόσο: µπαίνουν άραγε όλα τα παιδιά σε αυτή τη µοιραία υποκατάσταση ρόλων, προκειµένου να αναβαθµίσουν την ποιότητα της ζωής των γονιών τους; Η αλήθεια είναι πως η θυσία είναι σηµαντική, ιδιαίτερα αν κάποιος δεν πατά ακόµα καλά στα πόδια του, επαγγελµατικά ή προσωπικά.
Αν, για παράδειγµα, σπουδάζει ακόµα –και δεν έχει ικανές οικονοµικές προσόδους για να συντηρήσει τον εαυτό του– ή δεν έχει δηµιουργήσει ο ίδιος οικογένεια, είναι σχεδόν βέβαιο, υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, πως θα βρεθεί σε ένα, έστω και παροδικό, συναισθηµατικό αδιέξοδο, προκειµένου να επαναπροσδιορίσει τους στόχους του και τα όνειρά του υπό το πρίσµα των νέων δεδοµένων.
Ακόµα όµως και για αυτούς που φαινοµενικά «έχουν βρει το δρόµο τους», η απόφαση να επωµιστούν τη συναισθηµατική (αλλά και υλική πολλές φορές) υποστήριξη ενός ή και των δύο γονέων χρειάζεται γενναιότητα – και αποτελεί ένδειξη ανιδιοτελούς αγάπης. Και σίγουρα, η σχέση ενός γονέα µε το παιδί του δεν είναι «ανταποδοτική» ή «λογιστική», αλλά σε κάποιο χρονικό σηµείο όλα όσα έχουν προσφερθεί εκατέρωθεν µπαίνουν στη ζυγαριά, προκειµένου η απόφαση να γίνει πιο εύκολη.
Στην περίπτωση που υπάρχει στο «σκηνικό» και η ζωτική ανάγκη να στηρίζεται εξίσου µια νέα οικογένεια, χρειάζεται περισσότερη συγκέντρωση ώστε να µπορέσουν τα συναισθηµατικά αποθέµατα να αποδειχτούν επαρκή τόσο για τη φροντίδα του γονέα όσο και για την ισόρροπη αρµονία της οικογένειας του παιδιού, της οποίας οι ανάγκες δεν πρέπει να µπαίνουν σε δεύτερη µοίρα (ιδιαίτερα όταν υπάρχουν νέα παιδιά που χρειάζονται την καθοδηγητική στήριξη των γονιών τους για την υγιή ψυχοσωµατική τους ανάπτυξη).
Αναρωτιέσαι από πού θα αντλήσει κάποιος δύναµη, λοιπόν, σε αυτόν… τον διµέτωπο αγώνα; Μπορεί να φαντάζει ιδεαλιστικό, αλλά η αγάπη προς όλες τις κατευθύνσεις θα σε εξοπλίσει µε την απαραίτητη νηφαλιότητα ώστε η παρουσία σου να είναι εποικοδοµητική για όλους.
Εστίασε στα θετικά
Υπάρχει και η αισιόδοξη προοπτική, ωστόσο, και οφείλεις να µην την παραβλέψεις αν θέλεις να γίνει βιώσιµη αυτή η κατάσταση για όλους τους εµπλεκοµένους. Ο ηλικιωµένος γονέας δεν φέρνει µόνο ευθύνες και υποχρεώσεις για το παιδί που αναλαµβάνει τη φροντίδα του (εφόσον αυτός είναι αδύνατον, εν µέρει ή εξ ολοκλήρου, να αυτοεξυπηρετείται).
Πέρα από την πρακτική πλευρά, να βελτιωθεί αρκετά η ποιότητα ζωής του γονέα δηλαδή, ενδυναµώνεται η σχέση σου µε τον πατέρα/τη µητέρα σου και επαληθεύεται όλη η προσπάθεια από πλευράς τους να µεγαλώσουν έναν άνθρωπο απόλυτα προσανατολισµένο στις ανθρώπινες αξίες και ιδανικά.
Έρχεσαι γενικά πιο κοντά µε τους δικούς σου ανθρώπους (αδέλφια ή λοιπούς συγγενείς), γιατί µοιράζεστε έναν απολύτως κοινό στόχο. Σκέψου, όµως, και αυτό: η ενασχόληση και η αγάπη προς τον πάσχοντα γονέα διδάσκει στα δικά σου παιδιά (αν έχεις) την αξία της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς και τους µεταδίδει µοναδικά ανθρωπιστικά ερεθίσµατα.
Σε ένα άλλο επίπεδο, η διάγνωση ιατρικών προβληµάτων στις γενιές που προηγούνται από εµάς είναι δυνατόν να δηµιουργήσει έναν άτυπο «ιατρικό χάρτη υφιστάµενων νοσηµάτων», που δύνανται να απειλήσουν και εµάς τους ίδιους στο µέλλον. Το σλόγκαν «η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία» επαληθεύεται και στη συγκεκριµένη περίπτωση.
Γνωρίζοντας ότι υπάρχει η γενετική προδιάθεση για την εµφάνιση ενός προβλήµατος, έχεις αρκετό χρόνο για να το αντιµετωπίσεις και, ενδεχοµένως, να συµφιλιωθείς µε αυτό. Τέλος, µέσα από αυτή τη διαδικασία θα επικοινωνήσεις καλύτερα και µε τον ίδιο σου τον εαυτό, καθώς είναι βέβαιο πως, αφού προσπεράσεις την αρχική –υγιή– αυτοαµφισβήτηση, θα διαπιστώσεις πως τελικά ήσουν πολύ πιο δυνατός από όσο πίστευες.
Είναι απίστευτο πόσο ανθεκτικός και προσαρµοστικός είναι ο άνθρωπος σε ακραίες καταστάσεις, που χρήζουν άµεσης και επείγουσας αντιµετώπισης. Ο ανθρώπινος ψυχισµός αναπληρώνει οποιοδήποτε συναισθηµατικό έλλειµµα και ανατροφοδοτείται για να µπορέσει να αντεπεξέλθει µε επιτυχία. Με απλά λόγια: από όλο αυτό θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος!
thebody.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου