Published Ιανουαρίου 5, 2015 by sofia athanasiadou
Παρακάτω θα διαβάσετε ένα κείμενο που ανάρτησε ο αρχιμανδρίτης Παύλος
Παπαδόπουλος και συγκλόνισε ολόκληρη τη Βέροια. Αναφέρει ένα
περιστατικό που έγινε με πρωταγωνίστρια ένα εντεκάχρονο κορίτσι, σε
κατηχητικό στην πόλη της Βέροιας. Θα συγκινηθείτε.
«Η Βασούλα είναι ένα κοριτσάκι 11 χρονών. Τα μαλλιά της μακρυά,
όμορφα την κάνουν να μοιάζει σαν άγγελος. Ήρθε την προηγούμενη Κυριακή
στο κατηχητικό.
Φορούσε ένα χειμωνιάτικο σκουφάκι. Έκανε ώρα για να το βγάλει. Σαν να μην ήθελε. Τελικά από την ζέστη της αίθουσας αναγκάστηκε να το βγάλει. Ο κατηχητής ο οποίος εκείνη την ώρα μιλούσε σταμάτησε. Τα παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν δείχνοντας με τα μικρά τους δακτυλάκια το κεφάλι της Βασούλας. Μια μικρή αναστάτωση επικράτησε προς στιγμήν…
Ο κατηχητής μετά την μικρή παύση, συνέχισε κανονικά το μάθημα. Τα μάτια του συχνά πυκνά πέφτανε στο κεφαλάκι της Βασούλας. Στο τέλος πλησίασε την μικρή και την ρώτησε.
-Βάσω, γιατί έκοψες τα μαλλάκια σου; Το κοριτσάκι δεν απάντησε.
Πήρε από το χέρι τον κατηχητή της και απομακρύνθηκαν από τα άλλαπαιδιά.
-Να, κ.Α. μη το πείτε στους άλλους… Μία φίλη μου έχει καρκίνο και της πέσανε τα μαλλιά… γι’ αυτό και εγώ
έκοψα τα δικά μου ώστε να μην αγοράσει περούκα με ψεύτικα μαλλιά… αλλά να φορέσει τα δικά μου… Ο κατηχητής σάστισε. Το κοριτσάκι χωρίς τα μακρυά της όμορφα μαλλιά
έλαμπε όσο ποτέ άλλοτε.
Ο κατηχητής δεν άντεξε. Δάκρυσε. Πήγε να πει κάτι άλλα άρχισε να τραυλίζει. Χάθηκε μέσα στους λυγμούς… Η μικρή Βασούλα δεν δίστασε. Άνοιξε την αγκαλιά της και τον έκλεισε μέσα της.
- Μην κλαίτε κύριε…
– Κλαίω από χαρά Βασούλα… κλαίω με το υπέροχο δώρο που έκανες στην φίλη σου, αλλά και με το παράδειγμα της αγάπης σου που έδειξες σε όλους εμάς τους μεγάλους, που νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Να έχεις την ευχή του Θεού μας καλό μου παιδί…»
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Φορούσε ένα χειμωνιάτικο σκουφάκι. Έκανε ώρα για να το βγάλει. Σαν να μην ήθελε. Τελικά από την ζέστη της αίθουσας αναγκάστηκε να το βγάλει. Ο κατηχητής ο οποίος εκείνη την ώρα μιλούσε σταμάτησε. Τα παιδιά άρχισαν να ψιθυρίζουν δείχνοντας με τα μικρά τους δακτυλάκια το κεφάλι της Βασούλας. Μια μικρή αναστάτωση επικράτησε προς στιγμήν…
Ο κατηχητής μετά την μικρή παύση, συνέχισε κανονικά το μάθημα. Τα μάτια του συχνά πυκνά πέφτανε στο κεφαλάκι της Βασούλας. Στο τέλος πλησίασε την μικρή και την ρώτησε.
-Βάσω, γιατί έκοψες τα μαλλάκια σου; Το κοριτσάκι δεν απάντησε.
Πήρε από το χέρι τον κατηχητή της και απομακρύνθηκαν από τα άλλαπαιδιά.
-Να, κ.Α. μη το πείτε στους άλλους… Μία φίλη μου έχει καρκίνο και της πέσανε τα μαλλιά… γι’ αυτό και εγώ
έκοψα τα δικά μου ώστε να μην αγοράσει περούκα με ψεύτικα μαλλιά… αλλά να φορέσει τα δικά μου… Ο κατηχητής σάστισε. Το κοριτσάκι χωρίς τα μακρυά της όμορφα μαλλιά
έλαμπε όσο ποτέ άλλοτε.
Ο κατηχητής δεν άντεξε. Δάκρυσε. Πήγε να πει κάτι άλλα άρχισε να τραυλίζει. Χάθηκε μέσα στους λυγμούς… Η μικρή Βασούλα δεν δίστασε. Άνοιξε την αγκαλιά της και τον έκλεισε μέσα της.
- Μην κλαίτε κύριε…
– Κλαίω από χαρά Βασούλα… κλαίω με το υπέροχο δώρο που έκανες στην φίλη σου, αλλά και με το παράδειγμα της αγάπης σου που έδειξες σε όλους εμάς τους μεγάλους, που νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Να έχεις την ευχή του Θεού μας καλό μου παιδί…»
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου