«Μπορώ να κοιμηθώ μαζί σας;»

Το κρεβάτι των γονιών είναι για όλα τα παιδιά ένα μικρό κομμάτι από τον παράδεισο. Τα περισσότερα θα προτιμούσαν να τους επιτρέπουν να κοιμούνται εκεί, όπου η ζεστασιά και η επαφή με το σώμα της μαμάς και του μπαμπά χαρίζουν ασφάλεια και ανακούφιση από κάθε φόβο ή πόνο. Τα πράγματα, όμως, είναι ξεκάθαρα. Τα παιδάκια μπορούν να επισκέπτονται, κάποιες φορές, το κρεβάτι των γονιών τους και να μένουν για λίγο μαζί τους για να παίξουν και να αστειευτούν.

 Όμως, αμέσως μετά, θα πρέπει να πηγαίνουν στο δικό τους κρεβάτι, και μάλιστα στο δικό τους δωμάτιο για να κοιμηθούν. Η συνκοίμηση κατά τη βρεφική ηλικία ελοχεύει κινδύνους τραυματισμού από κάποια απότομη κίνηση που μπορεί να κάνει ο γονιός στον ύπνο του. 

Κατά τη προσχολική και πρωτοσχολική ηλικία  τα παιδιά μένουν για λίγο καιρό με τους γονείς τους και μετά φεύγουν και πηγαίνουν στο δικό τους χώρο γεγονός που ενισχύει την αυτονομία τους ,την ανεξαρτησία τους και την αυτοπεποίθησήή τους. Η μη ύπαρξη δικού τους χώρου και εξάρτησή τους από τους γονείς αφενός ενισχύει το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και κάνει δύσκολο τον αποχωρισμό , αφετέρου το παιδί δεν μεγαλώνει συναισθηματικά  και δεν ανεξαρτητοποιείται  γιατί αισθάνεται πως μόνο με την παρουσία και τη βοήθεια του γονιού μπορεί να τα καταφέρει.

Θα πρέπει ωστόσο να θυμόμαστε πως το κρεβάτι μας οι ενήλικες το μοιραζόμαστε με τον σύντροφό- σύζυγο - εραστή. Ποιά ιδιότητα λοιπόν και κατά αντιστοιχία βάρος προσδίδουμε στο παιδί μας ; Ποιού ειλικρινά την ανάγκη καλύπτουμε με την συνκοίμηση; Τη δική του ή τη δική μας;

Ποια είναι η καλύτερη ηλικία για να πάει στο δωμάτιό του;

    Το παιδάκι θα πρέπει να έχει μεταφερθεί στο δικό του δωμάτιο το πολύ μέχρι τον 7ο με 8ο μήνα της ζωής του, έτσι ώστε η μετάβαση να γίνει χωρίς προβλήματα, αλλά και μην πληγεί η ιδιωτικότητα του ζευγαριού, προκαλώντας έτσι προβλήματα στη σχέση (και στον ύπνο τους). Κάτι που μπορεί να διευκολύνει αυτή τη μετάβαση είναι οι γονείς να επιδιώκουν να προσφέρουν κάποια γεύματα του παιδιού τους, κυρίως τα βραδινά, στο παιδικό δωμάτιο. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνεται από το 2ο μήνα της ζωής του παιδιού, όπου η όρασή του είναι πλέον πιο ξεκάθαρη. Μ' αυτό τον τρόπο, το μωρό, μέσα από μια ευχάριστη και ανώδυνη διαδικασία, συνηθίζει το δικό του χώρο και τον συνδέει με το αίσθημα της ασφάλειας. Έτσι, όταν μετά από κάποιο βραδινό του γεύμα στο δικό του δωμάτιο αποκοιμηθεί και μεταφερθεί στην κούνια του, δεν αναμένεται να ταραχτεί, ούτε και να διακόψει τον ύπνο του. Το αγαπημένο του κουκλάκι ή μια μαλακή κουβερτούλα μπορούν να υποκαταστήσουν το αίσθημα της ασφάλειας που μέχρι τώρα του έδινε η παρουσία των γονιών δίπλα του. Εάν ξυπνήσει και δυσκολεύεται να ξανακοιμηθεί και κλαίει, η λύση δεν είναι να το πάρουν οι γονείς ξανά στο κρεβάτι τους. Αντίθετα, θα πρέπει να πάνε αυτοί δίπλα στο δικό του, να το χαϊδέψουν, να το παρηγορήσουν και να περιμένουν να το πάρει ο ύπνος.

 Όσο πιο νωρίς εδραιώσουμε τη ρουτίνα του ύπνου τόσο πιο εύκολα το παιδί θα συνηθίσει και θα εγκλιματιστεί.

Πηγές:  imommy.gr
             Talk
             Συμβουλευτικός σταθμός Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθηνών

Πηγή: http://sigxronopaidagogeio.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html