Μία συνέντευξη ζωής ...
Της Βασιλικής Λυμπεροπούλου
Η κυρία Νικολίτσα ανεβαίνει εδώ και χρόνια το δικό της Γολγοθά. Ο γιος της είχε κλειστεί στον εφιαλτικό κόσμο των ναρκωτικών και όπως είναι φυσικό είχε εγκλωβίσει στον κόσμο αυτό και την οικογένειά του.
Την πλησίασα και δέχθηκε αμέσως να μοιραστεί μαζί μας τον πόνο της και να μας μιλήσει σχετικά με την κατάσταση που βιώνει.
Για ποιο λόγο δεχθήκατε να δώσετε αυτή τη συνέντευξη;
Αλίμονο αν δεν το δεχόμουν! Όλα αυτά τα χρόνια ήθελα να μιλήσω για το πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Ήθελα να βρω έναν τρόπο να ενημερώσω τους γονείς, τα νέα παιδιά για αυτή τη βρόμικη συνήθεια, αυτή την παγίδα που σκοτώνει. Αν ξέραμε κι εμείς, αν ήμασταν ενημερωμένοι κι εμείς, κι ο γιος μας ίσως….
Πότε καταλάβατε ότι ο γιος σας είναι χρήστης ναρκωτικών;
Μάλλον αργά! Ο πατέρας του κι εγώ το καταλάβαμε αφού έκανε χρήση σχεδόν δύο χρόνια. Το υποψιαζόμασταν καιρό, όμως δεν τολμούσαμε να το πούμε. Δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο το δικό μας το παιδί.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας αντιδράσεις;
Όπως σου είπα και πριν, στην αρχή δε θέλαμε να το πιστέψουμε. Όταν σιγουρευτήκαμε πια, ξεκίνησαν οι ενοχές, ρίχναμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, τσακωνόμαστε. Τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι με αυτό τον τρόπο μόνο χρόνο χάνουμε. Απευθυνθήκαμε σε ένα κέντρο απεξάρτησης. Μας είπαν ότι αν ο ίδιος θέλει να απεξαρτηθεί, τα πράγματα θα φανούν πιο εύκολα. Του μιλήσαμε. Δεν παραδέχθηκε τίποτα. Είπε πως έχουμε μεγάλη φαντασία. Αχ, κορίτσι μου, πόσο ήθελα να τον πιστέψω! Οι σύμβουλοι στο κέντρο απεξάρτησης μας είπαν ότι πρέπει να του φερθούμε σκληρά. Να σταματήσουμε να του δίνουμε χρήματα, να του δείξουμε ότι αν συνεχίσει έτσι, δεν θα έχει θέση στην οικογένειά μας, μέχρι και να τον διώξουμε από το σπίτι.
Πόσο εύκολο ήταν να το κάνετε αυτό;
Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό. Τότε ο γιος μου ήταν μόλις 19 χρονών. Ένιωθα ότι θέλει φροντίδα και αγάπη. Ίσως ο λόγος που έπεσε στα ναρκωτικά να ήταν η έλλειψη της αγάπης από μας. Όχι, δεν μπορούσα. Πού θα πήγαινε; Κι αν έμπλεκε χειρότερα; Προσπάθησα να γίνω σκληρή, πάντα λύγιζα. Έκλαιγα, τον παρακαλούσα να σταματήσει αυτή τη ζωή, αλλά εκείνος θύμωνε. Με τα πολλά τον διώξαμε από το σπίτι. Ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Όσο καιρό ο γιος μου έλειπε ένιωθα νεκρή.
Έφερε κάποιο αποτέλεσμα αυτή η συμπεριφορά;
Κάποιες φορές ναι, κάποιες φορές όχι. Γύριζε σπίτι και μας παρακαλούσε να τον δεχθούμε. Μας υποσχέθηκε ότι θα τα κόψει. Τον δεχόμασταν αλλά εκείνος ξανάρχιζε τα ίδια. Αν δεν του δίναμε χρήματα, έπινε ποτά και… Χριστέ μου, μια φορά ήπιε βενζίνη!!!
…………………………………………………………………………………………..
.jpg)
Τον διώχναμε για λίγο καιρό και επέστρεφε. Αυτό γινόταν για κάποια χρόνια. Κι εμείς τον δεχόμασταν. Τι να κάναμε, παιδί μας είναι; Ώσπου μια μέρα, το πήραμε απόφαση. Του μιλήσαμε κι ο πατέρας του κι εγώ πολύ σκληρά. Έφτασα στο σημείο να του πω ότι νιώθω πια σαν να μην έχω παιδί. Ότι για μένα έχει ήδη πεθάνει. Έχω πενθήσει όλα αυτά τα χρόνια, οπότε αν πεθάνει τώρα, δεν θα με νοιάξει. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχε πεθάνει, από το να πεθαίνει κάθε μέρα και να σκοτώνει κι εμάς! Δεν ξέρω πού βρήκα τη δύναμη να τα πω όλα αυτά. Όταν ο άνθρωπος χάνει την ελπίδα του, είναι ικανός για τα πάντα! Την άλλη μέρα μας ειδοποίησαν από το νοσοκομείο. Τον βρήκαν σε κώμα. Από υπερβολική δόση.
Εγώ έφταιγα για όλα. Ένιωθα άχρηστη… ως μάνα, ως σύζυγος, ως άνθρωπος. Ο γιατρός είπε ότι μόνο ένα θαύμα θα τον σώσει.
Κι έγινε το θαύμα;
Δόξα τω Θεώ! Η Παναγία έβαλε το χέρι της. Έγινε το θαύμα και στο σώμα και στο μυαλό του. Έμεινε για μερικές εβδομάδες σε κώμα και πάνω που είχαμε χάσει κάθε ελπίδα, ξύπνησε. Οι γιατροί του μίλησαν για το τι έγινε, ο πατέρας του κι εγώ δεν είχαμε τη δύναμη να του πούμε για μια ακόμα φορά να σταματήσει. Κι όμως, το έκανε. Πριν βγει από το νοσοκομείο, ανέφερε μόνος του το θέμα. Μας το υποσχέθηκε και αυτή τη φορά ένιωσα ότι το εννοούσε. Μάλλον, αυτό το περιστατικό τον τρόμαξε.
Πώς μπόρεσε να απεξαρτηθεί;
Μετά από 10 χρόνια χρήσης είναι πολύ δύσκολο. Πήγαμε στο Κέντρο Απεξάρτησης και μας είπαν τι πρέπει να κάνουμε.
Γνωρίσατε άλλους χρήστες εκεί;
Μια από τις πιο σοκαριστικές εμπειρίες της ζωής μου! Νέα παιδιά εξαρτημένα από ουσίες, παιδιά να αυτοκαταστρέφονται. Άλλα να προσπαθούν πολύ να τα κόψουν, άλλα να έχουν έρθει με το ζόρι και να λένε πως όταν βγουν θα ξαναπάρουν. Γονείς απελπισμένοι να κρέμονται από τα χείλη των γιατρών. Και κάπου μια ελπίδα… μερικοί πρώην χρήστες, απεξαρτημένοι πια, να μιλούν εκ πείρας για αυτό τον εφιάλτη.
Πόσο καιρό του πήρε να απεξαρτηθεί;
Τώρα πια, έχουν περάσει 8 χρόνια και έχει απεξαρτηθεί. Νομίζω ότι κάποιες φορές έχει μια ανησυχία, ειδικά όταν στεναχωριέται για κάτι. Το καταπολεμά όμως. Συνεχίζει να πηγαίνει στο Κέντρο. Εκεί βοηθά τους υπόλοιπους. Έχει παρουσιάσει κάποια προβλήματα υγείας, λόγω της μακροχρόνιας χρήσης, όμως όλα καλά… όλα καλά!
Σας έχει εξομολογηθεί ποτέ τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του;
Ναι. Και μάλιστα πρόσφατα. Μου είπε ότι ξεκίνησε στα 17 του με τους φίλους του. Tο έκαναν για πλάκα, για μαγκιά. Οι άλλοι έμειναν εκεί. Εκείνος όμως συνέχισε. Στην αρχή για την εμπειρία, αλλά σιγά σιγά εθιζόταν. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθε τόση μεγάλη ανάγκη. Ζητούσε τα ναρκωτικά, όπως ο διψασμένος το νερό στην έρημο. Είχε γίνει έμμονη ιδέα. Κι όσο περνούσε ο καιρός χωνόταν όλο και πιο βαθιά στο βούρκο των ναρκωτικών. Δεν πίστευε ότι έχει τη δύναμη να τα σταματήσει. Συμβιβάστηκε με τον εθισμό του και έπαιρνε ουσίες για να ξεφύγει από τα προβλήματα. Μόλις του είπαμε κι εμείς ότι το ξέρουμε η κατάστασή του χειροτέρεψε. Ντρεπόταν. Ακόμα ντρέπεται. Σκέφτεται ότι μας απογοήτευσε, ότι δεν είναι άξιος να είναι γιος μας.
Εμείς του είπαμε ότι δεν φταίει αυτός, φταίμε εμείς. Δεν ήμασταν σωστοί γονείς. Αν ήμασταν, δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Τέλος πάντων, αυτά πέρασαν τώρα. Αυτή τη στιγμή είμαστε πολύ περήφανοι για το γιο μας. Ο γιος μας κατάφερε το ακατόρθωτο. Αυτό που έκανε θέλει πολλή δύναμη και θέληση. Μας έκανε περήφανους και συνεχίζει να μας κάνει κάθε μέρα, κάθε λεπτό που μένει μακριά από τις ουσίες.
Τώρα κι εκείνος είναι περήφανος. Περήφανος και χαρούμενος που η ζωή του έγινε φυσιολογική.
Η κυρία Νικολίτσα με παρακάλεσε να γράψω μια τελευταία φράση:
Πρέπει ο κόσμος να ξέρει, τα νέα παιδιά να καταλάβουν. Δεν είναι παιχνίδι, αστείο, μαγκιά. Δεν είναι τρόπος διαφυγής από τα προβλήματα. Είναι κάτι χειρότερο από το θάνατο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου