Οι συνάνθρωποι μας πολλές φορές μας κάνουν να αισθανόμαστε ντροπιασμένοι αλλά ακόμη περισσότερες φορές μας κάνουν να νιώθουμε βαθιά υπερήφανοι. Ευτυχώς ακόμη και σήμερα, συμβαίνουν πράγματα που θα έπρεπε να είναι στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων, ώστε να αποκατασταθεί η ελπίδα σε πολλούς ανθρώπους που δεν πιστεύουν πια στην αλληλεγγύη των ανθρώπων.
Αυτό που θα γράψω σήμερα είναι ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη πριν από μερικά χρόνια…
Ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι αρρώστησε από μία νεοπλασματική ασθένεια που απειλούσε άμεσα τη ζωή του. Η απόγνωση της οικογένειας ήταν μεγάλη και όλα έδειχναν πως τα πράγματα ήταν αρκετά άσχημα. Οι γιατροί μελετούσαν την υπόθεση του νεαρού με μεγάλη σχολαστικότητα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους και πρότειναν στην οικογένεια να υποβληθεί σε μια έντονη και επιθετική χημειοθεραπεία που πίστευαν πως θα είχε καλά αποτελέσματα. Βέβαια μια χημειοθεραπεία έχει πάντα και αντενδείξεις. Μεταξύ αυτών προκάλεσε στο νεαρό αγόρι απώλεια μαλλιών.
Το γεγονός αυτό, αν και συνήθως είναι παροδικό, συχνά είναι μια πολύ τραυματική εμπειρία, επειδή αναγκάζει τον ασθενή σε μια έντονη τροποποίηση της εικόνας του και κάνει, ορατά πια, δημόσια την ασθένειά του. Φανταστείτε λοιπόν τι μπορεί να αισθάνεται ένας έφηβος που έχει να αντιμετωπίσει όλα αυτά. Η αναζήτηση της ταυτότητας, η ανασφάλεια, η ανάγκη για αυτό-αποδοχή που απασχολούν τους εφήβους, για τον έφηβο της ιστορίας μας συνδυάζεται με μια δύσκολη ασθένεια διαμορφώνοντας μια ζοφερή πραγματικότητα υπό συνθήκες που δεν μπορεί να ελέγξει. Σε σύντομο λοιπόν χρονικό διάστημα ο φίλος μας έμεινε εντελώς φαλακρός. Η αποξένωση που του προκάλεσε η διαστρεβλωμένη του εικόνα τον έκανε να νιώθει μεγάλη θλίψη. Τόσο μεγάλη που του πήρε αρκετό χρόνο να βρει το θάρρος να επιστρέψει στο σχολείο, φοβούμενος την αντίδραση των συμμαθητών του.
Την ημέρα που αποφάσισε να επιστρέψει στο σχολείο, μπήκε στο σχολείο χωρίς να κοιτάξει κανέναν κρατώντας το βλέμμα του καρφωμένο στο πάτωμα. Πέρασε σχεδόν τρέχοντας από τους διαδρόμους χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του στιγμή, για να αποφύγει οποιαδήποτε συνάντηση. Μπήκε στην τάξη και εξακολουθούσε να κοιτάζει το πάτωμα. Κάποια στιγμή κοίταξε ψηλά και με έκπληξη είδε τα κεφάλια των φίλων του ξυρισμένα αλλά και ένα γκράφιτι στον πίνακα που τον καλωσόριζε και ξέσπασε σε κλάματα.
Ήταν μια τεράστια χειρονομία αλληλεγγύης, που είναι ακόμη πιο τεράστια γιατί έγινε από μια παρέα εφήβων που συνήθως, λόγω ηλικίας, ανησυχούν πάρα πολύ για την εμφάνισή τους. Ωστόσο, πήραν μια δύσκολη απόφαση που έδειξε έμπρακτα την αγάπη, την αποδοχή και την συμπόνια τους. Μια απόφαση που εξέφραζε αληθινή αλληλεγγύη. Σήμερα η παρέα βρίσκεται στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου.
Όλοι έχουμε την δυνατότητα να βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο τον διπλανό μας… αλλά δυστυχώς δεν έχουμε όλοι τη διάθεση. Ακόμη και κάτι που για μας είναι το ελάχιστο για κάποιον μπορεί να έχει τεράστια αξία… Μια λέξη, ένα αντικείμενο, λίγα ρούχα, λίγο φαγητό, ένα χαμόγελό, λίγο νερό ακόμη………… και λίγες τρίχες!
Η αλληλεγγύη θα εκφράζεται και θα πραγματώνεται με εκατομμύρια τρόπους όσο θα υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ…
Το Κλειδί της Σκέψης –www.tokleidi.com
Να θυμάστε πάντα πως μια καλή άσκηση για την καρδιά
είναι να σκύψεις και να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί….
John Andrew Holmes
είναι να σκύψεις και να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί….
John Andrew Holmes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου