Υποβλήθηκε στις Δευ, 21/01/2013 - 11:29
της Ιουλιέτας Νταβέλα
Λόγω της δουλειάς μου, συναντάω καθημερινά πολλές μαμάδες που αγωνιούν για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Ανησυχίες, προβληματισμοί και τύψεις για το χρόνο που αφιερώνουν στο παιδί τους. Μέσα από το παρακάτω, σύντομο, κείμενο μου, θα ήθελα να απενεχοποιήσω αυτά τα συναισθήματα και να τονίσω τη μοναδικότητα του λεπτού! Χαρείτε τα λεπτά που έχετε με τα παιδιά σας και χαρίστε τους αγάπη!!! Μόνο αυτό αξίζει!
Οι υποχρεώσεις είναι πολλές και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας ακόμα περισσότερες. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας δρόμου για να προλάβουμε "κάτι". Κάθε μέρα πρέπει να τρέχουμε για όλα και για τίποτα.
Και όταν μάθεις να τρέχεις από τη φόρα που έχεις πάρει δεν μπορείς να σταματήσεις και συνεχίζεις να τρέχεις.
Η δουλειά είναι σε πρώτο πλάνο. Η δουλειά είναι κοντά μας όλες τις ώρες. Η δουλειά είναι στο μυαλό μας, στο σώμα μας, στις σκέψεις μας.
Όταν έρχεται όμως στην οικογένεια ένα μικρό σποράκι και περιμένει από σένα να το φροντίσεις, τι κάνεις;
Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις, θέλεις χρόνο.
Ήρθε λοιπόν και με ένα δυνατό κλάμα σου λέει είμαι εδώ!!!
Τότε πατάς φρένο!
Στην αρχή του αφιερώνεις πολύ χρόνο είσαι εκεί, κάποια στιγμή όμως και πάλι πατάς γκάζι και οι υποχρεώσεις πάνε με κόκκινο!
Τότε αναρωτιέσαι τι θα κάνεις;
Τη δουλειά;
Το παιδί;
Τι από τα δύο;
Και τότε ψάχνεις για λύση.
Λύση;
Όχι δεν ψάχνεις για λύση ψάχνεις για μια γέφυρα ανάμεσα σε σένα και το παιδί. Ψάχνεις "κάτι" που θα μπορείς να συνεχίσεις με τη δουλεία σου.
Ιδέες;
Σκέψεις;
Αν είσαι τυχερός και υπάρχει γιαγιά στην οικογένεια και να είναι και διαθέσιμη τότε ναι είσαι πάρα πολύ τυχερός.
Αν δεν υπάρχει;
Τότε ψάχνεις για κοπέλα, μια οποιαδήποτε κοπέλα;
Όχι. Πρέπει να είναι δοκιμασμένη, να την γνωρίζεις καλά. Δεν μπορείς να αφήσεις το παιδί σου στα χέρια μιας άγνωστης.
Τότε είναι που έρχονται οι τύψεις. Κάποιες ενοχλητικές σκέψεις που θα μπορούσαν άνετα να ταυτιστούν με τις ψείρες. Έρχονται και κολλάνε πάνω σου και με την φαγούρα που σου προκαλούν σου υπενθυμίζουν πως κάτι δεν κάνεις καλά.
Δεν είμαι καλή μάνα, δεν είμαι καλός άνθρωπος, αφήνω το παιδί μου σε ξένα χέρια. Πρέπει να σταματήσω τη δουλειά. Πρέπει να αφιερωθώ στο παιδί μου. Και αν "αυτή" δεν το προσέχει; Και αν το χτυπάει; Και αν… και αν….;
Ησυχία! Ας ησυχάσει για λίγο το μυαλό μου, ας ηρεμήσει.
Περνάνε 2 ώρες.
Ηρέμησες.
Γυρνάς στο σπίτι και "αυτή" σου λέει πως σήμερα είπε το όνομα της αντί για το δικό σου, σήμερα μίλησε το δικό σου παιδί και φώναξε μια άλλη γυναίκα και όχι εσένα που είσαι η μάμα του.
Χαστούκι.
Τρελαίνεσαι.
Αναστατώνεσαι.
Το μαζεύεις. Ποιος θα σε καταλάβει; Μόνο εσύ μπορείς να το νιώσεις.
Συνεχίζεις τις υποχρεώσεις σου, τη δουλειά σου, το πρόγραμμά σου.
Γυρνάς στο σπίτι και "αυτή" σου λέει πως το παιδί δεν την αφήνει να φύγει θέλει να είναι κοντά του όλη μέρα. Τρελαίνεσαι.
Και οι μέρες περνάνε. Και οι μέρες τρέχουν και οι τύψεις έχουν γίνει κομμάτι τις ζωή σου.
Δεν αντέχεις.
Γκρινιάζεις στον άντρα σου, στην δουλειά είσαι νευρική, χάνεσαι από τους φίλους σου, χάνεσαι από τη ζωή σου. Και τη μόνη λύση που βλέπεις είναι να αφήσεις τη δουλειά σου!
Χωρίς δουλειά. Θα βλέπω το παιδί μου όλη μέρα, θα με αγαπάει, θα ζητάει μόνο εμένα, θα είμαι εγώ η μαμά του.
Δηλαδή θα ασχολούμαι όλη μέρα με το παιδί.
Και εγώ; Που θα είμαι εγώ;
Δουλειά και παιδί; Ή μόνο παιδί;
Τι είναι το παιδί;
Τι ζητάει ένα παιδί από τους γονείς του;
Τι είναι η αγάπη; Και πως την αντιλαμβάνεται το παιδί;
Τι πρέπει να κάνω για να είμαι καλή μάνα;
Θα γίνω ποτέ καλή μάνα;
Θα κάνω ότι έκανε και η μαμά μου σε μένα; Είναι σωστό; Είναι μια λύση.
Όλες αυτές είναι ερωτήσεις που θα έχεις σ όλες τις φάσεις της ζωή σου. Είτε είσαι όλη μέρα με το παιδί είτε είσαι λιγότερες. Τα παιδιά θέλουν αγάπη και ουσιαστικό χρόνο.Ακόμα και ένα λεπτό να έχεις για το παιδί σου, να είναι ολόκληρο δικό του. Δεν χρειάζεται να αφιερώνεις ώρες και ταυτόχρονα να ασχολείσαι με χιλιάδες πράγματα στο σπίτι. Πρέπει να είσαι εσύ και αυτό! Να το κοιτάς στα μάτια, να του μεταφέρεις το μήνυμα που θέλεις. να το συμβουλεύεις, να το πείσεις μέσα από την φροντίδα σου πως η αγάπη σου για κείνο είναι δεδομένη και δεν την διαπραγματεύεσαι. Είναι τα πάντα για σένα και θα το αγαπάς ότι και να κάνει. Τα παιδιά επειδή είναι μικρότερα έχουν πάντα ανασφάλειες για την αγάπη που κάποιος τους προσφέρει και ειδικά για την αγάπη των γονιών τους.
Δεν χρειάζονται τύψεις, δεν χρειάζεται πολύς χρόνος. Μόνο ουσιαστική και ειλικρινής και φανερή αγάπη.
Η Ιουλιέτα Νταβέλα, είναι φοιτήτρια λογοθεραπείας, Advertising Executive στην Xplain και αρθρογράφος στο online περιοδικό Ladynews.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου