Διάβαζα στο OneMan αυτό το κομμάτι. Συγκινήθηκα. Την θυμάμαι πολύ έντονα την αίσθηση αυτή σαν γυναίκα, σαν νέα μάνα, θυμάμαι την απόλυτη, απίστευτη αγάπη του Μιχάλη προς εμένα και προς αυτόν τον μικρό τσαλακωμένο μπόγο (Hi Nick!) που κρατούσε στα χέρια του...
Τότε, για κάνα δυο εβδομάδες, ...άντε μήνες, η πλάστιγγα ήταν στην μέση, σε απόλυτη ισορροπία. Υπήρχαν στιγμές που η αγάπη και ο θαυμασμός που έβλεπα στα μάτια του ήταν αυτό που όλες οι γυναίκες ονειρευόμαστε. Πήρε μια εβδομάδα από την δουλειά του άδεια και γύρισε μετά από ένα ...μήνα! Δεν μπορούσε να φεύγει μακριά μας. Ευχαριστιόταν ό,τι και αν έκανε για εμάς, για μένα λες και ήταν για κείνον, ευκαιρία, τύχη, χαρά... Δεν χρειαζόμασταν κανέναν άλλον, οι τρείς μας. Ο τέλειος "συν-γονιός". Αλήθεια σας λέω. Δεν είχε κόμπλεξ και αν είχε, η αγάπη του για το μωρό μας, τα νίκησε. Αν είχε δισταγμούς, τους ξεπερνούσε. Μπορούσε να είναι μόνος του με τον γιο του ώρες και να μην χρειάζεται κανέναν. Οι δυό τους.
Απ' την πλευρά μου ποτέ δεν τον απέκλεισα απ'οτιδήποτε είχε να κάνει με το μωρό. Τον προέτρεπα να είναι "εκεί", ΜΑΖΙ μας. Και να σας πω την αλήθεια, εμένα μου φαινόταν αυτονόητο. Φίλοι μας, για να ξέρω, "δεν είχαν γεννήσει ακόμα" κι εγώ νόμιζα ότι όλοι οι νέοι μπαμπάδες έτσι είναι. Ήταν και ο δικός μου μπαμπάς έτσι 25 χρόνια πριν (4 εγγόνια κουμάνταρε μόνος του αργότερα) και ο αδερφός μου το ίδιο. Σιγά σιγά άκουγα για πατεράδες που "δεν δίνουν γάλα", "δεν κάνουν μπάνιο", "δεν ξέρουν να ζεσταίνουν το νερό", "δεν άλλαξαν ποτέ πάνα!" κλπ κλπ. Έβλεπα ότι ακόμα και η οικογένεια του Μιχάλη τον κοιτούσε αμήχανα. Σαν να μην ήξεραν, να τον καμαρώσουν ή "να τον λυπηθούν"; Η μαμά του χαμογελούσε, τον καμάρωνε, τον χαιρόταν, μας χαιρόταν που είμασταν έτσι μαζί...
Κάθε τί άλλο από αυτό που ζούσαμε εμείς, μου φαινόταν απίθανο, ανόητο. Γιατί οι μπαμπάδες να χάνουν για παράδειγμα, την στιγμή εκείνη που το μωρό γλαρώνει και σου κρατά το δάχτυλο ενώ πίνει τις τελευταίες σταγόνες απ' το γάλα του; Γιατί να μην το χαίρονται την ώρα του μπάνιου με τα γελάκια και τα νάζια; Κατάλαβα ότι πολλές μαμάδες, πίστευαν ότι "οι άνδρες δεν κάνουν τέτοια" στερώντας απίστευτες κοινές στιγμές απ'τα παιδιά τους και τους συζύγους τους (και συχνά μετανιώνοντας το στην πορεία). 'Αλλοι μπαμπάδες, οι ίδιοι δέσμιοι των αντιλήψεων προηγούμενων γενιών δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τα όρια του ψευτοανδρισμού και του άνδρα "αρχηγού" και έχασαν πολύτιμες εμπειρίες και στιγμές (και φυσικά κάπως έτσι συνέχισαν και μετά...).
Ο μπαμπάς για μένα, καλά θα είναι να είναι μπαμπάς σε όλα. Να είναι εκεί, να δημιουργήσει σχέση με το μωρό του αυτόνομη και ανεξάρτητη από την μαμά. Γιατί αυτή η σχέση θα εξελιχθεί, σε αυτή την βάση θα χτίσει, αυτόν τον ρόλο, πρωταγωνιστικό ή κομπάρσου, θα έχει στην ζωή του παιδιού του. Δεν είναι ωραίοι οι μπαμπάδες με φιλική συμμετοχή. Είναι "λίγοι". Και αν οι περιορισμοί της δουλειάς, της ζωής, βάζουν εμπόδια, πρέπει συνειδητά να τα αντιμετωπίζει, να τα εξουδετερώνει με την βοήθεια της μαμάς, σε κάθε ευκαιρία, με προσπάθεια. 'Οσο μεγαλώνουν τα παιδιά, οι ανάγκες τους, τα ωράρια, οι υποχρεώσεις όλων, μας θέτουν κι άλλους κανόνες και περιορισμούς. Γι' αυτό νέοι μπαμπάδες ευχαριστηθείτε τα όσο είναι μωρά. Συμμετέχετε στην ζωή τους και χαρείτε τα μωρά σας όσο μπορείτε...
Τότε, για κάνα δυο εβδομάδες, ...άντε μήνες, η πλάστιγγα ήταν στην μέση, σε απόλυτη ισορροπία. Υπήρχαν στιγμές που η αγάπη και ο θαυμασμός που έβλεπα στα μάτια του ήταν αυτό που όλες οι γυναίκες ονειρευόμαστε. Πήρε μια εβδομάδα από την δουλειά του άδεια και γύρισε μετά από ένα ...μήνα! Δεν μπορούσε να φεύγει μακριά μας. Ευχαριστιόταν ό,τι και αν έκανε για εμάς, για μένα λες και ήταν για κείνον, ευκαιρία, τύχη, χαρά... Δεν χρειαζόμασταν κανέναν άλλον, οι τρείς μας. Ο τέλειος "συν-γονιός". Αλήθεια σας λέω. Δεν είχε κόμπλεξ και αν είχε, η αγάπη του για το μωρό μας, τα νίκησε. Αν είχε δισταγμούς, τους ξεπερνούσε. Μπορούσε να είναι μόνος του με τον γιο του ώρες και να μην χρειάζεται κανέναν. Οι δυό τους.
Απ' την πλευρά μου ποτέ δεν τον απέκλεισα απ'οτιδήποτε είχε να κάνει με το μωρό. Τον προέτρεπα να είναι "εκεί", ΜΑΖΙ μας. Και να σας πω την αλήθεια, εμένα μου φαινόταν αυτονόητο. Φίλοι μας, για να ξέρω, "δεν είχαν γεννήσει ακόμα" κι εγώ νόμιζα ότι όλοι οι νέοι μπαμπάδες έτσι είναι. Ήταν και ο δικός μου μπαμπάς έτσι 25 χρόνια πριν (4 εγγόνια κουμάνταρε μόνος του αργότερα) και ο αδερφός μου το ίδιο. Σιγά σιγά άκουγα για πατεράδες που "δεν δίνουν γάλα", "δεν κάνουν μπάνιο", "δεν ξέρουν να ζεσταίνουν το νερό", "δεν άλλαξαν ποτέ πάνα!" κλπ κλπ. Έβλεπα ότι ακόμα και η οικογένεια του Μιχάλη τον κοιτούσε αμήχανα. Σαν να μην ήξεραν, να τον καμαρώσουν ή "να τον λυπηθούν"; Η μαμά του χαμογελούσε, τον καμάρωνε, τον χαιρόταν, μας χαιρόταν που είμασταν έτσι μαζί...
Κάθε τί άλλο από αυτό που ζούσαμε εμείς, μου φαινόταν απίθανο, ανόητο. Γιατί οι μπαμπάδες να χάνουν για παράδειγμα, την στιγμή εκείνη που το μωρό γλαρώνει και σου κρατά το δάχτυλο ενώ πίνει τις τελευταίες σταγόνες απ' το γάλα του; Γιατί να μην το χαίρονται την ώρα του μπάνιου με τα γελάκια και τα νάζια; Κατάλαβα ότι πολλές μαμάδες, πίστευαν ότι "οι άνδρες δεν κάνουν τέτοια" στερώντας απίστευτες κοινές στιγμές απ'τα παιδιά τους και τους συζύγους τους (και συχνά μετανιώνοντας το στην πορεία). 'Αλλοι μπαμπάδες, οι ίδιοι δέσμιοι των αντιλήψεων προηγούμενων γενιών δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τα όρια του ψευτοανδρισμού και του άνδρα "αρχηγού" και έχασαν πολύτιμες εμπειρίες και στιγμές (και φυσικά κάπως έτσι συνέχισαν και μετά...).
Ο μπαμπάς για μένα, καλά θα είναι να είναι μπαμπάς σε όλα. Να είναι εκεί, να δημιουργήσει σχέση με το μωρό του αυτόνομη και ανεξάρτητη από την μαμά. Γιατί αυτή η σχέση θα εξελιχθεί, σε αυτή την βάση θα χτίσει, αυτόν τον ρόλο, πρωταγωνιστικό ή κομπάρσου, θα έχει στην ζωή του παιδιού του. Δεν είναι ωραίοι οι μπαμπάδες με φιλική συμμετοχή. Είναι "λίγοι". Και αν οι περιορισμοί της δουλειάς, της ζωής, βάζουν εμπόδια, πρέπει συνειδητά να τα αντιμετωπίζει, να τα εξουδετερώνει με την βοήθεια της μαμάς, σε κάθε ευκαιρία, με προσπάθεια. 'Οσο μεγαλώνουν τα παιδιά, οι ανάγκες τους, τα ωράρια, οι υποχρεώσεις όλων, μας θέτουν κι άλλους κανόνες και περιορισμούς. Γι' αυτό νέοι μπαμπάδες ευχαριστηθείτε τα όσο είναι μωρά. Συμμετέχετε στην ζωή τους και χαρείτε τα μωρά σας όσο μπορείτε...
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου